All Chapters of Bad Love คู่ร้าย: Chapter 81 - Chapter 90

ผมได้แต่นึกค่อนขอดก่อนจะเดินผ่านไป แต่จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูที่นั่งตอนหลังพรวดพราดลงมาดักหน้า ผมถึงกับชะงักเมื่อเธอจ้องผมด้วยดวงตาเป็นประกาย“คุณ... แม่...” เด็กหญิงถึงกับอุทานห๊ะ!อะไรนะ! ใคร! ไหน! แม่ไหน!ผมหันรีหันขวางมองหาคนที่เด็กน่ารักคนนี้เรียก แต่ผมไม่เห็นใคร นอกจาก...“คุณแม่ขา”“น้องว่าอะไรนะ” ผมถามอย่างลืมตัว กวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้าเจ้าของดวงหน้ากลมเกลี้ยงของเด็กหญิงน่ารักที่ตรงเข้ามาหาผมแล้วสอดนิ้วมือกลมป้อมของเธอเข้ากับลำแขนของผมลากจูงผมทันที“คุณแม่ขา เรากลับบ้านกับคุณพ่อกันเถอะนะคะ” เฮ้ย! “เดี๋ยวๆ ฮะ น้อง” “ไปหาคุณพ่อกันนะคะคุณแม่”โอ๊ย! น่อ ใครคุณแม่ แล้วไหนคุณพ่อของน้องเขากัน ผมบอกเจ้นีกับมะลิแล้วไหมล่ะว่าอย่าแต่งหน้าให้ผมน่ารักเกินไป มันดูเหมือนผู้หญิง ผมเองก็รู้ตัว เนี่ย! เป็นเรื่องเข้าใจผิดจนได้ผมเริ่มไม่สนุกอีกทั้งสมองราวกับหยุดการทำงานอีกด้วย ผมเดินตามแรงจูงของเด็กหญิงไปที่รถ ก้มมองด้านในรถว่าใครกันที่พาเด็กหญิงคนนี้มา แล้วผมก็พบว่าเป็นเขาคนนั้น นายตรีคชา... “

ผมสะดุ้งหันขวับมาตามเสียง ปู่ค่อยๆ ก้าวออกมาจากห้องด้วยท่าทีอ่อนแรง ผมรู้ว่าปู่แก่แล้วแต่ไม่เคยเห็นปู่มีอาการอย่างนี้มาก่อนมันทำให้ผมใจหาย!“ทำไมปู่เซ็นชื่อในเอกสารนี้ฮะ”“ก็เจ้าสัวเขาขอมา”ผมงง...เจ้าสัวทำแบบนี้ทำไม...“นี่มันอะไรกันฮะปู่! ทำไมหนังสือนี่ถึงเขียนว่าปู่ยกผมให้เป็นลูกบุญธรรมเจ้าสัวแล้วยังอยู่ในความดูแลของนายตรีคชานั่นอีก ทำไมฮะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ปู่”“เจ้าสัวเขาเอ็นดูแก”“แต่ผมไม่รู้จักเจ้าสัวเลย” ผมแย้งน้ำตาเริ่มปริ่มเข้าใจว่าปู่อาจจะรำคาญที่ผมดื้อไม่ยอมเรียนต่อสักทีแต่ผมเป็นห่วงปู่นี่นา...“ปู่แก่แล้ว”“ผมรู้ว่าปู่แก่แล้ว แล้วยังไงฮะ ปู่ไม่รักผมแล้วเหรอถึงต้องยกผมให้คนอื่น” ผมละล่ำละลักถาม แต่ปู่กลับส่ายหน้าเบาๆ ราวกับหมดแรง“เพราะปู่รักแก ถึงต้องยกแกให้เขา” “ได้ไงอะปู่! ผมไม่ไป ผมจะอยู่กับปู่” “ก็ไม่ได้ให้ไปตอนนี้ ปู่หมายถึงหลังจากปู่ตาย” “ปู่!”“แกจำอาทิตย์ก่อนที่ปู่ไปโรงพยาบาลได้ไหม”“จำได้ฮะ”“หมอบอกว่าปู่ป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย”ปู่ตอบเสียงสั่นพลันหลบตา เอผมผงะ น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว“ไม่จริง! ไม่จริงใช่ไหมปู่”“จริ

“ก็ดีแต่ดูเชย แบบกุญแจใจไรงี้” “หมายถึงเป็นกุญแจไขใจต่างหาก มันเป็นนามแฝงของผมที่ใช้สมัครช่องยูทูปไว้ลงเพลงไง” “ทำไมต้องกุญแจไขใจ” ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะ เหลือบตามองเขาก่อนตอบ “ก็เอาไว้ไขคนที่ไม่มีดนตรีในหัวใจไงฮะ คุณก็พิสูจน์ด้วยหูตัวเองแล้วนี่ว่าเพลงของผมเป็นยังไง คุณชอบไหมฮะ”เขาส่ายหน้า...“ไม่ชอบเหรอ” ผมถามอย่างกระตือรือร้น อยากได้คอมเมนต์จากคนหน้านิ่งที่น่าจะพอรู้จักเพลงคลาสสิคดูบ้าง “เฉยๆ” “ว้า แต่ผมคิดว่าเพลงของผมเจ๋งนะ ฟังแล้วคุณจะทิ้งเรื่องราวหนักหน่วงในชีวิตลงได้แน่นอน”“มั่นใจขนาดนั้นเชียว”“ฮะ ผมมั่นใจ” ผมรับคำแข็งขันแต่เขากลับหลุดหัวเราะใส่ผมหน้าตาเฉย “คุณถนอมน้ำใจผมสักนิดก็ไม่มีใครว่านะฮะ แค่พูดว่าเพลงเพราะแค่นี้จะตายรึไง” “ก็ไหนอยากให้ฉันเมนต์ไม่ใช่เหรอ” เขาถามพลางหัวเราะขบขันอีกแต่ผมไม่ขำด้วยจึงเมินหน้าออกไปนอกหน้าต่าง แล้วเขาก็โพล่งขึ้น “ฉันไม่ได้ชอบไม่ได้เกลียดเพลงคลาสสิคของนาย แต่นาราชอบเพลงของนายมากจริงๆ” “น้องคนนั้นน่ะเหรอฮะ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น เขากระตุกยิ้ม หันมามองผมพร

