Semua Bab เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Bab 1 - Bab 10

“อื้ออออออ” หนูนิดรู้สึกตัวขึ้น เธอรู้สึกเหมือนตนเองได้นอนหลับจนเต็มอิ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าอันงดงามยังคงหลับตาพริ้มซึมซับความรู้สึกอันแสนสบาย แม้ว่าจะฝันร้ายว่าถูกแผ่นไม้หล่นใส่เอ๊ะ? แผ่นไม้ แผ่นมะ..ไม้ เดี๋ยวนะ มันไม่ใช่ฝัน เธอเจ็บจริง เจ็บมากๆ ด้วย เมื่อนึกได้ดังนั้นก็ตกใจลืมตาโพลงขึ้นสิ่งแรกที่เธอเห็นคือแผ่นไม้สีน้ำตาลอ่า…นี่ยังไม่มีใครพาเธอไปโรงพยาบาลหรือยังไงทำไมเธอยังเห็นแผ่นไม้บ้านี่อยู่นะ“พระชายา ฮื่อออ…พระชายาฟื้นแล้วเจ้าค่ะท่านหมอ”“พระชายารู้สึกเช่นไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”หนูนิดหันมองไปยังต้นตอของเสียง กลับพบกับชายชรา สวมชุดสีขาวทั้งตัว ด้านหลังเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก อายุน่าจะไม่เกิน 20 ปี แต่ตาของเด็ก คนนั้นบวมแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มาหลายวัน หนูนิดมองสำรวจไปรอบๆ ห้องที่เธออยู่เป็นห้องที่สร้างจากไม้ เตียงที่เธอนอนก็เป็นไม้ รอบๆ ห้องมีของตกแต่งหรูหรามากมายจนรกหูรกตาไปหมด หนูนิดลองมองลอดออกไปนอกหน้าต่างก็พบแต่ความมืดมิดนี่เธออยู่ที่ไหนกัน สมัยนี้ยังมีโรงพยาบาลที่สร้างมาจากไม้อยู่หรือ“คุณเป็นหมอหรือป่าวคะ แล้วนี่ฉันอยู่โรงพยาบาลที่ไหนคะ”“พระชายา พระองค์ทรงกล่าวสิ่

หนิงเออร์เห็นผู้เป็นนายคีบอาหารเข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่าจนอาหารหมดนางได้แต่ยิ้มดีใจ เมื่อก่อนพระชายาเสวยน้อยมากหรือบางครั้งแทบจะไม่เสวย สิ่งใดเลยเพราะกลัวว่าจะมีรูปร่างอวบอ้วน แต่วันนี้กลับเสวยเสียจนอาหารหมด เมื่อเห็นว่าเจียวซินวางตะเกียบ หนิงเออร์จึงสั่งให้นางกำนัลยกเครื่องเสวยไปเก็บในโรงครัว“หนิงเออร์ ข้าอยากไปนั่งเล่น มีทีใดให้ข้าไปนั่งเล่นรับลมได้บ้าง”“เป็นศาลาในสวนใกล้ตำหนักท่านอ๋องดีหรือไม่เพคะ”“ใกล้ตำหนักท่านอ๋องหรือ อืม...มีที่อื่นหรือไม่” มองอย่างกับจะฆ่าจะแกงกันเช่นนั้น ใครจะอยากเข้าใกล้“เอ่อ เช่นนั้นก็จะมีศาลาริมน้ำท้ายจวนเพคะ แต่มันเป็นที่ที่พระชายา พระชายาทรง…” หนิงเออร์ทำหน้าเศร้าหมองลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นวันก่อน“ข้าจะไปที่นั่น เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง แม้ข้าจะจำเหตุการณ์ทั้งหมดมิได้ แต่ข้ามั่นใจว่าข้าเพียงพลัดตกลงไปเท่านั้น มิได้ตั้งใจจะโดดลงไป” นางไม่รู้ว่าเจียวซินคนเก่าตั้งใจโดดลงไปเพื่อปลิดชีพตนเองหรือไม่ แต่หากนางไม่กล่าวเช่นนั้นออกไป หนิงเออร์และคนอื่นๆ คงต้องคอยระแวดระวังจนนางมิได้ทำสิ่งใดเป็นแน่ ด้วยเหตุนี้นางจึงตัดใจกล่าวว่านางเพียงพลัดตกลงไปเท่าน

เจียวซินตื่นขึ้นมาตั้งแต่ปลายยามอิ๋นให้หนิงเออร์และนางกำนัลช่วยอาบน้ำและแต่งกายด้วยชุดสีฟ้าอ่อนสดใส แม้จะยังขัดเขินต่อการปรนนิบัติของ หนิงเออร์และนางกำนัล แต่เจียวซินก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับวัฒนธรรมของ ยุคสมัยนี้ จากที่เห็นหนิงเออร์แต่งหน้าทาปากให้วันนั้น วันนี้เจียวซินจึงขอแต่งด้วยตนเอง“เดี๋ยวข้าจะผัดหน้า ทาปากเอง พวกเจ้าไปช่วยเตรียมเครื่องเสวยที่โรงครัวเถิด”“พระชายาทำเป็นหรือเพคะ”“ข้าทำได้ หากไม่เชื่อเจ้าก็อยู่ดูข้า” เสียงใสของเจียวซินกล่าวบอกคนสนิท“ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าทั้งสองไปอยู่ดูที่โรงครัวก่อน ข้าจะช่วยปรนนิบัติพระชายา” หนิงเออร์กล่าวกับนางกำนัลทั้งสอง ด้านเจียวซินมิได้สนใจมากนัก หยิบจับดูเครื่องสำอางที่วางอยู่บนโต๊ะหน้ากระจกบานใหญ่ อาจจะไม่มีมากเท่าโลกก่อนที่นางอยู่ แต่ก็สามารถนำมาปรับใช้ได้ ส่วนมากจะเป็นแป้งผัดหน้าและชาดทาปากหลากสี ซึ่งล้วนแล้วแต่ทำมาจากพืชสมุนไพรธรรมชาติ เจียวซินเริ่มผัดแป้งสีขาวทั่วไปหน้า ไม่ให้หนาจนเกินไปและดูเป็นธรรมชาติเข้ากับผิวของนาง จากนั้นจึงใช้พู่กันแตะผงคิ้วแล้ววาดไปตามโครงคิ้ว ปรับน้ำหนักมือไม่ให้ลงผงคิ้วหนาหรือบางจนเกินไป เจียวซินจ้องมองสำรวจ

