All Chapters of ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Chapter 21 - Chapter 30

"ได้ มีนจำสิ่งที่พูดไว้ตอนนี้ให้ดีก็แล้วกัน” สิ้นเสียงร่างสูงโถมเข้าใส่ร่างบางเหมือนสิ้นสุดความอดทนมินรญามองลึกลงไปในดวงตาคมดุด้วยหัวใจที่เป็นสุข ภพธรตัวเป็น ๆ อยู่ที่นี่ตรงหน้าเธอเขาอยู่เหนือร่างเธอ นี่คือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ฝันที่เธอไม่เคยจับต้องได้ และเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อตื่นขึ้น น้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่สวยริมฝีปากบางเม้มสนิท เพื่อกลั้นเสียงสะอื้นที่ตีวนมาจากส่วนลึกของหัวใจมือบางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังกว้าง ตาพร่ามัวเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลานิ้วเรียวสวยกรีดไล้ไปตามโหนกแก้มสูง จมูกโด่งและริมฝีปากหยักได้รูปที่มีรสชาติเหมือนเดิมที่เธอเคยสัมผัส หวังจะจดจำเขาไว้ตลอดไป ครั้งที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้สติและไม่รู้ตัวว่าทำอะไรไว้กับเธอบ้าง แต่ครั้งนี้เขามีสติดีทุกอย่าง มินรญาหลับตาลงเมื่อภพธรพาเธอเข้าสู่คลื่นพิศวาสที่เขาสร้างขึ้น ภพธรเองก็อดแปลกใจกับคนใต้ร่างไม่ได้เช่นกัน เมื่อเธอดูไร้เดียงสาเหมือนคนไม่มีประสบการณ์อะไรสักอย่าง แม้กระทั่งจูบ จูบเธอยังเหมือนเดิมเหมือนครั้งที่เขาเคยแอบขโมยจากเธอบ่อย ๆ ในสมัยที่เคยใกล้ชิดกัน "เต้ย" มินรญาเรียกชื่อชายหนุ่มเ

มินรญาเปิดมือถือเมื่อหาที่นั่งของตัวเองเจอ หน้าจอรายงานสายโทรเข้าที่มีทั้งของแม่ ของธีรเทพ และเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆรวมทั้งข้อความทางไลน์และเฟซบุ๊กที่พากันเด้งขึ้นระรัว มินรญาทยอยตอบคำถามเพื่อน ๆ ทีละคน โดยเธอเลือกโทรหาแม่ก่อน เพราะกลัวแม่จะกังวลและคิดถึงลูกมากเธอเลือกโทรหาธีรเทพเป็นคนต่อมา "ค่ะ พี่ธีกำลังกลับค่ะ" "สระบุรีค่ะ" "อยากพักผ่อนค่ะ" "สบายดีสิคะ คนมาเที่ยวนะ" "ไว้พี่ธีมาซื้อเองเลยค่ะ" "ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนแวะไปเอารถก่อน" "อ้อ พี่ธีคะ ถ้ามีนเปลี่ยนใจขออยู่ทำงานต่อ พี่ธีอนุญาตไหมคะ" "ค่ะ เดี๋ยวมีนเข้าไปคุย" "สวัสดีค่ะ"การสนทนากับธีรเทพจบลง เมื่อรถทัวร์เริ่มเคลื่อนที่ออกจากท่ารถมินรญานั่งเงียบ เปิดมือถือดูรูปลูกน้อยซ้ำ ๆ วนไปมา พอกันทีกับอดีตที่สวยงาม ต่อไปนี้เธอจะไม่คิดถึงมันอีก ร่างบางนั่งหลับตาเธอจะไม่หนีไปไหน ขอใช้เวลาที่ตัวเองมีกับครอบครัวกับลูกตามเดิม เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับภพธร เธอทิ้งมันไว้ที่นั่นที่ไร่ของเขา โดยไม่เก็บเอาอะไรมาใส่ใจอีก เธอไม่โกรธไม่เก

ภพธรขับรถไปเรื่อย ๆ ในหัวยังคิดถึงสิ่งที่คุยค้างไว้กับอธิป ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นมินรญาจริง ๆ เขาก็ถูกมินรญาหลอกมาตลอด แต่ก็น่าแปลกที่ มินรญาดูไม่มีพิรุธอะไรเลย หลังจากคืนนั้นเธอก็ยังทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งถึงเวลาที่จะเดินทางไปเรียนต่อด้วยกัน มินรญาหาข้ออ้างไม่ไปพร้อมกับเขา แล้วเธอก็ตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาทันที และจนวันที่เขากลับมา จึงได้รู้ว่าที่มินรญาปฏิเสธไม่ยอมไปกับเขา เพราะเธอท้องนั่นเอง แล้วเธอท้องกับใคร ภพธรตั้งคำถามพยายามใช้สติคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆระหว่างที่อยู่ด้วยกันมินรญาไม่เคยคบใคร ไม่เคยมีแฟนมาก่อน แล้วจู่ ๆ มินรญามีลูกสาววัยสองขวบ ภพธรลองไล่เลียงระยะเวลาที่เกิดเรื่องกับอายุของลูกสาวของมินรญามันช่างใกล้เคียงกันเหลือเกิน ถ้าเขานอนกับมินรญาจริง ๆ งั้นเด็กมดยิ้มนั่นก็จะเป็นลูกใครไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ลูกเขา ภพธรจอดรถข้างทางเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจกระตุก ร่างสูงทรุดลงกับเบาะรถ มือแกร่งกำพวงมาลัยรถแน่น หลับตาลงเมื่อคิดอะไรไม่ออกทำไมมินรญาไม่บอกเขาสักคำ ทำไมมินรญาถึงต้องโกหกเขา ทำไมมินรญาถึงทำแบบนี้ คำถาม และคำว่า ทำไม ทำไม ยังดังวนเวีย

