บททั้งหมดของ ดั่งไฟพิศวาส: บทที่ 41 - บทที่ 50

ตอนที่ 42.ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง คุณพิมถามตัวเองว่า...“หรือเมื่อมันรู้ว่าเราเป็นแม่ไพฑูรย์ มันจะยิ่งเกลียดเรา ไม่ใช่แค่ความผิดหวังอีกต่อไป”แต่จะใส่ใจไปไยกัน วันนั้น...จะเหลือแต่เธอและลูกชาย...ไม่มีน้องคนไหนอีกเลย ไม่มีพุดซ้อน ไม่มีภีม...แต่ตอนนี้เรื่องที่คุณพุดมาบอกทำให้เธอคิดมาก ไหนจักราบอกว่าภีมพานังเมียคนนั้นไปฮันนี่มูน เขาพามันไปโรงพยาบาลอย่างนั้นหรือสร้อยคอของคนเป็นพ่อ คุณพิมเคยเห็น จดจำแม่นยำ เคยอยากได้แต่นายภูมินทร์ไม่เคยถอดให้แม้จะออกปากขอทำมากกว่าออกปากขอก็เคยมาแล้ว...ทำอย่างไรน่ะหรือก็เข้าไปจะถอดเอามาดื้อๆ...นี่อะไรกัน หรือเธอละเลยไม่ได้ไปโรงพยาบาลมาหลายวัน...คงจะต้องแวะไป “กำราบ” เอาไว้บ้าง ว่าป๋าไม่ควรจะทำให้เธอโมโห....เพราะตอนนี้เธอคุมอำนาจเอาไว้ได้เกือบหมดแล้ว...หากเธอมีโทสะ นายภูมินทร์น่าจะได้รู้นี่นาว่าอะไรเป็นอะไร...เธอบอกตัวเองเช่นนั้น...หรือเวลาจะมาถึงแล้ว ปล่อยเนิ่นช้าไม่ได้แต่...หากทำอะไรบุ่มบ่ามจะเสี่ยงต่อกฎหมาย เธออดทนมาได้เป็นสิบปี อีกนิดซิน่า...รอให้ทุกอย่างสุกงอมกว่านี้อีกนิดให้เหมือนคู่แข่งหรือศัตรูของเธอแพ้ภัยตัวเธอถอนใจด้วยความหงุดหงิด ก่อน

ตอนที่ 44.เขาฝืนเอ่ย “อย่าพูดอีกเลย ลูกเอ๊ย นี่ก็ป๋านะ ขอละ อย่าเพิ่มเติมบาปให้กับตัวเองอีกเลย ลูก...มันจะชดใช้ไม่หมดสิ้น”แต่คุณพิมกลับแย้มเยาะและแค่นหัวเราะออกมา“ป๋ากลัวอะไร มากลัวแทนพิมหรือ ไม่ต้องกลัว ในเมื่อพิมยังไม่กลัว อย่ามานึกกลัวแทนพิม ไม่ต้องมาอ้างว่าพิมจะบาป เพราะพิมไม่เหลืออะไรอีกแล้วในชีวิต ความหวังใดๆ ก็หมดไป นับจากวันที่ป๋าสะบั้นมันลง”“ป๋าทำอะไรพิมเล่า...ทำไมพิมไม่มองตัวเอง พิมทำตัวเอง ป๋าเพียงแต่ช่วยพิมมาตลอดนะ” เขาเอ่ย “พิมเคยมองตัวเองบ้างไหม เคยสำรวจตัวเองไหม ผิดของตัวเอง เคยเห็นไหม”ก่อนเขาจะผวากับเสียงแหลมกรี๊ด คุณพิมกลายเป็นเหมือนนางมารร้ายไปในพริบตานี้เอง พริบตาที่เธอแปลงรูป กรีดเสียงใส่“อย่ามาโทษพิมคนเดียวนะ ป๋า โทษป๋าด้วยสิ หากป๋าไม่ทำพิมก่อน พิมจะเป็นเช่นนี้ไหม ป๋ามองย้อนกลับไปสิ ใครขังพิมไว้ทุกข์ทรมานเช่นนี้ ใครทำ...” เธอเอ่ยดังๆ เต้นเร่าๆนายภูมินทร์พยายามจะกดเรียกพยาบาล แต่ตัวกดสัญญาณถูกคุณพิมดึงไปห่างจากมือเป็นอันมาก และเธอยังเอ่ยขู่ว่า“ประตูห้องก็ล็อก เสียงในนี้ไม่ออกไปค่ะ ป๋า แล้วใครจะเชื่อว่าพิมโหดร้ายกับป๋า ฟังนะคะ ป๋า ฟังพิมให้ดี หากยังอยาก

