All Chapters of Bad Love คู่ร้าย: Chapter 101 - Chapter 110

เสียงรถจอดหน้าบ้าน ผมชะเง้อดูก็เห็นเป็นรถของผมเอง ดีที่มาทัน ผมรีบลุกขึ้นไปหาพวกเขา จิ๋วเห็นผมก็รีบหิ้วของพะรุงพะรังเดินแกมวิ่งเข้ามา“ขอโทษที่มาช้าค่ะคุณตรี” “ดีนะมาทันเวลา” ผมตอบเสียงเรียบไม่ได้แสดงอาการร้อนรนเหมือนใจที่ร้อนยิ่งกว่า“เกือบไม่ทันค่ะ ดีที่แฟนจิ๋วลางานไม่ได้ ไม่งั้นก็คงพาลูกกลับไปเยี่ยมปู่ย่าที่บ้านต่างจังหวัดกันแล้ว”ผมพยักหน้า กำชับพี่เลี้ยงนาราอีกที “ดีเลย ฉันอยากให้จิ๋วช่วยดูนาราให้สักวันสองวัน ฉันมีธุระด่วนน่ะ”“จิ๋วจะดูแลน้องให้เต็มที่เลยค่ะนาย”“ขอบใจ แล้วถ้าใครมาถามหาฉันหรือครูสอนดนตรีของนารา จิ๋วก็บอกไปว่าไม่รู้นะ”“ครูสอนดนตรีเหรอคะ” จิ๋วถามกลับทำหน้างงๆ แต่สนธยากระแอมแล้วส่งสายตาดุ จิ๋วจึงหดคอหงอตอบ “ค่ะ”“ดีมาก อ้อ แล้วถ้านาราถามบอกว่าฉันมีธุระด่วนต้องกลับไปเคลียร์งาน เข้าใจนะ”“ค่ะนาย” จิ๋วรับคำสีหน้าเธอดูงงๆ แต่สนธยาคงจัดการให้ผมได้ ผมจึงเบาใจได้พอควร ผมโล่งอกที่ทุกอย่างเป็นใจ เพราะจิ๋วเป็นพี่เลี้ยงนารามาตั้งแต่เล็ก นาราสนิทสนมและให้ความไว้วางใจจิ๋วเหมือนญาติสนิทคนหนึ่ง คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก...ผมเฝ้ารอการมาถึงของคีตาอย่างใจเย็น แล้วก็เห็นร่างผอมเพรียวข

ผมตัดสินใจพูดออกไปให้เขารู้ว่าผมรักเขาเข้าแล้ว ทั้งรัก ทั้งหวงแหน ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เขาและไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ใคร มันเป็นความรู้สึกรุ่มร้อนทรมานเสียยิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อคิดว่าเขาอาจจะมีใครที่ดีกว่าและให้ความรักกับเขามากกว่าเช่นนายจุลคนนั้น...ผมดึงคีตาเข้ามากอด เขาขัดขืนแต่ก็ต้องโอนอ่อนให้ผมกอดเพราะคงรู้ว่าถึงยังไงก็หนีไม่พ้น เปรียบเขาเป็นแมวดื้อ ผมก็คงเป็นช้างดื้อกว่านั่นแหละคีตาตัวสั่นไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเขาสะอื้นจนตัวโยน ผมกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าแล้วปลอบเขาด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุดแล้ว“อย่าร้องนะคี อย่าร้อง”“ก็ผมอยากร้องนี่ฮะ”“งั้นร้องให้พอ ฉันจะกอดคีแน่นๆ เอง” ผมปลอบแต่ก็รู้สึกดีที่เขากอดตอบผมแน่น ไออุ่นของคีตาทำให้ใจผมพองโต “ทำไมอยากร้องล่ะ”“เพราะผมก็รักคุณทั้งที่ใจอยากเกลียดคุณ ทำไมคุณต้องเกิดเป็นน้าผมด้วย ทำไมคุณต้องทำให้ผมรักคุณแบบนี้ ฮืออออ”เขาทุบแผ่นหลังผมดังปึกๆ หมัดของคีตายังคงหนักเสมอสังเกตได้จากตาผมที่มันเริ่มจะม่วงแล้วแต่ผมไม่เจ็บสักนิดเพราะใจกำลังพองอย่างบอกไม่ถูก “ฟังฉันให้ดีนะคี”“ผมฟังอยู่ คุณแก้ตัวมาสิฮะ”ผมดันตัวเขาออกห่างนึกอยากจูบริมฝีปากตัดพ้

