Lahat ng Kabanata ng ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Kabanata 11 - Kabanata 20

ภพธรที่นั่งดูอยู่เผลอกำมือแน่น เมื่อเห็นธีรเทพแสดงอาการสนิทสนมกับหญิงสาว "คุณมีนลาออกทำไมคะ พี่ธีใช้งานหนักไปหรือเปล่า” อนงค์นางถามด้วยความสงสัย "เปล่าค่ะ” มินรญาตอบเลี่ยง "ทำบ้านให้น้องก่อนค่อยออกได้ไหมคะ น้องอยากให้คุณมีนช่วย”อนงค์นางเอ่ยขอร้อง "คือฉันต้องเดินทางนะคะ ทุกอย่างกำหนดไว้แล้ว คงเลื่อนไม่ได้" "ไปไหนคะ ได้งานใหม่เหรอคะ” อนงค์นางถาม "เปล่าครับน้อง มีนเขากำลังไปเรียนต่อ มีนพี่แหย่เล่นหน้าซีดเชียว ไม่ทำก็ไม่ทำครับ ออกก็ออก พี่แค่เสียดาย”ธีรเทพนึกสงสารคนที่ต้องมาตอบคำถามอนงค์นาง เขารู้นิสัยอนงค์นางดี ถ้าอะไรที่เธอไม่เคลียร์เธอจะซักถามไม่จบ "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว มีนขอตัวนะคะ” มินรญาขอตัวเมื่อรู้สึกอึดอัด เพราะต้องคอยหลบสายตาดุที่จ้องมองมาแบบสงสัยนั่นอีกภพธรเองก็รู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่ามินรญากำลังจะไปเรียนต่อ เขากับเธอเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน และยังคุยกันไม่เข้าใจ เธอจะหนีเขาอีกแล้ว "มีนเรียกลภเข้ามาด้วยนะ งานนี้คงต้องยกให้เขา" "ค่ะพี่ธี” มินรญาลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินผ่านร่างสูงส

ภพธรขับรถไปเรื่อย ๆ เหลือบตามองคนที่นั่งหลังตรงใบหน้าบูดบึ้ง นึกสะใจที่แกล้งเธอได้ เมื่อเห็นตาขวาง ๆ มองมาเขากลับอารมณ์ดี หลายครั้งที่มือถือเขาดังแทรกขึ้น ชายหนุ่มเพียงแค่มอง ก่อนจะกดปิดเครื่องแล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกงแบบไม่ใส่ใจ ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะสิ่งเดียวที่เขาสนคือคนที่นั่งหน้าบูดอยู่ใกล้ ๆ นี่ต่างหาก ชายหนุ่มลดความเร็วลงก่อนจะหมุนพวงมาลัยเข้าร้านอาหาร มินรญานึกโล่งใจเมื่อเขายอมจอดรถเสียที "กินข้าว” ภพธรพูดสั้น ๆ "ไม่หิว" "ไม่หิวก็ต้องกิน ยังต้องไปอีกไกล” คำว่าอีกไกลทำให้มินรญาหูผึ่ง นี่ตกลงเขาจะพาเธอไปไหน ร่างบางเริ่มมองหาทางหนีทีไล่ ภพธรมองอย่างรู้ทัน "ถ้าลงรถแล้ว มีนโวยวาย หรือคิดจะหนี มีนคิดผิด คนอย่างเต้ยมีนก็รู้จักดี” ภพธรเอ่ยเสียงต่ำ เขาไม่ได้ขู่ให้มินรญากลัว แต่เขาบอกและออกคำสั่งให้เธอทำตาม ร่างบางกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ เมื่อภพธรพูดจบ ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินตามเขาเข้าไปในร้านอาหารนาทีนี้เธอเลือกเงียบไว้ดีที่สุด ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเขาสั่งอาหารและเครื่องดื่มโดยไม่ถามความเห็นเธอ ทั้งสองนั่งกั

มินรญาตื่นขึ้นในเวลาสาย ร่างบางขยับอย่างเมื่อยล้าเพราะนอนท่าเดิมมานาน ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ๆ เพื่อปรับม่านตาให้เข้ากับแสงที่สว่างจ้า ในหัวคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ที่นี่ที่ไหนดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่น้อยขึ้นสลับจนทั่วบริเวณ ให้บรรยากาศที่เย็นสดชื่นจนรู้สึกหนาวหญิงสาวก้มมองเสื้อคลุมตัวหนาที่อยู่บนตัว แขนเรียวกอดกระชับขึ้นแนบอก อย่างน้อย ๆ เขาก็ยังห่วงเธอ หัวใจดวงน้อยอุ่นวาบ จมูกโด่งสวยได้รูปจรดลงบนช่วงคอเสื้อเบา ๆ สูดดมกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ติดอยู่ เสื้อของเขากลิ่นของเขา มินรญาแอบอมยิ้มกับการกระทำของตัวเอง ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ทุกอย่างข้างนอกไม่คุ้นตา หลับตานึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา เมื่อคืนเธอนั่งรถมากับภพธรแล้วเผลอหลับไป ร่างบางขยับลุกขึ้นนั่ง เธอยังนอนอยู่ในรถ ที่เปิดกระจกทิ้งไว้ครึ่งบานทั้งสองฝั่ง สายตาจับจ้องไปที่กุญแจรถเป็นอันดับแรก ว่างเปล่าภพธรเป็นคนฉลาดเขาไม่ลืมทิ้งกุญแจรถไว้แน่ มินรญาคิดอย่างขัดใจก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูรถลงมาด้านล่างเพื่อมองหาลู่ทาง "ตื่นแล้วเหรอครับคุณ คุณเต้ยให้ผมลงมาดู เชิญในบ้านครับ คุณเต้ยรออยู่” มินรญาหันมองไปตามเสีย

