All Chapters of แม่หมอแห่งซูโจว: Chapter 71 - Chapter 80

“แว่นแคว้นสุขสงบ ด้วยบารมีขององค์ฮ่องเต้ฉางเฟิงและฮองเฮาคู่บัลลังก์ที่มีไฝใต้ตาซ้าย” เพียงคำทำนายประโยคเดียวของแม่หมอแห่งซูโจว ทำให้ชาวเมืองต่างคาดเดาว่าผู้ใดจะได้เป็นฮองเฮาในอนาคต“สตรีที่มีไฝใต้ตาซ้าย และมีคุณสมบัติเพียงพอจะขึ้นเป็นฮองเฮาได้ คงมิพ้นคุณหนูซินเหม่ยกระมัง”“นั่นสินะ” ผู้คนต่างพุ่งเป้าไปที่คุณหนูซินเหม่ย บุตรีของเสนาบดีซิน เสนาบดีกรมขุนนางที่มีอำนาจล้นมือ ทั้งยังเป็นขุนนางตงฉินที่ราษฎรให้ความเชื่อมั่นไม่น้อยไปกว่าเหล่าเชื้อพระวงศ์เมื่อข่าวลือที่คุณหนูซินเหม่ยจะได้เป็นฮองเฮาองค์ต่อไป ต่างเป็นที่เอ่ยขานกันในหมู่ชาวเมือง ยิ่งมีขบวนขันทีจากในวังมารอที่หน้าเรือนเสนาบดี ยิ่งทำให้ข่าวลือหนาหูขึ้นมากกว่าเดิม“เอ่อ ข้าวของเหล่านี้คือสิ่งใดหรือ ท่านขันที” เสนาบดีซินที่ได้รับแจ้งจากบ่าวไพร่ว่ามีคนในวังมาขอพบบุตรสาว จึงได้รีบร้อนพาซินเหม่ยมาที่หน้าเรือน แต่เมื่อมาถึง ก็พบว่าทหารจากในวังทยอยขนหีบข้าวของต่างๆ เข้ามาในเรือนของเขา ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านในละแวกนั้น“คำนับเสนาบดีซิน คุณหนูซินเหม่ย นี่เป็นสิ่งของพระราชทานจากองค์รัชทายาท มอบให้คุณหนูซินเหม่ยขอรับ เป็นผ้าแพรเนื้อดีจากต่าง

เสียงเอะอะโวยวายของสตรีดังเข้ามาในห้องนอนของคู่สามีภรรยา ที่กำลังป้อนจุมพิตให้แก่กัน จนร่างใหญ่ต้องจำใจผละออกจากฮูหยินรักอย่างอ้อยอิ่ง“ด้านนอกเกิดสิ่งใดขึ้น” ลี่มี่เอ่ยถามสาวใช้ที่รอปรนนิบัติอยู่ด้านนอก แต่เสียงที่ตอบกลับมา กลับมิใช่เสียงของสาวใช้“มี่เอ๋อร์ เจ้าอยู่กับอี้หานหรือไม่ ข้ามีเรื่องจะสอบถามเขา”“เสียงของพี่ซินเหม่ยมิใช่หรือเจ้าคะ” ดวงหน้างามหันไปถามสามี อี้หานที่ได้ฟังเสียงก็คิดว่าเป็นสหายของเขามิผิดแน่ จึงได้รีบจัดอาภรณ์ให้เข้าที่ แล้วพาภรรยาออกไปต้อนรับ“เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นหรืออย่างไร เหตุใดเจ้าจึงดูรีบร้อนถึงเพียงนี้” หลังจากพากันมาในห้องตำรา เสียงทุ้มก็ถามด้วยความสงสัย เพราะท่าทีของสหายดูร้อนใจยิ่งนัก“นั่นสิเจ้าคะ พี่ซินเหม่ยดื่มชาให้ใจเย็นลงก่อนเถิด”“ขอบใจมาก แต่ข้ามิมีแก่ใจจะดื่ม ท่านพ่อเอ่ยว่าองค์รัชทายาทมิเข้าประชุมเข้ามาสามวันแล้ว มันเกิดเรื่องอันใดขึ้น” สามวันที่ผ่านมารัชทายาทของแผ่นดินมิเข้าประชุมเช้า ทั้งที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทน นางรู้ดีว่าฉางเฟิงมิมีทางละทิ้งหน้าที่ของตนเอง หากว่ามิมีเรื่องจำเป็น“เอ่อ…” ทั้งอี้หานและลี่มี่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด พวก

