All Chapters of เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Chapter 111 - Chapter 119

“เหตุใดเสด็จพ่อ เสด็จแม่ใจร้ายนัก เหตุใดมิปลุกลูกกับหนิงหลงเล่า”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ใจร้ายนักทำกับพี่อาหลงเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ฮึ!” สองพี่น้องนั่งกอดอกหน้ามุ้ย ด้วยเหตุว่าเช้าวันนี้ทั้งสองตื่นมาก็มีนางกำนัลมาแจ้งทันทีว่าให้รีบมาที่จวนอ๋องเพราะหลานของพวกเขาคลอดแล้ว ทั้งสองต่างดีใจจนเนื้อเต้น แต่ทว่าพอมาถึงที่จวนอ๋องกลับพบว่าแท้จริงแล้วพี่เจียวซินได้คลอดหลานให้ พวกเขาตั้งแต่กลางดึก ทั้งเฟยเฟิ่งและหนิงเออร์จึงได้มีท่าทีกระเง้ากระงอดอยู่เช่นนี้ โดยเฉพาะองค์ชายน้อยหนิงหลงที่หมายจะเห็นหน้าน้องน้อยของตนเป็น คนแรก“ประเดี๋ยวพวกเจ้าก็จะได้เจออยู่แล้ว จะโกรธเคืองด้วยเหตุใด” ฮ่องเต้ เฟยหลงยิ้มขำให้กับท่าทีของบุตรทั้งสอง รอก่อเถิด หากรู้ว่าได้หลานแฝดคงจะ ดีใจจนลืมเรื่องที่โกรธเคืองไปเสียสิ้น!“เมื่อใดพี่เจียวซินจะป้อมนมเสียทีหล่ะเนี่ย” เฟยเฟิ่งและหนิงหลงชะเง้อคอมองที่บานประตูครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังมิมีผู้ใดออกมาเปิดประตูให้พวกเขาเข้าไปเสียที ปากเล็กเอ่ยบ่นได้ไม่นานหนิงเออร์ก็เปิดประตูออกให้คนสูงศักดิ์ทั้งหลาย ให้เข้าไป ซี่งก็เป็นหนิงหลงที่รีบวิ่งเข้าไปก่อนคนแรก แต่องค์ชายตัวน้อยก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว

“เทียนเกอ…”“ใจเย็นไว้ก่อนเถิด ซีห่าวและห่าวซวนก็อยู่ด้วยคงมิมีสิ่งใด” เฟยเทียนเอ่ยปลอบชายา แต่ในหัวของตนก็กลับคิดจินตนาการไปต่างๆ นาๆ เมื่อกลับถึงจวนทั้งสองก็รีบตรงไปที่ศาลาริมน้ำทันที เพราะในเวลานี้หนิงเออร์ ซีซี และซวนซวนคงพาเด็กน้อยทั้งสามคนมานั่งเล่นที่ศาลาริมสระแล้วแต่…ภาพในหัวที่จินตนาการเอาไว้มากมายกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อบัดนี้เนื้อตัวของเด็กน้อยวัยเจ็ดเดือนสองคนกับเด็กน้อยวัยสี่หนาวเปรอะเปื้อนไปด้วยสีสำหรับวาดภาพทั้งตอนนี้หย่งเล่อและซินอี๋ยังเข้าไปรุมกอดรัดพี่อาหลงของพวกเขาจน ผู้เป็นพี่ชายเริ่มจะเบะปากร้องออกมาเสียแล้ว“หม่ำๆ มะ หม่ำ” ซินอี๋ตัวน้อยกอดตัวพี่ชายพยายามอ้าปากจะครอบจมูกเล็กของพี่ชายคล้ายกับว่าต้องการดื่มนม“แงงงงง หากซินอี๋หิว พี่จะบอกเจียวซินให้รีบกลับ จมูกพี่มิมีน้ำนมให้เจ้าหรอกนะ” หนิงเออร์พยายามแยกท่านชายน้อยซินอี๋ออกจากองค์ชายหนิงหลง แต่ก็มิอาจแยกออกรุนแรงได้เพราะกลัวว่าทั้งสองจะบาดเจ็บ เมื่อหนิงเออร์นำ ซินอี๋ออกมาได้ ด้านหนิงหลงยังไม่ทันได้โล่งใจ หย่งเล่อก็รีบคลานเข้าไปคว้ามือของหนิงหลงเข้าปากทันที“ฮ่าๆ คิกๆ นิ้วมือพี่ก็มิมีน้ำนมเช่นกัน” หนิงหลงหัวเรา

“อืม…แค่กๆ” เฟยฉีรู้สึกตัวขึ้นมาก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย ตาคมมองไปรอบๆ ก็พบว่าตะเกียงในห้องของเขาถูกจุดสว่างไสว ความทรงจำสุดท้ายคือเขารู้สึกตาพร่ามัว ทั้งยังเจ็บปวดไปทุกส่วน และหลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดดับไป“องค์รัชทายาท ได้สติแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ” จินเยว่ที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงได้ ไม่นานก็ได้เสียงไอของคนบนเตียงเขาจึงได้สะดุ้งตื่นขึ้นมา จิเยว่รีบเดินไปรินน้ำอุ่นมาให้เฟยฉีทันที ร่างบางพยายามประคองร่างสูงให้ดื่มน้ำให้มากๆ ด้วยการขับพิษในครั้งนี้เฟยฉีเสียเลือดไปมาก“แค่กๆ จินเยว่” ปากหนาเอ่ยเรียกคนรักด้วยเสียงออดอ้อน ยังดีที่เฟยเทียนสั่งให้นางกำนัลเฝ้าอยู่หน้าห้องบรรทม ภายในห้องจึงมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น“พ่ะย่ะค่ะ”“จินเยว่”“อึก! พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทมีสิ่งใดจะรับสั่งกับกระหม่อมหรือ” ดวงใจน้อยๆ ของจินเยว่ถึงกับกระตุกเมื่อเห็นแววตาเว้าวอนของคนรัก“เยว่เยว่ เยว่เยว่”“ว่าอย่างไร”“ข้าเจ็บไปทั้งตัวเลย ฮึก! ใจข้าก็เจ็บ” ร่างสูงโถมกายเข้าซุกซบกับอกของ จินเยว่จนล้มหงายหลัง“ชะ เช่นนั้นกระหม่อมจะไปนำยามาให้ องค์รัชทายาทปล่อยกระหม่อมก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ หากข้าปล่อยเจ้า เจ้าก็จะหนีไป”“กระห

