All Chapters of เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Chapter 91 - Chapter 100

แม้ว่าคำพูดของหลี่เจินหรงจะไม่ดังมาก แต่ทุกคนในห้องกลับได้ยินชัดเจนและรู้สึกถึงความมุ่งมั่นและลึกซึ้งของหลี่เจินหรงที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้นห้องบัลลังก์เงียบสงัด ราวกับว่าเวลาทั้งหมดหยุดหมุนไปเมื่อคำพูดของหลี่เจินหรงดังขึ้นเกินกว่าที่ทุกคนในห้องจะมองข้ามได้จ้าวจินเทาก้าวไปข้างหน้า ประสานมืออย่างสงบตรงหน้าฮ่องเต้กงหานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ด้วยท่าทีเคร่งขรึม"ข้าเองก็ยืนยันว่าอย่างไรก็จะพาอินหลัวกลับไป" เสียงของจ้าวจินเทาดังเต็มห้อง สะท้อนให้ได้ยินถึงความมั่นใจในตัวเขา"และหากนางจะอยู่ที่วังหลวง ข้าก็สนับสนุนทุกทาง แม้ว่าอินหลัวนางจะแต่งกับอ๋องเหล่ยไปแล้ว เหมือนเป็นคนอื่นไปแล้ว แต่ข้าในฐานะบิดาของนางจะไม่มีทางให้นางอยู่กับอ๋องโหดหลี่เจินหรง" เขาพูดอย่างชัดเจนคำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในห้องกลายเป็นเย็นเฉียบ หลี่เจินหรงที่ยืนอยู่ข้างๆ รอยยิ้มที่เคยปรากฏบนใบหน้าของเขาก็หายไป ข้อมือของเขากำแน่น กัดฟันแน่นจนเป็นสันนูน คำพูดของจ้าวจินเทาทำให้หลี่เจินหรงรู้สึกเหมือนถูกเหยียบย่ำ แต่ก็ยังคงตั้งท่าทางที่เยือกเย็นและไม่แสดงออกมากนัก ดวงตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่จ้าวจินเทาอย่างมีความหมาย"ต้าหวาง..."

จ้าวจินเทายืนนิ่งอยู่กลางห้อง สายตาของเขาคมกริบและเต็มไปด้วยความโกรธ เขาหมุนตัวไปมองทางฮ่องเต้กงหานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์นิ่งเฉย ไม่มีการแสดงท่าทีอะไรมากนัก"ฝ่าบาท!" เสียงของจ้าวจินเทาแข็งกระด้าง "ท่านไม่เห็นเหรอว่าอ๋องหลี่เจินหรงทำอะไรอยู่ เขาคิดว่าตัวเองสำคัญนักหรือไง ถึงกล้าเหิมเกริมขนาดนี้ หากปล่อยไว้แบบนี้เท่ากับหอกข้างแคร่"กงหานไม่พูดอะไร แต่ท่าทีเขาก็แสดงให้เห็นว่าไม่ได้สนใจคำพูดของจ้าวจินเทามากนัก เขาถอนหายใจยาวจ้าวจินเทาเริ่มไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไปยิ้มหยัน"ข้าไม่สามารถทนให้อ๋องหลี่เจินหรงทำแบบนี้ต่อไปได้อีกหลี่เจินหรงกำลังยุ่งเกี่ยวกับลูกสาวของข้าผ่าบาทโปรดประทานอนุญาตให้ข้า …..”ทันใดนั้น กงหานก็ยกมือขึ้นเป็นการส่งสัญญาณว่าอนุญาตไแต่ไม่ใช้คำพูดเท่านั้น"ขอบพระทัยฝ่าบาท หลี่เจินหรงต้องตายข้าสัญญา"คำพูดของจ้าวจินเทาเบาราวกระซิบทว่าเค้นเสียงลอดไรฟันกงหานมองจ้าวจินเทาอย่างรอบคอบ รอยยิ้มบางๆ ค่อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเขา ขณะที่ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนั้นดูเหมือนจะเงียบลง ราวกับว่าเขาได้คำนวณทุกอย่างแล้ว "ถ้าท่านคิดว่าเป็นเช่นนั้น... ก็ลงมือเถอะ" เขาพูดเสียงเบา แต่ในความเง

ขบวนเดินทางเคลื่อนออกจากวังหลวงในยามบ่าย ไป๋อี้เซิง เยว่หรงและอวิ๋นเอ่อร์ เดินอยู่ข้างหน้า แม้จะดูเหมือนว่าขบวนจะราบรื่นแต่ภายในทุกคนมีท่าทีกังวลเล็กน้อยแม้ไม่มีใครแสดงออกมา“ท่านหมอ เราจะไปอยู่รอพี่ใหญ่ตรงไหนดี”“ตามที่นัดแนะกัน สิบห้าลี้ห่างจากประตูวัง ไม่เกินยามจื่อท่านอ๋องกับอินหลัวจะต้องพร้อมหน้า เมื่อนั้นค่อยออกเดินทางกลับเมืองหลี่” กลางคืนอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเงียบสงัด เสี่ยวหม่าเดินไปในความมืด เดินหลบเลี่ยงจากการตรวจสอบของผู้คนในวังหลวง จนในที่สุดก็มาถึงจุดที่พวกเขาสามารถหลบเร้นออกจากประตูของวังได้สำเร็จ"ท่านอ๋องขอรับ..." เสี่ยวหม่าพูดเบาๆ ขณะเดินนำหน้าไป"ด้านหลังพอจะหลบออกไปได้ ตอนนี้ไม่มีใครสงสัยแล้วขอรับ" กระซิบเสียงเบา เสี่ยวหม่าหันมามองหลี่เจินหรงและจ้าวอินหลัวที่เดินตามมาอย่างระมัดระวังหลี่เจินหรงก้าวเดินอย่างมั่นคง ดวงตามีแววพิจารณารอบตัว มือของเขายังคงแตะข้อมือของอินหลัวเบาๆ ท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด เสี่ยวหม่าก้าวนำไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ขณะที่หลี่เจินหรงเอียงหน้ามองไปที่อินหลัวที่เดินข้างๆ ใบหน้าดูหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด สายตาของอินหลัวหันไปมองหลี่เจินหรงกั

