บททั้งหมดของ bad guy ร้ายหวงรัก : บทที่ 41 - บทที่ 50

( ต่อจากตอนก่อน )ฉันยังคงนั่งฟังการสนทนาอยู่อย่างนั้น ในขณะที่กลุ่มเพื่อนกำลังสนุกสนาน ฉันไม่อยากทำให้งานวันเกิดของเพื่อนมันไม่มีความสุขก็เลยไม่ได้พูดอะไรเวลาหันหลังกลับไปมองฉันก็จะเห็นแขนของพี่คลินต์โอบกอดอยู่กับผู้หญิงคนนึง ทำตัวสนิทสนม ป้อนเครื่องดื่มใส่ปากกัน ฉันรู้สึกเจ็บยังไงก็ไม่รู้ รู้สึกเหมือนกับว่าผู้ชายคนนั้นฉันไม่เคยรู้จักเลย เหมือนเขาเป็นอีกคน หรือไม่ก็ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาแสดงว่ารู้สึกดีกับฉันมาโดยตลอด เพียงแค่ต้องการร่างกายของฉันเหมือนที่เพื่อนของเขาบอกไม่เคยจริงจังกับใคร และก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนนานด้วย เบื่อแล้วก็แค่เลิกเท่านั้นเองทำไมที่ผ่านมาฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องอะไรแบบนี้เลยล่ะ ฉันคิดว่าเขารู้สึกแบบเดียวกันมาโดยตลอดถึงจะไม่พูด และต่อให้จะไม่มีความสัมพันธ์ที่ชัดเจนให้ก็ตาม เพราะเขาทำดีกับฉัน ชอบหวงชอบห่วงเวลาฉันทำอะไร และสั่งห้ามฉันไม่ให้เข้าใกล้ผู้ชายคนไหน ฉันก็คิดว่าเขาหวงฉันซะอีก แต่ที่ไหนได้หวงก้างแค่นั้นเองงั้นเหรอ"แล้วผู้หญิงที่ว่าใครวะ?""บอกไม่ได้""เอ้า ไอ้เวรนี่ แล้วมาถามพวกกูทำซากอะไร""ก็แค่อยากรู้ว่ากูควรทำยังไงต่อ""ก็ทำแบบที่มึงเคยท

พี่คลินต์หงายหลังลงไปเพราะแรงชกของพี่เต้ เขามาตอนไหนก็ไม่รู้ และได้ยินอะไรบ้างฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ถึงขั้นเข้ามาชกเพื่อนสนิทของตัวเองขนาดนี้ได้ แสดงว่าเขาคงรู้เรื่องหมดแล้ว"ไอ้เหี้ยคลินต์ กูอุตส่าห์ไว้ใจมึง!""อ่า ~" พี่คลินต์เอานิ้วโป้งเช็ดเลือดตรงมุมปากของตัวเอง แต่ฉันสังเกตเห็นในปากของเขามีแต่เลือดเต็มไปหมดเลย"ไอ้สัตว์! มึงทำแบบนี้กับกูได้ไงวะ!""พะ พี่เต้พอแล้ว!"ฉันเข้าไปคว้าตัวพี่เต้เอาไว้ เพราะเจ้าตัวกำลังจะพุ่งไปชกหน้าพี่คลินต์อีก รายนั้นก็นิ่งยอมให้เขาชกแทนที่จะหนีไปก่อน ถึงตอนนี้ก็ยังอยู่เฉยๆ ถ้าฉันรั้งพี่เต้ไว้ไม่อยู่จะทำไงล่ะเนี่ย"เอาเลย มึงอยากทำอะไรมึงก็ทำเลย""ไอ้สัตว์! มึงคิดว่ากูไม่กล้าเหรอ!""กูคิดว่ามึงกล้า กูถึงยอมให้ทำ""ไอ้เหี้ยคลินต์!""พี่เต้! พะ พอแล้ว อย่าทะเลาะกันสิ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ มีเรื่องกันเดี๋ยวรปภ.ก็เข้ามาหรอก""ปล่อยพี่!""ไม่ปล่อย อย่าทะเลาะกันเลยนะ ชาขอ...""....." พี่เต้ไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันก็รู้ว่าเขายังไม่อารมณ์เย็นลงหรอก เมื่อไหร่ที่ฉันปล่อยเขาได้พุ่งไปต่อยหน้าพี่คลินต์อีกแน่"พี่ก็ออกไปก่อนสิ จะยืนอยู่ให้เขาชกทำไม""พี่ไม่ไป เอาสิทำจนกว่

