เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย のすべてのチャプター: チャプター 111 - チャプター 120

ไม่นานหลังจากนั้น ขบวนทหารของกงหานก็เดินทางมาถึงโรงเตี๊ยมที่ท่านป้ากับท่านลุงอีกแล้ว ทั้งที่แห่งนี้สงบเงียบไม่มีวี่แววของคนอื่น มีเพียงแสงจากโคมไฟเล็กๆ ที่ส่องสว่างอยู่ในมุมห้อง ทหารหลายคนเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม ค้นหาทุกซอกทุกมุม ในขณะที่ท่านป้ากับท่านลุงยังคงทำตัวสงบ ท่าทางเหมือนไม่รู้สึกตกใจอะไรเพราะเตรียมการไว้แล้วนั่นเอง"ใต้เท้าทั้งหลาย พวกท่านมาอีกแล้ว"ทหารคนหนึ่งที่นำหน้ามาตอบทันที "ท่านลุง ท่านป้า ข้าได้ข่าวมาว่า มีบุคคลสำคัญหายตัวไป ข้าจึงมาค้นหาที่นี่ ขออนุญาตตรวจสอบหน่อยนะขอรับ"ยังติดใจสุราดีของท่านลุงท่านลุงยิ้มแห้งๆ แต่ตอบด้วยเสียงสงบ "อีกแล้วหรือใต้เท้าพวกท่านเพิ่งจะค้นที่นี่ไปแน่ใจหรือว่าอยากตรวจสอบที่นี่ ไม่มีอะไรผิดปกติหรอกครับ ทุกอย่างที่นี่สงบดี"ท่านป้าเดินออกมาจากห้องครัว แสร้งทำท่าทางตกใจ "ไอ้ย่าพวกท่ามาที่นี่ทำไมกันอีกจะไม่ให้พวกเราทำมาค้าขายบ้างเลยหรือ.. ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลยพวกท่านก็ละเว้นเราสักครั้ง"ทหารกลุ่มนั้นมองไปรอบๆ ทุกซอกทุกมุมก่อนที่จะพยักหน้า "ขออภัยที่รบกวน ท่านทั้งสอง พวกข้าต้องลาแล้ว" พวกเขาค่อยๆ เดินออกไปจากโรงเตี๊ยม แต่ท่านลุงก็ไม่ยอมหยุด

ในห้องที่มืดสลัว ท่ามกลางเสียงของลมที่พัดผ่านหน้าต่างใหญ่ ม้าเร็วจากเมืองหลี่ควบมาด้วยความเร็ว ตัวทหารที่ขี่ม้ารีบกระโดดลงจากหลังม้าและยื่นจดหมายที่มีตราครุฑหล่ออยู่ในมือให้แก่ผู้เป็นเจ้านายอย่างเร่งรีบม่อเฉวียนรับจดหมายมาด้วยท่าทางเรียบเฉยทว่าในใจตื่นเต้นไม่น้อย แต่เมื่อเปิดมันและอ่านเนื้อความในนั้น ใบหน้าของม่อเฉวียนก็เปลี่ยนไปในทันที ราวกับมีบางสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้"ท่านอ๋องหลี่เจินหรงตอนนี้กำลังเดินทางกลับพร้อมกับพระชายาอ๋องเหล่ย...จ้าวอินหลัว..."คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของม่อเฉวียน นางกัดฟันแน่นจนฟันแทบจะหัก และนิ้วมือที่จับจดหมายก็กำแน่นขึ้นจนขอบกระดาษบิดเบี้ยว"ทำไมยังพานางกลับมาอีก..." ม่อเฉวียนพูดเสียงต่ำพร้อมกับยกมือขึ้นบีบหน้าผากอย่างรุนแรง พยายามประคองอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านในตัวเอง "ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้คิดว่านางจะต้องไปแล้ว...ไปลับ...ทำไมยังตามท่านอ๋องกลับมาอีก"หยุดพูดเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหันมองไปที่ทหารที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางที่เจียมตัว พูดออกมาอย่างเจ็บปวดในใจ "ทำไมท่านอ๋องจึงพานางกลับมาอีก...แล้วทำไม...นางถึงยอมกลับมากับท่านอ๋องอีก ไหนคราวแรกที่เยว่หรงกลั

