All Chapters of Bad Love คู่ร้าย: Chapter 111 - Chapter 120

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาผมจึงตีรถกลับไปหัวหินเพื่อรับเขากลับบ้าน บ้านที่จะเป็นบ้านที่แท้จริงสำหรับพักพิงใจของเขาในปัจจุบันและในอนาคตคีตาจะไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไป...ผมนั่งรอคีตาล่ำลากับครูผู้สอนและเพื่อนร่วมคลาสเรียนอยู่ที่รถ รอเขาอย่างใจเย็นแต่ใจกลับร้อนรุ่มขึ้นมาทันทีที่เห็นคีตาเดินออกมากับนายจุลหมอนั่นอีกแล้ว...มารหัวใจเอ๊ย!ผมรีบเปิดประตูรถลงไปเข้าแทรกกลางระหว่างคีตากับนายจุลที่แตกกระเจิงออกจากกันราวผึ้งแตกรัง ผมโอบไหล่คีตาแสดงความเป็นเจ้าของพร้อมๆ กับยักคิ้วให้นายจุลอย่างเป็นต่อสีหน้าเขานิ่งๆ จนผมดูไม่ออกว่าเขารู้สึกอย่างไร จนกระทั่งคีตาเอ่ยทำลายความเงียบนั่นล่ะ“มาเร็วจังเลยฮะ”“ก็คิดถึงไง”“คิดถึงผมเหรอ”“หือ”ผมหันขวับไปทางต้นเสียงจึงเห็นนายจุลยิ้มหยันอยู่ ผมเริ่มหงุดหงิดแต่คีตาสอดนิ้วประสานเข้ากับมือผมกระตุกเบาๆ ผมจึงชะงักทันก่อนจะโพล่งอะไรออกไป“ผมกลับแล้วนะพี่จุล”“อืม เดินทางปลอดภัย อย่าลืมที่พี่บอก”“ฮะ เอาไว้ผมจะคิดดูอีกที”“โอเค”“ไว้เจอกันฮะ”คีตาโบกมือให้นายจุลที่ยืนมองเราสองคนไม่วางตา สีหน้าเขากวนอารมณ์ผมที่สุด แต่ผมก็ต้องอดทนไม่อยากดูไม่ดีในสายตาคนของผมอีกแล้ว“เจออะไ

แม่เหรอ! ผมแทบช็อค พิมมี่เป็นแม่ของนารา งั้นก็เท่ากับว่าคุณตรีกับพิมมี่เป็นสามีภรรยา แล้วผมล่ะ! ผมเป็นอะไรของคุณตรี! ผมน้ำตารื้น นึกอยากไปให้พ้นจากสถานการณ์อึดอัด ไม่อยากเห็นภาพบาดตาของพ่อแม่ลูกที่ไม่มีผมเป็นส่วนหนึ่งในนั้น ทั้งที่แค่ฝันผมก็ยังไม่เคยเห็นภาพครอบครัวระหว่างผม คุณตรีและน้องนาราแม้แต่น้อย ไม่มีเลยจริงๆ... ผมรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนเป็นคนนอก เป็นคนที่ไม่ใช่อะไรเลย แล้วยังเป็นได้แค่กาฝากในชีวิตคุณตรี เจ็บปวด... ผมเฟลจนไม่อยากพบ ไม่อยากได้ยินเสียงแห่งความสุขหรือความเศร้าจากสามพ่อแม่ลูกนั่น แต่... ผมก็อยากรู้จริงๆ ว่าระหว่างพวกเขา ความสัมพันธ์คืบหน้าไปขนาดไหนแล้ว จึงได้แค่แอบฟังเพื่อจะได้จัดการตัวเองถูก “ไฮ ได้เจอกันแล้วนะจ๊ะ นารา”“คุณแม่มาหานาราแล้วเหรอคะ” นาราย้อนถามงัวเงีย“ใช่จ้ะ นี่แม่เองจ้ะ แม่คิดถึงหนูมากนะจ๊ะ”“คุณแม่ขา...”“นาราดีใจไหมที่เจอแม่”พิมมี่เสียงอ่อนโยนจนผมสัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์ที่อ่อนโยนระหว่างผู้หญิงด้วยกันด

“ทำไมมั่นใจในตัวฉัน” เขาถาม น้ำเสียงดูไม่มั่นใจ ไม่รู้คุณตรีกลายเป็นคนคิดเยอะตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ผมคิดว่าผมรู้ใจเขามากพอจะรู้ว่าเขาต้องยอมเพราะผมรู้จักคุณดีพอ” ผมตอบพลางยิ้มหวาน ไม่รู้ว่าเป็นยิ้มที่หวานสุดชีวิตได้หรือยัง ผมตื้นตันใจมากที่เขาคิดถึงอนาคตของผม แต่ผมก็อยากจะเป็นคนที่คู่ควรกับเขา ผมอยากเอารางวัลมาฝากบอสบนเตียงของผม...“แต่ถ้ากลับมาคนเดียวฉันต้องเหงาแน่เลย นายทิ้งฉันลงเหรอคี” “ผมจะทิ้งคุณได้ไงฮะ คุณเป็นสามีผมนะ” “แต่ก็ยังจะไปตั้งสองปี...” “แค่สองปีเอง คุณรอผมไมได้เหรอฮะ” ผมย้อนถาม ไม่ได้อยากได้คำตอบจริงจังหรอกเพราะผมรู้ว่าเวลาสองปีนานพอที่จะทำให้อะไรต่อมิอะไรสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ โดยเฉพาะคนอย่างคุณตรีที่มีดีกรีความเหงาเป็นที่หนึ่งเขาอาจจะเหงา เปลี่ยนไป และบางทีอาจมีคนใหม่ ถ้าเขาเปลี่ยนไป ผมก็จะได้ทำใจยอมรับว่าเราอาจไม่ใช่คู่กันถึงผมจะไม่อยากให้วันนั้นมาถึงก็ตาม“ฉันไม่อยากให้คีไปเลย กลัวใจหมอนั่นจะทำคีไขว้เขว” “หมายถึงพี่จุลเหรอฮะ”“หมอนั่นแหละจะใครซะอีกล่ะ”คุณตรีค้อนผมขวับใหญ่ ผมกอดเขา จูบแก้มฟอดใหญ่“คุณ

