Semua Bab เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Bab 81 - Bab 90

ในระหว่างที่ทัพของหลี่เจินหรงกำลังมาถึง วังหลวงก็เต็มไปด้วยความคึกคักและความตื่นเต้น ฮองเฮาเยี่ยนซีและข้าราชบริพารยืนรออยู่ที่ทางเข้าของวัง ตลอดเวลาที่ผ่านมาฮองเฮาเยี่ยนซีรอคอยการมาหลี่เจอนหรง เมื่อม้าเร้วบอกว่า หลี่เจินหรงกำลังเดินทางมา ขบวนของหลี่เจินหรงหยุดลง สายตาของฮองเฮาเยี่ยนซีเบิกกว้างธงดำโกบกสะบัดน่าเกรงขาม ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น หลี่เจินหรงกับจ้าวอินหลัวอยู่บนหลังม้าตัวเดียวกัน มองจากระยะไกลแล้ว ดูเหมือนจะเป็นหลี่เจินหรงกำลังประคองจ้าวอินหลัวด้วยความอ่อนโยน ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ฮองเฮาเยี่ยนซีรู้สึกประหลาดใจจ้าวอินหลัวที่ดูเหมือนจะเหนื่อยล้าและอ่อนแอหลังจากการเดินทางมาไกล ยกขาลงจากหลังม้า หลี่เจินหรงค่อยๆ ประคองร่างเล็กๆ ลงจากหลังม้าอย่างช้าๆ ใบหน้าของหลี่เจินหรงยังคงเย็นชาแต่ท่าทางที่เขาประคองจ้าวอินหลัวนั้นกลับอ่อนโยนราวกับไม่ใช่บุรุษที่โหดร้ายอย่างที่ฮองเฮาเยี่ยนซีเคยรู้จัก“ท่านอ๋อง…” เสียงฮองเฮาเยี่ยนซีดังขึ้นเบาๆ ดวงตาของนางยังจ้องไปที่หลี่เจินหรงและจ้าวอินหลัวอย่างไม่อยากเชื่อ พลางยิ้มน้อยๆ“น้องสาวการเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง”หลี่เจินหรงหันมามองฮองเฮาแวบหนึ่ง ก่อน

บรรยากาศในห้องเสวยของวังหลวงเต็มไปด้วยความหรูหรา ท้องพระโรงขนาดใหญ่ถูกจัดไว้สำหรับเสวยของฮ่องเต้เท่านั้น สายตาของคนในวังหลวงต่างจับจ้องไปที่การเสวยที่สำคัญในวันนี้ โดยเฉพาะการที่ฮองเฮาเชิญองค์หญิงเยว่หรงและจ้าวอินหลัวมาร่วมเสวยกับฮ่องเต้กงหาน เป็นการต้อนรับอย่างเป็นทางการที่ไม่ธรรมดากงหานนั่งอยู่ที่ตำแหน่งประธานของโต๊ะยาวทองคำ ข้างๆ คือฮองเฮาเยี่ยนซีที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงที่สุดของโต๊ะ กงหานนั้นดูสง่างามและเคร่งขรึม ดวงตาของกงหานจ้องมองไปยังอาหารที่ถูกนำมาวางอย่างพิถีพิถันบนโต๊ะ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเป็นพิเศษ ขณะที่เสียงกระทบของจานและช้อนดังอยู่ในบรรยากาศ"เยว่หรง จ้าวอินหลัว ข้าเชิญพวกเจ้ามาร่วมเสวยด้วยความยินดี ข้าคิดว่าเราควรใช้เวลานี้เพื่อสนทนาและแลกเปลี่ยนความคิดกัน หลังจากที่ไมไ่ด้พบกันเสียนาน" ฮองเฮาหันไปยิ้มให้กับสองสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เยว่หรงที่นั่งอยู่ข้างจ้าวอินหลัว ยิ้มแย้มเล็กน้อย แต่สายตาของกลับฉายแววระมัดระวัง ขณะที่จ้าวอินหลัวเองก็พยักหน้าเบาๆ ยิ้มอย่างเรียบง่าย ดูเหมือนจะพยายามทำตัวให้เข้ากับบรรยากาศที่มีความตึงเครียดอยู่ใต้พื้นผิว"ขอบพระทัยพี่สะใภ้จริงๆ ที่เชิญข

