All Chapters of ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Chapter 51 - Chapter 60

"มาหามดยิ้มครับ” ภพธรตอบ "ยายมีนอยู่น่ะ ป้าว่าเต้ยกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวทะเลาะกันอีก วันหลังค่อยมาใหม่นะ” คุณญดาบอก "ป้าดาครับ มีนอยู่ก็ดีเลยผมจะได้คุยกับมีนเรื่องมดยิ้มด้วย” ภพธรยื่นข้อเสนอ "จะดีเหรอ ป้าเห็นเข้าใกล้กันทีไรทะเลาะกันทุกที" "ผมขอโทษครับป้า” ภพธรยกมือไหว้ขอโทษผู้ใหญ่ ที่เป็นสาเหตุทำให้ท่านเหนื่อยใจ "เอาเข้ามา ๆ ลุงไม่อยู่หรอก” คุณญดาบอกเมื่อไขประตูให้ ภพธรถอนหายใจโล่งอก ร่างสูงเดินเข้ามาทันทีที่ประตูเปิดออกเหมือนกลัวท่านจะเปลี่ยนใจ "มดยิ้มอยู่ไหนครับ" "มีนอาบน้ำให้อยู่หลังบ้านนะ ป้าเข้าครัวก่อนนะเคี่ยวพะโล้ไว้ คุยกันดี ๆ ล่ะอย่าทะเลาะกันอีกนะ ทะเลาะกันให้ลูกเห็นบ่อย ๆ มันดีที่ไหนล่ะ” คุณญดาเอ่ยเตือน เมื่อเดินนำเข้ามาในบ้าน ก่อนจะเลี่ยงเดินเข้าครัวไป ร่างสูงยืนลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะก้าวเท้าไปทางหลังบ้าน ยังไม่ทันโผล่พ้นประตู เสียงหัวเราะอย่างคนที่เล่นสนุกก็ดังมาเข้าหู ไหนว่าอาบน้ำให้ลูกทำไมสนุกกันจังชายหนุ่มสงสัย ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ภพธรอดหัวเราะออกมาด้วยไม่ได้ ร่างส

"มีนอาม่าเต้ยฝากของมาให้มดยิ้มน่ะ มีนเก็บไว้ให้ลูกสิ ของรับขวัญจากย่าทวดเป็นสิ่งมงคลกับชีวิต” คุณญดาหยิบตลับสีแดงแล้วดันมาตรงหน้า มินรญาลอบเบะปากแต่ไม่ได้พูดอะไร การกระทำของเธออยู่ในสายตาของภพธรทุกอย่าง "เห็นว่าเป็นของอาม่านะคะมีนก็จะรับไว้ ฝากขอบคุณอาม่าด้วยที่ให้ของขวัญมดยิ้ม” มินรญาพูดท้ายประโยคหันไปขอบคุณเขา "อาม่าอยากเจอมดยิ้ม เต้ยว่าจะขออนุญาตพามดยิ้มไปหาท่านนะครับ” ภพธรขออนุญาตกับคุณญดา "ต้องถามมีนนะ คุยกับมีนเองเลยเต้ย" "ไม่ได้ค่ะ มีนไม่ให้ไป" "ทำไม” ภพธรถามเสียงเข้ม "ไม่ทำไม ก็ไม่ให้ไป" "แต่อาม่าอยากเจอ ท่านแก่มากแล้วมีนก็รู้ ท่านก็อยากเห็นลูกหลานบ้าง” ภพธรพยายามอธิบายให้มินรญาเข้าใจ "เอาเป็นว่า ฉันขอบคุณครอบครัวของคุณนะที่เมตตามดยิ้ม แต่ฉันไม่สะดวกที่จะให้มดยิ้มไปยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณอีก ถ้าคุณอยากจะช่วยดูแลมดยิ้ม ก็ให้มาทีเดียวให้มันจบ ๆ ไปเลย เพราะฉันไม่อยากให้มดยิ้มไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณอีก" "มีน(ยายมีน)" ปัง!คุณญดากับภพธรร้องเรียกชื่อมินรญาพร้

อนงค์นางยืนมองตัวเองในกระจกบานสูง ตั้งแต่กลับมาบ้าน หญิงสาวก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง หลายวันแล้วที่เธอไม่ได้ไปหาภพธร เพราะไม่กล้าสู้หน้าเขา และที่สำคัญ ธีรเทพทิ้งร่องรอยสีกุหลาบไว้บนตัวเธอจนทั่ว ร่างอิ่มไล้มือไปตามรอยช้ำบนตัว มือเรียวถูแรง ๆ เพื่อหวังจะให้มันลบออก น้ำตาไหลลงมาเป็นสายเมื่อคิดมาถึงภพธร หลายต่อหลายครั้งที่เขาโทรมา ส่งข้อความมาเพื่อง้อ เธอทำได้เพียงแค่เปิดอ่านข้อความ แต่ยังไม่ตอบอะไร ป่านนี้ภพธรจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ความโกรธที่มีต่อเขามันหมดไป ตั้งแต่ตอนที่เธอตื่นมา แล้วรู้ว่าเธอโดนธีรเทพล่วงเกิน ตอนนี้อนงค์นางมีแต่ความรู้สึกผิดต่อเขา ถ้าวันนั้นเธอฟังเขาสักนิด เธอมีเหตุผลมากกว่านี้ เรื่องราวคงไม่บานปลายมาขนาดนี้แล้วต่อไปนี้เธอจะไปสู้หน้าเขาอย่างไร ร่างอิ่มซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนา เมื่อยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ ธีรเทพเดินเข้ามาในบ้านตอนสาย ป้าน้อมที่ดีใจจนออกนอกหน้า วิ่งไปรับทันทีที่รถจอดสนิท หญิงชราดีใจที่เห็นเขากลับมา เพราะตอนนี้คุณหนูของนางมีอาการแปลก ๆ เก็บตัวเงียบไม่ยอมลงมาทานข้าวข้างล่าง และแทบไม่แตะอาหารเลยเมื่อนางสังเกตจากสำรับที่เด็

