All Chapters of พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Chapter 81 - Chapter 90

“เอ่อ เสด็จพี่จะให้ข้ากล่าวเรื่องสำคัญเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ” เฉิงจ้านฉือมองไปยังพี่ชายที่บัดนี้กำลังกอดปลอบพี่สะใภ้ที่นั่งอยู่บนตัก วันนี้เขาตั้งใจจะมาเอ่ยเรื่องสำคัญกับพี่ชาย แต่หากมีพี่สะใภ้อยู่เช่นนี้คงจะมิเหมาะสมกระมัง“อืม ว่ามาเถิด”“แต่…”“ข้ากับเยว่ชิงก็เหมือนคนเดียวกัน ถึงเจ้ามิให้เยว่ชิงอยู่ฟังด้วย ข้าก็ตั้งใจจะเล่าให้นางฟังอยู่ดี” เฉิงจ้านฉือได้ยินดังนั้นถึงกับส่ายหน้าเอือมระอาพี่ชายต่างมารดาผู้นี้ ที่เขาได้ยินมาว่าชินอ๋องแคว้นเฉิงนั้นลุ่มหลงชายา เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง“เห้ออออ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าพบกองกำลังซ่องสุมอยู่ที่เทือกเขาในเมืองเหลียงซวง” นัยน์ตาสดใสสบเข้ากับสายตาดุดันของสวามีทันทีที่ได้ยินเรื่องสำคัญขององค์ชายสาม“กองกำลังหรือ! มีมากหรือไม่” หลิวหยางแสร้งตื่นตระหนกในสิ่งที่ได้ยิน เขาต้องการสังเกตท่าทีของน้องชายว่าต้องการสิ่งใดกันแน่“มีมากทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ หากมองด้วยตาเปล่าคงเกือบสองหมื่นนายได้”“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรกัน” ท่าทีตกใจของพี่ชายทำให้เฉิงจ้านฉือเข้าใจว่าพี่ชายมิรู้เรื่องกองกำลังเหล่านั้น จึงได้รีบเล่าเรื่องราวที่ตนไปพบเจอมาให้พี่ชายฟัง“ข้าไปศึกษางานในกรมโยธา จึง

“…” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วนิ่งคิดสิ่งที่โอรสเอ่ย หากมิให้ผู้ใดเข้าออกจวนอ๋อง โอรสของเขาจะทำผลงานให้ประจักษ์แก่สายตาราษฎรได้อย่างไร“ฝ่าบาทเพคะ อย่างไรชีวิตของท่านอ๋องและพระชายาก็สำคัญที่สุด เรื่องการงานก็ให้เจียงหยวนและเหล่าองค์ชายเข้ามาช่วยก็มิเสียหาย” ฮองเฮาไป่เอ่ยเตือนสติสวามี จะให้คำนึงถึงเพียงเรื่องการงานมากกว่าชีวิตของโอรสได้อย่างไร“อืม หลิวหยาง พ่อว่าทำตามที่นักพรตเอ่ยเถิด อย่างน้อยก็เห็นแก่ชายาและบุตรของเจ้า” เยว่ชิงที่ได้ยินดังนั้นแทบจะกลอกตามองบน นางเชื่อเรื่องเช่นนี้เสียเมื่อไรกัน เอานางมาอ้างเช่นนี้คงมิอยากให้ท่านอ๋องปฏิเสธเสียมากกว่าหลิวหยางถอดถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ตาคมเหลือบไปมองชายาที่อยู่ข้างกายก็เข้าใจทันทีว่าเยว่ชิงเองก็สุดจะเอือมกับเรื่องเช่นนี้“…”“เช่นนั้นก็เอาตามที่พ่อว่าเถิด เรื่องการทหารเจ้าก็ให้เจียงหยวนจัดการไปก่อน เขาพอจะรู้เรื่องทางการทหารอยู่บ้าง”“ใช่ เอาเป็นว่าท่านอ๋องฝากป้ายสั่งการทหารไว้ที่ข้าดีหรือไม่ ข้าจะนำไปให้เจียงหยวนเอง หากท่านอ๋องมีสิ่งใดจะฝากเจียงหยวนให้ไปทำ เขาจะได้ใช้ป้ายนี้สั่งการทหารได้ มิเช่นนั้นแล้วเหล่าทหารคงจะมิฟังคำสั่งปากเปล่าขอ

