Semua Bab Bad Love คู่ร้าย: Bab 61 - Bab 70

ภามม์กระซิบถาม “ไม่ดีฮะ ผมอยากช่วยแบ่งเบาคุณ” “งั้นรอให้เรียนจบก่อนค่อยคิด” “จริงๆ นะฮะ” คิระส่งเสียงตื่นเต้น ขณะเงยหน้าขึ้นสบตาภามม์ และได้รับจูบตอบแทนการตอบรับ เท่านั้นเด็กหนุ่มก็กายอ่อนยวบไปเลย... ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับจากนี้ คิระก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะเดินไปด้วยกันกับภามม์จนสุดปลายทางเท่าที่ภามม์ต้องการ หลังจากนั้นอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดคิระถูกบดจูบรุนแรงก็หน้าแดงทุบแผงอกภามม์ปึกใหญ่แต่ก็ตอบโต้ด้วยความหวานทั้งหมดที่มีให้เขาพาโลดแล่นไปตามใจชอบอย่างไม่เกี่ยงงอน ไม่นานก็ถูกพลิกกลับไปด้านหลัง เด็กหนุ่มตกใจแต่ก็รู้งานก้มหน้าสองมือเกาะขอบอ่างทันที ภามม์คุกเข่าแหวกแก้มก้นนวลเนียนของคิระแล้วแนบหน้าลงไปราวกับเจอของถูกใจ เรียวลิ้นยาวตวัดเลียขบเม้มดูดดึงราวกับสิ่งซ่อนเร้นเป็นอาหารอันโอชะที่ชิมเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ “อาห์ คุณภามม์ อย่าฮะ อย่า!”คิระร้องห้ามไปก็เท่านั้นเพราะภามม์ยังคงไม่พอ ริมฝีปากห่อแยงแตะคลายๆ จนเด็กหนุ่มครางลั่นก็ยิ่งชอบใจ สองมือขย้ำก้นงามงอนครู่ใหญ่มือหนึ่งจึงเลื่อนไปจับปุยนุ่มกลางลำตัวด้านหน้า นิ้วอี

“แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเสร็จในปากนายนะ”“ทำไมฮะ”“เดี๋ยวนายสำลักอีก” ภามม์ว่าชายหนุ่มชี้ไปที่แก่นกายของตนที่ผงาดท้าทายริมฝีปาก คิระจึงครอบริมฝีปากลงไปแล้วผงกหัวขึ้นลงเคลื่อนไหวไปมา ซึ่งมันไม่ได้สร้างความพึงพอใจแก่ภามม์เท่าที่ควร แต่เอาเถอะ เด็กยังไม่เก่งอย่าเพิ่งให้ไก่ตื่น เขาต้องปล่อยให้คิระได้เรียนรู้ไปอีกสักพัก “เอาจริง เลิฟซีนนายโคตรห่วย แต่ไม่เป็นไรเรามีเวลาอีกทั้งชีวิต” “แหม คุณก็ ผมไม่ได้เชี่ยวเหมือนคุณนี่ฮะ” “ก็ใช่ไง ฉันถึงต้องสอน” “ชิ ผมทำเองได้หรอก” คราวนี้ภามม์ไม่ต้องสอนอะไรมาก คิระก็เริ่มความพยายามใหม่อย่างเงอะๆ งะๆ เขาใช้ลิ้นตวัดไปมา ลากไล้ส่วนด้านบน สลับจูบเบาๆ ไปทั่วส่วนสำคัญของภามม์ ในโมงยามนั้นคนที่นั่งอยู่อดทนไม่ไหว ถึงกับหลุดคำหยาบคายติดๆ กัน พร้อมยื่นมือใหญ่มาขยี้ผมนุ่มของคิระด้วยความหฤหรรษ์ “ทำดีๆ แล้วฉันจะพานายขึ้นสวรรค์จนเดินเหมือนคนปกติไม่ได้” เขาแกล้งใช้คำพูดหยาบคายเพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงว่าคิระทำได้ดีมากเพียงใด พอคิระดูดเน้นๆ ที่ปลายหัวหยักเสร็จ เขาจึงใช้มือเล่นกับไ

‘หนึ่งวินาทีที่พบหน้า...คือช่วงเวลาที่ตกหลุมรัก...’Key’s Time“ไม่รู้ว่าชีวิตจริงจะเป็นอย่างที่ในหนังสือบอกไหมเพราะตั้งแต่ที่ได้พบคุณ ชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปความรู้สึกที่เหมือนกำลังนั่งรถไฟเหาะตีลังกานั้นหากสุดท้ายแล้วมันต้องหยุดลงผมขอหยุดที่คุณได้ไหมฮะ...”(คีตา)“Because of your song…make my heart skip a bit”Three’s Time“เสียงเพลงของนายทำให้หัวใจฉันแทบหยุดเต้นรู้สึกหายใจไม่ออกในนาทีแรก แล้วต่อมากลับผ่อนคลายฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรหรือเพราะฉันสนใจนาย อยากมีนายวนเวียนใกล้ๆอยู่กับฉันได้ไหม... คี”(ตรีคชา)“เรื่องคืนนั้นมันผ่านมานานเท่าไรแล้วนะ หนึ่ง สอง ไม่สิมันผ่านมาสามหรือเกือบสี่เดือนแล้วต่างหาก” ไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเขาในคืนนั้นคือเรื่องจริงหรือความฝัน ผมไม่รู้ว่าความสุขราวกับตกอยู่ในห้วงรักรัดรึงกับใครคนนั้นจะฝังแน่นติดลึกอยู่ในความทรงจำนานขนาดนี้ ผมคิดว่าผมอาจจะตกหลุมรักคนที่ไม่เคยเห็นหน้าและจำไม่ได้แม้กระทั่งหน้าตา แต่รู้แค่ว่าระหว่างผมกับเขาเรามีซัมติง..ซัมติงที่ไม่ใช่แค่พบหน้า แอบมอง หรือตกหลุมรักกันแต่มันมากกว่านั้น ผมนอนกับเขา ผมพยายา

