Semua Bab เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Bab 71 - Bab 80

เสี่ยวหม่ารีบขี่ม้ามาตามขบวนเมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่านอ๋องหลี่เจินหรงกับนายหญิงจ้าวอินหลัวถึงมีท่าทีไม่เหมือนปกติเห็นท่านอ๋องรั้งเอวของนายหญิงแน่นยังไม่ยอมปล่อยตัวนายหญิงอินหลัว แต่เสี่ยวหม่าแค่สงสัยว่าท่านอ๋องกับนายหญิงจ้าวอินหลัวกำลังเล่นอะไรกันอยู่หรือเปล่าเสี่ยวหม่าเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางเป็นห่วง"ท่านอ๋อง นายหญิง จะทำอะไรหรือขอรับ พิษกำเริบอีกแล้วหรือขอรับ ระวังตกจากม้านะขอรับ"หลี่เจินหรงหันขวับไปที่เสี่ยวหม่า ดวงตาของเขาเป็นประกายก่อนจะพูดออกมาดังๆ "หุบปากแล้วไปซะ" เสียงของหลี่เจินหรงแหบแห้งข่มขู่ ไม่ปล่อยให้เสี่ยวหม่าได้ถามต่อ ไม่อยากให้ใครเห็นว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ได้ยากแค่ไหนในตอนนี้เสี่ยวหม่าถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะรีบควบม้าผ่านไปไปโดยไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง หลี่เจินหรงกลับปล่อยมือจากบังเหียนม้า อินหลัวพยายามดิ้นหนี แต่มือที่รัดไว้ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้เต็มที่หลี่เจินหรงสูดหายใจลึก ก่อนจะกดคางลงบนไหล่ของจ้าวอินหลัวเบาๆ เสียงของเขาผสมผสานกับความโกรธและความเจ็บปวดในคำพูด น้ำเสียงแหบพร่า"ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป... เจ้าจะต้องทรมานที่สุด จนกว่าข้าจะพอใจ"น้

ร่างของอินหลัวในอ้อมแขนของเขายังคงมีแต่ความอ่อนแอ บนใบหน้าของหลี่เจินหรงมีเพียงความเย็นชา บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังเล่นเกมกับความรู้สึกในใจ ที่จริงเขารู้ดีว่าเขาควรจะให้ความสนใจกับการป่วยของอินหลัวมากขึ้น แต่เพราะความเคยชินที่ต้องปกป้องตัวเอง เขาจึงพยายามจะหลบหลีกมันไปไม่นานนัก ไป๋อี้เซิงก็เดินเข้ามา พร้อมกับเสี่ยวหม่าเยว่หรงและอวิ๋นเอ่อร์ เขาหยุดลงตรงหน้า “ข้าจะตรวจดูอาการของนางเสียก่อนจึงจะบอกได้ว่าเป็นอย่างไร” หลี่เจินหรงพยักหน้าเยว่หรงกับอวิ๋นเอ่อร์ช่วยกันจัดท่านอนและอวิ๋นเอ่อร์ที่นำผ้าชุบน้ำมาเช้ดใบหน้าซีดเซียวของอินหลัว"ท่านอ๋อง... นางมีอาการไข้สูงมาก เป็นพิษจากภายนอกที่ยังคงคั่งค้างในร่างกาย อาการกำเริบเพราะความเครียดและการเดินทางที่ยาวนาน และความที่เมื่อยล้าในการเดินทาง" ไป๋อี้เซิงรายงานอย่างเป็นทางการหลี่เจินหรงพยักหน้า "ทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ เพื่อบรรเทาอาการ""ขอรับท่านอ๋อง" ไป๋อี้เซิงตอบรับแล้วเข้าไปดูแลอินหลัวหลี่เจินหรงขยับไปที่ข้างๆ ไม่นานก็เห็นไป๋อี้เซิงเริ่มจัดการกับยาที่เขานำมาด้วยสายตาที่มุ่งมั่น หลี่เจินหรงยังคงยืนอยู่ข้างๆ ในท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่ส

ในความเงียบของกระโจม เสียงลมหายใจของผู้คนที่หลับไปแล้วรวมถึงเสียงลมหายใจเบาๆ ของอินหลัวที่เผลอหลับอยู่ในอ้อมแขนของหลี่เจินหรงทำให้บรรยากาศรอบตัวชวนให้รู้สึกเงียบสงบ ท่ามกลางแสงจางๆ ที่ส่องผ่านจากโคมไฟที่ยังติดอยู่บนเพดาน กระโจมเล็กๆ ดูอบอุ่นและเต็มไปด้วยความเงียบสงบหลี่เจินหรงนั่งอยู่ข้างแท่นนอนของอินหลัว ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขายังคงหลับสนิท ท่าทางของหลี่เจินหรงนั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวล สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของอินหลัวที่นอนหลับนิ่งอย่างอ่อนโยน มือของเขาพาดอยู่บนตัวจ้าวอินหลัวอย่างเบามือ ทั้งยังคงโอบกอดร่างบางนั้นให้แนบชิดกับตัวเขาท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบและความวิตกกังวล ทุกอย่างเหมือนจะหมุนวนไปช้าๆเสี่ยวหม่าที่เดินเข้ามาในกระโจม เห็นภาพตรงหน้าและหยุดยืนอยู่ที่ประตู กระทั่งยิ้มบางๆ ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกออกมาเป็นคำพูดได้ เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ยิ้มให้กับภาพนั้นอย่างรู้ดี“หาตั้งนานท่านอ๋องมาอยู่นี่เองสินะ”ในใจของเสี่ยวหม่าเต็มไปด้วยความเข้าใจ “ท่านอ๋องในที่สุดก็รู้ใจตัวเองสินะ...” เขาพึมพำเบาๆ ยิ้มน้อยๆภายใต้รอยยิ้มนั้นเสี่ยวหม่ารู้สึกเป็