“อ๊ะ อื้ออออ”จุ๊บ! จ๊วบ! ปากหนาเลื่อนไปครอบยอดถันสีแดงก่ำ ทั้งไล่เลีย ทั้งดูดดึงดั่งทารกที่หิวโหย เฟยเฟิ่งที่พึ่งเคยถูกสัมผัสที่ลึกซึ้งถึงกับตัวอ่อนระทวย ปล่อยให้ร่างหนารุกเร้าอยู่อย่างนั้น ปากบางถูกเจ้าของขบกัดจนแดงก่ำ สองมือลูบไล้ไปตามร่างกายอันกำยำของสามีอย่างหลงไหล“ทะ ท่านพี่ ของ ของท่านมัน-” ร่างกายเปลือยเปล่าบดเบียดแนบชิดกันจนเฟยเฟิ่งรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งดุนดันอยู่ที่บั้นท้ายของนางอยู่“อะฮึ่ม! มันคงอยากมาเล่นกับเจ้ากระมัง มาเถิด ทำให้พี่ดูว่าที่เจ้าเล่าเรียนมานั้นจะใช้ได้จริงหรือไม่” ซีห่าวผละกายออกจากเฟยเฟิ่งพลางถอยไปพิงอ่าง สองแขนแกร่งยกขึ้นพาดขอบอ่างดั่งคุณชายเจ้าสำราญที่รอรับการปรนนิบัติ เฟยเฟิ่งที่ถูกทวงถามก็รีบเค้นบทเรียนที่เล่าเรียนมาปรนนิบัติให้สามีประทับใจ“อึก! ของท่านดูเหมือนจะใหญ่กว่าแท่งหยกที่เสด็จแม่นำมาสอน” เฟยเฟิ่งเอื้อมมือที่สั่นเทาไปแตะแท่งทวนของสามีที่อยู่ใต้น้ำ มือบางชักรูดเบาๆ พลางวนนิ้วโป้งบนปลายหยัก“อืมมมม ดี มือเจ้านุ่มเหลือเกิน ซี๊ดดด” ซีห่าวแหงนหน้าสูดลมเข้าปากด้วยความเสียวซ่าน เฟยเฟิ่งเห็นท่าทีของสามีก็ได้ใจรีบรูดรั้งแท่งทวนช้าบ้างเร็วบ้างหวังให้สา

“ยึ้ย! นี่มันอันใดกัน! ใครถ่ายหนักแล้วเอามาเช็ดตรงนี้ แหวะ!” ไฉ่หงรีบเช็ดมือเข้ากับบานประตูแล้วรีบออกมาทันที เพราะกลัวว่าจะมีผู้ใช้ห้องสุขาต่อและคิดว่าตนเองเป็นคนทำ แต่ทว่าเด็กน้อยมิทันได้ระวังจึงเหยียบเข้ากับน้ำมะม่วงที่สองแฝดเทเอาไว้จนรองเท้าหรูเปรอะเปื้อนไปหมด“อ่าว! ไฉ่หงอยู่นี่เอง ข้าอยากขอโทษที่ต่อว่าเจ้าเมื่อวันก่อน ยกโทษให้ข้านะ” ซินอี๋ทำทีว่าบังเอิญเจอไฉ่หงที่หน้าห้องสุขา เขาแสร้งตีหน้าเศร้าราวกับว่าเรื่องวันก่อนเขาได้ทำผิดไป“อะ เอ่อ ข้ายกโทษให้ แต่เจ้าอย่าได้มาขึ้นเสียงกับข้าอีกเล่า มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน หึ!”“ขอบใจเจ้ามากนะไฉ่หง น้องข้าก็เอาแต่ใจเช่นนี้ มิได้ความเสียจริง” หย่งเล่อที่จู่ก็โผล่มาเกาะไหล่ไฉ่หงจากด้านหลัง มือเล็กของหย่งเล่อลูบไปทั่วแผ่นหลังและบั้นท้ายของไฉ่หง“อืม ข้าต้องไปแล้ว เจ้าก็สั่งสอนน้องเจ้าให้ดีด้วยเล่า” ว่าแล้วไฉ่หงก็เดินกลับเข้าห้องเรียนของตนทันทีหย่งเล่อและซินอี๋ที่มองไฉ่หงจากด้านหลังก็ยิ้มกริ่มพอใจกับผลงานตนเอง เพราะอาภรณ์ด้านหลังของไฉ่หงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมะม่วงสุกที่หย่งเล่อลงทุนใช้มือตนเองป้ายลงไป“ข้าว่าเจ้าไปล้างมือก่อนเถิด ข้าเหม