วันเวลาล่วงเลยมากว่าเจ็ดเดือน บัดนี้ลี่มี่ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มที ผิงผิงที่แต่งออกไปแล้วก็กลับมาดูแลลี่มี่อย่างใกล้ชิด ทั้งที่ตนเองก็ท้องอ่อนๆ อยู่เช่นกัน“เจ้าหยุดเดินบ้างเถิดผิงผิง ท้องอ่อนอยู่แท้ๆ” ท่านยายเหมาไป่เอ่ยเตือน“แหะๆ ข้าตื่นเต้นแทนฮูหยินนี่เจ้าคะ” พูดถึงเรื่องการตั้งครรภ์ หลังจากงานแต่งของฟ่งอู๋และผิงผิง องค์รัชทายาทและพระชายาก็เดินทางกลับเมืองหลวงทันที เมื่อถึงวังหลวงนางและสามีก็ได้รับข่าวดี ว่าพระชายาก็ทรงพระครรภ์เช่นกัน“ข้ายังมิได้คลอดตอนนี้เสียหน่อย เพียงรู้สึกปวดหน่วงๆ เท่านั้น” ลี่มี่ว่าพลางลูบท้องกลมของตนเองเล่น เมื่อคืนนางรู้สึกปวดหน่วงๆ จึงได้เอ่ยเรื่องนี้กับสามี เขาจึงให้พ่อบ้านจางตระเตรียมของทุกสิ่งให้พร้อม ทั้งยังไปพาหมอผดุงครรภ์มานอนค้างที่เรือน“เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงฝีเท้าดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของอี้หานและฟ่งอู๋“ยังมิรู้สึกเจ็บที่ใดเจ้าค่ะ เหตุใดวันนี้จึงกลับเร็วนัก”“พี่เป็นห่วง จึงรีบกลับมาดูแลเจ้า จะได้รอรับเด็กๆ ด้วยอย่างไรเล่า” อี้หานเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเก้าอี้ที่ฮูหยินนั่งอยู่ พลันใช้มือลูบท้องกลม ทักทายบุตร“จริงสิ ท่านหมอช่วยพาผิงผิงไปพักทีเถิด ข้

“ฉางหรุ่ย! เจ้ากล้าทรยศข้า” ฉางเล่อปรี่เข้าหาจวิ้นอ๋อง แต่ก็ไปไม่ถึงตัวของน้องชายต่างมารดา เพราะถูกจับกุมด้วยองครักษ์เงาของฉางเฟิง ทั้งยังถูกปลดอาวุธจนหมด“ข้าเพียงอยากอยู่อย่างสงบ ในเมื่อท่านเป็นผู้เริ่มสงคราม คนที่สมควรถูกกำจัดคือท่าน”“เจ้ามันไว้ใจมิได้ ยิ่งกว่าโจรเถื่อนเสียอีก”“หึ! เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน คราหน้าอย่าได้ดึงข้าเข้าไปเกี่ยวข้องอีก” ฉางหรุ่ยมิเคยอยากนั่งบัลลังก์ มิเคยคิดอย่างมีตำแหน่งสูงส่ง เขาเพียงอยากใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข มีหน้าที่ก็ปฏิบัติตามนั้น มิคิดแย่งชิงกับผู้ใด“ขอบใจเจ้ามาก ข้าจะพยายามมิให้เรื่องต่างๆ ไปกระทบต่อเจ้าอีก” องค์ฮ่องเต้เอ่ยเพียงเท่านั้น จวิ้นอ๋องก็คำนับผู้ครองแคว้นก่อนจะกลับจวนของตน“ทหาร นำตัวท่านหมอเหลียงไปจำคุก รอการไต่สวนหาความผิด” เหล่าทหารรีบที่ขึ้นตรงต่อองค์ฮ่องเต้ รีบเข้ามาจับกุมตัวท่านหมอเหลียงออกไป ฟ่งอู๋ได้แต่เบือนหน้าหนี เขามิคิดจะไถ่ถามว่าอาจารย์ทำเช่นนี้ด้วยเหตุผลใด เพราะการฆ่าคน ถือว่าผิดต่อจรรยาบรรณของความเป็นแพทย์ มิสมควรที่ผู้คนจะเอ่ยเรียกว่าท่านหมออีกต่อไป“เอาล่ะ ครานี้ก็เหลือเพียงเจ้าแล้วฉางเล่อ ข้าขอถามเพียงข้อเดียว เจ้ามีเหตุผ

“เช่นนั้นคงต้องลองวิชาเสียหน่อยกระมัง” ไม่พูดพร่ำ ร่างใหญ่พุ่งเข้ามากอดรัด ระดมจูบทั่วใบหน้างามด้วยความคิดถึง จนร่างเล็กหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู คงมิได้มีเพียงนางที่คิดถึงเขาแล้วกระมังมือหนาบีบเคล้นเอวคอดของคนรัก ขณะที่จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมจากหลังใบหู ลี่มี่ที่พึ่งร้อนวิชาก็อยากลองใช้สิ่งที่ตนเองได้เรียนรู้มา มือเล็กผลักอกแกร่งออกห่าง ก่อนขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัก ใช้บั้นเอวบดลงตรงส่วนกลางกาย กระตุ้นให้เพลิงอารมณ์ลุกโชนขึ้น“ดื้อเสียจริง” ปากเอ่ยตำหนิ พร้อมกับฟาดมือลงไปบนขาเรียว ราวกับต้องการลงโทษ“เพียงเท่านี้ก็ว่าข้าดื้อเสียแล้ว หากว่าทำเช่นนี้เล่า ท่านพี่จะยังอดใจไหวหรือไม่” มือเรียวแหวกสาบเสื้อของตนเองช้าๆ ให้เนินเนื้อผลุบๆ โผล่ๆ ล่อสายตาคมให้หลงใหล พลางสอดมือเข้าไปบีบเคล้นทรวงอกของตนต่อหน้าชายหนุ่มกิริยายั่วยวนเหล่านั้น ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของชายหนุ่ม จนแทบอยากกระชากอาภรณ์สีสดออกไปให้พ้นๆเสียงลมหายใจที่หอบหนัก ทำเอาลี่มี่ใจชื้นขึ้นมา เอวเล็กหมุนควงถูไถแก่นร้อนที่อยู่ภายใต้อาภรณ์ พลางสอดมือบีบเคล้นทรวงอกของตนเอง เสียงหวานครวญครางออกมาเบาๆ“อื้อ~ อี้หาน”“เจ้าช่าง- ฮื่อ! มันน่า