เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย のすべてのチャプター: チャプター 131 - チャプター 140

ในห้องนอนของอินหลัวที่เงียบสงบ เงาภายนอกถูกบังไว้ด้วยผ้าม่านหนาทึบ กลิ่นหอมอ่อนๆ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา ทำให้บรรยากาศในห้องยังคงเต็มไปด้วยความสงบอินหลัวนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ยังคงมีรอยยิ้มบางๆ เมื่อคิดถึงการแต่งงานที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ขณะกำลังเกลี่ยผมของตัวเอง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออกอย่างแรงและมีร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านหลัง“ท่าน...” อินหลัวสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับมาทันทีเมื่อเห็นร่างของอ๋องเหล่ยชิงซางยืนอยู่ตรงประตูและเห็นรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา อ๋องเหล่ยชิงซางสาวเท้าเข้าหาอินหลัว“ท่านเอ้าเป็นท่านนี่เอง...ท่านที่ทำให้ข้าใจสั่นท่านมาทำไม” อินหลัวพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจและงุนงง“ข้าอยากพบเจ้าจึงแอบเข้ามา”“ท่านแอบเข้ามาในวังหลวงแบบนี้…ไม่กลัวว่าอ๋องหลี่จะจับได้แล้วถูกลงทัณฑ์หรือ”อินหลัวพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงฝีเท้าดังก้องจากทางประตู ราวกับจังหวะหัวใจที่ค่อยๆ เร่งขึ้น อินหลัวชะงักไปชั่วครู่ อ๋องหลี่ก็เดินเข้าใกล้ห้องมาเรื่อยๆ เสียงก้าวหนักแน่นอินหลัวรีบดันแผ่นหลังของอ๋องเหล่ยให้ก้าวเข้าไปใต้แท่นนอนอย่างเร็วที่สุด ช้อนสายตาไปมองอ๋องเหล่

อินหลัวกรีดร้องเสียงแหลมอย่างสุดชีวิต ท่ามกลางความมืดมิดในห้องนั้นคิดหาทางหนีทีไล่ อย่างอินหลัวไม่มีทางอยู่นิ่งๆ ให้จับตัวหรอกนะเมื่อเข้ามาหาอีกครั้ง ความหวาดกลัวที่สะสมมานานพุ่งขึ้นเต็มเปี่ยมจนอินหลัวไม่สามารถควบคุมตัวเองได้"ปล่อยข้า ปล่อยข้านะช่วยด้วยอุ๊ปมือของอ๋องเหล่ยปิดปากครึ่งจมูกของอินหลัวทันที" อินหลัวร้องเสียงดังแต่ไม่มีเสียงขยับไปข้างหน้าเพื่อลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะขยับไปไหน มือของอ๋องเหล่ยก็คว้าอินหลัวไว้แน่น ปากของเขายิ้มกว้างเกินไปเมื่อเห็นว่าหญิงงดงามในอ้อมแขนเริ่มทำท่าทางหวาดกลัว รู้สึกผิดไม่นย้อย"ไม่ต้องกลัว ข้าแค่จะพาเจ้าไป...กับข้า ข้ามาช่วยเจ้าเราเป็นสามีภรรยากันนะเจ้าเป็นชายาข้านะอินหลัว" เสียงของอ๋องเหล่ยที่พยายามรื้อฟื้นความจำที่อินหลัวไม่เคยมี แต่คำพูดนั้นกลับยิ่งทำให้อินหลัวขุ่นเคืองมากขึ้น“ใครเป็นเมียท่านข้าไม่รู้เรื่องนี้เสียหน่อย”อินหลัวไม่ยอมถอยถ้าไม่ต้องมีใครหยุดอินหลัวไว้ อินหลัวพยายามผลักอ๋องเหล่ยออกแต่กลับกลายเป็นเหมือนการผลักใส่กำแพง อ๋องเหล่ยยังคงยิ้มอย่างไม่คำนึงถึงความรู้สึกของอินหลัวอินหลัวหันหลังแล้ววิ่งไปทางประตูไม้แต่ก็ไม่ทันเมื่

แคว้นเหนือ ฝนเม็ดเล็กๆ ตกพร่าผ่านหน้าต่างบดบังแสงจันทร์ในค่ำคืนนั้น ห้องรับใช้ปลายพระราชวังเงียบสงัด เทียนบนโต๊ะไม้สลัวส่งเงายาวไปบนผนัง อินหลัวนอนนิ่งบนแท่นนอนผ้านวล ผิวขาวซีดจางดั่งกลีบดอกบัวที่ถูกลมหนาวพัดผ่านมา อ๋องเหล่ยชิงชางนั่งข้างแท่นนอน มือใหญ่แต่แผ่วเบากุมมือบางของนางไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยมือสักวินาทีนางจะลอยจากไปตลอดกาล เมื่อดวงตาอินหลัวค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ เขามองเห็นดวงตาใสนั้นแล้วพูดเสียงแผ่ว แต่ในคำพูดมีไฟพิศวาสซ่อนอยู่“เจ้าฟื้นแล้วชายาข้า” น้ไำเสียงอ่อนโยนยิ่งนัก"ท่าน...ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้นะ ข้ากำลังจะแต่งงานกับท่านอ๋องหลี่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้" อินหลัวพูดเสียงอ่อน ดวงตายังแปลบๆ ด้วยความงุนงงผสมความกลัว พยายามดันมือคืน แต่อีกคนกลับยื้อไว้แน่นอ๋องเหล่ยยักคิ้ว ยิ้มน้อยๆ แต่น้ำเสียงนั้นกลับคมราวมีมีดซ่อน "เจ้ากล้าแต่งกับเขาอย่างนั้นหรือ ถ้าจริงเช่นนั้น ข้าจะฆ่าเขาเสีย เจ้าคือชายาข้า อินหลัวเราแต่งกันแล้วข้าขอเจ้าจากบิดาเจ้าเจ้าแต่งมาแคว้นเนหือและเจ้าคือชายาข้าใครๆ ก็รู้" คำพูดร้ายกาจคล้ายลมหนาวพัดผ่าน ทำให้อากาศในห้องเปลี่ยนความหมายอินหลัวหน้าซีดเงยหน้าขึ้นท

