Semua Bab ดั่งไฟพิศวาส: Bab 61 - Bab 70

ตอนที่ 61.เขาจะแวบเข้ามาและอยู่กับหล่อนอย่างไม่เคยลบเงาจางหายจากไป และเขาไกลเกินเอื้อมคว้า น้ำตาที่ไม่เคยจะหยดง่ายดายก็หยดได้ง่ายเพราะเขา เรื่องราวของเขาและความรักที่จากพรากทั้งที่ยังมีลมหายใจ ทั้งหล่อนและเขาต่างยังมีชีวิตแต่ความรักไปต่อไม่ได้ ลลิลเข้ามา แต่แล้วลลิลก็มัดใจเขาไม่ได้ หล่อนยอมถอยเพราะเห็นแก่ลลิล ยอมเล่นเป็นคนดี เป็นอาสาวแสนดีในสายตาผู้คนที่อยู่รอบตัวในครอบครัว แน่นอนว่ารสารู้ถึงความงดงามของตัวเองที่ต้องรักษาเอาไว้ยิ่งกับลลิล เด็กจากบ้านแตก พ่อไม่เอาไหน...หล่อนยิ่งอยากจะแสดงให้คนในครอบครัวได้เห็นว่าลลิลนั้นห่างไกลจากหล่อน...นังเด็กโสโครกคนนั้นเป็นได้แค่เศษขยะเหม็นเน่าและเป็นไปตามนั้น ทุกคนรู้ว่ารสางดงามแค่ไหน เมื่อหล่อนเสียสละผู้ชายที่รักให้กับลลิล หล่อนได้คะแนนนิยมตอนนี้...หล่อนเกิดฮึดอยากจะคว้าเขาคืนมาทำสิ ทำเลย อย่ารีรออยู่อีก“คุณภีม” หล่อนบังคับเสียงตัวเองอ่อนโยนยิ่งนัก “จะให้รสาเลี้ยงแสดงความยินดีได้เมื่อไหร่คะ”“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากรบกวนคุณรสา”“ทำไมทำเสียงเหมือนเป็นคนอื่นแบบนั้นละคะ” หล่อนเอ่ยตัดพ้อ “รสาเป็นคนอื่นแล้วหรือคะ”“เอ้อ...”“ขอให้รสาได้แ

ตอนที่ 63.“ลัดดา” เสียงสั่งเรียบเย็น “ช่วยพาลลิลออกจากห้องฉันไปหน่อยเถิด มาส่งเสียงชวนรำคาญเหลือเกิน”ลลิลแสยะยิ้ม “อาเล็กไม่ต้องมาวางก้ามกันนะคะ”“ออกจากห้องฉันไปซะ”“หากลิลล์ไม่ไปละ”“หากเธอดื้อด้านนัก ฉันจะไล่เธอออกจากบ้าน”“อะไรนะ อาเล็ก”“เธอไม่ควรจะอยู่บ้านนี้อีก”“จะมากไปแล้ว” เสียงสั่นตัวสั่นเพราะความโกรธ“มากหรือ อะไรคือมากล่ะ”“นี่ละ คือมาก คือสิ่งที่อาเล็กกำลังทำ...อาเล็กคิดว่าตัวเองเป็นใคร แม่ของอาเล็กก็แค่เมียน้อยของคุณปู่เท่านั้นนะคะ อย่าลืมสิว่ามารยาสาไถยจนคุณปู่หลงใหล แล้วก็งุบงิบเอามรดกไปหมด พ่อของลิลล์ไม่ได้อะไรเลย ยังอาคนอื่นอีก...แม่ของอาเล็กกับอาเล็กพากันฮุบไว้”รสาทำหน้ารำคาญมากโบกมือกับลัดดาทำนองว่าให้พาลลิลออกไปไวๆครั้นลัดดาถูกตัว ลลิลก็กรีดร้องโหยหวนและด่าทอหยาบคาย“อีบ้า อย่ามาถูกตัวฉันนะ แกเป็นใคร อีลัดดา”“ลลิล อย่าแสดงความเป็นไพร่ในบ้านฉัน” รสาเอ่ยเสียงเย็น“อาเล็ก ใครกันแน่ไพร่ อาเล็กก็ไพร่เหมือนกัน”“เอามันออกไป ลัดดา”“ค่ะ” ลัดดารับคำ จับสองแขนที่บอบบางของลลิลแล้วลากออกไป“อีบ้า อีนังแก่ มาทำร้ายกันได้ไง ฉันจะไปแจ้งความนะ แกทำร้ายฉัน”“หากยังโ

