Semua Bab สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน): Bab 21 - Bab 30

ตลอดทางที่กลับไร่ทั้งสองคนต่างเงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถกระบะดังก้องอยู่ในอกธราดลเหลือบมองคนข้างกายเป็นระยะ แต่เธอกลับเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อลอยคล้ายกำลังหลบเลี่ยง...เหมือนไม่อยากเสวนากับเขาแม้เพียงสักวินาทีมือของเธอกำกระเป๋าไว้แน่น ขอบตายังแดงช้ำ แต่ไม่ยอมพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวเขาเองก็เงียบ...ไม่ใช่เพราะไม่อยากพูด แต่เพราะกลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปตอนนี้ มันจะยิ่งทำให้คนตัวเล็กอึดอัดมากขึ้นไปอีก...แค่เธอยอมนั่งรถกลับมากับเขาด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้วจนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าไร่ธราดล ทันทีที่รถจอดสนิท...เหมือนวิมลลักษณ์จะรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว ร่างบางขยับตัวทันทีที่เครื่องยนต์ดับลงก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไม้สัก...พุ่งตรงไปยังห้องของตัวเองแทบจะทันที "พี่มน..."ไม่แม้แต่จะทักทายสาวน้อยวัยสิบสี่ที่รีบโบกมือให้ผู้เป็นพี่สาวด้วยความดีใจเสียงประตูปิดดังสนั่นเสมือนตัดขาดทุกอย่างไว้ด้านหลังร่างสูงยืนนิ่งข้างรถ มือยังวางอยู่บนพวงมาลัย ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาทอดมองไปยังเรือนไม้สักของตนเองเงียบ ๆ ราวกับอยากทะลุผ่านผนังเข้าไปนั่งข้าง ๆ เธอในความเงียบงันนั้นอยากกอดอยากจูบอยากทำทุกอ

บรรยากาศยามเย็นของไร่ในวันนี้แตกต่างจากทุกวัน พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้าไล่เฉดสีส้มอ่อนละมุนไปจนถึงม่วงหม่น กลิ่นหอมของอาหารลอยตามลมมาจากเตาย่างข้างบ้าน เสียงหัวเราะคิกคักของเด็ก ๆ วิ่งไล่กันอยู่แถวบริเวณลานกลางไร่ที่จัดงานวันเกิดของผู้เป็นเจ้านาย ในขณะที่คนงานผู้หญิงกำลังกางผ้าปูโต๊ะลายสกอตใต้ต้นปีบใหญ่หน้าบ้านเจ้าของงานวันเกิดเดินออกมาจากโรงเรือนในชุดเสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกกับกางเกงยีนสีเข้ม ท่าทางไม่ได้ยินดียินร้ายด้วยซ้ำว่าวันนี้คือวันเกิดของตัวเองจริง ๆ เขาหยุดยืนตรงระเบียงบ้าน มองภาพตรงหน้าที่ทุกคนดูวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหาร และจัดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง ส่วนผู้เป็นพ่อกำลังยืนย่างไส้กรอกอยู่หน้าเตาถ่านพร้อมกับยิ้มรับทักทายพูดคุยกับคนงานในไร่อย่างเป็นกันเองธราดลถอนหายใจน้อย ๆ แต่มุมปากกลับยกยิ้มจาง ๆ ขณะกำลังยกดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน สักพักร่างสูงใหญ่ของนายตำรวจเพื่อนสนิทที่วันนี้สวมใส่เสื้อโปโลสีเข้มก็ขยับเข้ามานั่งตามราวกับกลัวว่าเจ้าของงานวันเกิดจะเหงา"มึงไม่ทำงานทำการหรือไงว่ะ เช้าถึงเย็นถึงจริง ๆ ""เอ้า! นี่มันงานวันเกิดหมา

วิมลลักษณ์ที่ตั้งใจจะเข้าไปช่วยพี่ ๆ คนงานผู้หญิงเก็บกวาดสถานที่จัดงานและล้างถ้วยชามหลังงานเลี้ยงร่ำลาในค่ำคืนนี้ แต่ปรากฏว่าทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยหมดแล้ว หลังจากส่งเด็กชายวัยเจ็ดขวบจนถึงมือผู้เป็นพ่อ เธอก็ใช้เวลาคุยกับท่านสักพัก...ท่านเพียงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบและลอบมองเธอเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกชายคนเล็ก ร่างบางเดินออกไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ข้างทาง ก่อนหน้านี้ประทับจิตโทรมาหาเธอและตั้งใจว่าจะไปส่งที่ท้ายไร่ หากวิมลลักษณ์ไม่อยากรบกวนด้วยเห็นว่าดึกมากแล้ว...ท้ายที่สุดจึงต้องเดินย่ำต๊อกกลับไร่ไปคนเดียว ระหว่างทางที่เดินสายตาก็คอยสอดส่องอย่างระแวดระวังด้วยชุดที่กำลังสวมใส่ดูไม่ค่อยทะมัดทะแมงเท่าที่ควร เธอสังเกตได้ว่าค่ำคืนนี้ดูเงียบงันผิดปกติ ลมเย็น ๆ พัดเสียงใบไม้ไหวหวีดหวิวแผ่วเบา หากเธอไม่หูแว่วไปเอง วิมลลักษณ์รับรู้ได้ในนาทีนี้ว่าเหมือนมีเสียงฝีเท้าดังตามหลังมาเบา ๆ แต่สม่ำเสมอ...ราวกับตั้งใจไม่ให้รู้ตัวแต่เธอจับสังเกตได้ทันใดนั้น... แขนแกร่งก็คว้าร่างบางนุ่มนิ่มของเธอไว้มากอดจากด้านหลัง!“อย่าร้อง!” เสียงทุ้มนุ่มแต่เด็ดขาดกระซิบเบา ๆ ข้างห