"ท่านอ๋องๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้วพระชายาหรูหมิ่นดื่มยาพิษ ตอนนี้อาการสาหัส ท่านอ๋องรีบหน่อยขอรับ" เสี่ยวหม่าวิ่งหน้าตื่นเข้ามาด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาซีดเซียว ผิดปกติจากทุกครั้งที่มีเหตุหลี่เจินหรงที่นั่งอยู่บนแท่นนอนพลันสะดุ้งตัว หัวใจของเขาเต้นรัวจนแทบจะออกจากอก เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหม่าที่แจ้งข่าวร้าย เขาไม่รอช้า รีบลุกขึ้นจากแท่นนอนอย่างเร่งรีบ เขาจับเสื้อคลุมขึ้นมาสวมอย่างเร่งรีบ ด้วยความกังวลที่ท่วมท้นจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้"เสี่ยวหม่าตามท่านหมอไป๋อี้เซิงให้ไปที่ห้องของพระชายาเดี่ยวนี้ " หลี่เจินพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ สั่งการอย่างเร่งรีบเสี่ยวหม่าพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปในทันที โดยไม่ทันได้รอคำสั่งเพิ่มเติมจากหลี่เจินหรงหลี่เจินหรงวิ่งไปยังห้องพักของหรูหมิ่นอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขายิ่งเต้นรัวมากขึ้น เขารู้สึกถึงความตื่นตระหนกที่กัดกินหัวใจ เมื่อเห็นร่างบางของหรูหมิ่นนอนอยู่บนเตียง ผิวหน้านั้นซีดเซียว ปากซีด ใบหน้าหวานที่เคยร่าเริงกลับถูกบดบังไปด้วยอาการเจ็บปวด ร่างกายที่สั่นสะท้านจากพิษที่เพิ่งถูกดื่มไปไม่นาน"หรูหมิ่น" หลี่เจินหรงรีบเข้าไปใกล้ๆ และเอื้อมมือไปประคองร่างบางที่

แคว้นเหนือคืนนี้อากาศเย็นชื้น กลิ่นน้ำค้างผสมกับควันไฟจากเชิงเทียนลอยคลุ้งในห้องเล็กที่จัดเป็นตำหนักชั่วคราว แสงโคมสลัวจับเงาใบหน้าอ่อนหวานของอินหลัวให้ดูงดงามยิ่งขึ้น อ๋องซ่งเหล่ยชิงชางยืนที่มุมโต๊ะ ประคองถ้วยข้าวต้มร้อนๆ ด้วยท่าทีทะนุถนอมราวกับบรรจุสิ่งล้ำค่า"เจ้าตื่นแล้วสินะ" เสียงเขาอ่อนโยน ขณะยื่นข้าวต้มมาใกล้ๆ ดวงตาเงาเป็นประกายความยินดีอินหลัวหลุบตามองถ้วยข้าว ริมฝีปากสีอ่อนบีบเป็นเส้น เห็นมือเรียวของอ๋องเหล่ยกำลังแดงระเรื่อจากรอยลวกเล็กน้อย รอยแดงนั้นนทำให้อินหลัวเกิดความไม่สบายใจในอกจนเผลอส่งเสียงออกมา“อะมือท่าน”"โอ๊ย ขอโทษที่... บังเอิญว่าข้าร้อนแล้ว วางมันไม่ได้ ข้าวต้มนี่มันก็ร้อนไปหน่อย" อ๋องเหล่ยพูดยิ้มๆ คล้ายกลบเกลื่อนบางอย่าง แต่แววตาที่มองมายังอินหลัวกลับอ่อนโยนจนคนโดนมองแทบละลายอินหลัวเงยหน้าขึ้นช้าๆ พูดเสียงเบา "มือของท่าน...โดนข้าวต้มร้อนๆ ลวกมาหรือ"อ๋องเหล่ยสะดุ้ง รีบเอามือหลบด้วยท่าทีติดขัด "เปล่า ไม่ได้โดนลวกนะ มือข้าก็แดงแบบนี้แหละ" เขาพูดคล้ายประชดตัวเองแล้วหันหน้าน้อยๆ รู้สึกเขินอายที่คนเห็นความไม่เรียบร้อยนั้นจังหวะนั้น หลงเจียงวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง