Lahat ng Kabanata ng ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Kabanata 171 - Kabanata 180

“อ้าวไอ้ห่า...ชวนกูดราม่าแล้วกลับมาตลกเฉยเลย ว่าแต่ไม่ไปต่อแน่นะ คืนนี้มีนอนุญาตแล้ว” “ไม่ดีกว่า...อยากนอนกลับเถอะ” เมื่ออธิปตัดบท ภพธรจึงเรียกเด็กมาเก็บเงินค่าเครื่องดื่ม ตายังคงจับจ้องอยู่ที่คนปากแข็ง สำหรับอธิปแล้วภายนอกอาจจะดูเข้มแข็งจนค่อนข้างไปทางเย็นชา แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจมันคิดอะไรอยู่ปากบอกไม่สนใจแต่หลายครั้งที่เขาจับสังเกตได้ว่าตาของเพื่อนรักยังลอบมองรถบังคับที่วางไว้บนโต๊ะอยู่บ่อยครั้ง ภพธรยังเชื่อเสมอถึงสายใยของความรัก ดูอย่างเขาสิครั้งแรกที่เขารู้ว่ามีลูกสาวใจเขาก็มักจะคิดถึงแต่ลูกอยู่ซ้ำ ๆ ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้นจากโต๊ะ ไม่วายหยิบรถบังคับคันเล็กติดมือไปด้วย เผื่อมีโอกาสได้เจอกันอีกจะได้คืนให้กับเจ้าเด็กแก้มยุ้ยที่มีชื่อคล้าย ๆ กับเขา “ฝากไว้ที่ร้านก็ได้มั้ง เผื่อน้องเนยแวะมาอีก” ภพธรเสนอความคิดเมื่อเห็นของเล่นในมือเพื่อน “เอาไว้คืนให้เองดีกว่า กูอยากเตะมันสักป๊าบ เด็กบ้าอะไรกวนตีนชะมัด” “อืม...เอาที่มึงสบายใจเถอะเพื่อน อย่าลืมโทรตามกูด้วยนะกูจะมาดู” บอกอย่างขำ ๆ เมื่อเห็นผู้ร้ายปากแข็งพยายามแก้ตัว ก่อนจะแยกย้ายก

ภพธรไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากเดินเลยเธอไปทางประตูห้องเปิดและปิดอย่างเบามือเพราะกลัวมดยิ้มจะตกใจตื่น มินรญาลอบถอนหายใจหัวใจเต้นผิดจังหวะ “ยังอยู่อีกเหรอ นึกว่าให้คนอื่นไปแล้ว” ยกมือขึ้นลูบหัวใจตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นกับสิ่งที่แขวนอยู่บนคอเขาไปมากกว่านี้ ก่อนจะคิดไปต่าง ๆ นานาเกี่ยวกับของสิ่งนั้น จนป่านนี้มันยังอยู่กับเขาอีกหรือ แล้วเขาจะให้เธอหรือเปล่านะ คิดไปเรื่อย มือก็จัดแจงปูที่นอนให้กับคนร่างสูง อาศัยพื้นที่ข้างเตียงนอนไปก่อน “นอนตรงนี้แหละ อยากมาลำบากเองนะช่วยไม่ได้” พูดพร้อมกับอมยิ้ม อดดีใจไม่ได้ที่เห็นเขากลับมานอนกับเธอที่นี่เช้าแรกของการเป็นลูกเขยของบ้าน 'เกิดสมมาตร'ภพธรตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพราะร่างบางที่เขากอดมาทั้งคืนขยับตัวลุกขึ้น จึงทำให้เขารู้สึกตัวและตื่นตามมาด้วย เมื่อคืนหลังจากอาบน้ำเสร็จและกลับเข้ามาในห้องนอน ชายหนุ่มนอนตรงที่มินรญาเตรียมไว้ให้ แต่ก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ อาจเป็นเพราะแปลกที่จึงลุกขึ้นไปอุ้มคนที่นอนกอดลูกอยู่บนเตียงหลังเล็กลงมานอนบนพื้นด้วยกันถึงแม้จะรู้ว่าอาจทำให้คนท้องนอนไม่สบายตัว แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเล

