Semua Bab ดั่งไฟพิศวาส: Bab 51 - Bab 60

ตอนที่ 51.คุณพุดคาดไม่ถึงยืนนิ่งแขนสองข้างตกข้างลำตัว แต่มือนั้นกำแน่นทั้งสองข้าง เนื้อตัวสั่นเทาเพราะโทสะ ที่จริงหล่อนก็ไม่รู้ว่าหล่อนโกรธอะไร“ฉันไม่ได้ชักชวนลูกมานะคะ”“ใครจะเชื่อน้ำหน้าอย่างหล่อน”พอเรียกสติกลับมาได้ หล่อนก็เริ่มกรี๊ด คุณพุดเป็นโรคประสาทอ่อนๆ และยังเอาแต่ใจตัวเองเสมอมา หล่อนโวยวายทันที“จะทำแบบนี้ไม่ได้ แม่จับคู่พี่ชาย ให้ลูกสาวมาจับน้องชายหรือ เอาสิ นงนุช หล่อนวางแผนเอาไว้ยังไงบ้างนี่ จะยึดบ้านฉันหรือ”“คุณกลัวไปกันใหญ่แล้ว”“ฉันควรกลัวก่อนจะไม่มีบ้านคุ้มหัว หล่อนน่ะ ทำอะไรแปลกไปตั้งแต่ป๋าไปนอนโรงพยาบาล แล้วนี่ไพฑูรย์ไปไหน ไม่ออกมายืนเป็นตุ๊กตาทหารเสียสติเฝ้าหล่อน”เท่ากับสบประมาทไพฑูรย์ด้วย“คุณพุดต้องการอะไรคะ”“ฉันอยากรู้ว่าพวกหล่อนแม่ลูกต้องการอะไร”“นันทาเป็นลูกที่ฉันไม่ได้เลี้ยง ฉันหย่าจากพ่อเขามานานแล้ว” หล่อนไม่ได้บอกความจริง หล่อนทิ้งลูกมาหลังจากผัวตาย “พ่อเขาตาย ฉันไม่ได้เจอพวกเขาอีกเลย”“หล่อนโกหก”“ฉันพูดความจริง ตอนฉันเจอนันทาอยู่กับคุณภีมแล้ว ฉันยังตกใจ”“ฉันไม่ยอมรับทั้งหล่อนและลูกสาวของหล่อนนะ รู้เอาไว้ อย่าทำเหิมเกริมไป”“ค่ะ” คำตอบรับสงบ

ตอนที่ 53.เขาไปถึงโรงพยาบาล ตอนนั้น นายภูมินทร์ยังไม่ยอมเข้านอน เขาตื่นเต้น เพราะภีมบอกว่าจะพาเขาไปจากที่นี่ หมออาวุโสบอกกับเขาว่าเห็นด้วยและช่วยประสานงานการย้ายโรงพยาบาลโดยให้คำแนะนำที่ดี“ผมมีเพื่อนอยู่โรงพยาบาลเล็กๆ คุณภาพดีมาก ที่มีเครื่องมือเรียกว่าโอเคทีเดียวครับ ก่อนจะบอกย้ำว่า “ที่นี่อาจจะรักษาดี แต่หากว่าไม่สะดวกใจจะอยู่ ก็ย้ายไปอยู่เงียบๆ จะดีกว่ามากครับ”หมอเห็นด้วยกับความปลอดภัยของคนไข้“ลองดูเผื่อจะดีขึ้น ผลแล็บล่าสุดที่ตรวจกันละเอียดจะมาจากต่างประเทศต้นเดือนหน้า แต่ตอนนี้ผลแล็บที่ออกมาก็พอจะรู้แล้วว่าท่านน่าจะโดนวางยามานานพอสมควร”นายภูมินทร์ถอนใจยาวทีเดียว“แล้วจะให้ทำอย่างไรได้อีก”“อยู่ห่างจากการวางยา”คำตอบเหมือนกำปั้นทุบดิน แต่นั่นคือความจริงอย่างยิ่ง“ฉันยังไม่แน่ใจนัก”อย่างไรคุณพิมก็ลูก เธอไม่น่าจะถูกปรักปรำนายภูมินทร์ยังไม่อยากเชื่อ ลูกจะฆ่าพ่อหรือ แม้การกรำคุณพิมที่ผ่านมาจะสนับสนุนอยู่ เขาก็ยัง...ไม่อยากจะเชื่อหมดใจได้อย่างไรกัน อย่างไรเขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวได้มีตราบาปติดตัว “ย้ายไปอยู่เงียบๆ ดีกว่า รักษาตัวให้ดี ให้หมอดูแลรักษาตัว”และเมื่อภีมมาถึงอีกหน เ

