Semua Bab สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน): Bab 11 - Bab 20

เสียงฟ้าร้องคำรามยังดังก้องอยู่ในความทรงจำของเด็กสาววัยสิบสี่กับแม่ของเธอจนผวา แม้เหตุการณ์จะผ่านมาตั้งแต่เมื่อวานช่วงหัวค่ำ แต่ภาพทุกอย่างยังชัดเจนเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น รถจักรยานยนต์ที่เธอขี่ซ้อนผู้เป็นแม่เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านรีบไปเก็บผ้าที่ตากไว้ หากยังไม่ถึงกลางทางดี พายุฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ลืมหูลืมตาจึงทำให้ถนนลื่นยิ่งกว่าที่เคยผู้เป็นแม่ที่พยายามบังคับรถให้ตรงเส้นทาง แต่ในวินาทีแห่งความเป็นความตายนั้นเองจากการขับรถด้วยความเร่งรีบ ทำให้ล้อหน้ากลับไถลไปบนผิวน้ำที่ขังอยู่ เสียงเบรกที่เสียดสีกับพื้นและเสียงผู้เป็นแม่ร้องคร่ำครวญโอดโอยดังขึ้นพร้อมกับลูกสาว ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะล้มกระแทกพื้นอย่างแรงกว่าจะรู้สึกตัวอีกที ทั้งคู่ก็เปียกโชกและเจ็บระบมไปทั้งร่าง ประทับจิตที่เจ็บน้อยกว่าพยายามพยุงผู้เป็นแม่เข้าบ้านด้วยหัวใจที่เต้นแรงทั้งจากความตกใจและความเจ็บที่ร้าวระบมเดือดร้อนผู้เป็นพ่อที่เดินออกมารับสองแม่ลูกด้วยความตกใจ ดีที่ห้องพักอยู่ชั้นล่าง...จึงไม่ต้องลำบากตะเกียกตะกายเดินเหินขึ้นไปชั้นสอง จักรกฤษณ์มองเห็นความเจ็บปวดของทั้งภรรยาและลูกสาวคนโตถึงกับน้ำตาคลอ ดีที่คนเล็กไม่เจ็บไปอ

เสียงน้ำที่ไหลผ่านทางสายยาง ท่ามกลางแดดยามสายที่ส่องลอดยอดไม้ ร่างบางในชุดเสื้อยืดสีเข้มกางเกงยีนพับขา ก้าวเท้าไปยังลานล้างม้าด้านข้างของตัวคอก มือหนึ่งถือสายยาง อีกมือหิ้วถังแชมพูม้ากลิ่นหอมอ่อนๆ เดินตรงมาหาเจ้าสีนิลกับสีนวลที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว เจ้าสีนิลเป็นม้าเพศผู้สายพันธุ์อาราเบียนสีดำเข้ม ถือได้ว่าเป็นนักวิ่งตัวฉกาจของฟาร์มม้าแห่งนี้จากม้าทั้งหมดเกือบร้อยตัวเห็นจะได้มีคนเคยบอกว่าม้ามักพยศก็เห็นจะจริง...ท่าทางจะนิสัยเหมือนกับเจ้านายของมัน สีนิลไม่ยอมให้ใครจับตัวได้ง่าย ๆ มันยอมฟังแต่เจ้านายของมันเท่านั้น และด้วยนิสัยแสนพยศของมันจึงทำให้ลำบากเวลาอาบน้ำหรือแปรงขน...หลัก ๆ ธราดลจะเป็นคนดูแลด้วยตัวเอง เพราะม้าตัวนี้เป็นม้าตัวโปรดที่เขารักมาก อันที่จริงเขาก็รักสัตว์ทุกชนิดที่เขาเลี้ยงทุกตัว แต่บางครั้งเจ้านายของมันก็ไม่ได้มีเวลาที่จะมาดูแลด้วยตัวเอง คำสั่งประกาศิตของเขาจึงตกมาอยู่ที่เธอในการดูแลเจ้าสีนิลในช่วงสองปีก่อน...แรก ๆ ต้องเรียกได้ว่าเธอถูกมันถีบไม่เว้นแต่ละวัน กว่าจะรู้จักนิสัยใจคอและทำความเคยชินกับมันล้วนใช้ระยะเวลาเกือบปี หน้าที่หลัก ๆ ของเธอนอกจากให้อาหาร ทำความสะ

