Semua Bab ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 31 - Bab 40

ภพธรเดินกลับไปขับรถเข้ามาจอดในบ้าน พร้อมกับทำความเคารพผู้สูงอายุเมื่อลงมาจากรถ สายตาชายหนุ่มจับจ้องอยู่ที่หน้ามดยิ้มนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้น "เข้าไปคุยในบ้านกันเถอะ” คุณญดาเอ่ยชวนเมื่อเห็นสายตาของภพธร ชายหนุ่มไม่ถามอะไรเดินตามเข้าบ้านเงียบ ๆ ตายังมองร่างเล็ก ๆ ที่วิ่งตามหลังคุณญดาไปเรื่อย ๆ "บ้านเงียบ คุณลุงไปทำงานแล้วเหรอครับ” ภพธรถามเมื่อเข้ามานั่งในบ้าน "จ้ะ ลุงไปตั้งแต่เช้าเเล้ว ยายมีนก็ไปทำงานกับเจ้านายที่ปากช่องโน้นอีกหลายวันกว่าจะกลับ”คำตอบของคุณญดาทำให้มือแกร่งที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ยังคุมตัวเองได้ มินรญาออกมาก่อนเขาตั้งหลายชั่วโมง แต่จนป่านนี้เธอยังมาไม่ถึงบ้าน แล้วทางบ้านก็ไม่รู้ว่าเธอกลับมาแล้ว เธอไปแวะอยู่ที่ไหน ในอกของภพธรเริ่มร้อนขึ้นมาอีก เมื่อเริ่มคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย "เต้ยมีอะไรหรือเปล่า ไม่ได้ไปด้วยกันหรือ ป้าเห็นเต้ยอยู่กับมีน นึกว่าไปด้วยกัน” คุณญดาถามเมื่อคืนเธอเห็นภพธรเข้ามาในมือถือแว็บ ๆ "บังเอิญนะครับพอดีผมไปหาเพื่อนที่นั่นเลยเจอมีน” ภพธรตอบเลี่ยงไปอีกทาง "ป้าดาครั

"กรี๊ดดด!” มินรญาร้องด้วยความตกใจ เมื่อถูกรวบเอวจากด้านหลัง เเล้วดึงกลับมาปะทะอกกว้างอย่างแรง "เอะอะก็ชวนเข้าห้องนอนนะมีน ใจเย็น ๆ สิคุยกันก่อน” ภพธรกระซิบติดใบหู "ไอ้บ้า ปล่อยนะ!” ยิ่งดิ้นเหมือนยิ่งมัดตัวเอง เมื่อถูกภพธรรวบตัวเข้าสู่วงแขนแล้วกอดรัดแน่นกว่าเดิม มินรญาดิ้นรนขัดขืน ไม่นานร่างบางก็ถูกล็อก เพราะภพธรมีกำลังเหนือกว่า "จะดิ้น จะหนีทำไมมีน เหนื่อยนะ” ภพธรพูดเมื่อจับไหล่คนในอ้อมแขนหมุนกลับมาเผชิญหน้ากัน "ก็สิ่งที่คุณพูดมาแต่ละคำ มันน่าคุยด้วยไหมล่ะ ปล่อย” มินรญาเถียงเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย เมื่อถูกล็อกไว้แบบนี้ "หรือไม่จริง เมื่อคืนมานอนกับพี่ธี ไม่เรียกผัวใหม่จะให้เรียกอะไรได้" "ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ!" "มานั่งนี่” ภพธรออกแรงลาก มินรญายังดิ้นหนี ปล่อยน้ำหนักตัวลงพื้นเพื่อต้านแรงชายหนุ่ม "มีให้เลือกสองอย่างนะ จะนั่งคุยกันดี ๆ ข้างนอกนั่น กับเข้าไปในห้องนอนแต่ไม่คุย” ภพธรยื่นข้อเสนอ ได้ผลเมื่อมินรญาหยุดดิ้น และลุกขึ้นปล่อยตัวไปตามแรงลากของภพธร "ก็แค่นี้ นึกว่าจะเลือก...นอ

"เข้าใจแล้ว ที่ไล่เต้ยให้ไปพ้น ๆ ก็อยากมีผัวใหม่ใช่ไหม เออ! ทุกอย่างมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว มานอนรอผู้ชายบนห้องเขาแบบนี้ แถมผัวมารับก็ไม่กลับ อืม... โง่จริง ๆ เลยกู” ภพธรพูดเสียงดัง ดวงตาคมดุจ้องมองมินรญาเขม็ง "หยุดสักทีเถอะ หยุดพูดแบบนี้ได้แล้ว เรื่องของเรามันก็แค่เรื่องบังเอิญ อย่าพูดอีกเลย” มินรญาขอร้อง เธอเองก็เริ่มเหนื่อย ภพธรแรงมาเธอก็แรงกลับ วันนี้ทั้งวันคงพูดกันไม่รู้เรื่อง "เออ! เรื่องบังเอิญไง บังเอิญเข้าไปหา ให้ไอ้เต้ยเอาจนท้อง บังเอิญตามไปนอนให้ไอ้เต้ยเอาอีกจนนับครั้งไม่ถ้วน คิดได้ไงวะ มีน มันเป็นยังไง เที่ยวนอนกับใครต่อใครไปทั่ว มันเป็นยังไง!" เพียะ! สิ้นเสียงดูถูก มินรญาฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าชายหนุ่มเต็มแรงจนหน้าหันร่างสูงเงื้อฝ่ามือขึ้นสุดแขน มินรญาหลับตาแน่น ปากบางเม้มสนิทแต่ไม่หลบ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น ภพธรค้างฝ่ามือไว้แค่นั้นเมื่อมองเห็นอาการของคนตรงหน้า และสะดุดกับเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปากนั่น "ถ้าเต้ยตบ ก็ว่าเต้ยร้ายรังแกผู้หญิงทำคนไม่มีทางสู้ แต่สิ่งที่มีนทำมาแต่ละอย่างก็วอนโดนจริง ๆ ทำไมวะมีน ทำไมชอบพูดอะไรแบบนี้ ทำไมชอบคิดเองเออ