Mean Talk. หลังจากเช้านั้นฉันก็ไม่กล้าอยู่ใกล้ ๆ ไอ้เต้ยอีกเลย หน้ามันฉันก็ไม่มอง ฉันเกาะกลุ่มกับพวกไอ้ไผ่เป็นปลิง เรียกว่าสิงไอ้ไผ่เลยดีกว่า มันไปไหนฉันก็เดินตามเหมือนเป็นเงา แรก ๆ มันก็งงแต่สักพักมันก็ชิน "มีนเล่นน้ำกัน" แก้วเรียกฉันเสียงใส จะบอกแก้วว่าอย่างไรดีล่ะว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น แต่ไม่เป็นไรเล่นอยู่ริมหาดคงไม่จมมั้ง ฉันคิดแบบนี้เมื่อเดินตามแก้วและกลุ่มเพื่อน ๆ ลงเล่นน้ำ น้ำเย็นให้อารมณ์ที่สดชื่นจนฉันเพลินเดินลงไปเรื่อย ๆ อย่างลืมตัว ชายหาดน้ำไม่ลึกเท่าไร ฉันเล่นเพลินจนลืมสังเกตคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้ามา ฉันได้ยินเสียงเพื่อนโวยวาย และเห็นหน้าไอ้เต้ยอีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป หูฉันแว่วได้ยินเสียงไอ้เต้ยเรียกชื่อฉันไม่หยุด หัวใจฉันพองโต "เต้ย” ฉันพึมพำเรียกมันอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลง End Talk.มินรญานั่งมองร่างสูงที่จับโน่นจับนี่อย่างเพลิน ๆ คืนนี้ภพธรบอกจะกางเต็นท์นอนที่ระเบียงบ้าน เมื่อเขานึกถึงบรรยากาศสมัยเรียนที่เคยมากางเต็นท์นอนที่นี่ มินรญาไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขาแต่ก็รู้สึกสนุกไปด้วย วันนี้ภพธร

มินรญาแปลกใจตัวเอง ทำไมเธอถึงได้หลงใหลไปกับสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้นะ เธอไม่นึกอยากไปจากที่นี่เลย อยากอยู่ใกล้ ๆ เขา ไม่ว่าเขาจะบอกจะสั่งอะไร เธอทำตามเขาหมดเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ร่างบางยังยืนมองเขาหยิบนี่นั่นในครัวอย่างเพลินตา ไม่นานก็ได้กลิ่นหอม ๆ ของอาหารที่ภพธรลงมือทำร่างสูงหันมายิ้มล้อเลียนพร้อมกับอวดสิ่งที่อยู่ในชามที่เขาใช้จานใบใหญ่ปิดไว้ตรงหน้า "มีนไปนั่งรอข้างนอก เดี๋ยวเต้ยยกไปให้” ภพธรบอกอย่างเอาใจ "กินตรงนี้เลยได้ไหม หิวแล้ว” มินรญาต่อรองเมื่อท้องเริ่มประท้วง "ไม่เอากินข้างนอก พระอาทิตย์กำลังตกดิน ได้บรรยากาศ" "เว่อร์ไปไหมคะ” มินรญาเอ่ยขัด น่าแปลกที่เธอนึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับเขา "ไปเถอะน่า แล้วมีนจะประทับใจจนลืมไม่ลง" "กับอะไรก็ไม่รู้ในชามนั่นน่ะเหรอ กินได้เปล่ายังไม่รู้เลย" "ใช่พูดมากจัง รีบ ๆ ไปรอสิ เออมีนไหน ๆ แล้วถือน้ำไปด้วยเลย อยากชักช้าใช้ให้เข็ด” ภพธรบอกเมื่อมินรญากำลังจะเดินออกจากครัวร่างบางหมุนกลับมาย่นจมูกใส่อย่างคนโดนขัดใจ ภพธรหัวเราะกับการกระทำของเธอ ก็น่ารักดีนะช