ตอนที่ 65.ลลิลสะอึก ไม่ว่าจะอย่างไร หล่อนก็ยังมีสำนึกอยู่บ้าง นานปีที่พ่อพยายามกรอกหูหล่อนอย่างสม่ำเสมอว่าหล่อนควรจะหาผู้ชายสักคนหนึ่งโดยมีโฟกัสไปที่ความร่ำรวยเป็นหลัก ไม่ต้องสนใจหน้าตา หรืออายุของผู้ชายคนนั้น ขอให้เขารวยและเลี้ยงดูหล่อนให้ได้ รวมทั้งเกื้อกูลพ่ออีกด้วย พ่อบอกหล่อนเสมอว่าหล่อนโชคดีเกิดมาหน้าตาดีนารีนั้นโบราณยกย่องเสมอว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ฉันใดฉันนั้น ไม่ว่าจะพอศอไหนๆ นารีก็ยังมีรูปโฉมเป็นทรัพย์เสมอ และเมื่อทรัพย์เดิมของหล่อนไม่ได้เสริมแต่งยังสะดุดตาผู้ชาย หน้าตารูปร่าง พ่อแค่แนะนำให้หล่อนดูแล รู้จักแต่งตัว การที่พ่อให้หล่อนเข้าไปสนิทสนมกับ “บ้านใหญ่” ด้วยเหตุผลเดียวคือเข้าไปคุ้นเคยกับสังคมผู้ดี ...พวกนั้นมันพวกร่ำรวย คนรวยมันคบกับคนรวยด้วยกัน หาผัวสักคนนะ ลิลล์ แล้วแกจะไม่ต้องลำบากทำงาน แกเชื่อพ่อเถิด อยบ่ามัวแต่ให้ทานใครฟรีๆ ผู้ชายมันเอาคำรักมาหว่านล่อ แล้วหากแกหลง แกจะเสียเปล่าไม่ได้อะไร...แต่หลายปี...หล่อนยังหาไม่เจอภีมเป็นหนึ่งในหลายคนที่หล่อนหมายตา หล่อนชิงเขามาจากรสา ทำท่าจะได้อยู่แล้ว รสาก็ถอยไปแล้ว แต่แล้วภีมก็หลุดลอยไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ลลิลไม่เข้

ตอนที่ 67.“นันทา แล้วเมื่อไหร่ภีมจะไปสู่ขอให้เป็นเรื่องเป็นราว ธมรู้เรื่องหรือยัง”“รู้แล้วค่ะ เขาอาจจะมาที่นี่ แต่ไม่กลัวเจอพี่ธมหรือคะ”“หากธมมา จะได้ไปที่อื่น”น่าขัน...แม่กับหล่อนจะละเว้นการแทนตัว ด้วยคำนั้นคำว่าแม่“ไม่กล้าเจอหน้าพี่ธมใข่ไหม”“เขาจะทำร้ายเอาน่ะสิ อย่างน้อยการหลบหน้าจะทำให้เขาไม่ดูชั่วร้ายนะ นันทา”“พี่ธมคงทำใจไม่ได้ แต่จริงๆ ก็ไม่ต้องทำอะไรกันมาก ตอนนี้ป๋าเขาก็ยังหายตัวไป สองวันแล้วยังเงียบหาย”“อือ...”“ทุกคนก็ร้อนใจกันอยู่ หนูไม่คิดว่าจะต้องมีงานแต่งอะไร”“ตกลงแกไม่อยากแต่งหรือ”“ไว้ค่อยคิดกันอีกทีหลังจากเจอป๋าก่อนค่ะ เราตกลงกันไว้อย่างนั้น ตอนนี้คือเรื่องจดทะเบียนกัน คุณภีมอยากทำให้ถูกกฏหมาย”“จดทะเบียนหรือ เขาจริงจังกับแกมากนะนั่น ตอนแรกฉันนึกว่าแกเป็นแค่ดอกไม้ริมทาง แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้าคิดอีกแล้ว”นันทารู้สึกเคืองเล็กน้อย แม้แต่แม่แท้ๆ ก็ยังหมิ่นประมาทหล่อนหรือไร“หนูอาจจะง่ายเกินไป แต่หนูไม่เคยสำส่อนนะคะ” หล่อนบังคับเสียงไม่ให้สั่น “หนูมีเขาคนเดียว และแม้เรื่องนี้จะเกิดไว ไป หนูจะไม่มีคนอื่นอีก หากเขาจะไม่ดูแลหนูอีก”“นันทา จุ๊ๆๆ” นงนุชทำเ

ตอนที่ 69.และภาพของหล่อนนั้นทำให้คุณพุดที่มีพฤติกรรมประหลาดในตอนนี้คือทำตัวเป็นคนแอบมองเหตุการณ์ที่บ้านของภีม...นับจากเขาพานันทามาอยู่และนับจากป๋าของหล่อนหายไปจากโรงพยาบาล หล่อนนึกสงสัยในตัวภีมเพราะคุณพิมพูดจาชักนำไปทางนั้น คุณพิมพูดจาเชิงสงสัยว่าภีมเป็นคนพาเอาตัวป๋าไปจากโรงพยาบาล คุณพุดเลยมาแอบทำตัวเป็นคนสะกดรอยที่จริงจะพูดว่าแอบไม่ได้ เพราะหล่อนก็ปรากฏตัวให้เห็นว่าอยู่ตรงเทอเรสของตึกใหญ่ด้านนี้ พร้อมกับของกินพร้อมสรรพเท่าที่จะเรียกหาได้ และยังให้ขนหมอนนุ่ม มากองเต็มบนโซฟาตัวใหญ่เบาะนุ่มหนาที่ยกเอามาตั้งวางเพื่อนั่งเอกเขนกและเพื่อสะดวกในการสอดส่อง หล่อนก็ยังมีกล้องสองตาส่องทางไกลไว้คอยปรับรับภาพเพื่อดึงซูม จับภาพ แต่หล่อนไม่เห็นตอนนงนุชเข้าไปในบ้านนั่นเห็นแค่ตอนนงนุชวิ่งกระเจิงออกมา“โดนถีบหรือโดนน้ำร้อนละนั่น”แต่ที่แน่ๆ หลังจากมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้าไปในบ้าน...หมอนั่นเป็นใครไม่รู้ ไม่เคยเห็น อาจจะเพื่อนของภีมแต่ที่แน่ๆ เสียงกรีดร้องของนงนุชได้ยินมาถึงนี่“โดนตบมาหรือไร”คุณพุดคำนึง...และจะอยู่เฉยไม่ได้ ครั้นจะเดินไปถามเองก็เสียฟอร์ม“มังคุด...”หล่อนตะโกนเรียกสาวใช้ชาวพม