"แต่เต้ยสั่งแม่ไว้ให้ดูมีนให้ดี ไม่มีอะไรแน่นะ” คุณญดายังไม่ยอมเชื่อเธอง่าย ๆ "แม่จ๋า...เต้ยนะขี้ระแวงห่วงลูกจนเกินเหตุ ที่มีนไม่ไปอยู่บ้านใหญ่ก็แบบนี้แหละค่ะ มีนกลัวเป็นง่อยหยิบจับอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง” ร่างบางทำกระเง้ากระงอดเมื่อพูดถึงสามี เธอเอาเรื่องที่ภพธรห่วงลูกมาอ้าง คุณญดานิ่งและคิดตาม "เขามันตระกูลคนรวยก็ธรรมดา ต้องห่วงลูกหลาน ว่าแต่มีนไปไม่นานใช่ไหม ขนมอะไรให้แม่ออกไปซื้อให้ดีกว่า” คุณญดาเสนอ "แม่! นี่แม่ก็เป็นไปกับเต้ยอีกคนเหรอ ให้แม่ปั่นจักรยานตากแดดออกไปซื้อให้ มีนก็บาปแย่สิคะ มีนขับรถไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับโทรสั่งให้เขาเตรียมไว้แล้ว นะคะแม่แค่แป๊บเดียวเอง" "มดยิ้มจาไปด้วย” มดยิ้มยังคงร้องตาม "แม่คะ...” มินรญาขอคนเป็นแม่อีกครั้ง "เออ ๆ ...รีบไปรีบกลับนะ มดยิ้มมานี่ลูกมาอยู่กับยาย”เมื่อโดนลูกเอาเหตุผลมาเกลี้ยกล่อมบวกกับเข้าใจเรื่องความอยากของคนท้องนางก็ใจอ่อน ร่างอ้วนท้วนลงมือแกะมือมดยิ้มออกจากขาคนเป็นแม่ ก่อนจะบอกให้ลูกรีบ ๆ ออกไป "แม่จ๋า ๆ แม่จ๋า ๆ” เสียงมดยิ้มร้องลั่นตะโกนคำว่าแม่ออกมา

“แล้วเต้ยมาเกี่ยวอะไรด้วย” ชื่อของภพธรทำให้มินรญาลังเล “คุณมลสัญญาว่าจะหยุดทุกอย่าง เธอจะหนีไปอยู่ต่างจังหวัดกับผม เรารักกันครับพี่ แต่ก่อนไปเธออยากเจอพี่อีกสักครั้ง อยากคุยกับพี่ เธอจะยกเลิกสิ่งที่ทำไว้กับพี่เต้ยทุกอย่าง ขอแค่พี่ไปพบเธอ จะได้ไหมครับ” ตี๋ให้เหตุผลและเอ่ยขอร้อง “เอ่อ...พี่” “พี่อาจจะไม่เชื่อผม แต่ผมขอใช้เกียรติทั้งหมดที่มีสาบานตรงนี้เลยว่า คำพูดของผมทุกคำเป็นความจริง ถ้าผมโกหกพี่แม้แต่คำเดียวขอให้ผมตะ” คำสาบานของตี๋ค้างอยู่แค่ริมฝีปาก เพราะมินรญาขัดขึ้นเสียก่อน “พอเถอะไม่ต้องสาบาน...ตกลงพี่จะไป จะให้ไปที่ไหนล่ะนำทางไปเลย” “ขอบคุณครับพี่...ผมสัญญาจะดูแลพี่ให้ดีที่สุด” “อืม...นำทางไปก็แล้วกัน” “พี่มีนทิ้งรถไว้ที่นี่ดีกว่า ไปกับผมเสร็จแล้วผมจะมาส่งพี่ที่นี่” “เอางั้นเหรอ...ก็ได้” “ขอบคุณนะครับพี่ จบเรื่องนี้ผมจะไปตั้งหลักที่ต่างจังหวัด คุณมลไม่เอาเรื่องพี่เต้ย พี่เต้ยก็คงปล่อยผม ฝากขอโทษพี่เต้ยด้วยนะพี่” “ได้สิ พี่ก็ต้องขอบใจตี๋นะ นำไปสิรถจอดอยู่ตรงไหน”

"อือ...รำคาญแทน” อธิปเห็นด้วยกับเพื่อน เพราะรู้ว่านฤมลโทรมาเพื่ออะไร ไม่พ้นเรื่องเดิม ๆ คือขอร้องให้ภพธรเปลี่ยนใจกลับไปรักเธอ ถ้าเขาเป็นภพธรละก็ป่านนี้คงได้เห็นดีกันไปแล้ว ไม่มานั่งปวดหัวอยู่แบบนี้หรอก ภพธรวางมือถือทิ้งไว้ รอจนเงียบไปเอง แล้วหันไปสนใจกับกองเอกสารต่อ ไม่นานมือถือของอธิปก็ดังขึ้น สองหนุ่มสบตากันก่อนที่อธิปจะหันกลับไปที่โต๊ะ "คงโทรมาอ้อนกู...” อธิปบอกอย่างขำ ๆ ปากยังคาบบุหรี่คาไว้เพราะยังหาไฟแช็กไม่เจอ "อือ...” ภพธรรับคำสั้น ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับงานตรงหน้าต่อ เขาอยากเคลียร์ภูเขากระดาษกองนี้ให้เสร็จเร็ว ๆ เพราะอยากกลับไปหาลูกเมียเต็มทน ยิ่งนึกก็ยิ่งคิดถึง "ไม่ใช่ว่ะ!” เสียงอธิปพูดขึ้นก่อนจะกดรับสาย "ครับ” อธิปนิ่งฟังคนปลายสายอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถ่มบุหรี่ออกจากปากอย่างแรง เมื่อกดวางสาย "เต้ยแย่แล้ว!" "อะไรของมึง..." "มึงรีบโทรหามีนเดี๋ยวนี้เลย เร็ว ๆ !" "อะไร..." "กูให้โทรก็รีบ ๆ โทรสิวะ ถามว่ามีนอยู่ไหน...ให้มีนพูดมาให้มากที่สุดเร็ว ๆ !!! ไอ้แอม