คุณตรียื่นซองจดหมายสีขาวมาตรงหน้า ผมเอื้อมมือไปหยิบขณะจ้องคุณตรีไม่วางตา เปิดจดหมายแล้วแต่ผมก็ยังไม่กล้าอ่านแต่ถามคุณตรีก่อน“นี่คืออะไรฮะ...”“จดหมายพ่อฉันที่ฝากไว้ให้คีก่อนท่านเสีย”“ให้ผมทำไมเหรอฮะ”ผมกล้าๆ กลัวๆ รู้สึกผิดกับตาหรือเจ้าสัว ที่ไม่ได้ไปร่วมงานศพทั้งที่ผมก็รู้ข่าว แต่ผมไม่กล้า กลัวว่าหากเจอคุณตรีผมจะไม่กล้าสู้หน้าเขา แต่เขาพยักเพยิดให้ผมเปิด“อ่านดูเถอะไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก” เขาย้ำผมเปิดจดหมายออกอ่านข้อความทุกตัวอักษร ทุกบรรทัดที่เขียนด้วยลายมือโย้เย้เหมือนคนใกล้หมดแรงเต็มที อ่านไปผมก็น้ำตาไหลด้วยความตื้นตันใจ“อ่านจบแล้วใช่ไหม”“ฮะ”“คีคิดว่าไง” เขาถามผมเงยหน้านองน้ำตา คุณตรีก็ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน“เจ้าสัว... เอ่อ... คุณตาบอกว่าท่านรู้เรื่องของเราตั้งแต่แรก วันนั้นท่านมาหาคุณที่คอนโดแล้วก็รู้เรื่องของเรา ท่านฝากคุณตรีให้ผมดูแลเพราะรู้ว่าถ้าคุณไม่ชอบ ก็ไม่มีใครบังคับใจคุณได้”“ใช่ เพราะฉันชอบคี ชอบตั้งแต่แรกเห็นคีที่ถลาเข้ามาในอ้อมอกของฉัน เนื้อตัวของคีเปียกปอนสกปรกแต่ฉันไม่นึกรังเกียจสักนิด ฉันรู้แต่ว่าต้องปกป้องคีจากไอ้พวกใจสกปรกนั่น แต่ฉันขอโทษที่ฉวยโ

“คราวหน้าทำให้ฉันแบบนี้บ้างนะ” เขาวอนขอ ผมได้แต่นอนตาค้างกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ คุณตรีเอื้อมเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบกล่องเล็กๆ มาแกะออกอย่างรวดเร็วแล้วลุกนั่งคร่อมร่างผมขณะสวมใส่ปราการด่านสุดท้ายเตรียมพร้อมรบเต็มที่ ผมได้แต่ลอบกลืนน้ำลายกับความโอฬารภายใต้ปราการนั่น คุณตรีเห็นผมจ้องก็รีบบอก “อย่าหาว่าฉันรังเกียจคีที่ต้องใส่เลยนะ” เขาคงกลัวผมคิดมาก ผมส่ายหน้าก่อนตอบ “ดีแล้วฮะ เราสองคนต่างก็สบายใจ” เขาพยักหน้าหยิบเจลหล่อลื่นขึ้นมาเปิดออกอย่างรีบร้อน ชโลมมันเข้ากับส่วนแข็งขืน ผมได้แต่นึกในใจว่าเขาเตรียมพร้อมขนาดนี้เฉพาะกับผมคนเดียวหรือเปล่านะ... คุณตรียกขาของผมขึ้นตั้งฉากแยกออกกว้างสุดเท่าที่จะกว้างได้แล้วค้อมตัวผ่านหน้าผมไปหยิบหมอนหนุนมาสอดที่หลังของผม ผมได้แต่ใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น “ทำอะไรฮะ” “คีจะได้ไม่เจ็บไง” เขากระซิบก่อนจะจับส่วนแข็งขันจดจ่อเข้ากับช่องทางรักของผม แม้ผมจะเตรียมใจไว้แล้วแต่ก็ถึงกับสะดุ้งเขาค่อยๆ ดันมันเข้าไปในร่างกายของผมทีละนิดๆ ผมจิกเล็บกั

“พอเถอะ”“พอบ้านคุณสิ ไปคี กลับ!”“ก็บอกว่าพอไง!”คราวนี้ผมตะคอกตอบ นายจุลไม่ฟังเงื้อหมัดซัดใส่เบ้าตาผมซ้ำรอยคีตาเต็มแรงพลัวะ!!“โอ๊ย! ไอ้นี่ มาต่อยซ้ำรอยเดิมได้ไงวะ!”“คุณตรี!”คีตาร้องเสียงหลงจะเข้าประคอง แต่ตอนนี้ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแล้ว ต่อให้สิบคีตาก็หยุดผมไม่ได้!ไม่พูดพล่ามทำเพลง ผมกับนายจุลก็บรรเลงเพลงหมัดใส่กันหน้ารั้วบ้านจนแทบจะเห็นดาวเดือน ถ้าไม่มีอะไรทำให้เราสองคนหยุดชะงักก็คงมีใครสักคนที่ต้องแพ้เป็นแน่แต่ผลแพ้ชนะมันไม่มีวันเกิดขึ้นเพราะการเข้ามาของนาราที่ยืนตัวสั่นเทาโงนเงน ไม่นานก็ส่งเสียงร้องออกมา“หยุดนะ! อย่าทำคุณพ่อของนารา!”ผมเงื้อหมัดค้างเหลียวไปทางต้นเสียงแหลมเล็กก็พบว่าเป็นนาราที่นั่งยองก้มหน้าปิดหูทั้งสองข้างกรีดร้องไม่หยุด จิ๋ววิ่งเข้ามาประคองแต่นาราไม่ยอมสะบัดตัวเร่าๆ ไปมา ผมตกใจแทบบ้าที่นาราอาการกำเริบอีกแล้ว“นาราลูก!”“คุณพ่อ! อย่าทำคุณพ่อ อย่าทำคุณพ่อของนารา” กรี๊ดดดดด”นารากรีดร้องโหยหวนครู่หนึ่งจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง เธอเงยหน้ามองผมราวกับผมเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอผมรุดนั่งคุกเข่าโอบนาราที่สะอึกสะอื้นไว้ในอ้อมแขน มีจิ๋วที่ยืนถอยห่างดูอ