All Chapters of เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Chapter 21 - Chapter 30

สุราหอมกรุ่นในถ้วยเคลือบขาวยังคงเหลืออยู่ครึ่งหนึ่งบนพื้นห้อง แต่คนดื่มกลับฟุบลงไปเรียบร้อยแล้วจ้าวอินหลัวทอดกายลงนอนราบกับพื้น พวงผมหลุดร่วงปกแก้มที่แดงจัดจากฤทธิ์สุรา ดวงตาหวานเยิ้มครึ่งหลับครึ่งตื่นสะท้อนแสงตะเกียงไหวระริก ริมฝีปากสีอ่อนพึมพำแผ่วเบาเหมือนเพลงกล่อมเด็ก"ซานซาเชื่อม…ใครจะซื้อให้ข้า…เห้อ…เศร้าจัง"อวิ๋นเอ่อร์กลั้นหัวเราะขณะเช็ดหน้าให้อินหลัวด้วยน้ำเย็น ส่วนเสี่ยวหม่า…เจ้าเสี่ยวหม่าเอนตัวพิงเสา ดวงตาเริ่มเลื่อนลอย"ข้าจะบอกความลับให้ฟัง…เงียบๆ ไว้เรื่องนี้เป็นความลับเลยนะ" เขากระซิบเสียงเบาแล้วก้มตัวลงใกล้อวิ๋นเอ่อร์กับอินหลัวที่เมาเหมือนกันทั้งคู่"ความลับเกี่ยวกับยาปราณคู่…รู้ไหม…รู้ไหมว่า ถ้าท่านอ๋องมีความสุข จ้าวอินหลัวก็จะรู้สึกได้…แต่ที่น่ากลัวกว่าคือ…หากท่านร้องไห้…ท่านอ๋องก็จะรู้สึกเจ็บ เหมือนถูกมีดแทงกลางใจเลยทีเดียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ"คำพูดยังไม่ทันขาดประโยค ประตูห้องก็เปิดออกทันใด เสียงบานไม้กระทบผนัง แรงลมเย็นพัดกรูเข้ามาท่ามกลางกลิ่นสุราและเสียงหัวเราะหลี่เจินหรงยืนอยู่ตรงนั้น ในเสื้อคลุมดำสนิท ผมยาวสยายลงไหล่ ดวงตาคมกริบใต้คิ้วเข้มดุจเหยี่ยวสังหารกวาดมองภาพตรงห

ประตูแง้มออกพอดีท่านหมอไป๋อี้เซิงเข้ามาเยี่ยมเยียนตามปกติ เห็นสีหน้าท่านอ๋องแล้วก็รีบถามทันที"ท่านอ๋อง เป็นอะไรรึขอรับ""ท่านหมอ ท้องข้าปวดมวนท้อง เจ็บแปลบๆ เหงื่อออกเย็นๆ ชวนโมโหและหงุดหงิดหัวใจยิ่งนัก"หมอไป๋ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะชะงักไปชั่วครู่ สีหน้าเปลี่ยนจากห่วงใยเป็นแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด"เอ่อ…ท่านอ๋องแล้วท่านเคยเป็นแบบนี้หรือไม่ ข้าหมายถึงเคยรู้สึกเจ็บปวดที่ท้องแบบนี้มาก่อนไหม"หลี่เจินหรงส่ายหน้าไปมา ไป๋อี้เซิงเลิกคิ้วสูง“ทั้งหงุดหงิดและปวดมวนท้อง ข้าน้อยสงสัยว่าเอ่อ..เอ่อ…”"พูดมาสงสัยอะไร""ขออภัยขอรับ แต่ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้…ว่าอาการปวดท้องแบบที่ท่านอ๋องกำลังเผชิญ…มันคล้ายอาการของผู้หญิงที่มีรอบเดือนมาก"เจินหรงเงียบกริบ ใบหน้าที่เคยแข็งกร้าวสั่นระริกเล็กน้อย"ท่านจะบอกว่า...อินหลัวสตรีนางนั้นเป็นรอบเดือน แล้วส่งผลมาถึงข้าอย่างนั้นหรือ"ไป๋อี้เซิงยิ้มเจื่อนๆ"อาการเชื่อมปราณ…น่าจะเป็นเหตุ ทำให้ท่านอ๋องได้รับความรู้สึกนั้นด้วย แม้จะไม่ได้ครบทุกอย่าง แต่ก็น่าจะเพียงพอที่จะทำให้รู้สึกแบบเดียวกัน เพราะเรื่องรอบเดือนนี้เป็นเรื่องหลักๆของสตรีทุกคน เวลาแบบนี้พวกนางจะหงุดหงิดอ่อนเพลี