เสียงควบม้าแล่นฉับไวฝ่าเงามืดของราตรี ไป๋อี้เซิงที่สีหน้าเคร่งเครียดเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อแลสายตามาเบื้องหน้า เขากลับชะงักแทบล้มลงจากหลังม้า ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจเขาแทบหยุดเต้นหลี่เจินหรงนอนแน่นิ่ง ร่างแกร่งชุ่มด้วยเลือดสด กระบี่ที่แทงเข้าชายโครงทำให้ผืนดินเปื้อนแดงราวกับถูกสาดทับด้วยสีโลหิต“ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้น” ไป๋อี้เซิงร้องลั่นแม้จะถามไปแบบนั้นทว่ารู้แก่ใจดีว่าหลี่เจินหรงโดนลอบทำร้ายและหมายชีวิต รีบกระโดดลงจากหลังม้าอย่างไม่คิดชีวิต เขาคุกเข่าลงข้างกายร่างใหญ่ มือสั่นเล็กน้อยแต่ยังคงประคองศีรษะของเจินหรงขึ้น ล้วงหยิบยาจากอกเสื้อแล้วรีบหย่อนใส่ปากให้ทันที ก่อนใช้กระตุกถุงกระเพาะแพะที่มีน้ำดื่มรินเข้าไปในปากหลี่เจินหรงชะยาช่วยให้หลี่เจินหรงกลืนยาเข้าไป เสียงหายใจแผ่วเบาราวกับสายลมที่พร้อมดับลงทุกเมื่อทำให้ไป๋อี้เซิงกังวลไม่น้อยไป๋อี้เซิงกัดฟันแน่น ใช้แรงทั้งหมดลากร่างสูงขึ้นหลังม้า ก่อนกระโดดขึ้นควบม้าหันหัวกลับไปทางเดิมที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกลับถึงที่นัดพบ เยว่หรงกับอวิ๋นเอ่อร์รีบวิ่งเข้ามา พวกนางยังคอยอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเยว่หรงเบิกกว้าง น้ำตารินเผาะทันทีที่เห็นสภาพของพี่ชายตนเ

เสียงกลองศพดัง ตึง…ตึง…ตึง คลอไปกับเสียงสวดเบา ๆ ของนักพรตในสุสานใหญ่ ประตูสุสานเปิดกว้างให้ขบวนเคลื่อนเข้าไป โลงไม้ขัดเรียบสีเข้มถูกหามโดยทหารคนสนิทของเมืองหลี่ ด้านหลังคือเยว่หรงกับอวิ๋นเอ่อร์ที่ต่างสวมอาภรณ์สีขาวสะอื้นร่ำไห้ ดวงตาทั้งคู่บวมช้ำ น้ำเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความเศร้าโศกที่ไม่อาจเสแสร้ง"ท่านพี่… เหตุใดต้องเป็นเช่นนี้พี่ใหญ่ท่านจากข้าไปจริงๆ หรือ แล้วข้าจะอยู่อย่างไร"เยว่หรงเอามือปิดปาก น้ำตาไหลพราก ร่างบางแทบทรุดลงกับพื้นหญ้า อวิ๋นเอ่อร์รีบโอบประคองนางไว้ทั้งน้ำตา "องค์หญิงรอง…อย่าพูดเช่นนั้นเลยเจ้าคะ” “ฮึก…พี่ใหญ่จากข้าไปแล้วจริง ๆ หรือ"เสียงร่ำไห้นั้นสะท้อนก้องท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมของยามสนธยา สายลมพัดเอื่อยทำให้ธงขาวปลิวสะบัดราวกับร่วมอาลัยไป๋อี้เซิงก้าวนำขบวน ใบหน้าหมอหนุ่มซีดขาว ดวงตาคมแน่วแน่แต่ไม่อาจปิดบังความเคร่งเครียด เขากวาดตามองรอบด้านอย่างระมัดระวัง รู้ดีว่าต้องมีสายตาของคนของกงหานและจ้าวจินเทาซ่อนอยู่ในเงามืดเมื่อโลงไม้ถูกวางลงเบื้องหน้ากองฟืน เขาเป็นผู้ลงมือจุดไฟเอง เปลวเพลิงลุกโชนค่อย ๆ กลืนกินเนื้อไม้ กลิ่นควันฉุนตลบอบอวล ลมยามค่ำโหมกระพือให้เปลวเ