All Chapters of เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Chapter 51 - Chapter 60

ภายใต้แสงแดดยามสาย ร่มไม้ไผ่พลิ้วไหวตามแรงลมเย็น สะท้อนเงาทาบบนพื้นหินหน้าประตูเรือนอ๋องหลี่ ด้านหน้าเรือนมีขบวนราชครูจงอันสง่างามย่างเท้าเข้ามาอย่างมั่นคง พร้อมผู้ติดตามในชุดพิธีการแน่นหนาเสียงเคาะประตูบานไม้ดังก้องในห้องเงียบหลี่เจินหรงที่เพิ่งตื่นจากการหลับสั้นๆ เหลือบตามองจ้าวอินหลัวที่ยังนั่งอยู่บนโต๊ะนั่งโซ้ยอาหารก่อนเขา ทำไมไม่ปลุกเจินหรงพึมพำเบาๆเงาสะท้อนแสงอ่อนของแสงแดดตกต้องบนวงหน้าของจางวอินหลัวอย่างพอดิบพอดี หลี่เจินหรงเบือนหน้านหีท่าทีผ่อนคลายของจ้าวอินหลัวที่ทำเขาเกือบเผลอยิ้มออกมาเสีย"ท่านอ๋องท่านราชครูมาขอเข้าพบขอรับ" เสียงเสี่ยวหม่าที่ยืนอยู่หน้าห้องดังขึ้น"ให้เข้ามา" หลี่เจินหรงลุกขึ้นยืน สวมเสื้อคลุมอย่างสงบนิ่ง ขณะจ้าวอินหลัววางมือลงพลางขยับตัวอย่างเรียบร้อยประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงของราชครูจงก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่วงท่าสงบสุขุม เขายกมือประสานกัน"ข้าน้อยจงหลินเหวินถวายพระพรท่านอ๋อง""เชิญ" หลี่เจินหรงพยักหน้ารับเบาๆ สายตาคมของหลินเหวินเฉียงมองจ้าวอินหลัวที่ลุกขึ้นยืนตามมารยาทราชครูจงหันไปมองนางเพียงชั่วขณะ ดวงตาฝ่าความนิ่งเฉยไม่ได้เผยความรู้สึกใดออกมา นอก

แสงแดดอ่อนส่องกระทบผ่านช่องหน้าต่างไม้ฉลุ ภายในห้องของหลี่เจินหรงกลับอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำมันหอมระเหยอย่างผ่อนคลายจ้าวอินหลัวนอนเอนกายอยู่บนเบาะผ้าไหม ห่มผ้าบางสีอ่อนใบหน้าซบลงบนแขนในขณะอวิ๋นเอ่อร์นวดคลึงเบาๆ ที่บ่ากับต้นคอให้จ้าวอินหลัว ดวงหน้างามนวลดูสงบลงบ้างท่ามกลางช่วงเวลาสั้นๆ แห่งความไร้กังวล“ดีดีอืมมมตรงนี้ๆ น่านแหละดีแล้วอูยยยยสบายจัง”เสียงฝีเท้าราบเรียบดังขึ้นอย่างนุ่มนวลตรงหน้าห้อง ม่อเฉวียนยืนอยู่หน้าประตูยิ้มบางแต่แววตาเย็นเฉียบ"ข้าได้ยินว่าเจ้าลำบากนักที่ท่านอ๋องหลี่นำตัวเจ้ามาไว้ที่นี่แต่เห็นเจ้าเอนกายสบายอารมณ์เช่นนี้... ข้าก็โล่งใจไม่น้อย" เสียงของม่อเฉวียนเปี่ยมไปด้วยความละเมียดละไมอินหลัวพลันลืมตาขึ้นช้าๆ พลางยกตัวขึ้นนั่ง ดวงหน้าฉายแววงุนงงปนระวังเล็กน้อย อินี่เป็นใครสมองประมวลผลได้ความว่าใช้คำพูดห่วงใยก็ถือว่ามาดี ม่อเฉวียนเดินเข้ามาใกล้ ก่อนหยิบกล่องไม้ออกมาแล้วยื่นให้ตรงหน้าอินหลัว"วันนี้ ข้านำสิ่งหนึ่งมาให้เจ้า มีดสั้นเล่มนี้...คือของที่พบติดตัวศพของอ๋องซ่งเหล่ยชิงชาง สามีของเจ้า"เสียงม่อเฉวียนนิ่งสนิท อินหลัวใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งจับกล่องไม้แบบขยาดแขยงเพร