“เจ้าอย่าได้อารมณ์ขุ่นมัวกับเรื่องเช่นนี้เลย ดีเสียอีกที่ถูกกักไว้เช่นนี้ มือพี่จะได้มิต้องเปื้อนเลือดให้เป็นอัปมงคลกับบุตรของเรา” หลิวหยางเอ่ยปลอบชายา“แล้วเรื่องจ้านฉือและองค์ชายองค์อื่นๆ เล่า เป็นอย่างไรบ้าง”“องค์ชายทุกพระองค์มิมีการเคลื่อนไหวเลยพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงองค์ชายสามที่บัดนี้กำลังเร่งสืบความเกี่ยวกับกองกำลังตามที่ท่านอ๋องสั่งไป ดูเหมือนว่าองค์ชายสามจะมิมีส่วนเกี่ยวข้องกับกองกำลังก่อกบฏพวกนั้นพ่ะย่ะค่ะ”“แน่ใจแล้วใช่หรือไม่”“กระหม่อมแน่ใจพ่ะย่ะค่ะ คนของเราแอบติดตามองค์ชายสามมิคลาดสายตา สิ่งที่องค์ชายสามได้กระทำตรงตามที่เขียนรายงานต่อท่านอ๋องทุกอย่างเลยพ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นก็ดี จะได้มีผู้ที่ช่วยกำจัดสกุลอู๋เพิ่มมาอีกคน เจ้าส่งสารไปบอกให้จ้านฉือนำคนของเราสืบค้นแหล่งเก็บอาวุธที่สกุลอู๋ซื้อมาจากต่างแคว้นให้เจอ แล้วนำมารายงานข้า” เยว่ชิงอดเสียดายมิได้ที่นิยายเรื่องชะตาร้ายที่นางอ่าน มิได้เสนอแง่มุมทางการเมือง ทำให้นางมิอาจรู้ได้ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น แต่ที่รู้ๆ คือ ในนิยายสกุลอู๋มิได้มีจุดจบที่ขมขื่นเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังอยู่เย็นเป็นสุขเรื่องราวจะจบเช่นในนิยายหรือไม่นะ“พ่ะย่ะค่ะ”“อ

องค์ชายรองเฉิงเจียงหยวนตกใจจนแทบสิ้นสติ ขาทั้งสองหยุดชะงักไม่มีแม้แต่แรงจะก้าวเดิน แม้ว่าจะเตรียมใจมาแล้วแต่เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังจากเสด็จพ่อ เขากลับรู้สึกกลัวขึ้นมา คงจะดีไม่น้อยหากการก่อกบฏครานี้เสร็จสิ้นไปโดยที่เขามิต้องพบเจอกับผู้เป็นบิดาและพี่น้องเช่นนี้ ทว่าคงจะมิทันแล้ว เพราะบัดนี้มีทั้งเสด็จพ่อ หลิวหยาง และจ้านฉือที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา“หมายความว่าอย่างไรกันเจียงหยวน เจ้าร่วมมือก่อกบฏครั้งนี้จริงหรือ!” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วมิอยากเชื่อสายตาของตนเองเลยสักนิด อย่างที่พระองค์เคยเอ่ยไป แม้โอรสจะมิได้สนิทชิดเชื้อกัน แต่พระองค์ก็มั่นใจว่ามิมีผู้ใดคิดที่จะฆ่าแกงกันเพื่อแย่งชิงบัลลังก์ ทว่าโอรสที่ประสูติจากแม่ของแผ่นดินกลับมีจิตใจคิดก่อกบฏ“พวกท่านรู้ได้อย่างไร…” เฉิงเจียงหยวนมิได้ตอบคำถามของพระบิดา แต่เลือกที่จะถามในสิ่งที่ตนสงสัย เขามั่นใจว่าเรื่องแผนการต่างๆ มิมีทางหลุดลอดไปถึงหูหลิวหยางได้“เจ้ามิรู้หรือ ว่าพี่เป็นผู้ฝึกองครักษ์ที่พวกเจ้าใช้อยู่” คำพูดของหลิวหยางทำให้เจียงหยวนถึงกลับกำหมัดแน่น ที่แท้หนึ่งในองครักษ์ของเขาก็เป็นสายให้กับหลิวหยางหรือ นัยน์ตาแข็งกร้าวจ้องมองไปที่องครักษ์ของต

ฮองเฮาไป่และองค์ชายรองถูกทหารองครักษ์นำมาที่ตำหนักทรงงานขององค์จักรพรรดิ เฉิงเจียงหยวนโอบประคองมารดาของตนไว้มิห่าง การครานี้เป็นพวกเขาที่พลาดท่า ประมาทเลินเล่อ คิดว่าเรื่องราวจะเป็นไปตามแผนการที่วางเอาไว้ จึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้“พวกเจ้าวิปลาสไปแล้วหรือ! เหตุใดจึงกล้าทำเช่นนี้” เสียงตวาดดังขึ้นพร้อมกับร่างของผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วเดินเข้ามาในตำหนักพร้อมกับหลิวหยางและองค์ชายสามเฉิงจ้านฉือ“…”“หนิงหลี่ เจ้าเป็นมารดาอย่างไร จึงนำพาบุตรสู่ทางที่ผิดเช่นนี้” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วจดจ้องไปที่ฮองเฮาไป่เขม็ง ตั้งแต่นางตบแต่งเข้ามาเป็นพระชายาเอกของพระองค์ ครานี้เป็นคราแรกที่นางกระทำผิดทำให้พระองค์จ้องขัดเคืองใจ เมื่อก่อนนางทั้งอ่อนหวาน ช่างเอาใจ และวางตัวดี ด้วยเหตุนี้ยามที่ขึ้นครองราชย์ พระองค์จึงเลือกนางขึ้นมาเป็นฮองเฮาเคียงบัลลังก์แต่บัดนี้…“ฮึๆ ฝ่าบาท พระองค์กล้าเอ่ยโทษหม่อมฉันได้อย่างไร เรื่องนี้เป็นพระองค์ที่ผิดตั้งแต่ต้นมิใช่หรือ หม่อมฉันเป็นถึงฮองเฮา แต่มิมีผู้ใดที่เคารพ ยำเกรงหม่อมฉันเลยแม้แต่น้อย” น้ำตาสีใสหลั่งไหลลงอาบใบหน้างาม น้ำเสียงหวานสั่นเทาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่อั