หลังจากนั้นฉันกับพี่เต้เราก็ตกลงกันว่าจะย้ายออกจากที่นี่ และเร็วๆ นี้ด้วยเมื่อไหร่ที่หาห้องเช่าได้ เมื่อไหร่ที่เก็บข้าวของที่นี่หมด เราก็จะย้ายออกไปในทันทีฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย แต่ในเมื่อมันเป็นไปแล้ว ฉันก็แค่ต้องยอมรับมันแค่นั้นเอง"จะไปจริงๆ เหรอ?" พี่คลินต์ถาม"แล้วจะให้ฉันอยู่ทำไม""แล้วจะไปอยู่ยังไง""ไม่ใช่เด็กสักหน่อย ที่ไหนก็อยู่ได้เหมือนกันแหละ""ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ?""......" ทำไมเขาถึงเฝ้าถามแต่คำถามนี้กันนะ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ มันใช่คำถามที่ควรพูดกันตอนนี้หรือไงไม่ได้หายโกรธแต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียด มันก็แค่เจ็บไม่อยากรับรู้อะไรจากเขาอีก"มาคุยอะไรกัน?""ไม่ได้คุยอะไรกันค่ะ ชากำลังเก็บของอยู่"ฉันตอบพี่เต้ที่เดินเข้ามาในครัว เขาไม่ยอมปล่อยให้ฉันกับพี่คลินต์ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองอีกเลย แต่มันก็มีบางช่วงจังหวะแหละ ที่เราได้คุยกันสองคนบ้าง"ไปให้ไกลๆ น้องกูเลย""แล้วมึงจะไปอยู่ที่ไหน?""เรื่องของกู กูไม่บอกให้มึงตามกูไปหรอก""ก็แค่อยากรู้ ไม่ได้จะตาม""กูไม่บอก""พี่เต้เก็บของในห้องเสร็จแล้วหรือไง""ยัง""งั้นก็รีบไปเก็บให้เสร็จ""ครับ""มาคุยกับพี่หน่อยนะ""อ๊

เวลาต่อมา ขณะที่ใบชากำลังทำอาหารเช้าอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเอามือปิดปากบังคับตัวเองไม่ให้อาเจียนออกมา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่มีอะไรจริงๆ นอกจากน้ำย่อยที่พยายามดันขึ้นคอมาช่วงนี้เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ร่างกายของเธอมันเปลี่ยนแปลงไป มันไม่เหมือนเดิมแต่เธอก็บอกไม่ถูกเหมือนกันทุกครั้งที่ได้กลิ่นอาหารเธอจะมีอาการแบบนี้ตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนใจกินเข้าไปได้ มันยังไม่ได้หนักอะไรจนถึงขั้นที่จะต้องไปหาหมอไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอนอนน้อยพักผ่อนไม่เพียงพอและมีอาการเครียดร่วมด้วยหรือเปล่า มันก็เลยส่งผลให้ร่างกายเป็นแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยเป็นอะไรเลย ร่างกายแข็งแรงดีมาตลอด เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยแทบจะไม่มีเข้ามาในตัวเธอเลย"อืม..." ใบชาพยายามฝืนร่างกาย เอาน้ำกลั้วปากพร้อมกับล้างหน้าล้างตาจากนั้นก็เดินออกมานั่งทำอาหารต่อ พยายามหาอะไรมาดมเพื่อที่จะไม่ต้องได้กลิ่นอาหาร และอาการของเธอก็ดีขึ้นจนกระทั่งพี่ชายของเธอตื่นเช้ามา"ตื่นแต่เช้าเลยทำอะไรกิน""ก็กับข้าวง่ายๆ ค่ะ ตลาดสดอยู่ไกล ชาก็เลยได้ซื้อแค่ผักสองสามอย่างกับพวกเนื้อ""ถ้าเหนื่อยก

เตชินทร์มีสีหน้าตกใจไม่ต่างอะไรจากที่ใบชารู้ในตอนแรกว่าตัวเองนั้นกำลังท้อง เขาสตั้นแบบไม่พูดอะไรออกมาสักคำเลย จนใบชาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรพูดเรื่องนี้เลย ควรจัดการเรื่องนี้อย่างเงียบๆ ด้วยซ้ำไป"ชาขอโทษ...""ระ เรื่องจริงเหรอ?""ชาตรวจแล้วค่ะ""..….""ขอโทษนะคะ ที่เอาเรื่องหนักใจมาให้พี่อีกแล้ว ชาจะไปจัดการเรื่องนี้เงียบๆ ค่ะ""เดี๋ยว! จัดการยังไง?""ชายังเรียนอยู่เลย ลำพังแค่พี่หาเงินส่งชาเรียนก็เหนื่อยมากแล้ว จะให้เลี้ยงเด็กอีกคนนึงคงไม่ไหวหรอก""ชาทำไมถึงคิดแบบนี้!" เตชินทร์ขึ้นเสียงดุ"ชา...ชาไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ค่ะ""แล้วทำไมถึงคิดว่านี่คือทางออก?""ก็มันเป็นวิธีเดียวนี่คะ""......""ชารู้ว่าตัวเองทำผิด เพราะฉะนั้นชาจะจัดการเรื่องนี้เองค่ะพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ""กับไอ้คลินต์ใช่ไหม?""......" ใบชาพยักหน้ารัวๆ เพราะคนที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วยก็มีอยู่แค่คนเดียว และก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องเป็นแบบนี้ เธอคิดว่าแค่จบความสัมพันธ์กับเขาทุกอย่างมันก็จบแล้ว"อยากให้มันรับผิดชอบไหม พี่จะจัดการให้""ไม่! ไม่เอานะ""ทำไมล่ะ มันเป็นพ่อของลูกในท้องเรานะ""พี่ก็รู้ ชากับเขาก็แค่สนุกด้วยกัน จะใ