เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย のすべてのチャプター: チャプター 121 - チャプター 130

อินหลัวก้มหน้าลงและเริ่มเขียนจดหมายด้วยความตั้งใจและละเอียด ขณะที่เสี่ยวหม่ามองดูอยู่ตลอด รอยยิ้มของเขาแทบจะไม่หายไปจากใบหน้าเลยไม่นานนักอินหลัวก็เขียนเสร็จและยื่นจดหมายให้เสี่ยวหม่า"จบแล้ว ไปให้เร็วๆเถอะ ข้าอยากพักผ่อน" พูดเสียงเรียบเสี่ยวหม่าพยักหน้าและยิ้มให้กับอินหลัว ก่อนจะยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันขาว"ขอบคุณขอรับนายหญิง" เสียวหม่ารีบหยิบจดหมายแล้วรีบเดินออกจากกระโจมไป ทิ้งให้อินหลัวนั่งอยู่เพียงลำพังและถอนหายใจออกมาเมื่อเสี่ยวหม่าออกไปแล้ว อินหลัวก็นั่งเหม่อมองไปข้างนอก เสี่ยวหม่าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาถือจดหมายสองฉบับในมือ เข้าไปในกระโจมของหลี่เจินหรงด้วยท่าทางเร็วรีแต่ก็ยังกังวลไม่น้อยหลี่เจินหรงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหยุดลงเมื่อเห็นเสี่ยวหม่าวางจดหมายทั้งสองลงบนโต๊ะไม้ใหญ่ของท่านอ๋องอย่างรวดเร็ว แล้วหยุดยืนรอคำตอบจากหลี่เจินหรง"ท่านอ๋องขอรับ นี่คือลายมือที่ต่างกันอย่างชัดเจน ดูอีกทีนะขอรับ" เสี่ยวหม่าพูดอย่างมั่นใจยื่นจดหมายให้หลี่เจินหรงดู โดยชี้ไปที่จดหมายฉบับหนึ่งที่มีลายมือเขียนอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบในขณะที่อีกฉบับหนึ่งซึ่งเป็นของอินหลัวมีลายมือขยุกขยิกสูง

การเดินทางกลับเมืองหลี่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่ไม่ค่อยมีใครกล้าพูดถึงมันออกมา ช่วงเวลาเงียบสงบระหว่างหลี่เจินหรงและอินหลัวเต็มไปด้วยการกระทำที่ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด พวกเขาทั้งสองต่างก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ลึกซึ้งขึ้นในความสัมพันธ์ของกันและกัน “ให้ข้าช่วยหลี่เจินหรงยื่มือให้อินหลัวจับ และโอบแขนรอบเอวบางแทบจะอุ้มลงจากหลังม้า เสี่ยวหม่าอมยิ้ม“แหมท่านอ๋องนิดหนึ่งหน่อยหนึ่งก็เอานะขอรับ”“หุบปากเจ้าสิ เสี่ยวหม่า”“แน่นอนขอรับ เสี่ยวหม่าจะปิดปากสนิทเลยขอรับ ต่อไปนี้รับรองไม่พูดแกล้งไม่เห็นไปเสียอย่างนั้นขอรับ”หลี่เจินหรงคอยดูแลอินหลัวทุกขั้นตอนทุกๆ การกระทำแสดงถึงความห่วงใยที่มีให้กันและกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน“ท่านอ๋องทำแบบนี้จะต้องซื้อใจนายหญิงได้แน่นอนขอรับ”“เรื่องของข้า ไปยกอาหารมาได้แล้วนายหญิงของเจ้าหิวแล้วนี่ก็สายแล้วด้วย” เสี่ยวหม่าวิ่งหายลับไปเสี่ยวหม่าที่มองดูท่าทีของหลี่เจินหรงและอินหลัวแล้วก็รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกไป เขายิ้มบางๆ พลางเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "ข้าเสี่ยวหม่าต้องพลาดอะไรไปแน่ๆ ใช่ไหม" เขาถามด้วยความสงสัยในน้ำเสียง ท่าทางที่จริงจังแต่ก็แฝงไปด้วยการล้อเลีย

ท่านราชครูจงมองนางอย่างเฉียบคม ราวกับเห็นผ่านทุกความคิดและความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ "ความผิดที่เจ้าทำไปนั้น เจ้าก็รู้ดีว่ามันจะทำให้ท่านอ๋องผิดหวังอย่างมากและยิ่งทำให้จ้าวอินหลัวมีภาษีเหนือกว่าเจ้า"ท่านราชครูพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าหวาดหวั่น แต่ก็ไม่ได้แสดงความโกรธ "หากเจ้าไม่รีบหาทางทำให้มันดีขึ้น เจ้าจะสูญเสียทุกสิ่งที่มีอยู่"ม่อเฉวียนหลุบตามองพื้น สำนึกถึงความผิดที่ทำไป ไม่สามารถมองหน้าท่านราชครูจงได้ "ข้า... ข้าคิดว่าท่านอ๋องจะไม่รู้... ว่าข้าทำอะไร แต่ตอนนี้... ข้าจะทำอย่างไรดี ท่านพ่อ ข้าควรเริ่มจากตรงไหนก่อนข้าจะทำอย่างไรไม่ให้ท่านอ๋องเกลียดข้า"ท่านราชครูจงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบ"เจ้าต้องพูดความจริงทั้งหมดกับท่านอ๋อง ให้เขาเห็นถึงความสำนึกผิดของเจ้าจริงๆ การยอมรับในความผิดของเจ้าด้วยใจจริงจะช่วยให้อ๋องหลี่เห็นใจ แต่ต้องให้เขาเชื่อใจว่าเจ้าจะไม่ทำเช่นนั้นอีก"ม่อเฉวียนพยักหน้าอย่างช้าๆ นางรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะทำให้หลี่เจินหรงเชื่อในคำพูดของนาง แต่ท่านราชครูจงพูดถูก นางต้องหาทางกลับมาให้ได้"ข้าเข้าใจแล้ว" ม่านเสียงสะท้อนความหนักใจ "ขอบคุณท่านพ่อ ข้าจะทำตามที่ท่านบอ

