All Chapters of สัมปทานอาญาเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

รุ่งอรุณหลังค่ำคืนอันยาวนานที่เต็มไปด้วยไออุ่นของกันและกัน ขลุ่ยนอนนิ่งอยู่บนเตียงกว้างผ้าห่มผืนบางคลุมกายไว้เพียงหลวม ๆ เขาเอื้อมมือไปทางด้านข้างของเตียง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า อิทธิกรออกไปแล้ว...แน่นอนอีกฝ่ายคงมีงานด่วนต้องไปจัดการ ยิ่งช่วงนี้ยุ่งมากจนแทบไม่ได้หยุดพักเสียงในหัวของอีกฝ่ายยังคงดังก้องกังวาน จากประโยคที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินในค่ำคืนที่ผ่านมา“ฉันรักนาย...”คำสารภาพนั้นอบอุ่นเหลือเกิน แทบจะลบล้างความขมขื่นทั้งหมดที่เขาเคยเผชิญมา แม้มันจะจริงใจเพียงใดก็ยังไม่สามารถลืมได้ทุกอย่างง่ายดายขนาดนั้น“เฮ้อ...” ขลุ่ยถอนหายใจ ลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ปล่อยให้ผ้าห่มร่วงหล่นจากไหล่ ก่อนจะหันมองรอบห้องที่เงียบงันด้วยความเหม่อลอยแอ๊ด…ทันใดนั้น เสียงเปิดประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงสมส่วนของเพื่อนสนิทจะเดินเข้ามาพอดี เป้ยกมือขยี้ตาพลางหาวหวอดๆ อย่างคนเพิ่งลุกจากเตียงนอน“ตื่นแล้วเหรอวะ”“อือ...ว่าแต่มึงเองก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะ” ขลุ่ยตอบ พลางพิงหมอนมองอีกฝ่ายยิ้ม ๆ“จะไม่ให้กูตื่นได้ไงล่ะ นายหัวมึงปลุกกูตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง” เป้พูดเสร็จก็หาวต่อ ก่อนทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงกับขลุ่ย“งั้นเหรอ.

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปใครก็เข้าหน้าหานายหัวไม่ติดสักคน ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเพราะอะไร วันนี้ก็เช่นกันเสือออกไปตามหาบนฝั่ง แต่กลับพบเพียงพ่อของขลุ่ยอาศัยอยู่บ้านหลังเดิมเพียงลำพัง และแน่นอนว่าไม่มีแม้แต่เงาของไอ้ขลุ่ยเลยสักนิดเดียวอิฐที่เอาแต่นั่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่พูดไม่จา เอาแต่ก้มหน้าทำงานงก ๆครืด…ครืด...ดวงตาสีดำขลับเหลือบมองหน้าจอที่สว่างวาบขึ้นมา ก่อนจะกดเข้าไปดูรูปถ่ายปริศนาที่ส่งมาจากเพื่อนสนิท เพียงเห็นภาพนั้นอิฐรีบกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อมองมันให้แน่ใจอีกครั้ง…และใช่มันมีร่างคุ้นตาของคนที่เขากำลังตามอยู่นั่นเอง ฝ่ามือใหญ่ไม่รอช้ารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเหมทันที“ฮัลโหล” เสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างรู้ทัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนชัดเจน"เด็กมึงทำกูหัวแตกขนาดนี้ กูเอาคืนแน่" อิฐเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างข่มอารมณ์"งั้นกูก็ไม่บอกว่าเมียมึงอยู่ที่ไหน ว่าไงล่ะ" "มึงกล้าต่อรองกับกูเหรอ ไอ้เพื่อนเหี้ย!”"เออกูรักคนของกู มึงก็รักคนของมึง ถือว่าเจ๋ากัน" “ได้...แต่เงินทั้งหมดต้องเป็นของกู” อิฐได้ทีเป็นต่อ ส่วนเหมได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิด เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสนิทจะใช้ไม้ตายน

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ โชคดีที่ไม่โดนอวัยวะสำคัญ และจะย้ายผู้ป่วยไปยังห้องพิเศษทั่วไปนะครับ” เสียงคุณหมอดังขึ้นทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทุกสายตาหันขวับไปมองต้นทางอย่างจดจ่อไม่กี่นาทีต่อมา พยาบาลเข็นเตียงออกมา อิทธิกรที่ยังคงหลับไม่ได้สติ ตามตัวมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ขลุ่ยตั้งท่าเดินขนาบเตียง แต่ทว่ากลับต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงจากเหมที่ยืนอยู่ข้างหลัง“ดีนะที่มึงปลอดภัย เฮ้อ!” ขลุ่ยและเป้หันขวับมามองทันที“พี่เหมรู้จักเขาด้วยเหรอครับ?” เป้ถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ“อะ…เอ่อ แหะ ๆ ครับ” เหมหัวเราะแห้ง ๆ ลูบท้ายทอยแก้เขินกลบเกลื่อน ขลุ่ยเลิกคิ้วน้อย ๆ ความสงสัยก่อตัวตั้งแต่ได้ยินคำพูดสนิทสนมของทั้งคู่แล้ว“มึงกับพี่เขากลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูเฝ้าต่อเอง” ขลุ่ยหันไปบอกเป้“แน่ใจนะ” เป้ถามให้แน่ใจอีกที“อือ ไปเถอะ”“แต่ถ้ามีอะไร โทรหากูได้ตลอดนะ”“...อื้อ”“พี่ฝากมันด้วยล่ะ” เหมเอ่ยพลางมองออกไปยังหน้าห้องผู้ป่วยที่เพิ่งเดินออกมาด้วยสายตาเป็นห่วง"พี่เสือและคุณทัพก็เหมือนกัน"“งั้นพวกกูฝากนายหัวด้วยนะไอ้ขลุ่ย พรุ่งนี้เช้าจะรีบมาหา” เสียงจากเสือแทรกตามมาด้วย ส่วนทัพทำเพียงพยักหน้าข

