All Chapters of เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Chapter 71 - Chapter 80

“เล่ามาให้หมด เกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง” เจียวซินเอ่ยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ศาลาริมน้ำจนหมดมิขาดมิเกินแม้แต่น้อย เมื่อเจียวซินเล่าจนจบ เฟยเทียนก็ยังมีท่าทีเฉยชาใส่นางเช่นเดิม ร่างบางจึงร้อนใจขึ้นมามิน้อย“น้องเพียงหวังดี มิอยากให้องค์หญิงแต่งเข้าแคว้นเรา หากองค์หญิงแคว้นหลงปฏิบัติไม่เหมาะสมย่อมมิอาจแต่งเข้าแคว้นเราได้”“แต่หากเจ้าจมลงไปจริงๆ เล่า หรือหาก…หากคนที่ขึ้นมาจากน้ำมิใช่เจ้า จะให้พี่ทำอย่างไร จะให้พี่ไปตามหาเจ้าที่ใด เจ้าก็รู้ว่าคุณหนูจางตายด้วยเหตุใด แล้วเจ้ายังจะทำเช่นนั้นอีกหรือ!” ร่างสูงพูดสิ่งเขากลัวออกมาจนหมด ขอบตาคมแดงก่ำ เคล้าคลอไปด้วยน้ำสีใส มือหนากำเข้าหากันแน่น หากเกิดอันใดขึ้นกับเจียวซิน เขาคงมิอาจให้อภัยตนเองได้“น้อง ฮึก! น้องขออภัยเพคะ น้องผิดไปแล้ว ฮื่อออ” เจียวซินที่เห็นว่าสิ่งที่ตนทำไปทำให้สวามีเจ็บปวดมากเพียงใดก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่“จะทำอันใดเจ้านึกถึงใจพี่บ้างเถิด เจ้าเคยสัญญาตั้งแต่คราแรกว่าจะบอกกล่าวกับพี่ทุกเรื่องมิใช่หรือ” เฟยเทียนจับแขนเล็กที่พยายามเข้ามากอดเกี่ยวเขาเอาไว้ มิให้ร่างบางได้กอดเขาดังใจหวัง เจียวซินจึงคิดว่าตนเองถูกผลักไสก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอ

“อื้ออออ” เจียวซินลืมตาขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องนอนในตำหนักใหญ่ เมื่อคืนนางมิรู้ด้วยซ้ำว่าตนเองหลับไปเมื่อใด รู้เพียงว่าความเสียวซ่านที่สวามีมอบให้มันเอ่อล้นจนแทบทนมิไหว“ตื่นแล้วหรือ คนดีของพี่” เฟยเทียนเดินเข้ามาภายในห้องก็พบว่าชายาของตนตื่นนอนแล้ว ร่างสูงจึงรีบนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ เจียวซินที่ตื่นขึ้นมาเต็มตาก็ต้องตกใจกับสภาพห้องที่เละเทะ ข้าวของตกกระจัดกระจาย อาภรณ์ตัวในถูกถอดทิ้งจนเกลื่อน และที่น่าตกใจที่สุดคือม่านบังเตียงนอนของนางขาดหลุดลุ่ยจนมิอาจซ่อมได้“นี่ นี่ฝีมือเราหรือเพคะ” ใบหน้างามขึ้นสีแดงเถือก สภาพห้องเช่นนี้นางคง มิกล้าเรียกใครมาปรนนิบัติแน่“หึๆ ฝีมือเราทั้งคู่ พี่ยังมิได้ให้นางกำนัลมาเก็บกวาดเกรงว่าพวกนางจะทำเสียงดังจนรบกวนเจ้า”“ดีแล้วเพคะ ประเดี๋ยวน้องจะเก็บเอง” เจียวซินทำหน้าโล่งอกที่ยังมิมีผู้ใดเห็นสภาพห้องเช่นนี้ ยังดีภาพลักษณ์ที่แสนน่ารัก? ของนางยังมิถูกลบเลือนไป“มิได้ เจ้ามิปวดตัวหรือ หากดื้อดึงพี่จะทบทวนให้รู้ว่าเด็กดื้อรั้นจะโดนสิ่งใด” เมื่อได้ยินคำสวามี มือบางก็ลูบสะโพกกลมของนางที่โดนฟาดเสียจนแดง ไหนจะโดนเสี่ยวเทียนรังแกอีก นึกถึงเรื่องนี้แล

หลังจากที่เจียวซินออกไปพบกับช่างไม้ เฟยเทียนก็ได้สอบถามกิจธุระสำคัญของอนุจ้งทันที“เจ้ามีสิ่งใดก็รีบพูดมาเถิด ข้ารีบ”“หม่อมฉันรินชาให้นะเพคะ” จ้งลู่เอินรินชาในกาที่เจียวซินเป็นผู้ยกมาให้ ท่านอ๋องลงในจอก“ขอบใจ พูดเรื่องของเจ้ามาเถิด” เฟยเทียนมองจอกชาที่ถูกรินใส่จนเติมด้วยสายตานิ่งเฉย โดยมิคิดจะยกขึ้นมาดื่มแม้แต่น้อย“ท่านอ๋องดื่มชาก่อนดีหรือไม่เพคะ จะได้ชุ่มคอ” จ้งลู่เอินพยายามโน้มน้าว ให้เฟยเทียนดื่มชาของเจียวซินที่นางแอบให้นางกำนัลของตำหนักใหญ่ใส่ยาปลุกกำหนัดเอาไว้ นางมีเวลาไม่มาก ไม่รู้ว่าพระชายาจะพูดคุยกับช่างไม้นานเท่าใด ดังนั้นนางจะต้องเร่งให้ท่านอ๋องดื่มชาให้ได้“ไม่หล่ะ หากข้ากระหายข้าจะดื่มมันเอง มิต้องให้เจ้ามาบอก”“เพคะ…เรื่องที่หม่อมฉันจะพูดคุยเป็นเรื่องที่หม่อมฉันอยากขออนุญาต ท่านอ๋องออกไปเยี่ยมเยือนท่านแม่เพคะ หม่อมฉันได้ยินข่าวจากท่านพ่อว่าช่วงนี้ท่านแม่มักจะกล่าวว่าคิดถึงหม่อมฉันอยู่หลายครา” เฟยเทียนเมื่อได้ฟังดังดันก็หยุดคิดเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยอนุญาตไป“อืม ข้าอนุญาต หากเจ้าจะไปวันใดก็ให้มาแจ้งจิ้นหนานก่อน ข้าจะให้ จิ้นหนานเตรียมของกำนัลให้ใต้เท้าจ้งและฮูหยินเอาไว้ให