ภายในเรือนเงียบสงบลงแล้ว อินหลัวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้น เมื่ออาการปวดในท้องน้อยค่อยๆ เบาบางลง ราวกับคลื่นลมที่กราดเกรี้ยวเพิ่งผ่านพ้น ดวงตานางแดงก่ำแต่กลับไม่อึดอัดอีกต่อไป นางถอนหายใจยาว ปล่อยให้อากาศเย็นยามเช้าไหลเวียนผ่านเรือนผุพังบานหน้าต่าง“อย่างน้อยก็ยังรอด...” นางพึมพำกับตัวเองแล้วหลับตาลงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อนทางด้านหน้าจวนหลี่เจินหรงเดินจ้ำออกจากเรือนด้วยฝีเท้าหนักแน่น เสื้อคลุมยาวปลิวสะบัดในลมเช้า สีหน้าเขายังคงมืดครึ้ม แต่สายตากลับเปลี่ยนไปไม่ได้มืดมนด้วยความโกรธเหมือนเมื่อครู่ หากเต็มไปด้วยความคิดที่กำลังสับสนบางอย่างเมื่อถึงจุดที่สองทางแยก เสียงฝีเท้าเสี่ยวหม่าที่รีบตามมาก็ดังขึ้น"ท่านอ๋องจะเสด็จไปที่ใดขอรับ"เจินหรงหยุดฝีเท้า หันมองเสี่ยวหม่าเล็กน้อย "ตำหนักไทฮองไทเฮา"เสี่ยวหม่ากะพริบตาปริบๆ เหมือนจะถามต่อ แต่เจินหรงก็กล่าวขึ้นต่อด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด"ไปแจ้งไทเฮาและเยว่หรง ให้ตามไปพบข้าที่ตำหนักนั้น ข้ามีเรื่องต้องชี้แจง...เรื่องจ้าวอินหลัว"เสี่ยวหม่าทำตาโต "เอ่อ...เรื่องนั้น ข้าเข้าใจว่าท่านอ๋องจะไม่..."“เปลี่ยนใจแล้ว ก่อนที่เรื่องจะลุกลามกลายเป

อินหลัวนิ่งงัน...บิดา ต้าหวาง ..ดวงตาของอินหลัวสั่นระริก หัวใจเต้นรัวแต่กลับไม่มีความทรงจำใดๆ ผุดขึ้นเลย ไม่มีแม้แต่เงารางเลือนของบิดาที่ชื่อจ้าวจินเทาในสมองของเธอ ใครวะ"ข้า...ข้าไม่รู้จักท่าน" อินหลัวส่ายหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวง "ข้าไม่รู้จักแม้แต่บิดาของข้าเองด้วยซ้ำ"พูดเองก็อึ้งเองบุรุษคนนั้นชะงักเล็กน้อย คล้ายไม่เข้าใจ แต่ยังคงพยายามโน้มน้าว"ท่านถูกพาตัวมาอย่างไม่เต็มใจ ข้ารู้ดี ต้าหวางสั่งข้าให้ช่วยท่าน ท่านต้องกลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้ ก่อนที่พวกอ๋องโหดจะรู้ตัว""ข้าจะเชื่อได้อย่างไร" อินหลัวแค่นเสียง"ข้าไม่รู้จักเจ้า แล้วก็ไม่รู้จัก ข้า ที่เจ้ากำลังพูดถึงด้วย"เริ่มงงแล้วอินหลัวเองก็ชักจะพูดผิดพูดถูกเพราะความกลัวเข้าครอบงำเสียงของอินหลัวแข็งกระด้างกว่าที่เคย ทว่าริมฝีปากกลับสั่นระริกเพราะหัวใจเธอกำลังร้องไห้ ใช่สิ...ข้าไม่ใช่จ้าวอินหลัวของที่นี่...ชายลึกลับชะงักไปเหมือนเพิ่งสังเกตว่า...สายตาเธอนั้นว่างเปล่าเกินกว่าความหวาดกลัวของสตรีธรรมดาเจินหรงอ๋องนั่งอ่านฎีกากลางห้องเงียบสงัด แสงตะเกียงไหววิบวับสะท้อนเงาบนพื้นกระเบื้อง แต่จู่ๆ เจินหรงกลับสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นโครมครา

ใต้เงาแดดยามสาย อินหลัวนั่งพับเพียบอยู่กลางห้องเงียบสงบ สายตาเหม่อมองกลุ่มข้ารับใช้ของจวนอ๋องที่กำลังขะมักเขม้นตอกไม้กระดานหนาแน่นบานใหญ่ลงบนประตูเรือนอย่างแข็งขัน ตอกแล้วตอกเล่า ตอกแน่นเสียยิ่งกว่าตราประทับราชโองการเสียอีกเสียงเคาะค้อนสุดท้ายดังปึงแล้วเงียบงันลง เหล่าคนรับใช้ต่างถอยออกไปเหลือไว้เพียงอวิ๋นเอ่อร์ที่นั่งพับเพียบคอยพัดให้เจ้านายอยู่มุมห้องอินหลัวลุกขึ้นเดินทอดน่องตรงไปยังหน้าต่างบานเล็กมุมห้องก่อนจะเอื้อมมือเปิดกลอน แกร๊ก แล้วผลักบานหน้าต่างออก ครืดดดด... ความว่างเปล่าและอากาศบริสุทธิ์จากด้านนอกไหลพรั่งพรูเข้ามาอย่างน่าตกใจ ไม่มีไม้กระดาน ไม่มีตะปูสักดอก"นายหญิงขา ได้อย่างไรกันเจ้าคะ" อวิ๋นเอ่อร์เบิกตาโพลง ปากอ้ากว้างอย่างลืมตัวอินหลัวหันกลับมายิ้มตาหยี มุมปากยกยิ้มเลศนัยแสนร้าย"ก็ได้ยินคำสั่งเต็มสองหูนี่นา...ท่านอ๋องสั่งให้ตอก ประตูมิใช่หรือ ไม่เห็นพูดถึง หน้าต่างสักคำ ข้าก็เลยวางตัวราวกับนายหญิง ไปสั่งพวกเขาใหม่ว่าควรตอกแต่ประตูเพราะท่านอ๋องของพวกเขาสั่งไว้แบบนั้น และที่สำคัญปกติต้องสั่งว่าแม้แต่แมลงวันก็ไม่ให้บินเข้าออกนี่ไม่เห็นจะสั่งอะไรบอกแค่ตอกปิดประตูเท่านั้