Semua Bab Bad Love คู่ร้าย: Bab 41 - Bab 50

เกือบห้าโมงเย็นแล้ว... คิระก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์วินที่แล่นเข้ามาจอดหน้าสกายพาเลซด้วยความเร่งรีบพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรังมากมาย เขามีเวลาไม่มากในการทำอาหารและเค้กให้ภามม์ อันที่จริงจะซื้อหาเค้กสำเร็จจากร้านเบเกอรี่เอาก็ได้ แต่มันไม่เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมที่คิระอยากทำให้ภามม์ด้วยใจจริงที่ไม่ใช่ถูกบังคับแค่สงสารละมั้ง...ต้องใช่แน่ๆ คิระคิดอย่างนั้น เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองมีชีวิตชีวาและร่าเริงขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มาหลายหนจนคิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเลวร้ายไปกว่าที่เจอมาแล้วล่ะอย่างน้อยตอนนี้ก็ดี...คิระเดินแกมวิ่งไปที่ลิฟต์ แทรกตัวเข้าไปในขณะที่ลิฟต์กำลังจะปิดลงจนชนเข้ากับคนที่ยืนอยู่หน้าแผงปุ่ม เขาค้อมตัวขอโทษครู่หนึ่งจึงถอยไปชิดด้านในแล้วถอนหายใจโล่งอก เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วที่ภามม์จะมา เขาจะทำอาหารทันไหมนะคิระคิดหนักตกอยู่ในภวังค์จนคนที่ยืนอยู่ใกล้ประตูสะกิดนั่นล่ะ เขาจึงเงยหน้ามองแล้วก็ต้องตกใจที่พบว่าเป็นใครคนนั้นที่เคยเจอ “คุณ!” “ว่าไง เด็กน้อย...” ภัทรทักทาย“คุณคนใจดีที่ร้านอาหาร”“ใช่ ผมเอง หนูจำได้ด

ภามม์ก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารพลางจ้องมองคิระที่กำลังง่วนอยู่กับการลำเลียงอาหารที่ทำไว้จนเย็นเข้าอุ่นในเตาไมโครเวฟอย่างใจเย็น เขาไม่เคยคิดว่าการมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อนในยามที่รู้สึกแย่กับคนที่แคร์จะสร้างพลังใจให้อย่างมหาศาลได้ขนาดนี้ ไม่เคยมีใครทำอาหารให้เขากินอย่างตั้งใจแบบนี้ไม่เคยเลย...ภามม์นั่งมองเพลินจนกระทั่งอาหารถูกลำเลียงมาวางตรงหน้า คิระสวมผ้ากันเปื้อนลายจุดสีฟ้าชมพู ดูน่ารักแปลกตาจนเขามองเพลิน จนคิระกระแอม เขาถึงรู้ตัว“คุณลองชิมราดหน้าฝีมือผมดูนะฮะ ผมทำสุดฝีมือเลย ไม่รู้จะถูกใจคุณรึเปล่า”“ทำไมถึงเป็นราดหน้าล่ะ”“ก็เพราะผมชอบ” คิระตอบหน้าตาย มันอาจจะดูเป็นอาหารหน้าตาบ้านๆ สักหน่อย แต่ความอร่อยไม่เป็นสองรองใครแน่นอนคิระเชื่อมั่นในฝีมือของตัวเอง...“อืม... ก็ดูน่ากินดี”ภามม์จ้องจานราดหน้าเส้นใหญ่ที่อุดมไปด้วยเครื่องที่จัดเต็มจนแทบล้นชามแล้วเงยหน้ามองคิระที่ยืนรอข้างๆ จดจ่อรอดูปฏิกิริยาของเขาอยู่ “ทำไมไม่นั่งล่ะ” คิระส่ายหน้าก่อนตอบ “ผมยังไม่หิว” “กินอะไรมาถึงไม่หิว” คิระส่ายหน้าอีก “ผมทำไปชิมไปก็เลยอิ่มอยู่ฮะ” “งั้นฉันกินนะ”

คิระตัดสินใจลงไปขอความช่วยเหลือจากภัทร เพราะอย่างน้อยภัทรในฐานะพี่ชายถึงจะต่างแม่ แต่ก็น่าจะเป็นห่วงภามม์อยู่บ้าง น่าจะพอให้ความช่วยเหลือได้ แต่คิระก็คิดหนักเพราะภามม์ไม่ยอมไปหาหมอและร้านขายยาก็อยู่ค่อนข้างไกลจากคอนโดพอสมควร “ไปหาคุณภัทรแบบนี้จะดีไหมนะ เกิดเขาไม่พอใจจะทำยังไง ฮึ้ย! ช่างเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะน่า”คิระบ่นพลางเดินวนไปมารออยู่ แต่ลิฟต์ก็ขึ้นช้ากว่าใจที่มันร้อนรน จึงตัดสินใจจะวิ่งลงไปทางบันไดหนีไฟแต่เสียงสัญญาณลิฟต์ดังเสียก่อน คิระจึงชะงักแล้วกลับมาที่ลิฟต์จึงพบว่าเป็นภัทรที่ขึ้นมาพอดี“คุณภัทร!”“จะไปไหนเหรอคิว” ภัทรถามเสียงเรียบๆ เหมือนสีหน้าที่เรียบเฉยเป็นนิจคิระยิ้มออกก่อนจะรีบบอก “คุณภามม์ฮะ! คุณช่วยคุณภามม์ด้วยนะฮะ”“เขาเป็นอะไร” ภัทรถามร้อนรนก่อนจะเดินตามคิระมาติดๆ“เขาผื่นขึ้นเต็มตัวเลยฮะ เร็วๆ เถอะฮะ” คิระตอบพลางแตะคีย์การ์ดห้องด้วยมือสั่นระริก “เอ๊ะ ทำไมประตูเปิดไม่ได้อะ”เด็กหนุ่มร้อนใจไม่พอยังเสียงตื่นๆ ภัทรเห็นดังนั้นจึงหยิบการ์ดจากมือคิระมาเสียบแทนเท่านั้นประตูก็เปิดออก“เมื่อกี้นายแตะผิดด้าน”“อ่อ ผมก็ว่า..” คิระเกาหัวแกรกๆ แก้เก้อ “เร็วเถ