ในห้องบรรทมที่เงียบสงบ บรรยากาศดูเย็นยะเยือกและเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม แม้แสงจันทร์จะส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างแต่ก็ไม่สามารถทำให้ความตึงเครียดในห้องนี้จางหายไปได้ฮ่องเต้กงหานเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่วายยังคงพยายามระมัดระวังไม่ให้เสียงฝีเท้าดังเกินไปเพราะรู้ดีว่าฮองเฮาเยี่ยนซีคงไม่พอใจที่เขาสั่งทำขนมหวานให้จ้าวอินหลัวเมื่อช่วงเย็นเยี่ยนซีที่นั่งอยู่บนแท่นบรรทมทำท่าทางไม่พอใจ สีหน้าตึงเครียดและไม่แสดงความยินดีใดๆ เมื่อเห็นฮ่องเต้เข้ามา ใบหน้าของเยี่ยนซีเผยความไม่พอใจและรู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย“เยี่ยนซีถวายพระพรฝ่าบาท” ถึงกระนั้นก็ต้องถวายพระพรตามธรรมเนียม“หือ ทำไมไม่ไปพบข้าวันนี้ไม่อยมไปเดินหมากกับข้า” ้ยียนซีห้มหน้า"ฝ่าบาท...ท่านต้องการอะไรจากข้ากันแน่ ทำไมถึงทำเช่นนี้" เยี่ยนซีพูดเสียงเบา แต่ยังมึนตึงฮ่องเต้กงหานเดินเข้ามาหาเยี่ยนซีอย่างช้าๆ ไม่ตอบคำถามทันทีแต่กลับยิ้มบางๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วค่อยๆ ก้าวไปใกล้แท่นบรรทมของเยี่ยนซี"ไม่ต้องการอะไรจากเจ้าเลย...แค่เพียงให้เจ้าทำตามใจตัวเอง และเป็นตัวของตัวเองก็เพียงพอแล้ว” ฮ่องเต้กงหานพูดเสียงต่ำและนุ่มนวลเยี่ยนซีหันไปมองกงหานด้วยสาย

หลี่เจินหรงยืนนิ่งอยู่ ดวงตาคมจ้องไปที่ใบหน้าของจ้าวอินหลัวที่ดูเหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง รู้ว่าจ้าวอินหลัวกำลังเก็บอารมณ์ไว้ภายในแต่กลับยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน"แล้วไหนที่ว่าจะอ้อนวอนขอให้ข้าช่วย" หลี่เจินหรงถามเสียงราบเรียบแต่นัยน์ตากลับแฝงไปด้วยความสนุกสนาน"ทำไมทำเป็นหงุดหงิดแบบนี้ จะได้เรื่องหรือ"จ้าวอินหลัวที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงเอียงคอไปด้านหนึ่ง แล้วก็อมยิ้มขำๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความขบขัน"แหม ไม่น่าเชื่อเลยนะ…เชื่อมปราณแบบนี้น่าจะเชื่อมใจแล้ว ข้าจะได้รู้ว่าท่านอ๋องคิดอะไร" จ้าวอินหลัวพูดเสียงยั่วยวนหลี่เจินหรงหัวเราะเบาๆ ในลำคอมองจ้าวอินหลัวด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความสนุก ก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดี"ข้าน่ะรู้ใจเจ้า ว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่เจ้า...รู้ใจข้าไหม" ยิ้มกว้างขึ้นคำถามนั้นทำให้จ้าวอินหลัวชะงักไปเล็กน้อย ส่ายหน้าช้าๆ แล้วตอบเสียงเบา"อย่ามาหลอกถามข้าเลย ข้าไม่รู้ใจใครทั้งนั้น ถ้าท่านไม่พูดข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านคิดยังไง"หลี่เจินหรงขยับเข้าไปใกล้ๆ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ดวงตากลมโตของจ้าวอินหลัวอย่างจริงจังแม้จะยิ้มอยู่ก็ตามแต่ท่าทางของเขาแฝงไปด้ว

เมื่อขบวนเดินทางมาถึงวังหลวงในที่สุดจ้าวจินเทาผู้มีอำนาจแห่งตระกูลจ้าวรีบเดินตรงไปยังห้องพักของจ้าวอินหลัวทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลที่ได้รับข่าวการเดินทางของบุตรสาวที่มาถึงแล้วอย่างปลอดภัยแต่เมื่อเขาเห็นจ้าวอินหลัวนั่งอยู่ในห้องนั้น กลับพบว่าจ้าวอินหลัวทำท่าทางเย็นชาและห่างเหินราวกับไม่รู้สึกถึงความสนิทสนมที่ควรมีระหว่างพ่อลูก“ลูกพ่อ เป็นอย่างไรบ้าง”จ้าวอินหลัวเงยหน้าขึ้นมองจ้าวจินเทา ดวงตาแสดงออกถึงความลังเลน้อย และจ้าวอินหลัวก็ไม่ได้ทำท่าทางใดที่แสดงให้เห็นว่ารอคอยพ่อเลยแม้แต่น้อย"จ้าวอินหลัว เจ้าไม่ดีใจหรือที่ได้พบพ่อ" จ้าวจินเทาเอ่ยเสียงทุ้ม ท่าทางแฝงด้วยความสงสัย“ข้า ๆๆ ดีใจสิดีใจที่สุดเลยที่พบท่าน”"ทำไมเจ้าถึงทำท่าทีเย็นชากับข้าล่ะ พ่อมาเพื่อรับเจ้านะ"จ้าวอินหลัวเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนจะขบคิดคำพูดของตัวเองก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ และตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าคะ ท่านพ่อ...แค่ข้าเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางและข้าเพิ่งจะหายป่วยไข้"คำพูดของจ้าวอินหลัวแฝงไปด้วยความหม่นหมอง จ้าวจินเทาไม่ค่อยพอใจนักกับท่าทางเย็นชาของบุตรสาว เขาขยับตัวเข้าใกล้และยิ้มอย่