All Chapters of พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Chapter 71 - Chapter 80

“กระหม่อมเห็นควรจะให้ท่านอ๋องเฉิงหลิวหยางดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ” อู๋หลี่เฉียงค่อมกายเอ่ยอย่างนอบน้อม ขุนนางหลายคนก็เห็นว่าสมควรที่จะให้ท่านอ๋องขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ด้วยความดีความชอบมากมายที่ปฏิบัติต่อบ้านเมือง ทั้งบัดนี้ชายาเอกของชินอ๋องก็ได้ตั้งครรภ์แล้ว ความมั่นคงของราชวงศ์เฉิงย่อมมีมากขึ้นตามไปด้วย“อืม แล้วผู้อื่นเล่า คิดเห็นว่าอย่างไร” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วพยักหน้าอย่างพอใจ เมื่อเสนาบดีอู๋เอ่ยเสนอชื่อโอรสองค์โต หากว่ามีสกุลอู๋หนุนหลังหลิวหยาง อย่างไรตำแหน่งองค์รัชทายาทคงจะมิพ้นเป็นโอรสองค์โตของพระองค์“กระหม่อมเห็นควรว่าองค์รัชทายาทสมควรเป็นองค์ชายสายตรงที่ประสูติจากฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายรองเฉิงเจียงหยวนก็มีชันษาที่เหมาะสมจะเป็นองค์รัชทายาทได้ หากมีโอกาสได้แสดงความสามารถ ย่อมทำได้ดีมิแพ้ผู้ใด” เสนาบดีไป่เอ่ยเสนอชื่อหลานชายของตน ตามหลักทั่วไปแล้วย่อมต้องพิจารณาโอรสที่ประสูติจากฮองเฮาให้ขึ้นรับตำแหน่งก่อน หากว่ามิมีคุณสมบัติเพียงพอ จึงจะพิจารณาโอรสที่ประสูติจากพระสนมตามลำดับขั้น“อืม แต่ข้าคิดว่าโอรสทุกคนของข้าคู่ควรที่จะได้รับการพิจารณาขึ้นเป็นองค์รัชทายาท ไม่ว่าพวกเขาจะเกิ

กว่าสองเดือนที่หลิวยางเฝ้าประคบประหงมชายาตัวน้อยและบุตรในครรภ์ จนบัดนี้หน้าท้องของเยว่ชิงเริ่มนูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด อายุครรภ์ย่างเข้าเดือนที่สี่แล้ว ผู้เป็นบิดาตื่นเต้นดีใจยกใหญ่ที่เห็นว่าเจ้าก้อนของเขาเติบโต แข็งแรงในท้องของเยว่ชิง มือหนาเฝ้าแต่ลูบคลำหน้าท้องนูนอยู่แทบทุกเวลา อย่างเช่นตอนนี้ร่างสูงป้อนขนมเข้าปากเล็กไปพลาง หลอกล้อกับบุตรในท้องของเยว่ชิงไปพลาง“พี่ใหญ่ เหตุใดไปยืนตั้งไกลเช่นนั้นเล่า” เยว่ชิงเอ่ยถามพี่ชายที่ยืนห่างออกไปหลายก้าว“กระหม่อมป่วยไข้พ่ะย่ะค่ะ จึงมิอยากเข้าใกล้พระชายากลัวว่าพระชายาจะติดไข้ไปด้วย” กว่าสองเดือนที่ผ่านมา เขาเร่งสืบเรื่องกองกำลังและความเคลื่อนไหวของสกุลอู๋ ทั้งยังพยายามช่วยงานท่านอ๋อง เพื่อจะให้นายเหนือหัวได้มีเวลาให้กับน้องสาวและหลานของเขามากขึ้น จนบางคืนแทบจะมิได้พักผ่อน ร่างกายจึงได้ป่วยไข้เช่นนี้“ให้ท่านหมอมาดูแล้วหรือยังเจ้าคะ” เยว่ชิงเป็นห่วงเฉินกงไม่น้อย เกรงว่าจะเจ็บป่วยหนักดังเช่นที่พี่สามของนางเคยเป็น“กระหม่อมไปพบท่านหมอมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านหมอเอ่ยว่าเป็นเพียงไข้หวัดทั่วไปเท่านั้น พระชายาอย่าได้กังวล”“เช่นนั้นเจ้าก็ไปพักเถิด ประเดี๋ย

“มาแล้วหรือ ลุกขึ้นนั่งก่อนเถิด” ฮ่องเต้เจี้ยวกั๋วพยักหน้าให้โอรสลุกขึ้นมานั่งสนทนากับพระองค์“ชายาเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง มีอาการแพ้ท้องบ้างหรือไม่”“มีอาการเหม็นอาหารและวิงเวียนศีรษะอยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ”“อืม สตรีมีครรภ์ล้วนเป็นเช่นนี้ บางครั้งก็อารมณ์เปลี่ยนแปลงง่าย เจ้าเองก็เอาใจใส่นางให้มากเสียหน่อย อ้ายเยว่ยามที่ตั้งครรภ์เจ้า นางก็อารมณ์เสียอยู่บ่อยครั้ง จนพ่อถูกทุบตีอยู่หลายครา ฮึๆ” องค์ฮ่องเต้ยิ้มขำออกมาพลางยกชาขึ้นดื่ม แต่ก็มิอาจซ่อนแววตาตาเศร้าหมองให้พ้นสายตาของหลิวหยางได้“กระหม่อมเองก็โดนเยว่ชิงทำตาขวางใส่หลายคราเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”“นางเพียงแค่ทำตาขวางเองหรือ ยังดีที่นางไม่เอามีดแทงเจ้าดังที่มารดาเจ้าเคยทำ พ่อเจ็บตัวกว่าเจ้ามากเลยทีเดียว ฮ่าๆ” หลิวหยางชะงักกับคำพูดของพระบิดาทันที เสด็จพ่อกล่าวเช่นนี้หมายความว่า ท่านแม่เคยใช้มีดแทงเสด็จพ่ออย่างนั้นหรือการกระทำเช่นนั้น ถือว่าเป็นกบฏได้เลยมิใช่หรือ“เสด็จพ่อ…”“ช่างเถิดๆ วันนี้ที่พ่อเรียกเจ้ามา พ่อจะพูดคุยกับเจ้าเรื่องเสนาบดีอู๋ เขากล่าวกับพ่อว่าจะสนับสนุนเจ้าขึ้นเป็นองค์รัชทายาท” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วเอ่ยพร้อมกับสังเกตท่าทีของโอรสไปด้วย