ในกระโจมกลางป่า เสียงลมพัดผ่านทำให้ปลายกระโจมพลิ้วไหวเล็กน้อย ภายในห้องมีแสงแดดอ่อนๆ จากเช้าที่เริ่มสาดส่องเข้ามาผ่านช่องกระโจม เมื่อนิ้วมือของอินหลัวค่อยๆ เคลื่อนไหว ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่สิ่งที่เห็นคือหลี่เจินหรงที่หลับอยู่ข้างๆ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาเหมือนกับรูปปั้นหินที่สลักมาอย่างดี ลมหายใจของเขาเบาบางแต่สม่ำเสมอ ใกล้ๆ กับใบหน้าของอินหลัวเอง ยิ้มเขินกับความอบอุ่นเมื่อคืนที่ผ่านมาอาการเจ็บปวดหายไปเมื่อไหร่รู้แค่ว่ามีคนนอนกอดทั้งคืนอินหลัวจ้อมมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม พึมพำเบาๆ ด้วยความไม่ลืมตัว “คนอะไรหล่อวัวตายควายล้ม แต่... ขี้โกงที่สุด” เอื้อมมือขึ้นมาบีบจมูกโด่งของหลี่เจินหรงเบาๆ แบบไม่คิดอะไรทันใดนั้น หลี่เจินหรงก็ลืมตาขึ้นและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดจมูกโด่งของตัวเองลงบนแก้มของอินหลัวสุดแรง ทำให้อินหลัวอ้าปากค้างและทำตาโตเหมือนจะตกใจจนแทบพูดไม่ออก"ท่านอ๋องจะเอาเปรียบกันมากไปแล้วนะมาหอมได้อย่างไร" อินหลัวพูดเสียงแหลมทั้งๆ ที่หน้าแดงยกมือขึ้นกุมแก้มบางไว้หลี่เจินหรงยังคงยิ้มอยู่แล้วพูดอย่างเรียบๆ “ข้าได้ยินเจ้าพูดว่าข้าขี้โกง ข้าก็ควรจะขี้โกงให้สมกับคำพ

ขบวนของหลี่เจินหรงเดินทางมาถึงเขตเมืองหลี่แล้ว เมื่อถึงลำธารริมทางที่เงียบสงบ ยามค่ำขบวนหยุดพักเพื่อให้ทุกคนได้คลายความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางยาวนาน อินหลัวนั่งอยู่บนหินใหญ่ข้างลำธารอย่างสบายอารมณ์ กำลังเพลิดเพลินกับการกินปลาย่างที่เสี่ยวหม่าทำให้ ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่แสดงถึงความสุขและความสงบในช่วงเวลานี้ในขณะที่อินหลัวกำลังเคี้ยวเนื้อปลาตัวอวบๆ ขาวๆ ด้วยความเพลิดเพลิน และกลิ่นหอมจากการย่างปลาก็ลอยมาเตะจมูก หัวหน้ากองอารักขาเดินเข้ามา พร้อมกับลากลูกน้องคนหนึ่งที่ดูจะกลัวจนตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด"คุกเข่าตรงนี้สารภาพกับท่านอ๋องไปให้หมด!"หัวหน้ากองอารักขาพูดด้วยเสียงแข็ง ก่อนจะชี้ไปที่หลี่เจินหรง ลูกน้องที่ถูกลากมาคุกเข่าก็ทำท่าทางลนลาน มือที่สั่นเทาจะยกขึ้นคำนับหลี่เจินหรงอย่างเคารพ"ข้าน้อย...ข้าน้อยสมควรตาย..ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วยข้าน้อยผิดไปแล้ว." เขาพูดเสียงสั่นสะท้านหลี่เจินหรงมองเขาด้วยดวงตาที่เย็นชา ก่อนจะถามเสียงต่ำ "เจ้าทำอะไรผิดถึงต้องมาคุกเข่าขอร้องข้า"ทหารร่างผอมคนนั้นหันหน้าหันหลังหัวหน้ากองอารักขาไม่ตอบคำถามทันที แต่กลับเดินมายืนอยู่ข้างๆ ตัวเขาแล้วพูดขึ้นว่า "ข

หลี่เจินหรงผละออกจากอินหลัวเล็กน้อยแล้วมองเข้าไปในดวงตาของอินหลัว ดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ทั้งหมด แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความอ่อนแอที่เขาไม่เคยยอมรับมาก่อน เขาที่อยากจูบอยากอดอยากทำมากกว่านั้น"ข้าไม่มีทางใจดีกับเจ้าอีกแล้วอินหลัวและจะไม่ยอมให้เจ้าปั่นหัวอีกต่อไป... " เสียงของเขาขาดหายไป พูดออกมาเหมือนกับคำสัญญาที่ไม่เคยพูดมาก่อนริมฝีปากอุ่นกดปิดบดเบียดทั้งหิวกระหายและอ่อนหวานอินหลัวรู้สึกเหมือนหัวใจของทั้งสองคนเชื่อมต่อกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทั้งเจ็บปวดทั้งุขสมและอยากลิ้มลอง“ข้าต้องการเจ้าอินหลัว” เขากระซิบเบา ๆ ใกล้ริมหู ความรู้สึกในเสียงนั้นลึกซึ้งจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อินหลัวพยายามถอยหลังหนี แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถหนีจากความรู้สึกที่บีบคั้นในใจตัวเองได้ ปราณที่เชื่อมกันยังคงอยู่ราวกับจะพันธนาการทั้งสองไว้หลี่เจินหรงดึงอินหลัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใจของเขาก็เหมือนจะสูบหายไปเมื่ออยู่ใกล้ อินหลัว"ข้าต้องการเจ้า อินหลัวยอมเป็นของข้าเสีย แล้วข้าจะยอมยกโทษให้เจ้า" เสียงของเขาดังขึ้นในห้องนั้น เป็นคำพูดที่มาจากความรู้สึกลึกสุดของเขา แ