ตอนที่ 46.“นั่นเลือกเศษพลอยรับไหว้น้องสะใภ้หรือ คุณพิม”กำปั่นใบใหญ่สีแดงที่เธอยกออกมานี้คือที่ใส่พวกพลอยสี...“แหม...นึกว่าจะยกกำปั่นสีน้ำเงินออกมาหาของรับไหว้” แล้วคุณพุดก็หัวเราะคิกคัก “ให้แต่พลอยร่วงๆ”“พูดมากน่า”“ภีมเขาจะคิดยังไง รับไหว้เมียเขาด้วยพลอยสี”“นี่พุด...พวกพลอยพวกนี้ มันของเก่า” เธอเน้นเสียงบอก “พลอยเมืองจันท์ บ่อเก่าน้ำดีๆ หาไม่ได้อีกแล้ว ไม่ว่าจะทับทิมสยาม พลอยสีน้ำเงิน ไพลิน หรือบุษราคัม สีเหลืองแม่โขง หรือจะเป็นพลอยพม่าของเก่า...เม็ดตาละเม็ดเท่าลูกหิน มีสตาร์เกือบทุกเม็ด หลายเม็ดเจียระไนอย่างดีไม่ใช่พลอยหลังเบี้ย เข้าเรือน เข้าเป็นเส้นสร้อยคอ สร้อยข้อมือก็มีออกจะพร้อม ของพวกนี้ราคาเท่าไหร่ ฉันเห็นแต่ตามห้างมีแต่พวกพลอยใหม่ พลอยวิทยาศาสตร์ หลอกลวง ตบตาฉีดสี...ขายกันเกร่อ บางทีก็ขายได้ราคาแพงหลักแสน...”คุณพุดยักไหล่... “ก็คนมันสมยอมให้หลอก แต่นี่คุณพิมออกจะร่ำรวย...ทำเพชรหายสักสิบกะรัต ก็ไม่จนลงมังคะ”“ยัยพุด” เธอเอ็ด “แล้วตัวละ จะให้อะไรน้องสะใภ้ ทำมาพูดแดกดันฉันอยู่ได้”คุณพุดหัวเราะคิกคัก “รอคุณพิมให้ก่อน พุดค่อยเกทับ”“พิลึกคนจริงๆ เธอนี่”“อยากเกทับจ

ตอนที่ 48.ที่นั่นว่าตกแต่งหรูแล้ว ที่นี่ดูหรูหรากว่า และมีขนาดใหญ่กว่ามากมาย“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ...” เขาบอก จับมือหล่อนกุม มือหล่อนเย็นมาก“แม่จะออกมาเจอนันไหม” หล่อนถามแผ่วเบา“คงไม่”“มั่นใจนะคะ”“คุณพิมคงไม่ยอมให้มาเสนอหน้าตอนนี้ ขอโทษนะพูดตรงไปหน่อย เพราะไพฑูรย์ยังมีเรื่อง นงนุชก็ก่อเรื่องไว้”“ค่ะ”ทางเดินของชั้นล่างนี้ตรงเทอเรสด้านนอกเป็นกระเบื้องแผ่นโต เขาบอกว่าเป็นกระเบื้องแก้ว เนื้อใส...หล่อนไม่กล้าถามราคา แต่มันสวยมาก...และกระเบื้องนี้ก็ปูเข้าไปถึงห้องโถงด้านหน้าที่พอหล่อนเข้ามา ก็ยืนตะลึง ตัวแข็งอยู่กับที่ ก้าวเท้าเดินต่อไม่ออก มันสวยมากนี่บ้านหรือ...ห้องโถงเพดานสูง...อย่างกับห้องตามโรงแถมที่เป็นโถงด้านหน้า ตอนก้าวเข้าไป หล่อนเคยเข้าไปตามห้องโถงพวกนั้น แต่ที่นี่มีขนาดเล็กกว่า เพดานสูงมากเพียงเพื่อจะอวดช่อแชนเดอเลียสวยที่ห้อยลงมา แก้วคริสตัลทุกเม็ดเป็นประกายสะท้อนระยิบระยับ แม้จะยังไม่ได้เปิดไฟ...ตรงกลางเป็นลานน้ำพุขนาดย่อม...ท่ามกลางความเย็นที่สัมผัสเพราะติดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ ยังจะบันไดเวียนที่ราวบันไดเป็นสีทองอร่าม สลักเสลาลวดลายอ่อนช้อย...ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับ.

ตอนที่ 50.หล่อนฝืนกิน...และคุณพิมก็มองเห็น“กินเยอะๆ เธอผอมไปหน่อยนะ นันทา”นันทาฝืนยิ้ม“ไปขุดมาจากไหนจะบอกได้หรือยัง ภีม” คุณพุดได้ที “เหมือนไปขุดตัวแย้มาจากรู”“คุณพุด” ภีมทำเสียงเข้ม “พูดจาอะไร ให้มันดีหน่อยได้ไหมครับ”“หรือไม่จริง ตัวผอม หน้าตาดูสิ จืดชืด เหมือนอะไรดีละ...สาวบ้านนอก ก็ไม่ใช่นะ เพราะสาวบ้านนอกเดี๋ยวนี้เค้าก็แจ่มๆ กัน ถึงถามเธอว่าไปพาจากไหน”“คุณพุดจะรู้ไปทำไม”“อ้าว...จะไม่ให้ฉันรู้หัวนอนปลายเท้าเลยหรือ” คุณพุดลอยหน้าถามน่าหมั่นไส้นักหนา“คุณพุดรู้ได้” ภีมตอบเนิบๆ “แต่เวลาคุณพุดพาผู้ชายมานอนด้วย ผมไม่เคยไปละลาบละล้วงถามถึงกำพืดพวกเขา ทั้งที่สารรูปบางคนเหมือนขุดมาจากข้างถนน”เขายอกย้อนให้ คุณพุดก็กรี๊ดๆ“คุณพิม ฟังไอ้ภีมนะ ฟังมันปากหมากะพุด”“ก็เธอไปว่าภีมเขาก่อน”“แต่ถึงจะไปขุดมาจากไหน แต่พุดบอกแล้วไงว่าพุดไม่เคยโง่เอาใครมาเป็นผัวถาวร”“อ้อ...นั่นคือความฉลาดหรือครับ” ภีมเอ่ยถาม “ฉลาดตายละ”“ฉันไม่เป็นควายอย่างแกแล้วกัน ภีม นี่แกแต่งงานกับนังเด็กนี่แล้วใช่ไหม”“คุณพุด นังเด็กนี่ชื่อนันทา และเป็นเมียผม จะเรียกกันก็ให้เกียรติกันบ้าง ผมไม่ชอบวิธีการจิกหัวเรียก