bad guy ร้ายหวงรัก 의 모든 챕터: 챕터 61 - 챕터 70

กลางดึกคืนหนึ่งเสียงเอะอะโวยวายของคนงานดังระงมทั่วไร่ไปหมด พร้อมกับพากันวิ่งชุลมุนไปตักน้ำมาดับไฟที่กำลังโหมลุกไหม้โรงฟางของไร่"พี่เต้เกิดอะไรขึ้นคะ?""ไฟไหม้โรงฟาง เดี๋ยวพี่จะไป เราอยู่นี่แหละอยู่กับมะโซว""แกหลับไปแล้ว ไม่เป็นไรค่ะไม่ตื่นกลางดึกหรอก"ว่าแล้วสองพี่น้องก็รีบพากันไปที่ท้ายไร่ ก่อนจะรีบเข้าไปช่วยคนงานดับไฟ ทุกอย่างมันชุลมุนพัลวันไม่รู้ว่าใครเป็นใครบ้าง กว่าทุกอย่างจะสงบลงก็เล่นเอาเหนื่อยหอบเหมือนกันฟึ่บ ~"!!!!"จังหวะที่ใบชาโน้มตัวลงหยิบอะไรบางอย่างที่หล่นอยู่ใต้ต้นไม้ มันประจวบเหมาะกับที่ใครบางคนก้มหน้าลงมาพอดีเช่นกัน ทำให้จมูกของเขาสัมผัสกับแก้มนุ่มๆ ของเธอ ทำให้ได้กลิ่นครีมหอมๆ ที่เธอใช้เป็นประจำผสมกับกลิ่นไหม้ของควันไฟ"พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ""ไม่เป็นไรค่ะ" เธอพยายามคิดว่านี่มันคืออุบัติเหตุ เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก เพราะสถานการณ์แบบนี้มันไม่ได้เหมาะที่จะมาทำอะไรอย่างนี้เลย"พี่เต้ชาเจอกล่องไม้ขีด" ใบชายื่นสิ่งของที่ก้มลงหยิบก่อนหน้านี้ให้กับพี่ชาย"คนทำมันคงทำหล่นเอาไว้""ตั้งใจใช้เป็นก้านไม้ขีด เพื่อที่จะไม่ให้มีร่องรอยถูกตามเหรอ?""เดาว่าเป็นอย่างนั้นนะ"ณ ตอ

หลังจากวันนั้นผ่านไปทุกอย่างก็ดำเนินไปได้เรื่อยๆ แบบราบรื่นไม่ติดปัญหาอะไร และก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรอีกด้วยหลังจากที่มือวางเพลิงนั้นถูกตำรวจจับดำเนินคดีไปตกค่ำวันหนึ่ง..."พี่เต้มะอยู่กับพี่หรือเปล่า""ไม่นะ พี่นึกว่ามะกลับมาบ้านเราซะอีกไม่เห็นอยู่ที่ไร่""เขาไปกับพี่คลินต์หรือเปล่า""ไม่น่านะ พี่นึกว่ากลับบ้าน""......" ใบชาสีหน้าเปลี่ยนในทันทีเมื่อรู้สึกอะไรบางอย่างที่มันทะแม่งๆ ในสัญชาตญาณของคนเป็นแม่ก็คิดว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกอย่างแน่นอนลูกชายของเธอไม่เคยหายไปแบบนี้ ถึงเขาจะยังเด็กยังไม่ค่อยรู้เรื่องราวอะไรมากนัก แต่เขาก็โตพอที่จะรู้ว่าค่ำแล้วควรจะกลับบ้าน ไม่ควรไปเล่นไหนไกลๆ และไม่ควรไปกับคนแปลกหน้า มะโซวไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยร่างบอบบางวิ่งออกมาจากบ้านพร้อมกับเดินหาลูกชายรอบทิศทางทั้งเรียกหาตะโกนหา แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย จนกระทั่งได้ไปเจอย่ามสุดรักสุดหวงของลูกชายตกอยู่บนพื้นหญ้า ความรู้สึกของใบชาบอกได้ตอนนี้เลยว่ามันไม่ปกติอย่างแน่นอน เพราะมะโซวเป็นคนที่หวงของมากๆ และถ้าได้รับของสิ่งไหนเขาจะเก็บทะนุถนอมเป็นอย่างดีไม่ใช่ทิ้งแบบนี้"เดี๋ยวพี่ไปหาคนงาน ให้ช่วยกันออก