“แกอย่าทิ้งนาน ทิ้งนานจะไม่ได้เรียน”“รู้แล้วฮะ เอาไว้ผมหาลงเรียนภาคค่ำเอา”“รู้แล้วก็รีบหาเวลาสมัครเรียนซะ แกจะเรียนอะไรก็ได้ ขอแค่อย่างเดียวอย่าเรียนดนตรี”“ทำไมล่ะปู่”“ดนตรีคลาสสิคแบบที่แกชอบน่ะ มันไม่ใช่ที่แบบคนอย่างแกหรอกเจ้าคี”แล้วคนอย่างผมมันยังไงกัน ผมฟังคำขอของปู่แล้วใจฝ่อเลยแฮะ ปู่บอกว่าดนตรีไร้สาระ นักดนตรีก็ไม่มีอนาคต ปู่ไม่อยากให้ผมข้องแวะกับมัน แต่ลองผมได้ชอบอะไรแล้วมันห้ามยาก ผมจึงต้องแอบไปเรียนเปียโนกับพี่จุลตอนค่ำที่บ้านใหญ่ถัดจากตลาดไปสองซอยบ่อยๆ พี่จุล หรือ “จุลภาค” เป็นผู้ชายรูปร่างสูงร้อยแปดสิบหกเซ็นต์ หุ่มผอมเพรียว ผิวขาวราวกับมีออร่าเปล่งประกาย ยามที่พี่จุลยิ้ม โลกทั้งใบก็สว่างไสว ผมชอบรอยยิ้มใจดีของพี่จุลเวลามองมายังผมด้วยความเอ็นดูเป็นอย่างมาก ผมชอบเขา... ไม่ใช่สิ! ผมชอบเขาไม่ได้! พี่จุลมีแฟนแล้วชื่อพี่ฟ้า เธอเป็นสาวหน้าใส อยู่มหา’ลัยเดียวกันกับพี่จุล แต่ผมไม่เคยเห็นเธอเลย ได้ยินแต่เขาเล่าว่าเธอสวยยังงั้นยังงี้ เรียนเก่งระดับท็อป บ้านก็รวยล้นฟ้า พวกเขาสองคนช่างสม

“อะ อะไรนะปู่!” ผมถูกปู่กดหัวก้มต่ำจนเห็นรองเท้าหนังมันปลาบสีดำหัวแหลมของหมอนั่นปรากฏแก่สายตา ผมได้แต่เบะปากด้วยความหมั่นไส้ที่เจ้าของรองเท้าหัวเราะในลำคอให้ผมได้ยินอีก“หัวเราะอะไร!” ผมโพล่ง แต่พอเหลือบมองปู่ก็เห็นแววตาเขียวปัดจึงได้แต่ยิ้มแหย แล้วปู่ก็กระตุกแขนผมอีก“เจ้าคีอย่าเสียมารยาท”“ผมเปล่าเสียมารยาทนะปู่” ผมตัดพ้อปู่สีหน้าสีตาบ่งบอกความไม่พอใจสุดๆ จนปู่ส่งสายตาดุอีก “เงียบเลย! เด็กนี่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงอย่าถือสาแกเลยนะครับคุณตรี” เอ๊า! เขาเป็นใคร ใหญ่มาจากไหนวะ! ผมไม่พอใจแต่ก็ไม่กล้าเถียงปู่ ยิ่งเห็นสายตาคมกริบที่จ้องมาด้วยแล้วยิ่งขัดใจ แต่ผมก็ต้องนิ่งดูเชิงไว้ก่อน “ว่าแต่วันนี้คุณตรีมีธุระอะไร หรือว่าจะมาตัดสูทครับ” ปู่ถาม “ผมอยากให้อากงสมศักดิ์ช่วยตัดสูทชุดใหม่ให้พ่อสักชุดเอาไว้ใส่วันที่ออกจากโรงพยาบาลครับ”คนตัวสูงสง่าอย่างกับรูปปั้นเทพเจ้ากรีกพูดยาวเป็นครั้งแรกแต่น้ำเสียงของเขาแฝงความกังกลอยู่จนผมที่ฟังยังรู้สึกได้ แล้วปู่จะไม่รู้สึกได้ไง“ได้สิๆ แสดงว่าคุณท่านต้องอาการดีขึ้นแล้วแน่ๆ หรือท่านสั่งว่าอย