Lahat ng Kabanata ng ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Kabanata 181 - Kabanata 190

นาทีนี้เขาต้องขับรถออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด เป็นเพราะไม่ศึกษาเส้นทางให้ดีจนพามินรญาหลงเข้ามาในโกดังร้าง จนมาเจอกับเดนมนุษย์พวกนี้ ดูหน้าตามันแต่ละคน ขนาดเขาเป็นผู้ชายยังกลัวมินรญาเป็นผู้หญิงมีหรือที่เธอจะไม่กลัว ตายาวรีมองมาที่คนท้องที่นั่งตัวตรงอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง “ระวังนะพี่ หนึ่ง-สอง...” นับแค่สองชาญชัยก็ขับรถพุ่งออกไปด้านหน้าอย่างเร็ว เพื่อจะไปกลับรถตรงจุดที่เขาตั้งใจ เปรี้ยง!!! เปรี้ยง!!! เปรี้ยง!!!เสียงปืนดังขึ้นติดกันหลายนัด พร้อมกับรถที่ส่ายไปมาอย่างควบคุมไม่อยู่ “กรี๊ด!” มินรญากรีดร้องเมื่อเห็นชาญชัยควบคุมรถไม่ได้ “พี่มีน!” ตี๋ตะโกนลั่น เมื่อรถแฉลบลงข้างทางที่เป็นป่ารกร้าง ไม่นานรถก็จอดนิ่งอยู่กับที่เพราะล้อทั้งสี่ถูกกระสุนปืนเจาะลมออกจนหมด “กรี๊ดดด!” มินรญากรีดร้องเมื่อชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นวิ่งกรูกันมาที่รถ และพยายามดึงประตูรถทั้งสี่ด้าน ชาญชัยตั้งสติ แย่งมือถือออกไปจากมือของหญิงสาว ไล่กดดูเบอร์เร็ว ๆ ก่อนจะร้องออกมาสุดเสียง “พี่ธาม! ช่วยผมด้วยพี่!” “ผมอยู่ที่โกดัง...”

“ผู้หญิงคนนั้นกำลังท้อง!” เดชหันมาตวาดใส่นฤมล “แล้วไง มันท้องแล้วไง” นฤมลแหวกลับ “ถึงผมจะเลว แต่ผมก็ไม่ชั่วช้าขนาดทำคนท้องหรอกโว้ย!” “ถุย! นักเลงอย่างพวกมึงยังจะมีจรรยาบรรณอะไรอีก กูสั่งให้มึงไปจัดการมัน เดี๋ยวนี้!” นฤมลกรีดร้องออกคำสั่งอย่างหยาบคาย “คุณนี่มันเลวกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะ” เดชด่ากลับ “มึงไม่ทำใช่ไหม ก็ได้กูทำเอง” มือบางฉวยปืนที่วางอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาถือ ก่อนจะเล็งไปที่หน้าของเดช ลูกน้องต่างพากันตกใจ แต่เดชกลับยืนมองคนตรงหน้านิ่ง “แน่ใจนะว่าจะยิงผม” เดชถามกลับ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับปืนที่กำลังเล็งมาที่หัว นฤมลยังนิ่ง “เรื่องนี้ผมจะถือว่าไม่รู้ไม่เห็น ถ้าคุณอยากทำก็เชิญ”มินรญาอาศัยจังหวะที่คนของนฤมลแตกคอกัน เขยิบเข้ามาหาร่างที่นอนจมกองเลือดของชาญชัย “ตี๋! ฮือ ๆ ฮือ ๆ ตี๋” ร่างบางเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะสะอื้นเมื่อเห็นตี๋นอนนิ่ง ใบหน้าแตกยับจนแทบจำไม่ได้ “ตี๋!” มือบางเอื้อมมาเขย่าตัวชาญชัย ตี๋ขยับตัวเบา ๆ “พี่มีน...หนีไป” เสียงที่เค้นออกมาแสนเบา จมูกและปากยังมีเ

"มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ทำใจดี ๆ ไว้” อธิปบอกกับชาญชัย ก่อนจะขยับออกแล้วเรียกแอมมานั่งแทนที่ ถึงจะห่วงตี๋แต่เขาก็ทิ้งภพธรไม่ได้ ร่างสูงตบลงที่หน้ารุ่นน้องเบา ๆตาคมเข้มมองหน้าชาญชัยนิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งตามคิงกับมุ้ยไปอีกคน "ไอ้ปอทำไงดีวะ! ปอ ฮือ ๆ ฮือ ๆ” แอมหันมาถาม นาทีนี้แอมกลัวจนสติหลุด "มึงช้อนหัวมันมาไว้บนตักก่อน แอมตั้งสติดิวะ อย่ากลัว!” ปอบอกพร้อมกับขยับออกห่าง "ปอมึงจะไปไหน!” แอมหันมาถาม ใบหน้าที่ขาวซีดอยู่แล้วซีดลงไปอีกเท่าตัว เมื่อเห็นเพื่อนจะเดินหนี "กูจะไปดูพี่เต้ย แอมมึงตั้งสตินะ อย่ากลัวเดี๋ยวรถพยาบาลก็มา มึงอยู่กับตี๋ก่อนนะ" "ไอ้ปอกูกลัว! มึงอย่าไปกูกลัว!” แอมเริ่มโวยวาย มองเลยไปยังคนกลุ่มใหญ่ที่ยังคุมเชิงกันนิ่งอยู่ที่หน้าโกดังนั่น "เดี๋ยวพ่อพี่ธามก็มา มึงไม่ต้องกลัว เดี๋ยวกูมา ตี๋อดทนไว้นะมึง! พี่เต้ยมาแล้ว มึงต้องอยู่รอพี่เต้ยนะ มึงต้องคุยกับพี่เต้ยก่อนนะตี๋!” ปอบอกชาญชัยก่อนจะวิ่งตามขึ้นข้างบนไปอีกคน ทิ้งให้แอมอยู่กับคนเจ็บตามลำพังตี๋นอนนิ่งน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย ความรู้สึกผิดเข้าเกาะกินหัวใจ