“วางยาอีกแล้วเหรอ มุกซ้ำไปป่าวยะ”“เออ เห็นว่าคราวก่อนโดนเด็กนี่หักหน้าก็เลยจะสั่งสอนแต่มันดันรอดไปได้ซะก่อน คืนนี้เลยวางแผนจะเผด็จศึกมันให้ได้”“วันนี้มันก็น่าหมั่นไส้จริงๆ นั่นแหละ แต่งตัวยั่วซะ น่าหมั่นไส้ชะมัด”สามสาวหัวเราะชอบใจ แล้วอีกคนที่เป็นผู้ฟังมาตลอดก็โพล่งขึ้น “ดี จะได้รู้ซะมั่งว่าคิดจะแข่งกับคนสวยอย่างพวกเราผลที่ได้จะเป็นยังไง”“เจอของจริงเข้าไป อาจจะติดใจนายอรรถเลยก็ได้มั้ง”หญิงสาวชุดขาวแต่ท่าทางจะใจไม่ขาวสวยเหมือนชุดที่ใส่โพล่งคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นกับคีตา ผมไม่รู้ตัวเลยว่าห่วงใยเด็กนั่นจนนั่งไม่ติดแล้วจะแปลกอะไรในเมื่อคีตาเป็นของผม ใครที่คิดจะทำร้ายคีตาต้องเจอผม!รถของสามสาวแล่นออกไป ผมจึงเปิดประตูรถเดินตรงเข้าไปด้านในถามถึงชั้นที่จัดงานเลี้ยงจบการศึกษาของนายจุลอะไรนั่นแล้วจึงตรงไปที่ลิฟต์พอประตูลิฟต์เปิด ผมก็ก้าวออกมาไม่ทันที่ลิฟต์จะปิดด้วยซ้ำ ผมก็เห็นคีตาเดินแกมวิ่งออกมาจากห้องจัดงานตรงมาที่ลิฟต์ด้วยน้ำตานองหน้า ดูสภาพเขาแล้วใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลย หรือว่ามันทำร้ายคีตาแล้ว หรือว่าผมมาไม่ทัน!เชี่ย!ไอ้พวกภัยสังคมรวยเงินแต่สมองก

“แต่มึงเมาแล้วไอ้อรรถ ทำแบบนี้เดี๋ยวมีเรื่องขึ้นโรงพัก พ่อมึงเอาตายแน่”เพื่อนคนหนึ่งของนายอรรถบอก แต่ถูกผลักเข้าให้“แม่งโว้ย! พวกมึงไม่ต้องมายุ่ง!” นายอรรถโวยลั่นแต่ถูกเพื่อนๆ ลากตัวกลับเข้าไปเพราะขยาดสายตาผม แน่จริงก็เข้ามา งานนี้มีบวกแน่...ผมโอบไหล่เล็กๆ ที่กำลังสั่นระริกแน่นเข้าเขาตัวสั่นจนผมรู้สึกได้ และผมรู้สึกว่าต้องปกป้องเขาไม่ให้ต้องเจ็บปวดจึงหันไปบอกนายจุล “ผมขอตัวพาคีกลับก่อนครับ”“คุณเป็นใคร”“ผม?”ผมชี้ที่ตัวเอง นายจุลพยักยิ้มอย่างคนมนุษย์สัมพันธ์ดี แต่ผมรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่จางและเจื่อนที่สุด“ครับ ผมจะได้รู้ว่าควรฝากคีไว้กับคุณได้ไหม”“ได้อยู่แล้ว”ผมสังเกตว่านายจุลชะงักไปครู่หนึ่งจึงเลื่อนสายตาไปจับจ้องอยู่กับคีตาที่ไม่ยอมสบตา แล้วนายจุลก็หันมาหาผม“งั้นฝากคีด้วยนะครับ”ผมยิ้มตอบ อย่างน้อยก็ต่อหน้าคนอื่น เขาไม่หลุดคำพูดก้าวร้าวเหมือนนายอรรถนั่นทั้งที่แววตาที่มองผมดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ ผมมองดวงหน้าขาวของหนุ่มตี๋ก็ไม่แปลกใจว่าเหตุใดเด็กนี่ถึงได้หลงใหลได้ปลื้มกับคนตรงหน้าขนาดนี้แต่ว่าก็ว่าเถอะ...ผมหล่อกว่าเห็นๆ“ขอทราบชื่อคุณหน่อยได้ไหมครับ”ผมชะงักก่อนตอบ “ผม ตร