“สกุลอู๋ชักจะเกินไปแล้ว คิดการใหญ่ถึงขั้นกบฏ เลยหรือ” เสียงซุบซิบนินทาของผู้คนในแคว้นเฉิงล้วนเอ่ยถึงข่าวลือของสกุลอู๋ บ้างก็ว่าสกุลอู๋ซ่องสุมกำลังคน บ้างก็ว่าสกุลอู๋ตั้งใจลอบปลงพระชนม์องค์ฮ่องเต้ ข่าวลือร้ายแรงนี้ถูกเล่าขานไปทั่วทั้งแคว้น โดยมิมีผู้ใดสืบรู้เลยว่าต้นตอข่าวนี้มาจากผู้ใด“มีข่าวลือเช่นนี้ออกไปได้อย่างไร ท่านเสนาบดีอู๋เอ่ยชี้แจงมาให้กระจ่าง” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย อู๋หลี่เฉียงเอ่ยว่าจะหนุนหลังหลิวหยาง แต่กลับมีข่าวลือเช่นนี้ออกมา ย่อมทำให้ขุนนางและราษฎรมิไว้วางใจหลิวหยางไปด้วย“กระหม่อมมิเคยแม้แต่จะคิดทำเรื่องเลวร้ายเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ จะต้องมีผู้มิหวังดีต้องการใส่ร้ายกระหม่อมเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ ขอฝ่าบาทให้ความเป็นธรรมแก่กระหม่อมด้วย” เสนาบดีอู๋ก้มคำนับแนบพื้น เขาทั้งสับสนและมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันผู้ใดกล้านำเรื่องเช่นนี้ไปแพร่งพราย“เสด็จพ่อ กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้สมควรชี้แจงให้กระจ่างพ่ะย่ะค่ะ เสนาบดีอู๋รับใช้ราชสำนักมานาน ทั้งสกุลอู๋ยังจงรักภักดีต่อราชวงศ์เฉิงของเรามาตั้งแต่ก่อตั้งแคว้น ไหนเลยจะกล้าทำเรื่องร้ายแรงเช่นนี้” เสนาบดีอู๋ได้ยินท่านอ๋องเอ่

เมื่อหลิวหยางและเยว่ชิงมาถึงตำหนักรับรองก็พบว่ามีหมอหลวงฉีและผู้ช่วยหมอหลวงอีกหนึ่งคนรออยู่แล้ว เยว่ชิงเดินเข้าไปนั่งลงบนตั่งไม้ และก็ตามมาด้วยสวามีกับเจ้าเสือขาวที่มานั่งประกบอยู่ทั้งสองข้าง หมอหลวงฉีเคยพบกับมูมู่ทุกครั้งที่มาตรวจจึงมิได้ออกอาการตื่นตระหนกอันใด คงจะมีเพียงผู้ช่วยหมอหลวงที่คอยลอบมองมาทางมูมู่อยู่เสมอ“ท่านหมอ มิใช่ว่าท่านพึ่งมาตรวจครรภ์ให้ข้าเจ็ดวันก่อนหรือ”“วันนี้กระหม่อมเคี่ยวโสมบำรุงที่ฝ่าบาทพระราชทานให้ มาถวายพระชายาและท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ โสมนี้จะช่วยให้ปราณภายในแข็งแรง ดีต่อบุตรในครรภ์ไม่น้อย ส่วนหากท่านอ๋องได้ดื่มเข้าไปก็จะทำให้มีกำลัง ทั้งยังช่วยคลายกังวลด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงฉีเป็นผู้ดูแลครรภ์ของเยว่ชิงตั้งแต่แรก ด้วยหมอหลวงฉีเป็นหนึ่งในหมอที่เดินทางไปร่วมกับกองทัพยามมีสงคราม ท่านอ๋องจึงค่อนข้างจะไว้ใจหมอหลวงผู้นี้“เช่นนั้นก็ขอบใจท่านมากที่เป็นธุระให้ แล้วข้าจะพาชายาไปขอบพระทัยเสด็จพ่อด้วยตนเอง” หลิวหยางพยักหน้าให้ขันทีฟ่งหรานไปนำเข็มเงินมาตรวจสอบพิษในโสมบำรุง“ว่าแต่ท่านหมอผู้นี้คือผู้ช่วยคนใหม่ของท่านหรือ ข้ามิเคยพบมาก่อน” ปกติแล้วหมอหลวงมักจะมีผู้ช่วยตามมาด