มินรญายังนั่งหน้าตาบูดบึ้งบอกบุญไม่รับ ภพธรพาเธอมาที่คอนโดของเขา หลังจากที่เขาทำเธอขายหน้าในลิฟต์เขาก็บังคับเธอมาที่นี่ ตั้งแต่บ่ายมาถึงตอนนี้เธอกับเขายังไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยเพราะภพธรมีงาน มาถึงเขาก็ทิ้งเธอไว้ตรงนี้ ส่วนเขาแยกขึ้นไปอีกชั้นที่เขาบอกว่าเป็นห้องทำงาน มีอะไรก็ให้ตามขึ้นไปข้างบน จนป่านนี้แล้วเขายังไม่ลงมา และเธอก็ไม่อยากตามไปวุ่นวาย เพราะรู้ว่างานเขาคงยุ่งมินรญาเลยเลือกที่จะนั่งรอข้างล่าง แต่เมื่อรอนานเกินไปเธอก็เริ่มสำรวจไปทั่วเพราะไม่รู้จะทำอะไร มือถือก็ทิ้งไว้ที่ห้องธีรเทพ เมื่อคิดถึงตรงนี้พาลนึกโมโหให้ภพธรขึ้นมาอีก ร่างบางเดินวนเวียนแถว ๆ ประตูทางออกหลายรอบแต่เปิดไม่ได้เพราะภพธรตั้งรหัสผ่านไว้ เธอเลยต้องติดอยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะลงมาเปิดให้ ร่างบางเดินออกมาข้างนอกที่แยกเป็นสระว่ายน้ำส่วนตัวอึ้งกับสิ่งที่เห็น ต้องรวยระดับไหนนะถึงจะมีที่อยู่แบบนี้ได้ บนนี้กว้างและเป็นส่วนตัวมาก มินรญาเดินสำรวจเรื่อย ๆ เธอไม่ได้อยากสอดรู้ แต่เพราะรู้สึกเบื่อและไม่มีอะไรทำ เธอเห็นอ่างบัวขนาดใหญ่มีปลาหางนกยูงตัวเล็ก ๆ อยู่ในนั้นมากมาย เธอให้อาหารปลาเมื่อเห็นขวดอาหา

มินรญาตัดสินใจเธอจะขอยืมเงินภพธรแล้วนั่งแท็กซี่กลับไปที่คอนโดของธีรเทพก่อน เพราะข้าวของเธออยู่ที่นั่น แล้วค่อยกลับบ้านตอนเช้า มือบางหมุนลูกบิดประตูช้า ๆ ทันทีที่ประตูเปิดใบหน้าสวยก็ปะทะกับอากาศเย็นภายในห้อง ภพธรเปิดเครื่องปรับอากาศเบอร์ไหนกันนะทำไมมันถึงได้เย็นขนาดนี้ มินรญาขนลุกเมื่อค่อย ๆ เยี่ยมหน้าเข้ามามองไฟในห้องเปิดไว้สว่างจึงทำให้มองเห็นทุกอย่างในห้องชัดเจนนี่คงเป็นห้องนอนเขาสินะ ร่างบางก้าวเข้ามาอีกสองก้าวก่อนจะหันไปปิดประตูห้องอย่างเบามือ เท้าบางค่อย ๆ ย่องเบา ๆ ไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่ที่ภพธรนอนอยู่บนนั้น ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง เมื่อสะดุดเข้ากับรูปภาพขนาดใหญ่ของอนงค์นางที่อยู่ในสภาพล่อแหลม ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมีเพียงผ้าขนหนูพันไว้หลวม ๆ ไม่แปลก ที่พวกเขาจะมีรูปแบบนี้เพราะมันอยู่ในที่ที่มิดชิด และเธอก็ดันเข้ามาเห็นเอง มินรญากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ดวงตายังกวาดมองไปทั่วทุกจุด ภายในห้องนี้จะมีรูปของภพธรกับอนงค์นางในอิริยาบถต่าง ๆ วางไว้หลายรูป มินรญาเจ็บจี๊ดที่อกด้านซ้ายดวงตาพร่ามัวก่อนจะบอกตัวเอง "เห็นเต็มตาแล้วนะมีน ทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนี้ แกควรกลั