Semua Bab สัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน): Bab 1 - Bab 10

เมื่อก่อนที่นี่เป็นเพียงไร่ผลไม้ หากหลังจากนั้นภายในระยะเวลาสี่ปีที่ธราดลตัดสินลาออกจากอาชีพนักวิทยาศาสตร์การแพทย์ในวัยเพียงสามสิบปีในตอนนั้น เขาใช้เวลาเศร้าโศกเสียใจได้ร่วมปีหลังจากที่ต้องสูญเสียบุพการีที่เลี้ยงดูเขามาแต่เพียงผู้เดียว ผู้เป็นพ่อที่หย่าขาดจากแม่ตั้งแต่เขาอายุได้เพียงไม่กี่ขวบ ท่านตัดสินใจไปมีครอบครัวใหม่อยู่ทางภาคเหนือ...ซึ่งพบกันครั้งล่าสุดในรอบหลายสิบปีในวันที่พ่อของเขามาร่วมงานฌาปนกิจเพื่อส่งแม่ในวันสุดท้าย จากนั้นจึงเริ่มติดต่อกันบ้างนาน ๆ ครั้ง บางครั้งพ่อก็พาครอบครัวใหม่พร้อมกับน้องสาวและน้องชายในวัยที่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งรอบมาพักผ่อนที่ฟาร์มแห่งนี้ ฟาร์มที่เขาเองตั้งใจลงทุนลงแรงพร้อมทั้งขยายที่ดินบริเวณนี้ให้กลายเป็นฟาร์มม้าที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด ด้วยพื้นที่เกือบหลายร้อยไร่ ที่นี่คืออาณาจักรธราดล ไร่ที่เขาเปลี่ยนมรดกของแม่ให้กลายเป็นฟาร์มครบวงจร ไร่แห่งนี้…จะไม่ใช่แค่ไร่อีกต่อไป แต่มันจะเป็นทั้ง 'ธุรกิจ ความฝัน และสถานที่แห่งการรอ

"จอดตรงนี้แหละพี่ลม เดี๋ยวมนเดินเข้าไปเอง"เสียงหวานร้องตะโกนให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่อายุห่างกับเธอไม่กี่ปีด้วยความเกรงใจ ก่อนหน้านี้ก็แทบจะกระโจนลงจากรถทันทีที่สารวัตรหนุ่มขับเลยเข้ามาภายในไร่จนเกินข้อตกลงที่ได้บอกเขาไว้...แล้วนี่ยังมีพี่ชายในไร่ที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ยังคอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเธอเสมอ...ทั้งยังคอยรับส่งเธออีกคน กลัวว่าเจ้านายจะมาเห็นน่ะสิว่ากล้าดียังไงถึงขโมยมือขวาคนสนิทของเขามาใช้งาน...ท้ายที่สุดคนที่ถูกด่าคงไม่พ้นเธอเป็นแน่ ด้วยรู้ดีว่าเขาไม่ชอบขี้หน้าเธอแม้แต่น้อย...ค่อนไปทางเกลียดเข้ากระดูกดำนั่นล่ะ"ไม่ต้องคิดมาก นายอยู่ฟาร์มงูตั้งแต่เช้า...เห็นว่าเพื่อนนายที่เป็นเทคนิคการแพทย์อยากได้พิษงูไปผลิตเซรุ่มเพิ่มน่ะ""ถึงว่า...พี่ถึงมาส่งฉันได้ ขอบคุณนะ"สาวน้อยที่เติบโตเป็นหญิงสาวสวยสะพรั่งล้วนเป็นที่หมายปองจากคนงานในไร่หลายคน เขาเองก็นึกเป็นห่วงความปลอดภัยของคนตรงหน้าไม่ได้ ด้วยสภาพที่เธออาศัยอยู่...ค่อนข้างห่างไกลคำว่าปลอดภัยมากนัก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้านานจะใจร้ายใจดำกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียวไปถึงไหน"แล้วกินข้าวมาหรือยัง?""ไม่ต้องห่วง มีข้าวเหนียวห

