All Chapters of เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Chapter 141 - Chapter 150

เสียงฝีเท้าจากทางประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะแง้มออก เสียงรองเท้าบนพื้นไม้ดังไม่มากนักในตำหนักที่เงียบสงัด เสียนหยางก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางมั่นคงขรึม เขาไม่รีรอเมื่อเห็นอินหลัวนอนนิ่งอยู่บนแท่นนอน ใบหน้าของนางซีดจางแต่ดวงตายังวาวด้วยประกายความหวังเมื่อเห็นคนคุ้นเคย“เสียนหยางท่านมาได้อย่างไร” เสียนหยางยิ้มบางๆ“ข้ามานี่เพื่อรับตัวท่าน” อินหลัวกระโดดลงจากแท่นนอน"ห๊ะ ท่านมาช่วยข้าใช่ไหม อือออออ ดีจัง ฮืออออ ในที่สุดก็มีคนมาช่วยข้าแล้ว รีบพาข้าออกไปเถอะ" อินหลัวยิ้มทั้งน้ำตา พลางวิ่งเข้ามายืนตรงหน้าเสียนหยางเสียนหยางยืนนิ่งไปเพียงครู่ ถอนหายใจยาวพลางส่ายหน้า "ข้า... ข้าๆๆๆ ไม่ได้มาช่วยท่าน แต่ข้ามาตามคำสั่งของบิดา ท่านให้พาท่านกลับไปที่วังหลวง เพื่อถวายตัวกับฝ่าบาทในฐานะพระสนม" น้ำเสียงจริงจังของเขากระทบใจอินหลัวเหมือนมีดทิ่ม“ดวรแล้วเวรแท้ทำไมทำกับข้าแบบนี้อือออไม่ได้รชนะข้าไม่ได้อยากจะไปไม่ได้อยากเป็นสนม”อินหลัวทรุดกายลงกับแท่นนอน แข้งขาพลันอ่อนแรง เสียนหยางก้มหน้า"แน่ใจนะ... ว่าเป็นพ่อคน ทำไมทำกับลูกสาวแบบนี้ดีนะที่อินหลัวคนนั้นตายไปแล้วไม่อย่างนั้นนางช้ำใจตายแน่ๆ เป็นพ่อขายล

ทัพของอ๋องหลี่ค้างแรมที่ชายป่าใกล้ชายแดนแคว้นเหนือ เสียงฝีเท้าของม้ากระทบพื้นดินอย่างรวดเร็ว เสียงเหล็กกระทบกันดังสะท้อนในค่ำคืนที่เงียบสงัด ภายในค่ายมีเพียงแสงไฟจากคบเพลิงที่ลุกโชนเท่านั้นที่คอยให้แสงสว่างแก่แผ่นดินที่มืดมิด ทุกคนในทัพต่างอยู่ในภาวะเตรียมพร้อม สายลมเย็นพัดผ่านความเงียบงันของยามค่ำคืนเสี่ยวหม่าที่ประจำอยู่หน้าค่าย มองเห็นเงาของม้าผ่านแสงไฟที่ริบหรี่ ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วและรีบก้าวไปขวางทางม้าด้วยกระบี่ในมือเตรียมอารักขาหลี่เจินหรงเต็มตัว เขายืนหยุดอยู่ทันที ลมหายใจของเขาหอบถี่ขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาคมของเขาสอดส่องมองไปยังบุคคลที่ขี่ม้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น"นายหญิงม่อเฉวียน... ท่านมาทำไม"เสี่ยวหม่าถามด้วยเสียงแปร่งๆ มองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนหลังม้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับบังเหียนม้าไว้อย่างมั่นคง หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน คือม่อเฉวียน นั่นเองม่อเฉวียนที่นั่งอยู่บนหลังม้าหันไปมองเสี่ยวหม่าแล้วตอบเสียงดัง แววตาของนางเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว และรุนแรงราวกับไม่หวั่นเกรงอะไรทั้งนั้น"อย่าขวางข้า เสี่ยวหม่าข้ามาพบท่านอ๋อง" ม่อเฉวียนพูดเสียงดังและมั่นคง ขณะที่

อินหลัวทรุดกายลงกับพื้นริมฝีปากซีดเผือดเสียนหยางรีบเข้ามาประคองไว้ ใบหน้าของอินหลัวซ่อนความเจ็บปวดไว้ทั้งที่เจ็บเจียนตาย หลี่เจินหรงตะลึงงัน สีหน้าของเขาพลันแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่นอย่างที่สุด เลือดสดไหลซึมจากแผ่นหลังกระเซ็นเปื้อนผ้าคลุมกาย เขาคว้าร่างนางมากอดไว้แน่นราวหวังให้แรงกอดนั้นยับยั้งความเจ็บได้ แต่ดวงตาของเขากลับพร่าเลือน ความเจ็บปวดจากการเชื่อมปราณส่งย้อนมาถึงเขาจนใบหน้าเขาซีดเผือดม่อเฉวียนยืนห่างออกไป รอยยิ้มเย็นเยียบยังอยู่ที่มุมปาก ราวคนเสียสติที่พอใจในห้วงชะตา"ตายหรือยัง ตายเสียได้ก็ดีบังอาจมาแย่งท่านอ๋องไปจากข้า" ส่งเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างไร้ความเมตตา"อึก... อึกกก..." เสียงของหลี่เจินหรงกลืนเลือด ก่อนเศษเลือดจะพุ่งทะลักออกจากริมฝีปาก เขาทำท่าจะทรุดไปทันที เสี่ยวหม่ารีบพุ่งเข้าไปพยุงผู้เป็นนายไว้ด้วยความตกใจ ทั้งมือทั้งหน้าหม่นคล้ำไปด้วยความตื่นตระหนก“ท่านอ๋อง แย่แล้วท่านหมอท่านอ๋องแย่แล้ว”เสียนหยางพยุงร่างของอินหลัวไว้ในอ้อมแขน เสียงเขาสั่นพร่าขึ้น"ท่านหมอ แย่แล้วคุณหนูอินหลัวก็หมดสติไปแล้ว”อินหลัวตอนนี้หมดสติไปแล้วเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว“ท่านอ๋องเชื่อมปราณก