“เจ้าเป็นคนของใคร ใครส่งเจ้ามาสังหารข้า” เฟยเทียนลงมาไต่สวนนางกำนัลที่เป็นผู้ใส่ยาพิษลงไปในการน้ำชาด้วยตนเอง และยังกักตัวเหล่าชายารองและอนุให้อยู่ที่ห้องโถงในตำหนักใหญ่“หม่อมฉัน มิได้เป็นคนของผู้ใดเพคะ ฮึก” นางกำนัลถูกจับมัดติดกับเก้าอี้กลางห้องไต่สวน ตากลมสั่นระริกเมื่อมองไปรอบๆ พบแต่เครื่องลงทัณฑ์ทรมาน ทั้งเหล็กลนไฟ หอกปลายแหลม แส้ โซ่ ถูกวางเรียงรายอยู่รอบห้อง“เช่นนั้นเจ้าวางยาข้าด้วยเหตุใด เมื่อสักครู่เจ้าก็ได้ยินมิใช่หรือว่ายาที่เจ้าใส่ลงไปเป็นยาพิษที่ทำให้ข้าถึงแก่ชีวิตได้” เฟยเทียนปรายตาห่าวซวนที่กลับมาแจ้งว่ายาพิษในน้ำชาเป็นตัวเดียวกันกับที่ใช้ลอบสังหารองค์รัชทายาทคราก่อน ห่าวซวนเมื่อเห็นผู้เป็นนายมองมาจึงเดินไปคีบก้อนเหล็กที่ถูกรนไฟจนร้อน ร่างสูงเดินเข้าไปหานางกำนัลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ มือหนาของห่าวซวนยื่นเหล็กร้อนเข้าไปใกล้หน้าของนางกำนัลผู้นั้นเรื่อยๆ จนรู้สึกได้ถึงไอร้อนของก้อนเหล็ก“กรี๊ดดดด เอามันออกไป! อย่าเอาเข้ามานะ! ท่านอ๋องโปรดเมตตาด้วยเพคะ โปรดเมตตาด้วย ฮื่อออออ” นางกำนัลผู้นั้นดิ้นรน ถอยใบหน้าของนางให้หนีห่างจากก้อนเหล็กร้อนนั้น“หากเจ้าอยากให้ข้าเมตตา ก็จงพูดสิ

“แล้วเหตุใดต้องทำร้ายข้าด้วยเล่า” เจียวซินที่วิ่งจนเหนื่อยหอบเริ่มสอดสายตาหาสิ่งที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้ ตากลมมองไปยังหินกรวดที่อยู่ในบริเวณธารน้ำตกก็รีบวิ่งลงไปในธารน้ำตกที่มีน้ำลึกเพียงหัวเข่ามือบางคว้าก้อนกรวดปาใส่ถังซูเหวินสลับกับเข็มพิษ“เพราะเจ้าทำลายความหวังอันริบหรี่ของข้า หากไม่มีเจ้าสักคน คนที่ท่านอ๋องจะใช้ชีวิตด้วยตลอดไปคงมิพ้นข้า!” ความในใจของถังซูเหวินพรั่งพรูออกมาโดย มิกลัวว่าใครจะได้ยิน ยามนี้ทุกคนคงวุ่นวายกับการหาตัวคนร้ายที่วางยาท่านอ๋อง นางรอเวลาที่จวนวุ่นวายเช่นนี้มานานแล้ว หากนางลงมือวันนี้แล้วป้ายความผิดให้สกุลอันเสียก็สิ้นเรื่อง ท่านอ๋องจะต้องเชื่อว่าสกุลอันเป็นผู้สังหารจางเจียวซิน เป็นแน่“เจ้าจะบ้าหรือ หากข้าตายท่านอ๋องก็มีชายารองอันและอนุที่มาจากสกุลที่สูงส่งกว่าเจ้าอีกถึงสองคน”โปก!!! ในที่สุดความพยายามของเจียวซินก็มีความหมาย ถังซูเหวินถูกเจียวซิน ปาก้อนกรวดใส่ศีรษะจนแตกเป็นแผลเลือดไหลออกมาเป็นทาง แต่ทว่ากลับหยุดร่างกายที่ฝึกมาอย่างหนักของถังซูเหวินไม่ได้ ถังซูเหวินก้าวลงมาในน้ำคว้าผมสลวยของเจียวซินที่กำลังจะหมุนตัวหนี“ปล่อยข้านะ!” มือบางสอดเข้าไปหยิบเข็มพิษใน