ตอนที่ 55.แต่รสาไม่ได้หลับ...คำพูดของลลิลทำให้หล่อนกลับมาฟุ้งซ่านอีกหน ตะกอนที่ตกลงไปก้นบึ้งของหัวใจเพราะการข่มใจอันแรงกล้าของตัวเองกลับมาอีกหนหนึ่ง หล่อนนึกถึงเขา...ภีมคนที่พยายามเสือกไสห่างออกไปจากหัวใจ เพราะจำยอมหลีกทางให้กับหลานสาว...ลลิล ลูกของพี่ชาย...เพราะรำคาญประการหนึ่ง อีกประการก็เพราะหยิ่งทระนง...หล่อนรู้สึกอับอายกับการแย่งผู้ชายสักคน...รสาไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้ หล่อนมีวุฒิภาวะมากพอในขณะที่ลลิลไม่เคยมี...ลลิลนิสัยไม่ดี...แต่จะโทษลลิลคนเดียวก็ไม่ได้ พ่อของลลิล พี่ชายของหล่อนก็ผิดด้วยเช่นกัน เขาล้มเหลวหลายอย่างกับชีวิต และเลี้ยงลูกสาวผิดๆ เขาเหมือนรอยด่างดำของครอบครัวที่แม้แต่แม่ของเธอก็เอือมระอากับเขาอย่างยิ่ง เขาเป็นพี่ชายต่างมารดา ที่แม่ของเขาตายไปนานปี ก่อนแม่ของหล่อนจะเข้ามารับตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูล และพรไชยมักจะถือว่าคุณศรีวรรณนั้นก็แค่เคยเป็นนางพยาบาลเลี้ยงดูเขามาก่อน ไม่ต่างจากคนรับใช้เท่านั้นเขาไม่เคยมองคุณศรีวรรณเป็นแม่ของเขา และเขาก็เรียกร้องมากมายหลังจากพ่อตาย ในกองมรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้เขา และแน่นอนเขาผลาญหมดไปแล้วกับการทำหนังที่ไม่เคยทำเงิน และไม่เค

ตอนที่ 57.จักราแทบจะลืมหายใจ...กับการนัดพบกันของเขากับคุณพิม ไม่เพียงแค่นั้น วันนี้คุณพิมจับเนื้อตัวของเขา เธอให้สัมผัสที่เขาอบอุ่นเกินพอ...มันวิ่งตรงไปสัมผัสที่หัวใจเขา“จักร...”เขาบังคับเสียงให้เป็นปกติไม่สั่น “ครับ”“เธอคิดยังไงกับพี่ เรามาพูดกันเสียทีนะ มัวแต่อ้อมไปอ้อมมา อมพะนำกันนานแล้ว”เอาละสิ เขากระสับกระส่าย...“ทำไมไม่ตอบ มือนั่นลูบไล้มาที่ปลายคางเขาแล้วเกาเบาๆ...จักราขนลุก“คุณพิม...อย่า...” เขาห้าม เสียงแหบแห้ง“อย่าอะไร” เสียงถามแผ่วเบา “อย่าหยุดหรืออย่าอะไร”“เอ้อ...”“ไม่ชอบหรือ”“ผม...ผม”“ไม่ชอบสินะ”“คุณพิมทำอะไร” เขาคาดไม่ถึง“หรือที่พี่คิดมันไม่ถูก”“ก็...” เธออ้อยอิ่ง “เธอชอบพี่ไม่ใช่หรือ เธออยากแตะต้องพี่ไหม อยากจูบพี่ไหม อยากทำรักกับพี่ไหม จักร หากเธอต้องการ และพี่อนุญาต เธอจะกล้าไหม...กล้าพอไหม จักร พี่อยากรู้”นี่อะไรกัน เธออนุญาตให้เขาแตะต้องเธอได้ ให้จูบ ให้ทำรักได้ หลายสิ่งที่เขาเร้นความรู้สึกเอาไว้ เร้นปรารถนาเอาไว้ มันแทบจะทะลักล้นออกมา จริงหรือกับประโยคต่อท้ายที่ว่า หากเขาต้องการ และเธออนุญาตเขาหรือจะไม่กล้า เขากล้าแน่นอนและหากเธอ “อยาก” เ

ตอนที่ 59.“คะ...”“เธอทำอาหารได้ไหม”“ก็พอได้นะคะ”“ผมอยากกินอาหารฝีมือเธอ”หล่อนทำท่างงๆ“จะได้หรือไม่ จะต้มแกงทอดผัด เป็นแม่ครัวมือใหม่ แค่ไหนก็ทำไป”“เอ้อ...ไม่กลัวว่ารสมือนันจะเป็นอย่างที่เขาแดกดันกันหรือคะ ว่าเทให้หมา ก็ยังโดนหมาเมินไม่กิน”ภีมหัวเราะเต็มเสียง “แต่หมากินก็ไม่ตายนอกจากไม่อร่อย ดีกว่าอร่อยแล้วเราตายทีละน้อย จริงไหม นันทา”คุณพิมกลับมาแล้ว แน่ละการไปนอกบ้านของเธออาจจะไม่มีใครประหลาดใจ แต่คุณพุดนั้นแม้จะกังวลกับการที่บิดาหายไป แต่หล่อนก็ยังสังเกตได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องปกติ พี่สาวออกจากบ้านไปไหนแต่เช้า และไม่ไปรถที่บ้าน เธอไปรถแท๊กซี่...และกลับมาโดยรถแท๊กซี่อีกด้วย นับว่าเป็นเรื่องแปลกมากนัก“ไปไหนมา ไปทำอะไร ทำไมไม่ใช้รถที่บ้าน เอารถไปสิ ไปหาใคร ทำอะไร”ถามย้ำซ้ำๆ จนคุณพิม “จี๊ด” เพราะไม่พอใจ“ธุระอะไรมาซัก มาถาม”“ก็ทำอะไรพิลึก ไปแต่เช้า”คนเป็นน้องเดินตาม มองพิจารณา...คุณพุดเป็นคนชอบในเรื่องโลกีย์ เจนจัด...เพราะแต่ไหนแต่ไรก็คุ้นเคย ดังนั้น สายตาจึงสอดส่องมองหา ได้กลิ่น ได้แยกแยะมองเห็นและเล็งเห็นจนถึงกับอุทานในใจ...เหมือนไปนอนกับผู้ชายมา...ดีว่าไม่ปากไวเหมื