เป็นเวลาตีสองกว่าแล้วเจ้าของห้องยังเอาแต่นั่งขบคิดว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายยอมคืนดี คิดวกไปวนมาอยู่อย่างนั้น จนแทบไม่ได้นอนจริงจังเสียที กระทั่งจังหวะเหลือบไปมองเจ้าเตาฟืนที่กำลังขดตัวนอนอย่างสบายใจข้างล่าง จู่ ๆ อิฐก็ผุดไอเดียบางอย่างขึ้นมาได้ เขาลุกไปอุ้มมันออกมา จากนั้นจึงพลิกตัวลำตัวที่เริ่มหนักของมันไปมา พร้อมจัดท่าทางให้ดูเหมือนกำลังตรอมใจม๊าว!...ฟ่อ...เสียงขู่ฟ่อ ๆ ดังลั่น เพื่อแสดงถึงความไม่พอใจสุดขีด เล็บแหลม ๆ ของมันกางออกมาเตรียมจะข่วนอีกครั้ง“อยากได้แม่แกกลับมาหรือเปล่า ฉะนั้นทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยสิ” อิฐเริ่มจัดท่าทางจนได้มุมที่ต้องการแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันยังไม่พอ ก่อนหยิบถ้วยชามที่เพิ่งเติมไว้จนเต็ม จากนั้นอุ้มเจ้าเตาฟืนมานอนเกยอยู่ตรงนั้น ราวกับว่ามันเศร้าซึมสุด ๆ จนไม่สามารถกินอะไรได้ เก็บไว้เป็นไม้ตายเผื่อเอาไว้เรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่ายระหว่างทางนั่งสปีดโบ๊ททั้งเสือและทัพต่างคอยรายงานถึงคำสั่งที่นายหัวได้สั่งเอาไว้ว่าเป็นไปด้วยความเรียบร้อยดี และไม่มีอะไรต้องกังวล“แล้วของที่กูสั่งไว้ล่ะ ได้มาครบหรือยัง”“ครบแล้วครับนาย” เสือเป็นคนรายงานรายละเอียดทั้งหมด เพราะตอน

แม้ต้องกลับมาเพราะแผนที่วางไว้ล่มไม่เป็นท่า แถมลูกชายยังปวดหนึบและเจ็บตึงไปหมด อิฐก็ได้แต่กัดฟันทน ข่มความกระสันที่ถูกปลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ คิดในใจว่า...หากได้ขลุ่ยกลับมาเมื่อไหร่ เขาจะจัดให้หนักสมกับที่ต้องอดทนรอเกือบเดือน แต่ตอนนี้ต้องเบรกทุกความคิดไว้ก่อน เพราะทั้งเสือและทัพต่างก็เตือนกันหนักหนา ว่าหากไม่อยากสูญเสียอีกฝ่ายไปก็ต้องหักห้ามใจให้มากกว่านี้อิฐนึกถึงคำพูดที่ขลุ่ยเคยบอกไว้เมื่อตอนนั้น ก่อนตัดสินใจค่อย ๆ ละนิสัยความรุนแรงของตัวเองลง แต่ถามว่าหายขาดเลยไหม…ก็คงไม่ เพราะทุกอย่างต้องใช้เวลา แม้กระทั่งตอนที่เขาไม่สามารถพาอีกฝ่ายกลับมาได้ ทั้งที่ความจริงจะลากกลับไปเลยก็ทำได้ไม่ยาก เพียงแต่ผลได้เสียจากนั้นคงไม่คุ้มค่าที่จะเสี่ยง จึงจำใจต้องอดทนรออยู่อย่างนั้น จนกว่าอีกฝ่ายจะพร้อม“อึ้ม...อ่าส์...ซี้ด...ขลุ่ย…” เสียงครางต่ำสะท้อนก้องออกมาจากห้องน้ำ เงาร่างสูงกำยำที่กำลังพิงผนังรูดรั้งส่วนกลางกาย มือหยาบใหญ่เร่งเร้าขณะนึกถึงใบหน้าได้รูปของอีกคน เมื่อครั้งร่วมรักกัน ไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็ทะลักออกจากส่วนปลายพุ่งเปรอะเต็มพื้นกระเบื้องหรู พร้อมเสียงหอบถี่จากแรงอารมณ์ที่ผ่อนเบาลงแล้ว