อากาศยามเช้าที่กำลังเย็นสบาย เสียงนกร้องแผ่ว ๆ คลอเคลียอยู่รอบบ้านไม้สักที่เป็นเรือนพักรับรองที่ตั้งอยู่ท้ายไร่ ความเงียบสงบอบอวลไปด้วยกลิ่นไอธรรมชาติ และลมหายใจสม่ำเสมอของคนตัวเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาร่างหนานอนกอดก่ายคนตัวเล็กเอาไว้จากด้านหลัง แก้มที่เต็มไปด้วยไรหนวดแนบอยู่กับเส้นผมนุ่มสลวยสีน้ำตาลอ่อนของเมียรัก แขนแกร่งพาดอยู่ที่เอวบางอย่างอ่อนโยน คล้ายไม่อยากให้ใครหรืออะไรมาแตะต้องช่วงเวลาแสนสงบนี้ร่างนุ่มนิ่มขยับเล็กน้อยในอ้อมแขนกว้าง แต่ยังไม่ลืมตา ขณะที่เขาเพียงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น...และแน่นขึ้นเรื่อย ๆ"นาย!...นายครับ"เสียงตะโกนดังลั่นจากหน้าบ้าน ทำเอาคนถูกเรียกแทบสะดุ้งทันที...มารผจญชีวิตของเขาโดยแท้ แน่ล่ะเขาคงทำบาปทำกรรมไว้เยอะ พอจะมีความสุขกับเขาสักครั้งยังไม่ทันข้ามวันเลยด้วยซ้ำ ร่างบางที่ได้ยินเสียงเรียกจากหน้าบ้านทำท่าว่าจะขยับลุกขึ้น แต่เจ็บไปทั่วสรรพางค์กายจนเผลอทำหน้าเหยเกหากพยายามไม่ส่งเสียงเล็ดรอดออกมาให้ได้โดนคนข้าง ๆ ล้อ แต่มีหรือที่จะรอดพ้นนัยน์ตาคมสีนิลที่นอนเฝ้าเมียทุกอิริยาบถขนาดนี้“อย่าเพิ่งลุกเลย...พี่ขอนอนกอดอีกห้านาที”“แต่..

ธราดลที่เพียรพยายามโทรหาคนในห้วงความคิดถึงกลับไม่มีแม้แต่วี่แววของคนปลายสายที่จะรับ สาวน้อยวัยสิบสี่ที่ให้ไปดูเมียของเขาก็หายต๋อมไปด้วยกันทั้งคู่...ถ้าไม่ติดว่าต้องอยู่ที่บ้านภายใต้คำขอร้องเชิงบังคับของนายตำรวจหนุ่มเพื่อนสนิท เขาคงเผ่นแนวไปหาเมียตั้งแต่ส่งพ่อกับน้องขึ้นรถแล้วนั่นแหละเสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในช่วงบ่ายของวันที่อากาศอึมครึม เดินออกมาที่หน้าประตูด้วยความแปลกใจ ปกติคนที่มาหาส่วนใหญ่จะนัดล่วงหน้าด้วยกันแทบทั้งหมด...เว้นแต่คนสนิท ในความสังสัยนั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้ว่าคนที่ว่าคือใคร? คนที่เพื่อนเขากำชับนักหนาว่าต้องอยู่รอพบให้ได้ หน้าที่ของเขาคือต้องรั้งเธอไว้ให้นานที่สุด จนกว่าตำรวจจะไปถึง...ประโยคนั้นวนเวียนซ้ำ ๆ จนทำให้คนร่างสูงเดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่นธราดลเปิดประตูออกไปอย่างเร่งรีบ แต่เมื่อดวงตาสบเข้ากับใบหน้าของคนตรงหน้า เขากลับต้องชะงักในทันทีผู้หญิงร่างสูง ผิวสีน้ำผึ้ง ผมยาวสีบรอนซ์อ่อน ๆ แต่ตรงปลายโคนเป็นสีดำเข้มราวกับไม่ได้รับการใส่ใจจากคนตรงหน้าเท่าที่ควร ปกติเธอจะไม่มีวันปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาพที่ไม่เพอร์เฟ็กต์ ดวงตาที่เคยเปล่งประ