ผมผุดลุกนั่งอย่างช้าๆ หย่อนเท้าลงบนพื้นเย็นเฉียบ รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเดินไปเปิดม่านหน้าต่างริมระเบียงที่มองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืนได้อย่างชัดเจนที่สุดที่ร้านอาหารฝั่งโน้นคงมีงานถึงเปิดไฟสีสันสว่างไสว ผมเพ่งมองไปในความมืดของแม่น้ำเจ้าพระยาเชี่ยวกราก เห็นเรือหรูแล่นผ่านไปมา ผู้คนบนเรือนั้นคงมีความสุข สนุกสนานเนื่องจากใกล้เทศกาลปีใหม่ผมก็อยากให้ปีใหม่ปีนี้มีคีตาอยู่เคียงข้าง แต่ดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากหลังจากที่เราทะเลาะกันวันนั้น“ผมคิดถึงคุณจัง”วันนั้นผมยิ้มออกหลังได้ยินคำหวานโปรยมา ครั้งนี้เขาไม่ให้ผมเห็นหน้าบอกไม่สะดวกคุยวิดีโอคอลด้วยทั้งที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้งผมตะหงิดในใจแต่ก็ถามเขาไปด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ที่ไม่คิดกดดัน “จะกลับวันไหนจะได้ไปรอรับ”“เอ่อ... ผมยังติดธุระอยู่เลยฮะ” เขาตอบ“ทันปีใหม่ไหม”“ไม่แน่ใจฮะ”ผมอึ้งไป นี่ผมต่อเวลาให้คีตาจากสองเป็นสี่ปีแล้วนะ เพราะเห็นแก่ที่เขาสอบติดมหาวิทยาลัยในสาขาเปียโนที่ถือว่าแข็งแกร่งที่สุดแห่งหนึ่งของโลก ตอนนั้นเราทะเลาะกันครั้งหนึ่งเรื่องที่คีตาขอเรียนปริญญาตรีให้จบ ผมก็ยอมเพราะเห็นแก่ความมานะพยายาม“ไหนว่าเรียนจบแล้วจะร

ข้าวต้มปลากระพงหอมกรุ่นที่ตั้งอยู่บนโต๊ะอาหารทั้งสองชามเริ่มจางไอร้อนลงแล้ว แต่คุณตรีก็ยังไม่ลงมาสักที ระหว่างรอผมจึงจัดแจงรินอเมริกาโน่ร้อนไม่ใส่น้ำตาลใส่แก้วเคลือบที่เป็นรูปผมกับเขาคู่กันไม่ใช่ผมหรอกนะที่จัดหามันแต่เป็นคุณตรีต่างหากที่มีมุมคิกขุชนิดหาตัวจับยาก คอยทำนั่นทำนี่ มีเซอร์ไพรส์ต่างๆ นานาให้เขาเหมือนคนเก็บกดเลย...หึหึ...แต่ผมชอบที่คุณตรีเอาใจใส่ ให้ความรัก ส่วนผมก็สรรหาสิ่งดีๆ ให้เขา ไม่ว่าจะอาหาร เสื้อผ้า ของใช้จำเป็น ไม่ต้องลำบากเป็นหน้าที่ของสนธยาเช่นเคย ผมนั่งเช็คยอดวิวคลิปล่าสุดที่ลงในยูทูปไปพลางก็อดยิ้มอย่างดีใจไม่ได้ ตอนนี้ช่องยูทูปของผมมีคนติดตามกว่าสามแสนคน และคลิปที่เพิ่งลงล่าสุดก็มียอดวิวแค่ข้ามคืนเกือบหนึ่งแสน ผมได้แต่ปลาบปลื้มอยากจะอวดคุณตรีแทบบ้า แต่เขาก็ช้าเหลือใจจนผมต้องร้องเรียก“เสร็จรึยังฮะ” “เกือบแล้วที่รัก” หูยยยย...คำก็ที่รัก สองคำก็ที่รัก เขากำลังทำให้ผมสำลักความรักจากเขาจนเคยตัวแล้ว “เร็วๆ สิฮะ เดี๋ยวข้าวต้มเย็นหมดนะ” “กำลังจะลงแล้วที่รัก” แหม...เขาเรียกผมว่าที่รักตล