“หม่อมฉันยินดีให้คนของท่านอ๋องติดตามเพคะ แต่หม่อมฉันขอทำความรู้จักกับคนผู้นั่นก่อนได้หรือไม่ อีกอย่างท่านต้องให้พวกเขาปกป้องข้ายามมีภัยด้วย”“ได้! ตามที่เจ้าต้องการ แล้วเรื่องที่เจ้าจะบอกข้าทุกสิ่งเล่า”“ย่อมได้เพคะ หากหม่อมฉันคิดหรือพบเจอสิ่งใด จะนำมาปรึกษาท่านอ๋องก่อน แต่หากท่านอ๋องยินดีจะเล่าความคิดของท่านบ้าง ข้าก็ยินดีรับฟังและคงเป็นเกียรติต่อหม่อมฉันมิน้อยเพคะ” เจียวซินพยายามพูดให้ท่านอ๋องยอมเล่าเรื่องของตนเองออกมาบ้าง ในโลกก่อนนางใช้คำพูดเช่นนี้กันเด็กๆ บ่อย คำพูดเช่นนี้จะทำให้เด็กรู้สึกว่ามีคนอยากรับฟังสิ่งที่เขาคิดและพร้อมจะช่วยเหลือพวกเขา“อืม ข้าคิดดูว่าเมื่อใดเจ้าควรได้รับเกียรตินั้น”เจียวซินยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบ นั่นแสดงว่าท่านอ๋องมิได้มีท่าทีปิดกั้น เพียงแต่ต้องรอเวลาเท่านั้นช่างเหมือนเด็กเสียจริง“หม่อมฉันจะรอเพคะ” เฟยเทียเมื่อได้ยินคำตอบที่พึงใจก็ยกยิ้มมุมปาก อารมณ์ดีขึ้นมาทันตา เขาชอบที่นางโอนอ่อนให้เขา มิเหมือนเมื่อก่อนที่มักจะแสดงกิริยาหยิ่งยะโส ผู้คนภายนอกต่างเล่าลือกันว่าจางเจียวซินนั้นหลงรักเฟยเทียนยอมตามเอาอกเอาใจ แต่สำหรับเฟยเทียนกลับเห็นว่าสายตาที่จางเจี

“งั้นเราไปเตรียมเครื่องเสวยเถิด วันนี้ข้าจะไปรับสำรับเช้ากับท่านอ๋อง” ว่าแล้วเจียวซินก็เดินตรงไปที่โรงครัวทันทีด้านเฟยเทียนกำลังนั่งฟังรายงานขององค์รักษ์เงาที่ส่งไปติดตาม เจียวซิน“พระชายามิได้ออกไปที่ใด ไม่ได้พบเจอผู้ใดเลยพ่ะย่ะค่ะ ส่วนมากจะนั่งเล่นที่ศาลาริมสระหรือไม่ก็ศาลาในสวนพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วท่าทีของนางเป็นอย่างไร”“พระชายาดูเหมือนมิรู้สิ่งใดจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ พระชายามักสอบถามเรื่องต่างๆ จากหนิงเออร์ แม้แต่เรื่องการปฏิบัติตนยังถูกหนิงเออร์กล่าวเตือนอยู่หลายครั้ง พ่ะย่ะค่ะ”“อืม ติดตามดูต่อไป หากมีอันใดเร่งด่วนมาแจ้งข้าได้ทันที แล้วตอนนี้ใครดูแลนางอยู่”“เป็นหงฮวาและไป่ฮวาพ่ะย่ะค่ะ” องค์รักษ์เงากล่าวชื่อลับของเพื่อนทั้งสองด้วยความขัดเขิน“อ่าาา งั้นเจ้าคงเป็นหวงฮวาสินะ ฮึๆ” เฟยเทียนนึกไปถึงยามที่เขานำองค์รักษ์เงาทั้งสามคนไปพบเจียวซิน“พวกท่านมีชื่อหรือไม่”“พวกกระหม่อมถูกเรียกขานว่า อี เอ้อ และซาน พ่ะย่ะค่ะ”“อีกแล้วหรือ องค์รักษ์เงาของคนอื่นๆ ก็ถูกเรียกว่า อี เอ้อ ซาน มันซ้ำกับผู้อื่น หม่อมฉันขอเปลี่ยนชื่อพวกเขาใหม่ได้หรือไม่เพคะท่านอ๋อง” เจียวซินอยากเปลี่ยนชื่อองค์รักษ์เงาของ (สวาม