“ต้องไม่ใช่แบบนี้ธาม!” “มลมันต้องได้รับกรรม!” อธิปเถียงกลับ เข้าใจความหมายคำพูดของเพื่อนเป็นอย่างดี “แต่นี่มันหนักเกินไป กูว่า...” “ไอ้เต้ย! มึงลองคิดสิถ้าเรามาไม่ทัน แล้วคนนั้นเป็นมีน มึงจะเป็นไง” “กูรู้ธาม กูรู้ แต่มันเกินไปเปล่าวะกับลูกผู้หญิงคนหนึ่ง” “มึงกำลังใจอ่อน!” “ธาม...กูมีลูกสาว! กูมีลูกสาวมึงเข้าใจไหม กูกลัว!” “มึงจะกลัวเหี้ยอะไร อีมลมันเลว มันทำมีนก่อน มันก็สมควรโดน!” “แล้วถ้าเวรกรรมมันไม่จบแค่นี้ล่ะ! ธาม ถ้ามันย้อนกลับมาหาพวกเราอีกล่ะ ยังมีวิธีอื่นที่จะจัดการกับอีมล ปล่อยให้กฎหมายจัดการเถอะ กูขอ!” ภพธรบอกอธิป ร่างสูงของอธิปยืนนิ่ง ใช่ถ้าเวรกรรมมันไม่จบล่ะ อธิปคิดตาม ความเงียบเข้าปกคลุม เมื่อสองคนมองหน้ากันนิ่ง นาทีนั้นรถที่เขาสั่งให้รุ่นน้องไปขับ ก็มาจอดเทียบพอดี เป็นเวลาที่ทุกคนต้องตัดสินใจ “ที่พี่เต้ยพูดก็ถูกนะพี่ ให้กฎหมายจัดการนะพี่นะ ผมสงสารพี่มล” แอมเป็นคนที่ขี้กลัวและใจอ่อนที่สุด เห็นด้วยกับความคิดของภพธร “กูฝากมีนด้วย!” ร่างสูงของภพธ

อธิปต้องรับหน้าที่เป็นคนตอบคำถามเพื่อน เพราะคนที่รู้เรื่องต่างก็ห่วงใย ทั้งทักมาถาม และโทรมาถามจนสายแทบไหม้ ร่างสูงยืนพิงผนังห้องนิ่ง เมื่อคิดถึงใครบางคน ป่านนี้เธอจะทราบเรื่องมินรญาหรือยังนะ เธอสนิทกับมินรญาที่สุด จะมีใครบอกเธอหรือยังแต่ก็น่าจะมีแล้ว เพราะอีกสามวันจะถึงงานแต่งเพื่อน ทุกคนคงมารวมกันอยู่ที่นั่น ข่าวนี้คงถูกกระจายไปจนทั่วถึง ขนาดคนที่อยู่ต่างประเทศยังรู้ นับประสาอะไรกับคนที่อยู่แค่ภาคใต้ ดีไม่ดีป่านนี้เธอคงกำลังเดินทางมาแล้วจะไปรู้หรือ ตั้งแต่เธอบล็อกเฟซฯ เขา อธิปก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย ไม่นานคนที่บ้านภพธรก็ขนกันมาเป็นขบวน ภพธรเหมือนเด็กหลงทาง ทันทีที่เจอหน้ามารดา ร่างสูงก็โผเข้าหาเหมือนต้องการหลักยึดเหนี่ยว อาม่านั่งอยู่บนรถเข็นมองภาพแม่ลูกกอดกันนิ่ง ก่อนจะกวักมือเรียกหลานให้เข้าไปหา พร้อมกับกอดให้กำลังใจนี่เป็นครั้งแรกที่สองครอบครัวได้พบหน้ากัน แต่เมื่อต้องมาเจอกันในสถานที่แบบนี้ แต่ละคนก็พูดไม่ออก ต่างคนก็ต่างอึดอัดและเสียใจ สิ่งที่ภพธรกลัวที่สุดไม่ได้เกิดขึ้น สองครอบครัวไม่ได้มีการปะทะกัน ต่างคนต่างก็ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เพราะชีวิตมินรญามีค่ามากเกิน