อินหลัวกระตุกขึ้นลง หลี่เจินหรงถลาเข้าประคองร่างบางของอินหลัวกอดไว้แนบอก"อย่าให้นางตายได้โปรด... ไป๋อี้เซิง... อย่าให้นางตาย" เสียงหลี่เจินหรงแหบแห้ง ดวงตาของเขาฉายแววทุกข์ทนและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาจ้องมองไปที่ไป๋อี้เซิงที่ถือลูกดอก ยกขึ้นมาดมเพื่อพยายามจะหาว่าพิษชนิดนั้นคือพิษใดกันแน่ แต่ความรู้สึกในใจกลับบอกเขาว่าไม่อาจคาดหวังสิ่งใดได้ไป๋อี้เซิงหลับตาลงช้า ๆ รู้สึกถึงน้ำหนักของคำพูดที่หลี่เจินหรงกล่าว เขารู้ดีถึงความหนักหนาสาหัสของอาการบาดเจ็บนี้ และเขาก็เข้าใจว่ามันเกินกว่าจะเยียวยาได้ง่าย ๆ"ท่านอ๋อง... ลูกดอกถูกจุดสำคัญ ข้าน้อยไป๋อี้เซิงไม่อาจรับรองผลการรักษาได้" เสียงของหมอแสนดีที่เคยเรียบเฉย แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเศร้าและความรู้สึกไม่อยากจะยอมรับความจริง“ได้โปรด ไป๋อี้เซิงได้โปรด”หลี่เจินหรงกัดฟันแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด อินหลัวเองตอนนี้หมดสติไปอีกครั้งและเขาไม่อาจทนเห็นความทรมานของนางได้อีกต่อไป ร่างของหลี่เจินหรงสั่นสะท้าน เขาลุกขึ้นจากที่นั่ง มือที่เคยทุบโต๊ะด้วยความโกรธกุมกระบี่ข้างกาย ทันทีที่กระบี่ถูกชักออกจากฝัก เสียงโลหะก็ดังก้องไปทั่วห้องหลี่เจินห

อินหลัวหลับตาลงช้าๆ รู้สึกถึงร่างกายที่เริ่มเย็นลง มือของหลี่เจินหรงกำมือเย็นชืดของอินหลัวไว้แน่นมืออีกข้างตกลงข้างกายความเจ็บปวดหายไป "ไม่ต้องห่วงข้า... ท่านอ๋อง..." เสียงของอินหลัวไม่อาจได้ยินไปถึงหลี่เจินหรงเพราะเพียงแค่คำพร่ำรำพันของดวงวิญญาณ"ข้ารู้ว่า... ข้าจะไปอยู่ในที่ที่ดีที่สุด... ไม่ต้องห่วง... ท่านจะ... อยู่ได้ดี... ขอโทษ...ที่ต้องจากไป"ดวงตาของอินหลัวกำลังหลับอย่างสงบที่สุด ลมหายใจของอินหลัวขาดหายไปหลี่เจินหรงจับมือของอินหลัวแน่น มือของเขาเย็นเฉียบ ดวงตาของเขามืดมัวไปด้วยน้ำตา ท้องฟ้านอกกระโจมไม่เคยสงบ มันเหมือนกับว่าโลกทั้งใบก็หยุดเคลื่อนไหว ทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่ออินหลัวหลับตาลงในที่สุด ร่างกายของอินหลัวเริ่มเย็นลง น้ำตาอุ่นๆ ของหลี่เจินหรงไหลอาบแก้มราวกับว่าอินหลัวได้เดินจากไปไกลสุดลูกหูลูกตาหลี่เจินหรงไม่แม้แต่จะขยับตัวออกไป ก้มหน้าลงต่ำ มือของเขาสั่นระริก"ข้า... ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าจากไป..." เขาพูดออกมาเสียงแหบแห้ง น้ำตาของเขาหลั่งรินลงมาดั่งน้ำตาของคนที่ไม่อาจทำอะไรได้แต่ในความเงียบที่ปกคลุมอยู่ภายในกระโจม เขารู้ว่าอินหลัว... จากเขาไปแล้ว... และทิ้งให้เขาต้องรับ