"เสื้อผ้าผู้หญิงของนายเหรอน่ะ" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาววัยสิบสี่ที่นั่งซักเสื้อผ้าในกะละมังใบเล็กอย่างทะมัดทะแมง "ผู้หญิงที่ไหนล่ะแม่? ของพี่มนเขา" "ของมน?" เอ่ยถามออกไปเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากลูกสาว "ก็นายอุ้มพี่มนมาจากคอกม้า เห็นว่าใช้งานจนเป็นลม...กลัวเป็นขี้ปากคนอื่น" "แล้วเอามาไว้ที่บ้าน? แม่ว่าชักจะแปลก ๆ" "ใช่ไหมแม่? แต่นายคงไม่อยากดูแลเองนั่นล่ะ เลยต้องเอาพี่มนมาด้วย" เด็กสาวเงียบไปอีกอึดใจ...ก่อนจะหันมาสบตาแม่คล้ายจะมีความคิดไปในทิศทางเดียวกัน "ที่แปลกกว่านั้นคืออะไรรู้ไหมแม่?" "แล้วแกจะพูดให้แม่อยากรู้ทำไมเนี่ย...จะเล่าก็เล่ามา แต่อย่าเสียงดังไป หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง" ผู้เป็นแม่ตั้งใจรอฟังประโยคสำคัญจากปากลูกสาว "นายพาพี่มนไปนอนที่ห้อง...ห้องที่ว่าก็คือห้องนอนของนายเอง" "อกอีแป้นจะแตก!" "อุทานได้เชยมากแม่...แค่ขึ้นไปนอนบนเตียง นายไม่ได้ทำอะไรพี่มน...นี่ก็ออกไปรีสอร์ต เดี๋ยวสักพักพี่มนตื่นก็คงกลับไปเองนั่นล่ะ" "รู้แล้วก็เหยียบไว้เลย ไม่ต้องเล่าไปเล่ามา...เข้าใจที่แม่พูดไหม?" น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปสั่งกำชับอย่างหนักแน่น ด้วยความที่ทำงานที่นี่มาน

ร่างหนาในความสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบแซนติเมตรเปลือยกายแกร่งล่อนจ้อนเดินอาด ๆ เข้าไปในห้องน้ำ สิ่งแรกที่ทำคือเปิดฝักบัวให้แรงที่สุด ก่อนที่ร่างสูงจะยืนอยู่ใต้ฝักบัวเต็มความสูงเพื่อดับความร้อนรุ่มภายในกายของตนเอง ร้อนไปทั้งกาย...แต่แข็งอยู่แค่บางส่วน บางส่วนที่ว่าก็ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมสงบโดยง่าย มันตั้งโด่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนต้องมายืนเมื่อยมือเพื่อรูดเข้ารูดออกมันอยู่อย่างนี้"อะ...อ่า...หลายรอบแล้วนะ!...อ๊า"เสียงบ่นพึมพำในขณะที่ภายในหัวกำลังคิดถึงเรือนร่างนุ่มนิ่มขาวผ่องที่เพิ่งสัมผัสด้วยสองมือหนา ก่อนหน้านี้หลายปีเขาเองก็ต้องยื่นเมื่อยมือเพราะดันเผลอไปเห็นของดีบางอย่างเข้า ภาพนั้นยังติดตา...ตรึงใจ แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถเปิดเผยทุกอย่างออกไปได้ในตอนนั้น...ยิ่งเรื่องราวกลับตาลปัตรเป็นไปในทางลบเช่นนี้ ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านกับตัวเองอยากจะโกรธให้มากกว่านี้อยากจะเกลียดให้มากกว่านี้อยากจะร้ายให้มากกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่ากับสิ่งที่แม่เธอทำแต่พอเห็นแววตาคู่นั้นที่มองมา เขากลับนึกโกรธนึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่ทำร้ายเธอ...ธราดลรู้ดีว่าไม่สามารถถอยหลังกลับไปยืนในความรู้สึกเดิม ๆ

เสียงน้ำไหลกระทบจานชามดังเป็นจังหวะเบา ๆ เธอพยายามระมัดระวังมากที่สุดเพื่อไม่ให้น้ำกระเซ็นมาใส่เสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขา ในขณะที่คนตัวโตที่กำลังนั่งเอนตัวพิงพนักเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในสายตานอกจากภาพยนตร์บนหน้าจอแอลอีดีที่กำลังฉายอยู่ แต่ในความเป็นจริง นัยน์ตาสีนิลกำลังเลื่อนไปทางห้องครัวบ่อยครั้งมากกว่าที่จะมองหน้าจอเสียอีก ดวงตาคมคู่นั้นแอบชำเลืองไปทางเธอเป็นระยะ ๆ ทุกครั้งที่เธอเอื้อมมือไปหยิบจานที่เพิ่งล้าง หรือสะบัดน้ำออกจากมือ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผลอมองอากัปกิริยาของคนร่างบางโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ก่อนที่จานใบสุดท้ายจะถูกล้างจนเสร็จสิ้น มือบางคู่นั้นเช็ดมือจนแห้งก่อนจะหันตัวกลับมาทางเขา ธราดลนั่งหลังตรงก่อนจะเบนสายตาไปทางหน้าจอแอลอีดีขนาดใหญ่ พร้อมกับเร่งเสียงภาพยนตร์ที่กำลังฉายอยู่เบื้องหน้าให้ดังขึ้น วิมลลักษณ์ไม่แน่ใจมากนักว่าชุดปฐมพยาบาลยังเก็บไว้อยู่ที่เดิมหรือเปล่า ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเหลือบไปเห็นว่ามันวางอยู่สูงกว่าที่ควร มือบางเอื้อมไปหยิบกล่องยาที่อยู่ด้านบนจนปลายเท้าเขย่ง "อ๊ะ...อีกนิดเดียว" ใบหน้าเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะใช้แขนเรียวยืดขึ้นจนสุดความสามารถ อีกเพียง