All Chapters of เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว: Chapter 51 - Chapter 60

“เอ่อ…หาก หากน้องบอกว่า น้องมิใช่คนที่เทียนเกอคิด เทียนเกอจะยังรักน้องหรือไม่” มือเล็กที่วางอยู่บนหน้าท้องของสวามีเริ่มบีบขย้ำอาภรณ์ของร่างสูงแน่น ท่านอ๋องเป็นคนแรกที่ทำให้นางรู้สึกรักและอยากเป็นที่รักของเขา จึงทำให้ เจียวซินหวาดกลัวและหวั่นใจไม่น้อยว่าหากท่านอ๋องยอมรับเรื่องเช่นนี้มิได้จะ ทำอย่างไร จะต้องหยุดรักท่านอ๋องอย่างนั้นหรือ“อย่างไรหรือ เจ้ามิใช่เจ้า แล้วเจ้าจะเป็นใครได้เล่า”“หมายถึง หากน้องมิใช่จางเจียวซินที่เทียนเกอเคยรู้จัก หากน้องมิใช่จางเจียวซินคนก่อน ก่อนที่จะตกน้ำ…เทียนเกอจะว่าอย่างไร”“เจ้าพูดอันใดอยู่หรือ ตัวพี่รู้จักเพียงเจียวซินคนนี้ คนที่นอนอยู่บนอกพี่ตอนนี้ คนอื่นพี่มิรู้จัก” มือหนาเลื่อนมาลูบศีรษะมน สัมผัสอ่อนโยนบนศีรษะทำให้เจียวซินถึงกับหลั่งน้ำตา นี่…หมายความว่าท่านอ๋องยังรักนางใช่หรือไม่“ฮึก…”“ร้องไห้ด้วยเหตุใดเล่า แม้เจ้าจะเป็นใครพี่ก็ยังรักเจ้าดังเดิม…คนความจำ หดหายมิมีผู้ใดลืมนิสัยเดิมของตน แต่เจ้ามิเหมือนเดิมเลยสักนิด คิดว่าพี่จะมิสงสัยงั้นหรือ”“เทียนเกอรู้หรือ”“มิรู้ หากเจ้ามิบอกพี่ พี่จะรู้สิ่งใดได้เล่า กล่าวออกมาเถิดไม่ว่าเรื่องใดก็มิทำให้ความรัก

“อ๊าาา น้องเสียววว มันลึก ดีเกินไปแล้ว อื้อออ” ได้ฟังคำชมจากชายา สติที่มีอยู่เล็กน้อยของเฟยเทียนก็ขาดสะบั้น มือหนาจับเอวขอดเร่งจังหวะสวนสะโพกสอบอัดกระแทกจุดกระสันจนร่างบางเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานออกมากอีกครั้ง“อ๊ะ ซินซินของพี่ อ๊าาา ซี๊ด!” เฟยเทียนกดกระแทกใส่ร่างบางให้ลึกที่สุด ปลดปล่อยหยาดรักเข้าบุปผางาม เจียวซินรู้สึกถึงความอุ่นของหยาดรักที่สวามีปลดปล่อยออกมา เฟยเทียนคว้ากายของชายาให้นอนตะแคงลงแล้วตนเองนอนซ้อนข้างหลังโดยยังมิได้นำแท่งทวนออกจากบุปผางาม“เอาออกไปได้แล้วเพคะ”“เอาอะไรออกงั้นหรือ”“ก็…ก็เสี่ยวเทียนอย่างไรเล่า” เจียวซินยกมือบางขึ้นมาปิดใบหน้าที่แดงก่ำ“หึๆ เหตุใดเล่า พี่กำลังให้เสี่ยวเทียนทำหน้าที่ส่งบุตรเข้าท้องเจ้าอย่างไร เสี่ยวซินซินก็อดทนเสียหน่อยเถิด” ว่าแล้วเฟยเทียนก็ขยับสะโพกเข้าออกเบาๆ คล้ายอยากบอกว่าเสี่ยวซินซินที่ว่านั้นหมายถึงส่วนใด“อะ อื้ออออ เสี่ยวซินซินอัดใดกันเล่า ฮื้ออออ” เจียวซินซุกหน้าเข้ากับฝ่ามือของตนเองอย่างขัดเขิน เสี่ยวเทียนกับเสี่ยวซินซินงั้นหรือ น่าอาย น่าอายเสียจริง งื้อ~“หึ หากง่วงก็นอนก่อนได้ หากพี่ส่งบุตรของเราเสร็จพี่จะพาเจ้ากลับกระโจมเ

“โอ๊ยยย เหตุใดจึงทุบตีพี่เช่นนี้เล่า” เฟยเทียนพึ่งคิดไปว่านางคงมิโกรธเคืองแต่ใบหน้าหงิกงอนี่คือสิ่งใดกัน“เหล่าชายาอนุเต็มจวนยังมิพออีกหรือ นี่ยังมีองค์หญิงต่างแคว้นมาชมชอบอีก น้องหล่ะปวดหัวเสียจริง” ตาสวยหรี่ตามองสวามีอย่างหมั่นใส้มีสวามีหล่อเหลามันปวดหัวเช่นนี้หรอกหรือ!!?“โถ่คนดี อย่ามองพี่ด้วยสายตาเช่นนั้นเลย”“น้องบอกไว้ก่อนว่าน้องมิยอมใช้สวามีร่วมกับผู้ใดแน่ หากจะมีพวกนาง เทียนเกอก็จะไม่มีน้อง”“พี่มีเจ้า มีเจ้าเพียงคนเดียว อย่างไรพี่ก็ไม่แต่งองค์หญิงแคว้นหลงเข้ามาแน่ ส่วนเรื่องเหล่าชายาอนุพวกนั้นพี่จะจัดการให้ มิปล่อยให้พวกนางกวนใจเจ้านาน” เฟยเทียนร้อนรนกลัวว่าชายาจะโกรธเคือง หันหน้ามาซุกซบหน้าท้องอันแบบราบของชายาอย่างออดอ้อน สองแขนกอดเกี่ยวเอวบางไว้แน่น“แน่ใจหรือว่าจะเลือกน้องคนเดียว พวกนางมีมากอาจจะให้ความสุข เทียนเกอได้มากกว่าน้อง” เจียวซินยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ นางเพียงแสร้งพูดด้วยเสียงเศร้า“โถ่คนดี เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้นมิพี่เคยชายตามองพวกนางแม้แต่น้อย เจ้าจะมิเชื่อคำพี่เลยหรือ” เจียวซินที่เห็นสวามีที่เริ่มจะน้อยอกน้อยใจ จึงมิคิดจะแกล้งร่างสูงอีก“คิกๆ เพคะๆ น้องมิได้โกรธ

