Semua Bab เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Bab 101 - Bab 110

ภายในตำหนักใหญ่ของฮ่องเต้กลิ่นกำยานหอมกรุ่นอบอวล เยี่ยนซีที่สวมชุดบางเบาสีแดงสด กำลังรินชาใส่ถ้วยชาร้อนส่งให้กงหานอย่างเอาใจ ดวงหน้าสวยยกยิ้มออดอ้อน แต่บุรุษผู้สูงศักดิ์กลับเพียงยกมือรับ ก่อนจะวางถ้วยลงโดยไม่แม้แต่จะจิบสักอึกคิ้วเข้มของกงหานขมวดมุ่น แววตาเหี้ยมคมฉายแววไม่สบอารมณ์ น้ำเสียงเรียบแต่ทุ้มต่ำแฝงความเด็ดขาด"ข้าจะไปเยี่ยมอินหลัว เจ้าก็กลับไปนอนเสียคืนนี้เจ้าไม่ต้องอยู่ปรนนิบัติข้าแล้ว" มือเล็กของเยี่ยนซีที่กำชายเสื้อพลันสั่น สูดหายใจพลางฝืนยิ้มอย่างยากลำบาก"ยามนี้ก็ยามจื่อแล้ว… จะไปเยี่ยมนางตอนนี้ ไม่ดึกเกินไปหน่อยหรือเพคะ" น้ำเสียงหวานแต่แฝงความหึงหวงกงหานปรายตามองเพียงแวบเดียว ดวงตาเย็นเฉียบราวหิมะที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ยคำปลอบใคร "สำหรับนาง ไม่ว่ากี่โมงยาม…ข้าก็จะไป"คำตอบสั้นห้วนกลับแทงลึกเข้าในใจของเยี่ยนซีราวคมมีด นางก้มหน้าซ่อนแววตาที่สั่นไหวไว้ใต้เงาไฟตะเกียง มุมปากที่ยิ้มงดงามพลันกลายเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น“เพคะ คำตอบสั้นๆ กับใจสั่นๆ ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไปขบวนจากเมืองหลี่ที่มีราชครูจงหลินเหวินเป็นผู้สั่งการลับๆ มาถึงเรือนพักเล็กๆ กลางป่าเขาอย่างเงียบเชียบ ทหารเมือง

เสียงสายลมพัดเอื่อยลอดเข้ามาในเรือนพักที่เงียบสงัด แสงแดดอุ่นยามเช้าส่องผ่านบานหน้าต่างเก่าแก่ทาบลงบนร่างสูงใหญ่ของชายผู้หนึ่ง หลี่เจินหรงค่อยๆ ขยับกาย ลำแขนแข็งแรงยันแท่นนอนขึ้น ร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลสั่นสะท้านเพราะแรงที่สูญไปมาก แต่แววตากลับเด็ดเดี่ยวไม่ยอมแพ้ไป๋อี้เซิงที่กำลังบดสมุนไพรอยู่รีบหันมา เห็นเจินหรงพยายามลุกขึ้นก็รีบวางของแล้วเข้ามาพยุง "ท่านอ๋อง ท่านจะฝืนเกินไปหรือไม่ ร่างกายท่านยัง…ไม่เข้าที่""ข้าไม่เป็นไร สองวันมานี้รู้สึกดีไม่น้อยหลายวันมานี้…ร่างกายของข้าฟื้นเร็วมากกว่าที่คิดนัก"เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น แม้เจือความแหบพร่าแต่มั่นคงนัก เจินหรงนั่งพิงหมอนสูง หอบหายใจแผ่วแต่ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวยังคงเปล่งประกาย ไป๋อี้เซิงมองสำรวจชีพจรและบาดแผลที่กำลังสมานตัว แล้วถอนหายใจยาว ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง"นั่นเป็นเพราะ…จ้าวอินหลัว นางได้ยาบำรุงชั้นเลิศแน่ ข้าดูจากความเปลี่ยนแปลงของท่านแล้วไม่ผิดแน่ๆ ที่สำคัญ…นางยังแบ่งปราณและอาการเจ็บมาครึ่งหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะอินหลัว ป่านนี้ท่านอ๋องคงไม่เหลือลมหายใจแล้ว"ไป๋อี้เซิงพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง เจินหรงสะดุดเล็กน้อย เมื่อได้ยินชื่ออินหลั