“ที่นี่สวยมากเลยฮะ...” คิระถึงกับอุทานขณะยกมือป้องแสงที่กำลังร้อนแรงเพราะเป็นเวลาใกล้เที่ยง ภามม์ที่ลงมายืนข้างๆ พร้อมกระเป๋าก็เบ้ปากมองคิระแล้วกระทุ้งหลังสั่ง “เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บในห้องไป จะได้ไปกินข้าว”“แล้วคุณล่ะฮะ”“เดี๋ยวตามไป”ภามม์บอกแค่นั้นก็เดินแยกไป คิระมองตาม รู้สึกว่าภามม์ดูตื่นเต้นเหมือนกันแต่ทำตัวเหมือนไม่ยินดียินร้ายก็แหงล่ะ... คุณภามม์คิดเสมอว่าถูกแม่ทิ้ง ทั้งที่ท่านอาจจะมีเหตุผลที่บอกไม่ได้ ไม่ว่าบ้านไหนก็มีปัญหาภายในของตัวเองทั้งนั้นล่ะเขาก็เช่นกัน...คิระถอนใจก่อนจะแตะคีย์การ์ดจะเปิดประตูห้องพักเข้าไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ในสวนด้านข้างก่อนประตูทางเข้างดงาม และแสงสะท้อนระยิบระยับของมันชวนให้โดดเล่นเป็นบ้า“โห ถึงขนาดมีสระว่ายน้ำส่วนตัวด้วย เว้อเว่อร์”ภามม์เดินตามถึงกับส่ายหน้าระอารีบเร่ง “เร็วๆ เข้า ฉันอยากพักแล้ว”“แหม... คุณอะ ตกลงไปไหนมาฮะแป๊บเดียวเอง”“เรื่องของฉัน”โว๊ะ!คิระค้อนขวับขณะอุทานในใจ เพราะตอนนี้ภามม์เดินตัวปลิวนำหน้าส่วนเขาเต็มไปด้วยสัมภาระพะรุงะพะรังไม่พอยังต้องมาเปิดประตูให้คุณชายท่ามากเข้

“ฉันเห็นเหมือนเป็นเช็ค หมอนั่นให้เช็คนายทำไม!” ภามม์ย้ำอีกคราวนี้คิระเดินหนีแล้วเพราะคนหันมามองเป็นตาเดียว แต่ภามม์ก็ก้าวฉับๆ ตามไม่ลดละ จนคิระรู้สึกอายสายตาคนมอง จึงรีบไปรับกล่องอาหารแล้วเดินออกมาและภามม์ตามมาติดๆ“คิระ หยุด” ภามม์ตะคอก “ฉันบอกให้หยุดไง”คราวนี้คิระกัดฟันกรอดเพราะอีกฝ่ายเริ่มเสียงดังในโรงพยาบาลที่ต้องการความสงบ คนหันมามองเป็นตาเดียว เขาจึงต้องสงบสติอารมณ์ขณะที่ลิฟต์เปิดออกและคนออกมาหมดจึงเหลือเพียงเขากับภามม์ที่อยู่ในลิฟต์กันสองคนอึดอัดเป็นบ้า!!เพราะคนคนนั้นแท้ๆ ที่ทำให้เรื่องยุ่งยากแบบนี้ คิระเหลือบมองก็พบว่าภามม์จ้องอยู่ก่อน เขาถึงกับกลืนน้ำลายยากเย็น“ผมว่าคุณน่าจะโมโหหิวแล้วล่ะ ไปถึงก็รีบกินข้าวก่อนฮะจะได้ใจเย็นๆ”“สารภาพมาว่าหมอนั่นเป็นใคร ใครส่งมา”“โอ๊ย! คุณ ดูหนังมากไปปะฮะ เขาก็แค่มากินราดหน้าไง ราดหน้าอะ ราดหน้าทะเลเข้าใจไหมฮะ”“โกหก”“โว๊ะ!” คิระสะบัดหน้าพรืด มือที่กำถุงข้าวผัดกำแน่น “คุณหิวข้าวแน่เลยอะ โมโหหิวใช่ไหม ปะไปกินข้าวกัน”“อย่ามาแตะ!” ภามม์สะบัดมือออกคิระถึงกับหน้าเหวอนี่ถ้าไม่ห่วงคนตรงหน้าจะหิวแล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าต้องรักษาคำพูดกับชิน มีหวังค