“เจ้ามาแจ้งเรื่องอะไรยังมีอะไรเกี่ยวกับคนที่ตายไปแล้วอย่างอ๋องเหล่ยอีก”หลงเซียงยืนขึ้นก่อนจะเดินไปใกล้ๆ“ข้าน้อยหลงเซียงได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องเหล่ยชิงชางให้มาส่งข่าวว่า... ท่านอ๋องยังไม่ตายและพร้อมจะกลับมาหากฝ่าบาทประทานอนุญาต” หลงเซียงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นคำพูดนี้ทำให้ห้องตกอยู่ในความเงียบ จ้าวจินเทาเบนสายตาจากหลงเซียงไปยังฮ่องเต้กงหานอย่างตกใจ“อ๋องเหล่ยชิงซาง... ยังไม่ตายอย่างนั้นหรือ” จ้าวจินเทาถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ข้า... ข้าได้ยินข่าวจากทางทหารว่าเขาตายด้วยน้ำมือของหลี่เจินหรง”หลงเซียงพยักหน้าอย่างมั่นใจและกล่าวเสริมต่อไป“ใช่ขอรับ ท่านอ๋องเหล่ยตอนนี้ยังไม่ตายครั้งนั้นสาหัสนัก... ท่านอ๋องเหล่ยสามารถเอารอดชีวิตมาได้... เหมือนกับที่ท่านอ๋องหลี่ถูกหาว่าตาย แต่ก็ยังคงมีชีวิตอยู่อย่างที่พวกท่านไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของอ๋องหลี่”คำพูดนั้นทำให้ฮ่องเต้กงหานและจ้าวจินเทาหันมามองหน้ากันอีกครั้ง และความตกใจในดวงตาของทั้งสองคนก็ไม่อาจปิดบังได้อีกต่อไปหลี่เจินหรงเองก็ยังไม่ตาย“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าอ๋องหลี่ยังไม่ตาย”“อ๋องหลี่เจินหรงตอนนี้อยู่ที่เมืองหลี่ และกำลังจะจัดทัพเตรียมรับมือท

ในห้องกว้างใต้แสงไฟที่สะท้อนจากโคมไฟแขวนสูงบนเพดาน ห้องเงียบสงบจนเสียงลมหายใจของแต่ละคนดังขึ้นอย่างชัดเจน หลงเจียงยืนอยู่ข้างๆ อ๋องเหล่ย ชายาหนุ่มสูงส่งในชุดดำท่ามกลางความเงียบสงัด ดวงตาของเขายังคงทอประกายกรุ่นจากความคับแค้นใจ ที่มือจับชายเสื้อแน่นคล้ายจะข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้"ท่านอ๋องหลี่... เดิมแค้นแค่ท่าน แต่กลับมาใส่ใจชายาของท่านอ๋องเหล่ย ข้าน้อยไม่เข้าใจจริงๆ" หลงเจียงพูดเสียงต่ำ ทั้งสงสัยและเจ็บปวดกับการกระทำที่ท่านอ๋องแสดงออกมาด้วยความไม่คาดคิดเสียงเครียดของอ๋องเหล่ยชิงชางดังขึ้น ขณะกัดฟันจนกรามสั่น รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมบนใบหน้าเขาเผยให้เห็นความโกรธที่กำลังประทุขึ้นจากภายในอย่างช้าๆ"ก่อนนั้น... ชายาอ๋องหลี่ หรูหมิ่น ข้าพึงใจในตัวนางเพราะความใกล้ชิดและบรรยากาศพาไป แต่ไม่ได้ถึงขนาดรู้สึกว่าอยากมีนางเคียงข้าง" เขาพูดเสียงต่ำ แต่มันก็ชัดเจนถึงความรู้สึกที่ขัดแย้งภายในใจเขาหยุดพูดเพียงแค่ครู่เดียว ก่อนที่เสียงคำรามอันหนักแน่นจะออกมาในลำคอ"แต่กับชายาอินหลัวของข้า... ข้าไม่มีคำว่าปล่อยนางไปและย่งจะไม่ยอมให้นางเป็นของคนอื่นยิ่งอ๋องหลี่ อย่าหวังว่าข้าจะยอม" อ๋องเหล่ยกัดฟันเสียงด