มินรญาและครอบครัวพักที่รีสอร์ตที่แก้วสุนีย์เตรียมให้ ที่นี่เป็นของลูกพี่ลูกน้องของแก้วสุนีย์ พรุ่งนี้แก้วสุนีย์จะพาเธอไปทำงานด้วย มินรญาอดคิดไม่ได้ ทำงานออกแบบมาหลายปีอยู่ ๆ ต้องเปลี่ยนมาทำงานเป็นพนักงานรีสอร์ต มันก็แปลกดี "มดยิ้มลูก แม่มีนขอโทษนะคะ รอให้แม่เข้มแข็งกว่านี้ แม่จะกลับไปหาหนูนะลูก แม่ขอโทษที่ทำให้พ่อมาอยู่กับเราไม่ได้ แม่ขอโทษที่ทำให้หนูขาดพ่อ” มินรญากลั้นก้อนสะอื้น เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ริมฝีปากสวยพรมจูบไปตามใบหน้าจิ้มลิ้ม จุ๊บปากอิ่มเบา ๆ ก่อนจะจูบค้างไว้ที่ศีรษะเล็ก ๆ สูดกลิ่นหอมของลูกน้อยไว้เต็มปอด พรุ่งนี้แล้วที่จะแยกจากกัน "เต้ย...แกช่วยมาปลดล็อกหัวใจให้ฉันหน่อยได้ไหม ทำยังไงฉันถึงจะลืมแกได้สักที" หลังจากส่งคุณปรีชาและคุณญดากลับ มินรญาก็เดินมาเรื่อย ๆ ร่างบางยกมือขึ้นปาดน้ำตาเมื่อนึกถึงมดยิ้ม ลูกทำท่างอแง ไม่ยอมลงจากอ้อมแขนแม่ จนคุณญดาต้องมาแงะออก มดยิ้มร้องจ้า มินรญาเองก็ร้องตามเมื่อเห็นลูกร้อง คุณปรีชาเลยตัดใจขับรถออกไป เมื่อมินรญาลาพ่อกับแม่เรียบร้อย มดยิ้มหันมาโบกมือให้แม่ ทั้ง ๆ ที่ยังร้องอยู่แบบนั้น มินรญาเองก็แ

ธนากรยืนค้างอยู่ที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงสองสาวดังลอดออกมา ยังไม่มีใครเห็นเขาธนากรเลยถอยกลับไปยืนแอบฟังอยู่ตรงนั้นก่อน "สรุปมีนบอกเต้ยหมดแล้วใช่ไหมว่าทำไมถึงปล่อยให้มีมดยิ้ม” แก้วสุนีย์ถาม มินรญาไม่ตอบได้แต่พยักหน้ารับ พร้อมกับปาดน้ำตาทิ้งเมื่อน้ำตาเจ้ากรรมพากันไหลลงมาเป็นสาย "โธ่มีน ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้าย ๆ ไม่จบไม่สิ้นสักที ช่างหัวไอ้เต้ยมัน ปล่อยมันไป มีนมาอยู่ที่นี่มาเริ่มต้นใหม่ ผู้ชายเลว ๆ คนนั้นมีนก็ตัดใจจากมันเถอะ” แก้วสุนีย์ใส่เป็นชุดธนากรที่ยืนแอบฟังอยู่เข้าใจเรื่องราวทันที ถึงแม้จะรู้ไม่ทั้งหมดแต่ก็พอเดาได้ว่า ผู้หญิงคนนี้อกหักมาจากคนรัก หรืออาจจะสามีก็ได้ แล้วหลบมาเลียแผลใจที่นี่ คงจะรักผู้ชายคนนั้นมากสินะ ถึงได้ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด ดูแล้วก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่มันจำเป็นต้องเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ แค่คนคนหนึ่งไม่รักธนากรคิดเมื่อมองดูคนร่างบางที่เอาแต่นั่งสะอื้น ไม่ใช่เขาไม่เคยอกหักแต่เขาไม่เห็นเสียใจอะไรมากขนาดนี้ อกหักสิดีได้มีโอกาสเลือกใหม่แล้ว 'ไอ้เต้ย' ที่แก้วสุนีย์พูดถึงมันเป็นใครกันนะ ถึงสามารถทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ปานจะขาดใ