ในยามค่ำคืนอันเงียบสงัด เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างสู่ห้องของอินหลัว ท่ามกลางความมืดมิด เสียงฝีเท้า ดังใกล้ขึ้นมา เสี่ยวหม่ากำลังยืนมองนางกำนัลคนหนึ่งที่ถือยาเข้ามาในห้อง"ท่านนายหญิงเจ้าขา ข้าเอายาจากท่านหมอมาให้ท่าน ปั๊ก"ยังไม่ทันที่นางกำนัลจะพูดจบ เสี่ยวหม่าก็กระโดดไปข้างหน้า สับฝ่ามือรวดเดียวเข้าที่ต้นคอของนางกำนัลสาวทันทีกำลังจะล้มลงแต่เสี่ยวหม่ารับร่างเล็กของนางกำนัลไว้อินหลัวที่นั่งอยู่บนแท่นนอนมองอย่างตกใจ มือปิดปากน้อยๆ ราวกับกลัวเสียงของตัวเองจะทำให้เกิดอะไรขึ้น "เสี่ยวหม่า ท่านทำรุนแรงไปหรือไม่"เสี่ยวหม่าเหลือบมองไปที่อินหลัวด้วยสายตาเรียบเฉยนิ่งสนิท ประคองนางกำนัลที่นอนหมดสติอยู่กับพื้นไปวางพิงข้างกำแพงอย่างแผ่วเบา เขายิ้มเล็กน้อยแล้วตอบกลับด้วยเสียงที่ยังคงสงบ "รุนแรงเหรอ ข้าเหรอ เปล่าหรอก ข้าแค่คิดว่าบางทีนี่อาจเป็นยาพิษจากฮองเฮาที่นำมาให้นายหญิง!"อินหลัวฟังแล้วทำท่าทีตกใจอีกครั้ง "ยาพิษ"ขมวดคิ้ว "ข้าสมมุติเฉยๆ ไม่เช่นนั้นก็ไม่กล้าลงมือกับอิสตรี แต่พอคิดว่านายหยิงกำลงอยู่ในอันตรายข้าจึงกล้าลงมือ"อินหลัวยิ้มแห้งๆ พลางคิดว่าเสี่ยวหม่านี่ก็เป็นคนดีจริงๆเสี่ยวหม่าเดินไปห

เมื่อท่านป้าพาอินหลัวและเสี่ยวหม่าเดินเข้าไปในห้องลับที่ซ่อนอยู่ในมุมลึกของโรงเตี๊ยม ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องมืดที่มีแสงไฟสลัวๆ จากคบเพลิงที่ติดอยู่ตามผนัง ทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบอย่างน่าแปลกใจ เมื่อประตูห้องลับถูกเปิดออก เสียงไม้ดังเบาๆ พร้อมกับแสงเทียนที่ส่องเข้ามาจากด้านนอก อินหลัวเดินตามท่านป้าไปอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางความมืดมิดของห้อง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากที่พักนี้ แม้จะไม่คุ้นเคยนัก แต่ทุกอย่างก็ดูปลอดภัยดี ท่านป้าพาอินหลัวและเสี่ยวหม่าไปยังมุมหนึ่งของห้องที่มีเตียงไม้ขนาดใหญ่ประดับด้วยผ้าห่มหนานุ่มหลี่เจินหรงที่นั่งอยู่ในมุมห้องตรงข้ามกับประตู มองไปที่อินหลัวที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเสี่ยวหม่า ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เจออินหลัวที่นี่ การเห็นใบหน้างดงามของอินหลัวในอาภรณ์ขันทีทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้นไปครึ่งหนึ่ง เขาแทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะได้เจอกับอินหลัวอีกครั้ง“เจ้าเสี่ยวหม่า นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ”ดวงตาของหลี่เจินหรงเต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ที่ซับซ้อนจากความตื่นเต้นและดีใจที่ได้เห็นอินหลัวในที่นี้ เขามองใบหน้างดงามของอินหลัวในอาภรณ์ขันทีที่ทำให้อินหลัวดูเหมื

หลี่เจินหรงยืนอยู่ตรงหน้าอินหลัว ร่างสูงของเขาขยับเข้ามาอย่างรวดเร็วและแนบแน่น เขากอดอินหลัวอย่างแรงจนร่างของอินหลัวสัมผัสกับร่างของเขาไว้ทั้งตัว หัวใจที่เต้นรัวและอุ่นจากความห่วงใยพุ่งไปยังอินหลัวเต็มๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจังที่ไม่มีที่สิ้นสุด"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว" หลี่เจินหรงพูดอย่างแผ่วเบา “แค่เห็นเจ้า ข้าก็ดีใจที่สุด แค่เห็นเจ้าปลอดภัย ข้าก็ดีใจมากๆ ... ข้าไม่รู้เลยว่าเพราะข้าห่วงคนเชื่อมปราณ หรืออาจเพราะข้าที่กลัวว่าเจ้าจะตายแล้วข้าต้องตายตาม หรือเปล่า...” เขาฝังใบหน้าลงบนหัวของอินหลัว แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกถึงการหลุดพ้นจากความกลัวที่เกาะกุมหัวใจมานานหลายวันอินหลัวที่ขยับตัวเบาๆ ในอ้อมกอดของหลี่เจินหรงรู้สึกได้ถึงความแน่นชิดของร่างกายของอินหลัวกับหลี่เจินหรง จึงพูดขึ้นมาด้วยเสียงอู้อี้ “ข้าหายใจไม่ออก ท่านอ๋อง กอดข้าแน่นเหลือเกิน เอาแบบนี้ดีไหม ปล่อยข้าก่อนเถอะ”หลี่เจินหรงพยักหน้าแล้วปล่อยอินหลัวออกจากอ้อมกอดแต่อย่างช้าๆ เขาจ้องตาของอินหลัวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากได้อยากมี ราวกับไม่อยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้จบลงเลยแม้แต่น้อย“ปล่