"ชอบยั่วยวนบุรุษเช่นนี้สินะ ไม่แปลกใจเลยเจ้าจึงทำให้มีคนหลงใหลเจ้ามากมาย กี่คนกันนะ ทั้งอ๋องเหล่ย ทั้งท่านหมอ หรือว่าจะรวมคนสนิทของบิดาเจ้าก็คือเสียนหยางคนนั้นด้วยหรือแต่ละคนท่าทางองอาจหล่อเหลา เอหรือจะรวมเจ้าเสี่ยวหม่าไว้ด้วยหรือเปล่า ออกรับแทนเจ้าตลอดเวลา"ฟาดงวงฟาดงาคำพูดของหลี่เจินหรงกระแทกเข้าไปในใจของอินหลัว ไม่รู้ว่ามันเป็นการพูดด้วยความโกรธเกลียด หรือความหึงหวงที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาอินหลัวกดความเจ็บปวดในใจเอาไว้ลึกๆ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ท่านอ๋องคิดจะพูดถึงใครก็พูดเถอะ ข้าทำอะไรท่านไม่ได้ ข้าแค่... เป็นคนที่ไม่มีค่าเท่านั้นเอง ในสายตาท่านจะทำอะไรก็ผิดไม่ทำก็ผิดอยู่แล้ว"หลี่เจินหรงจ้องมองอินหลัวอยู่ในท่าทางนิ่งๆ ตลอดเวลา ความรู้สึกที่เขามีกับเธอนั้นดูเหมือนจะเป็นการผสมผสานระหว่างความโกรธและไอ้ความรุ้สึกอีกอย่างที่มันนถาโถมนี่คือความรู้สึกใดกันแน่"...ปราณเราเชื่อมกันสินะตอนนี้ข้ารู้สึกแปลกๆ หรือว่าเป็นเจ้าที่รู้สึกแบบนั้นแล้วส่งต่อมาถึงข้า ชิ…ช่างเถอะข้าหาสนใจไม่ เพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงต้องมาคอยสนใจเจ้าแบบนี้"หลี่เจินหรงพึมพำเบาๆ ความรู้สึกของทั้งสองคนยิ่

“อ๊ะ...อย่าดื้อรั้นนักสิข้าอกให้นอนพักนอนพักรอเวลาเคลื่อนทัพ”อินหลัวเม้มปากหมั้นไส้คำฑุดกลับไปกลับมาของหลี่เจินหรงและยังหมั้นไส้ดวงตาแวววาวนั้นอีก จึงพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาก็ทำได้แค่ฮึดฮัด เบาๆ “ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาประคอง ข้าสบายดี” แต่คำพูดนั้นกลับฟังดูไม่ค่อยแน่ใจเพราะยังคงรู้สึกอ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงหลี่เจินหรงไม่พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วก็ประคองอินหลัวไปที่แท่นนอน อย่างระมัดระวังให้มานอนสบาย เขานั่งข้างๆ ห่มผ้าให้เสี่ยวหม่าที่ยืนอยู่ข้างๆ มองการกระทำของนายตนอย่างละเอียดราวกับอ่านออกในทุกๆ การเคลื่อนไหว เขากระซิบกับเยว่หรงเบาๆ “องค์หญิงรองขอรับ ข้าน้อยว่าชักจะอย่างไงอย่างไงเสียแล้วขอรับ”เยว่หรงหันมามองด้วยความสงสัย “อะไรคืออย่างไง อย่างไง”เสี่ยวหม่ามองไปที่อินหลัวที่กำลังเอนตัวนอนอย่างอ่อนแรงในอ้อมแขนของท่านอ๋อง แล้วกระซิบเสียงต่ำกว่าเดิม “นายหญิงจ้าวอินหลัวมีท่าทีแบบนี้ไม่ใช่ว่ากำลังตั้งครรภ์หรือขอรับ... ท่านอ๋องถึงกลับประคองเลยทีเดียว”เยว่หรงอ้าปากค้าง รู้สึกตกใจและประหลาดใจ “แย่แล้วสิ... น่าสงสารจริง มีลูกติดท้องทั้งๆ ที่อ๋องเหล่ยก็ตายไปแล้ว”เสี่ยวหม่าถอนหายใ