#สามวันต่อมา หลังจากที่พี่คลินต์ถูกยิงและถูกพาตัวมาส่งที่โรงพยาบาล จากวันนั้นถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้ว เขาปลอดภัยดีแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย ยังคงหลับสนิทเหมือนคนที่นอนแล้วไม่อยากตื่นแต่ยังไม่ตายแค่นั้นเองตลอดระยะเวลาสามวันฉันเองก็คอยแวะเวียนมาดูแลบ้าง มีพยาบาลคอยดูแลบ้าง เพราะต้องอยู่กับมะโซวฉันก็เลยไม่อยากไปไหน บวกกับแกยังไม่หายกลัวเลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ห่วงคุณลุงของเขามาก คอยตื๊อให้ฉันพามาโรงพยาบาลอยู่ทุกวันเช่นเดียวกับวันนี้...โรงพยาบาลDD ห้องพักพิเศษ C-245 "มะครับ อยู่ในห้องนี้ก่อนนะ นั่งอยู่ก่อนเดี๋ยวแม่ไปคุยกับคุณหมอแล้วเดี๋ยวจะกลับมา""ครับ"ฉันขึ้นมากับมะโซวสองคนเพราะพี่เต้กำลังไปวนหาที่จอดรถอยู่ ประจวบเหมาะกับที่คุณหมอเรียกญาติเข้าไปพบพอดี ฉันก็เลยต้องให้มะโซวอยู่ในห้องกับพี่คลินต์ก่อน มันก็ห่วงอยู่แหละ แต่นี่มันโรงพยาบาลคงไม่มีใครกล้ามาทำอะไรหรอก"สวัสดีค่ะคุณหมอ""สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนนะครับ""ค่ะ"คุณหมอเรียกฉันมาและอธิบายเรื่องอาการต่างๆ ของพี่คลินต์ ร่างกายของเขาฟื้นฟูได้เร็วก็จริง แต่ด้วยความที่มันเป็นแผลภายในจึงต้องอยู่ในโรงพยาบาลไปสักระยะหนึ่ง

#ตอนกลางคืนวันเดียวกัน หลังจากที่ใบชากล่อมลูกชายนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกมานั่งทำอะไรต่อมิอะไรต่อด้านนอก และคลินต์เองก็ยังไม่หลับเช่นกัน"เจ็บมากหรือเปล่า""พี่ถามฉันตั้งแต่ตอนกลางวันจนตอนนี้ ฉันหายเจ็บไปแล้ว" ใบชาตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ"พี่จะทายาให้ เราก็ไม่ยอมให้ทา""ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก เดี๋ยวมันก็หาย""พี่ขอโทษแทนแม่ของพี่ด้วยนะ""ฉันไม่เป็นไร พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก""ต้องขอโทษสิ""......" ใบชาไม่ได้ตอบอะไร สีหน้าและท่าทางของเธอดูเหมือนคนที่ไม่ได้คิดอะไร เหมือนลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ใครจะไปรู้ว่าในใจของเธอตอนนี้คิดมากอยู่ เพราะคนทั้งสองคนนั้นตามความเป็นจริงแล้วก็คือปู่กับย่าของมะโซว ดูแล้วทั้งสองไม่มีท่าทีว่าจะยอมรับเลยถ้าหากรู้ว่ามะโซวคือหลานแท้ๆ ของตัวเอง"มะโซวจะเป็นอะไรหรือเปล่า?""หมายถึงอะไร""พ่อแม่พี่เขาพูดไม่ดีแบบนั้น จะฝังใจไหม จะกลัวหรือเปล่าเวลาได้เห็นพ่อกับแม่พี่อีก""ก็อาจจะมี ส่วนเรื่องฝังใจมันก็แน่นอนอยู่แล้วแหละ ไม่ใช่แค่มะโซวหรอก แต่เด็กทุกคนเวลาโดนผู้ใหญ่ดุก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่จะเสียใจแล้วก็ฝังใจ""เฮ้อ...." คลินต์ถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะเขาไม่

บรืน ~เช้าวันหนึ่งขณะที่ทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับการทำหน้าที่ของตัวเอง จู่ๆ ก็มีรถเก๋งคันหรูขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่เจ้าของรถจะลงมา"พ่อแม่" คลินต์เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นพ่อแม่ของตัวเองมาที่นี่ เขากลัวว่าทั้งสองจะมาสร้างความวุ่นวายอีก ไม่อยากคิดแบบนี้กับพ่อแม่ตัวเองหรอกแต่ที่ผ่านมาเขาเห็นแบบนั้นจริงๆ"หายดีละเหรอ ถ้าฉันไม่มา แกก็ไม่คิดจะกลับไปหาเลยใช่ไหม?" ผู้เป็นแม่เอ่ย"ก็ยังไม่กลับไม่ใช่เหรอครับ ที่อยู่ก็เพราะจงใจจะมาหาผมที่นี่ คิดว่าผมไม่รู้หรือไงครับ" คลินต์พูดอย่างรู้ทัน เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพ่อแม่ยังกลับไม่กลับง่ายๆ หรอก แต่มันก็ดีเหมือนกัน เพราะเขาจะได้บอกว่าเขาจะไม่มีวันแต่งงานกับใครอีกเด็ดขาด เพราะตอนนี้เขามีครอบครัวแล้ว"พ่อกับแม่แกมาหาถึงที่นี่ ไม่ติดจะเชิญเข้าบ้านหน่อยหรือไง" ผู้เป็นพ่อเอ่ย"ครับ เชิญเข้ามาครับ เดี๋ยวผมให้แม่บ้านหาของว่างมาให้"คลินต์เดินนำพ่อแม่เข้าไปในบ้าน เป็นครั้งแรกที่พ่อแม่ของเขาได้มาที่นี่ สถานที่แม้จะไม่ได้หรูหราเต็มไปด้วยของราคาแพง แต่ก็สวยและน่าอยู่ไม่น้อยเลย"เด็กคนนั้นไปไหน ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?""อยู่ครับ แต่อยู