All Chapters of The Powerful Vergaras: Hunted by Vengeance: Chapter 11 - Chapter 20

Naiwan akong halos sabunutan ang sarili sa frustration. Naiinis ako sa sarili ko dahil iniyakan ko pa ang walanghiyang lalaki! Though hindi naman ako umiyak dahil malungkot ako o ano pa man. I was just really frustrated and angry!Ilang minuto akong nakatayo lang sa kusina, paulit-ulit na minumura si Anton sa isip ko. Hindi ko naman pwedeng isigaw dahil baka balikan niya ako. I couldn't afford another encounter with him at this moment. Baka masiraan ako ng bait.Nang medyo kumalma ako, doon pa lang ako nagluto ulit. Kung kanina ay medyo excited pa ako sa gagawin ko, ngayon ay wala na. Hindi na rin ako gutom. Napalitan na ang lahat ng nararamdaman ko ng iritasyon.Nang maluto ko ang lahat, saka pa lang ako kumain. I took all my time eating slowly. While eating, lumilipad na ang utak ko kung paano ako makakatakas dito.If I can’t use the front door because it’s now heavily guarded by his men, may ibang labasan ba dito? Maybe I have to roam around the area to find out. Kaso… papayagan ka

Para akong nababaliw sa kakasigaw ko sa loob ng kwarto. Pero kahit ano pang pagsigaw ang gawin ko, hindi ako kumakalma. Hindi nababawasan ang galit at inis ko.Gusto ko ngang magwala. Kaya iyon ang ginawa ko. Ang kama niya ang pinagdiskitahan ko. Ipinagbabato ko ang mga unan niya sa sahig. Tinanggal ko ang duvet sa kama at saka ibinato kung saan. Tinanggalan ko ng bedsheet ang kama. Pero hindi pa ako satisfied doon. Lahat ng mga nakalagay sa side table niya—yung digital clock, yung lampshade, at mga librong naroon—ipinagbabato ko na rin.The room was already a mess by the time Anton left the bathroom. Nang makita niya ang ayos ng kwarto, natigilan siya. He roamed his eyes around the messy room before looking at me.I expected him to get mad or at least be annoyed. Kaso, hindi iyon ang nangyari. He chuckled when he saw I was still mad and frustrated despite messing up the room.“You’re just punishing yourself, Andrea,” he said, laughing.Naglakad siya sa kwarto, iniiwasan ang mga bubog

Tumalim ang mga mata niya sa akin dahil nanatili pa rin akong walang ginagawa. Nang makita kong uupo siya sa kama, agad kong inilapit ang mga paa ko sa katawan ko. Nakasandal ang likod ko sa headboard.“Eat!” utos niya.“Ano bang problema mo kung hindi ako kakain?” sigaw ko. “Just let me die of hunger! Hindi ka na mahihirapan kung mamatay ako!”Ang kaninang matalim niyang mata ay ngayon naging madilim na rin. Parang hindi niya gusto ang mga lumalabas sa bibig ko—or maybe he just didn’t like being disobeyed. Either way, I liked it. I liked that he was getting affected by me refusing to eat.“I don’t care what you want to do with your own life! But you will eat because I told you to! And if I need to force you, I will. Don’t test me, Andrea.” His voice dropped low…low enough to send goosebumps all over my body.Nang kinuha niya ang tray at iniabot sa akin, ayaw ko sanang kunin. Pero the moment I saw how his knuckles turned white from clenching too hard… napilitan akong kunin yon. Nangi

Wala akong nagawa nang higitin ako ni Anton papunta sa taas. And honestly, with what I heard from one of his men, natakot akong magpaiwan sa baba. Kaya nanahimik ako habang tinatahak namin pabalik ang kwarto niya.Once inside, he turned off the light. Kahit nasa loob na kami, hawak pa rin niya ang kamay ko papunta sa kama niya. Kung hindi ko pa hinigit 'yon palayo sa kanya, hindi pa niya bibitawan.He just chuckled at that and didn’t mind that I was being rude. He doesn’t care at all as long as I don’t curse.Nakatayo pa ako malapit sa kama nang humiga siya padapa ulit. I realized then that he liked to sleep in that position. Ang ulo niya ay nakaharap sa banda ng pintuan kaya somehow, kahit humiga ako, hindi naman niya ako makikita unless ibaling niya ang ulo niya sa akin.“Are you not going to sleep?” he asked huskily, his voice sounding sleepy.Hindi ako sumagot. I just sighed deeply and went to the side of the bed. Umupo ako roon at saka kinalma ang sarili ko sa mga bagay na bumaba

Sa akin siya dumiretso, nanlilisik ang mata. Medyo kinabahan ako dahil hindi ko alam kung bakit siya galit sa akin.Nakahiga ako at sa gilid ko siya huminto.“You’ve been on the bed the whole day. What is your problem?” he asked. His voice was laced with irritation. Hindi niya nagawang itago. Iritado ko lang siyang tiningnan. Kita ko ang pag-igting ng panga niya nang makita niyang hindi ko naubos ang pagkain ko.“Tell me, what’s the matter?” he asked again, trying to calm his voice.Pero iritado ko lang siyang tinitigan. Why can’t he just leave me alone? Hindi siya ang kailangan ko… si Eros!Ilang minuto ang lumipas na wala akong sinasabi.“Dammit! What is your problem!” His voice thundered all around the room.Kumalabog ang puso ko sa kaba. Pero at the same time, naiinis din ako sa kanya. Sinabi ko na na ayaw ko siyang kausap!Sunod-sunod ang malalalim kong paghinga. Nagagalit siya at nagagalit rin ako dahil pinapakialaman niya ako.Nang hinawakan niya ang kamay ko para patayuin, doo