เมื่อกลับถึงจวนเวลาก็ล่วงเลยมาถึงยามซวี (19:00 - 20:59 น.) เฟยเทียนจึงเอ่ยให้เหล่าชายาอนุและข้ารับใช้ที่มารอรับกลับไปพักผ่อน ส่วนตนเองจับจูงมือบางของเจียวซิน กลับตำหนักเช่นกัน การกระทำของท่านอ๋องสามที่ประคบประหงมพระชายาเอกตั้งแต่เดินลงมาจากรถม้าย่อมทำให้ทุกคนเห็นแจ้งถึงความโปรดปรานที่ท่านอ๋อง มีให้ต่อพระชายาเอก เหล่าชายาและอนุต่างมองด้วยความริษยาที่พระชายาเอกได้รับปฏิบัติอย่างอ่อนโยนจากท่านอ๋อง ส่วนเหล่าข้ารับใช้ที่เคยมีท่าทีกระด้างกระเดื่องกับพระชายาเอกต่างร้อนรนใจมิน้อยใครจะคิดว่าชายาเอกที่ถูกท่านอ๋องลั่นวาจาว่าจะหย่าขาดกลับกลายมาเป็นที่โปรดปรานเช่นนี้“อนุถัง เห็นทีเจ้าคงจะมิเป็นที่โปรดปรานที่สุดเสียแล้ว คิๆ” อนุจ้งยกมือขึ้นมาบดบังริมฝีปากที่ยิ้มเยาะอนุถังอย่างสะใจ ตั้งแต่แต่งอนุถังแต่งเข้ามาก็ยื้อแย่งความสนใจของท่านอ๋องไปจนหมด ท่านอ๋องมักจะแวะมาสนทนากับอนุถังอยู่บ่อยครั้ง แต่กับพวกนางท่านอ๋องมาเยี่ยมเยือนนับครั้งได้ ครานี้มีโอกาสจึงอดที่จะเยาะเย้ยอนุถังไม่ได้“ตัวข้ามิได้คิดแก่งแย่งความโปรดปรานของท่านอ๋องแม้แต่น้อย” อนุถังคลี่ยิ้มออกมา แม้ดวงตาจะนิ่งเฉยจนยากจะคาดเดาได้ว่าคนผู้นี้ค

“หึ อาการเช่นนี้คงมิผิดไปจากที่น้องว่า จิ๊ๆ” ว่าแล้วเจียวซินก็เดินไปเก็บธนู ที่ตกอยู่บนพื้นแล้วไปประจำตำแหน่งฝึกทันที จะมิให้นางรู้ได้อย่างไรเด่นชัดถึงเพียงนี้ เฮ้อออ“เจ้ารู้ได้อย่างไรหรือ”ปัก! ลูกธนูปักลงบนเป้าอย่างแม่นยำ“เทียนเกอปลูกดอกไว้เพียงดอกเดียวเช่นนี้มันเป็นจุดเด่นเกินไป สู้เทียนเกอ ปลูกดอกฉูจู๋ร์สีต่างไว้รอบๆ รั้วบ้าง ปลูกไว้ข้างเสาบ้าง แล้วใช้สีเป็นตัวบอกตำแหน่งมิดีกว่าหรือ”“อืม ก็ดูเด่นดังเจ้าว่า แต่ก็มิมีผู้ใดมองทะลุปรุโปร่งเช่นเจ้ามาก่อน องค์รักษ์เงาของเจ้าก็ด้วย”ปัก! ปัก! ปัก!“เพราะน้องเก่งกาจเกินใคร”“มิผิดๆ มาเถิดพี่จะลองสอนเป้าที่เคลื่อนไปมาให้เจ้าบ้าง” เฟยเทียนหยิบธนูคันใหม่ขึ้นมาสาธิตการยิงให้เจียวซินดูหลังจากเจียวซินอาบน้ำ แต่งกายเสร็จก็ถูกร่างหนาหยิบอาภรณ์ตัวนอกมาสวมให้และพามาที่ลานฝึกอีกครั้งแต่ทว่าครานี้เฟยเทียนพาเจียวซินมายืนตรงเสาของแท่นวางดาบที่มีดอกฉูจู๋ร์อยู่ ร่างสูงหยิบดาบบนแท่นมาปักปลายดาบลงใกล้ดอกฉูจู๋ร์ แล้วจึงออกแรงหมุนดาบไปทางขวากว่าสองรอบแล้วหมุนกลับมาทางซ้ายอีกหนึ่งรอบ จึงปรากฏช่องประตูขึ้นบนผนังไม้กั้นลานฝึก“อ่า ล้ำลึกๆ” เจียวซินยืนปรบมือ