All Chapters of พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากเหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางของแคว้นเฉิงกลับมาจากหุบเขาหลิงหลง เรื่องการลอบสังหารชินอ๋องและพระชายาก็มิอาจปิดบังได้อีก ผู้คนในแคว้นต่างประณามหยามเหยียด สาปแช่งผู้ที่กระทำการอุกอาจ ท่านอ๋องรบราฆ่าฟันศัตรู ทำคุณต่อแผ่นดินมากมาย แต่กลับต้องมาพบเจอเรื่องราวเช่นนี้ ราษฎรจึงเห็นอกเห็นใจท่านอ๋องและพระชายาขึ้นอีกเป็นเท่าตัวข่าวการลอบสังหารชินอ๋องและพระชายาครานี้ ถือเป็นข่าวใหญ่เสียจนมิมีผู้ใดเอ่ยถึงข่าวการตัดสินคดีความของใต้เท้าหม่าฐานลักขโมยของในพระคลังหลวงและฐานทุจริตคดโกงบ้านเมือง ที่ถูกลงโทษเพียงยึดทรัพย์และเนรเทศออกนอกแคว้นเท่านั้น มิมีการสั่งโบย มิมีการเกณฑ์ไปเป็นทาสใช้แรงงาน“เพียงเท่านี้เองหรือ เหตุใดโทษจึงได้เบาเช่นนี้เล่า” เยว่ชิงเอ่ยถามเผิงจูที่ได้รับข่าวนี้มาจากบ่าวในเรือนสกุลหม่า หลังจากฟังข่าวแล้วเยว่ชิงถึงกับหัวเสีย เมื่อคืนถูกสวามีเคี่ยวกรำจนปวดเนื้อปวดตัว เช้าวันนี้ยังมาได้ยินข่าวชวนปวดหัวอีกหรือ ร่างบางเอนกายพิงร่างหนาของสวามีอย่างเหนื่อยอ่อนตั้งแต่เข้าหอกันครานั้นท่านอ๋องก็มิยอมให้นางห่างกายแม้เพียงครึ่งก้าว ถึงขั้นว่าจะนั่ง จะนอน จะเดินก็ต้องมีส่วนหนึ่งในร่างกายที่สั

สามพี่น้องรวมถึงเผิงจงและเผิงจูออกมานั่งเล่นที่ศาลาในสวน วันนี้เยว่ชิงมาอยู่ที่เรือนสกุลลู่ทั้งวัน ด้วยว่าท่านอ๋องมีราชกิจสำคัญที่ต้องเข้าวัง แต่สวามีที่แสนดีของนาง มิอยากให้ชายาต้องเดินทางด้วยตนเอง ท่านอ๋องจึงมาส่งเยว่ชิงที่เรือนสกุลลู่ก่อนจะเข้าวัง และจะมารับกลับในตอนเย็น หมิงยู่จึงใช้โอกาสนี้ในการขอคำปรึกษาจากน้องสาว“พี่รองจะเปิดกิจการใหม่งั้นหรือ”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ สกุลลั่วเป็นเศรษฐีมั่งมี กระหม่อมจึงคิดจะใช้เวลาที่ฟางเอ๋อร์กำลังเล่าเรียนในสำนักศึกษาสร้างตัวให้ทัดเทียมกับฐานะนางได้บ้าง”“เช่นนั้นก็เร่งทำเถิดเจ้าค่ะ ข้ากลัวว่าจะมีบุรุษรูปงาม เพียบพร้อมไปด้วยอำนาจและเงินทองมาหมายตาพี่ฟางเอ๋อร์ แล้วพี่รองที่มีหน้าตาและฐานะแสนธรรมดาจะช้ำรักเอาได้” ร่างบางทำสีหน้าเศร้าสร้อย แสดงงิ้วต่อหน้าพี่ๆ ของตนอย่างน่าเอ็นดู“พระชายายังปากเสียเหมือนเดิมเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ฮ่าๆ พี่รองว่ามาเถิดว่าคิดจะทำสิ่งใด”“กระหม่อมคิดว่าจะทำเป็นร้านน้ำชาและร้านสุราทั้งขายปลีกและขายส่ง ร้านสุรากระหม่อมอยากให้มีหญิงสาวมาให้บริการลูกค้าด้วย แต่มิได้ให้หญิงพวกนั้นขายเรือนร่างนะพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ถือเป็นจุดขายที่ดี แต่ต้องม