องุ่น...เป็นยังไงบ้าง พี่ขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุทำให้องุ่นกับน้าเยาว์ต้องเป็นแบบนั้น"เสียงหวานเอ่ยออกไปอย่างขอโทษขอโพยสาวน้อยวัยสิบสี่ผ่านทางโทรศัพท์จนปลายสายนึกแปลกใจว่าเพราะอะไรเธอจึงโทษตัวเอง ทั้งที่ไม่เกี่ยวกับวิมลลักษณ์เสียหน่อย"หนูกับแม่รีบกลับไปเก็บผ้า แม่เลยขับรถเร็วไปหน่อยจ้าพี่มน ไม่ได้เกี่ยวกับพี่มนซะหน่อย...อย่าโทษตัวเองเลยน่า""ขอบคุณที่ดูแลพี่...แถมยังซักผ้าให้พี่อีก แล้วองุ่นกับน้าเยาว์ออกจากโรง'บาลวันไหน พี่จะได้ไปเยี่ยมบ้าง"วิมลลักษณ์เปิดลำโพง ๆ พร้อมกับลงมือทำอาหารไปด้วย เธอไม่รู้ว่าเขาชอบกินอะไรเป็นพิเศษ...หากเป็นเมื่อก่อนก็มีแต่แม่ของเธอที่ทำหน้าที่นี้เป็นหลัก วิมลลักษณ์เป็นลูกมือช่วยแม่บ้างเล็กน้อย แต่ทุกทีที่เห็นคนตัวโต...เธอก็มักจะปั่นจักรยานเผ่นแน่บกลับบ้านทุกครั้งไป เธอกลัวนัยน์ตาคมดุ ๆ คู่นั้น ปัจจุบันนี้ก็ยังไม่ได้นึกชอบสักนิดเดียว "นี่ก็กำลังเก็บของเตรียมจะกลับแล้วจ้ะพี่มน แล้วนี่พี่มนทำอะไรอยู่...เหนื่อยไหม?"เอ่ยถามออกไปเพราะรู้ดีว่าพี่สาวของเธอคงไม่เหลือใครให้พูดคุยในช่วงนี้...แต่ดูเหมือนเสียงปลายสายจะเงียบไปครู่หนึ่ง"ไม่เหนื่อยหรอก องุ่นกับน้าเยาว

"อ๊ะ..."มือบางคว้าหมับไปที่มือข้างนั้นก่อนที่เขาจะบังอาจรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของเธอมากไปกว่านี้คนตัวเล็กส่ายหน้าช้า ๆ ในขณะที่ยังนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงขนาดห้าฟุต คนตัวโตจับกดเธอจมฟูกตั้งแต่ก่อนหน้านี้ในสภาพเปลือยล่อนจ้อนจนไม่มีอะไรปกปิดสายตาคนตรงหน้าแม้เพียงนิดเดียว ตัวของเธอเต็มไปด้วยน้ำลายของคนหื่นแทบครึ่งตัว...วิมลลักษณ์ไม่ได้ต้องการให้เองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ หากก็ฝืนความต้องการที่เขากำลังปรนเปรอให้ได้ยากเย็นเหลือเกิน "ไม่ใช้มือก็ได้" รับปากออกไปเป็นมั่นเป็นเหมาะ หากการกระทำต่อมากลับทำให้คนที่อยู่ใต้ร่างหนักใจมากขึ้นกว่าเดิม ลิ้นหนาอ่อนนุ่มก้มเลียน้ำหวานแทบทุกซอกทุกมุมจากปากทางรักของคนตรงหน้าโดยที่เจ้าของเรือนร่างยังไม่ทันได้ตั้งตัว"คุณ...ยะ...อย่าทำแบบนั้น"คนถูกห้ามสนใจฟังเสียที่ไหน มีหูก็ทำเหมือนไม่มี เรียกง่าย ๆ ว่ากำลังทำหูทวนลมอยู่นั่นล่ะ ธราดลรับรู้ได้ถึงความฉ่ำจนเยิ้มของคนตรงหน้ายามที่บิดเร้าไปมาด้วยความกระสับกระส่าย ไหนจะเสียงหวานล้ำปานน้ำผึ้งเดือนห้าที่แสนกระเส่ายามร้องห้ามเขาอยู่เมื่อครู่...ยิ่งปลุกความเป็นตัวตนของเขาให้แข็งโด่มากกว่าเดิม ร่างสูงยอมผละออกมาจากเนินอ

แสงแดดตอนสายเริ่มร้อนจัดจนเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามไรผม วิมลลักษณ์นั่งอยู่บนเบาะไม้แข็ง ๆ ของรถสองแถวที่วิ่งตะลุยฝุ่นแดง ๆ ออกจากไร่ เสียงเครื่องยนต์ครางต่ำ ๆ คล้ายจะกล่อมเธอให้หลับ แต่ใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะมือบางกุมกระเป๋าสะพายแน่น สายตาเหม่อมองวิวสองข้างทางที่คุ้นตา ทุ่งข้าวโพดที่ไหวตามลม ต้นยางพาราเรียงตัวเป็นแถว และบ้านไม้เก่า ๆ ที่ขับผ่านไปทีละหลังอย่างชินตา นาน ๆ จะออกมาสักครั้งหนึ่ง หากครั้งนี้เธอกลับอยากซึมซับทุกความทรงจำนั้นเอาไว้...ตั้งใจจะไม่กลับไปที่ไร่แห่งนั้นอีก แม้ว่าก่อนหน้านี้แม่ของเธอจะขอร้องว่าให้เธอรออยู่ที่นี่ก็เถอะ เธอขอไปรอท่านที่อื่นก็แล้วกัน...หากความโชคดีมาไวกว่าที่คิด เธอและแม่คงมีโอกาสได้พบกันเร็วขึ้นวิมลลักษณ์ไม่นึกโทษในสิ่งที่เขาทำกับเธอทั้งหมด เพราะเธอเองก็ให้ความร่วมมือเขาเป็นอย่างดี...ต่อให้ตั้งท่าจะปฏิเสธในคราแรก หากท้ายที่สุดเธอก็ยอมตามใจคำร้องขอของคนตัวโตที่เอาแต่ใจทุกครั้งไป ถือได้ว่าชดใช้ในสิ่งที่แม่ของเธอทำไว้กับเขาก็แล้วกัน ความจริงต่อจากนี้คงต้องฟังจากปากของแม่เอง...ไม่ว่าผลสุดท้ายเรื่องราวจะจบลงอย่างไร เธอและเขาก็ไม่มีทางบรรจบกันได้อยู่