คณะของธีรเทพเดินทางมาถึงช่วงบ่าย อนงค์นางพาทุกคนเข้าที่พัก กว่าจะลงตัวก็เกือบหมดวัน เวลาที่เหลือเลยว่าง เพราะวันนี้คงลงมือทำอะไรไม่ได้ ธีรเทพกับวัลลภเดินดูสถานที่รอบ ๆ เพื่อเก็บรายละเอียดบางส่วน ส่วนผู้หญิงก็เตรียมอาหารเย็น โดยมีผู้ชายที่เหลือคอยช่วยจัดเตรียมสถานที่ "ดีจังเลยนะพวกเรา ไม่เหมือนมาทำงานเลย” กิ่งดาวที่กำลังเตรียมอุปกรณ์ปิ้งย่างชวนคุย "พี่ธีพามาพักผ่อน ที่นี่อากาศดีจริง ๆ ต้องมีเงินเท่าไรนะ ถึงจะซื้อที่นี่ได้” มาลินพูดเสริมเมื่อเห็นบรรยากาศที่แสนจะสดชื่น "มีน! ที่นี่สวยเนอะ ยังกับรีสอร์ตเลย” อรวรรณชวนมินรญาคุย เมื่อไม่เห็นเธอพูดอะไร "มีน ลืมมือถือไว้ในกระเป๋าเดี๋ยวมานะ” มินรญาขอตัว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมมือถือไว้และแบตใกล้จะหมด เธออยากชาร์จแบตมือถือสักหน่อยตอนเย็น ๆ จะได้คุยกับลูก ร่างบางเดินหายเข้าไปในบ้าน เธอวางกระเป๋าถือไว้ในห้องพักที่อนงค์นางเตรียมไว้ให้ โดยแยกผู้หญิงผู้ชายไว้คนละห้อง เมื่อเสียบชาร์จแบตเรียบร้อย มินรญาก็เดินกลับจะไปสมทบกับกลุ่มเพื่อน จังหวะที่เดินผ่านทางโค้งที่เป็นทางแยกออกไปสวนห

ธีรเทพรีบออกมาดักอนงค์นางไว้ เพราะไม่อยากให้อนงค์นางรับรู้อะไรตอนนี้ "พี่ธี เห็นเต้ยไหมคะ” อนงค์นางถามหาภพธรทันทีที่เห็นธีรเทพ ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบ "ไม่เห็นเลยครับ พอดีพี่มานั่งคุยโทรศัพท์กับเพื่อนตรงนี้ไม่เห็นมีใครผ่านมาเลยสักคน” ธีรเทพรีบตอบคำถามรัวเร็ว เป็นคำตอบที่เกินกว่าอนงค์นางอยากรู้ "เหรอคะ พี่ธีมาคุยโทรศัพท์” อนงค์นางถามย้ำ จ้องมองลงในดวงตาคู่คม เธอกับธีรเทพโตมาด้วยกัน ทำไมอนงค์นางจะไม่รู้นิสัยพี่ชายคนนี้ของเธอ "ครับ” ธีรเทพรับคำสั้น ๆ เริ่มหลบสายตาของอนงค์นาง” นั่งคนเดียวเหรอคะ แล้วคุณมีนไปไหนคะ” ธีรเทพสะดุ้งเมื่อเจอคำถามตรง ๆ แบบนี้ เขาก็โตมากับเธอทำไมจะไม่รู้นิสัยของกันและกัน "พี่ธีโกหกไม่เก่งเลยค่ะ ตั้งแต่เด็กยันตอนนี้พี่ธีก็ยังโกหกไม่เนียน” อนงค์นางพูดตรง ๆ เธอเป็นคนตรง ๆ นึกอะไรก็พูดแบบนั้น ชอบก็คือชอบ ดีก็คือดี "น้องครับพี่ว่าเราไป(พี่ธีหยุดค่ะ)” คำพูดธีรเทพหยุดไว้แค่นั้นเมื่ออนงค์นางเรียกชื่อเขาเพื่อเป็นการเตือน "พี่ธีคะ” อนงค์นางเรียกธีรเทพสั้น ๆ เชิงบังคับและขอร้องในที