“ท่านเฉินกงเหตุใดจึงยังไม่นอนเล่าเจ้าคะ” เผิงจูเดินไปหาร่างสูงที่ออกมายืนรับลมที่ระเบียงชั้นสองของโรงเตี๊ยม“ข้าต้องถามเจ้าเสียมากว่า เหตุใดจึงออกมานอกห้องยามดึกเช่นนี้ มันอันตรายรู้หรือไม่” ข้าก็ตามท่านมาอย่างไรเล่า เผิงจูอยากจะตอบออกไปเช่นนั้น แต่ก็ทำได้เพียง…“ข้านอนไม่หลับเจ้าค่ะ ท่านเฉินกงเองก็นอนไม่หลับหรือเจ้าคะ”“อืม ห้องข้าติดกับห้องของท่านอ๋องและพระชายา”“คิกๆ ยังทำใจมิได้อีกหรือเจ้าคะ” เผิงจูหัวเราะออกมาเบาๆ นางเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าเหตุใดคุณชายใหญ่สกุลลู่จึงได้หนีออกมายืนรับลมนอกห้องเช่นนี้“มิใช่ทำใจไม่ได้ เพียงแต่ท่านอ๋องก็เหลือเกิน ทั้งที่พระชายาเดินทางมาเหน็ดเหนื่อยแท้ๆ” เฉินกงเอ่ยบ่นเรื่อยเปื่อย ท่าทีของร่างสูงทำให้เผิงจูยกยิ้มขำน่าเอ็นดูเกินไปแล้วนะเจ้าคะ!“เรื่องเช่นนี้จะห้ามได้อย่างไรเจ้าคะ โอ๊ะ! มีสิ่งใดติดหน้าท่านกัน” เฉินกงชะงักนิ่ง ปล่อยให้หญิงสาวขยับกายเข้าใกล้ มือบางเอื้อมมาเช็ดบางอย่างบนแก้มของเขา กลิ่นกายที่หอมฟุ้งหลอมรวมกับใบหน้าน่ารักทำเอาเอกบุรุษอย่างเฉินกงใจสั่นจนเผลอกลั้นหายใจยามที่เผิงจูขยับเข้ามาใกล้อีกตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!“ออกแล้วเจ้าค่ะ เอ่อ…อ

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี” หลิวหยางประคับประคองเยว่ชิงก้มคำนับหัวจดพื้น เช้าวันนี้หลิวหยางพาเยว่ชิงมาเข้าเฝ้าตามที่องค์ฮ่องเต้รับสั่งเห็นทีว่าเมื่อคืนเขาจะหนักมือกับเยว่ชิงไปเสียหน่อย เช้าวันนี้ชายาตัวน้อยของเขาจึงได้ปวดเมื่อยและวิงเวียนศีรษะจนแทบจะยืนไม่ไหว“มิต้องมากพิธี ลุกขึ้นเถิด ว่าแต่ชายาเจ้าป่วยไข้หรือ จึงได้ประคับประคองกันเช่นนั้น” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วแม้จะมิชอบใจที่โอรสของเขาแต่งเยว่ชิงเป็นถึงชายาเอก แต่ก็มิได้ตั้งท่ารังเกียจรังงอนสะใภ้หลวงผู้นี้“มิได้เพคะ หม่อมฉันเพียงอ่อนเพลียเล็กน้อยเท่านั้น” มองเห็นสีหน้าที่แดงก่ำของสะใภ้และใบหน้าเก้อเขินของโอรส ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วก็รู้ดีเลยเชียวว่าสาเหตุที่ทำให้สะใภ้อ่อนเพลียมาจากผู้ใด รู้เช่นนี้พระองค์ก็โล่งใจขึ้นมาก เมื่อก่อนยามที่หมอหลวงมาตรวจอาการของหลิวหยางและวินิจฉัยว่าหลิวหยางนั้นมิมีอารมณ์ใคร่ มิอาจเสพสังวาสกับสตรีได้ เรื่องครานั้นทำให้พระองค์แทบสิ้นสติ เร่งกำชับมิให้ผู้ใดแพร่งพรายเรื่องนี้ แต่ก็มีข่าวว่าหลิวหยางมิอาจมีบุตรได้หลุดออกไปจนขุนนางทั้งหลายมิคิดจะผลักดันหลิวหยางเป็นองค์รัชทายาท“ฮ่าๆ เจ้า

“หึ แม้ชายาท่านจะตั้งครรภ์แล้วก็อย่าพึ่งดีใจไปเล่า อย่างไรตำแหน่งองค์รัชทายาทก็มิเหมาะสมกับโอรสที่ประสูติจากหญิงสาวชาวบ้านเช่นท่าน” พระสนมเจียงอันกล่าวเพียงเท่านั้นก็เดินจากไปทันที ลำบากให้องค์ชายสี่ที่เป็นโอรสต้องรีบเอ่ยขออภัยพี่ชายและพี่สะใภ้แทนพระมารดา“ต้องขออภัยเสด็จพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ด้วย เสด็จแม่ทรงกริ้วเรื่องที่เฟยฟาแอบหนีออกไปหอนางโลม จึงได้กล่าวสิ่งที่มิเหมาะสมออกมา ขอเสด็จพี่อย่าได้ถือสา” เฉิงป๋อเหวินก้มคำนับ ขยับริมฝีปากเอ่ยขออภัยพี่ชายและพี่สะใภ้อย่างนอบน้อม“ข้ามิได้ถือโทษพระสนม ว่าแต่เฟยฟาออกนอกวังได้นำองครักษ์ไปด้วยหรือไม่ เรื่องลอบสังหารข้ายังหาคนทำมิได้ พวกเจ้าอย่าได้ประมาทเล่า” หลิวหยางตั้งใจกล่าวเรื่องการลอบสังหาร เพราะต้องการดูท่าทีของน้องชายผู้นี้“เรื่องนี้ข้าเอ่ยเตือนไปแล้ว มิรู้ว่าจะยอมฟังหรือไม่ เสด็จพี่ใหญ่และพี่สะใภ้เองก็ระวังตัวด้วย ยิ่งพี่สะใภ้กำลังตั้งครรภ์เช่นนี้ ยิ่งต้องระวังให้มาก”“อืม ขอบใจเจ้ามาก ข้ากับชายาต้องขอตัวก่อน” หลิวหยางลาน้องชาย พลางยกแขนโอบประคองชายาขึ้นรถม้าและตรงกลับจวนอ๋องทันที“ท่าทีขององค์ชายสี่ดูปกติ มิได้มีสิ่งใดน่าสงสัยนะเพคะ เหมื