หลี่เจินหรงขมวดคิ้ว สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่แววตาสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาที ม่อเฉวียนยังคงกล่าวต่อ น้ำเสียงเรียบเรียงระหว่างความสุภาพกับความแหลมคมได้อย่างแนบเนียน"การที่ข้านำมีดของสามีเดิมของนางมามอบให้ ก็เพียงเพราะนางเคยเป็นภรรยาของเขา ความหลังบางสิ่งแม้จะเลือนราง แต่ก็มิใช่สิ่งที่ใครควรหลงลืม หากสิ่งนั้น... อาจเป็นสิ่งเดียวที่หลงเหลือจากอดีตของนาง หากนางจะยึดมั่นในอดีตหรือไม่นั่นย่อมเป็นสิทธิ์ของนาง เช่นเดียวกับที่ท่านอ๋อง…จะปล่อยหรือจะผูก ก็เป็นการตัดสินใจของท่าน แต่หากท่านอ๋องหวั่นไหวเพียงเพราะของสิ่งเล็กๆ หนึ่งชิ้น เช่นมีดของอดีตสามีผู้นั้น…ข้าก็เพียงแต่คิดว่า ข้าคงประเมินใจของท่านผิดไป"ถ้อยคำสิ้นสุดลงพร้อมรอยยิ้มที่ยังละมุนเช่นเคยแต่สะท้อนประกายบางอย่างคล้าย…ความรู้เท่าทันหรืออาจมากกว่านั้น หลี่เจินหรงเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเบาๆ รอดผ่านไรฟัน"เจ้า…กำลังท้าทายข้า เจ้าให้มีดนั่นกับนางเพราะเหตุใด" หลี่เจินหรงถามย้ำอีกครั้ง เสียงคล้ายสะกดกลั้นคลื่นไฟที่กำลังสาดซัด"ข้าไม่อยากให้นางลืมสิ่งที่นางเคยมี… และเพราะข้าเองก็ไม่อยากถูกลืม"ม่อเฉวียนเงยหน้าขึ้นรับแววตาร้อนแรงตรงหน้า วาจานั้น

ณ เรือนรับรองของจวนราชครู ราชครูจงนั่งอยู่เบื้องหน้าม่อเฉวียนดวงตาคู่นั้นแหลมคมราวกับมองทะลุจิตใจนางได้หมดสิ้น ม่อเฉวียนนั่งนิ่ง สีหน้าอ่อนน้อมแต่ไม่อาจซ่อนรอยตึงเครียดที่ลอบแฝงไว้ในดวงตา"เจ้ารู้ไหมว่าสิ่งที่เจ้าทำไปมันโง่สิ้นดี" เสียงท่านราชครูแผ่วเบา ทว่าทุกถ้อยคำหนักแน่นดังค้อนทุบลงบนหิน ม่อเฉวียนหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว"ข้าเพียงแต่อยากให้อ๋องหลี่เห็นว่า..จ้าวอินหลัวนั่น ไม่คู่ควรจะอยู่เคียงข้างเขา"ท่านราชครูขมวดคิ้ว มือข้างหนึ่งจับด้ามพัดแน่นแนบเข่าแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงกดต่ำ"คิดหรือว่าเขาจะไม่รู้ ว่าเจ้าทำไปเพราะต้องการให้จ้าวอินหลัวโกรธแล้วลงมือทำร้ายเขาจงใจให้นางคิดที่จะแก้แค้นเขา""ข้าแค่อยากให้เขาเห็นว่านางไม่ควรไว้ใจ" ม่อเฉวียนเม้มริมฝีปากแน่น สีหน้าสั่นไหวอยู่ชั่วครู่"เจ้าคงไม่เคยได้ยินเรื่องนี้สินะเรื่องที่ซงเหล่ยชิงชิงยกขันหมากกดดัน ต้าหวางจินเทาให้ยกจ้าวอินหลัวให้แต่งกับเขาหากไม่เคยได้ยินมาก็ รับรู้ไว้เสีย จะได้รู้ว่าผลลัพธ์เรื่องที่เจ้าทำจะออกมาเช่นไร เจ้าคิดหรือว่าหลี่เจินหรงจะมองไม่ออก ว่าเจ้าต้องการให้นางทำร้ายเขา เพื่อที่เขาจะได้ผลักไสจ้าวอินหลัวออกไปจาก

หลังจากอินหลัวได้รับกำไลหยกจากไทฮองไทเฮา ก็กลับมาเรือนโบกมือลาเยว่หรงและอวิ๋นเอ่อร์ด้วยอารมณ์ดี ใจเบาอย่างประหลาดจนลืมไปเลยว่าอีกฝ่ายยังคงเป็น อ๋องโหด ที่เคยจองล้างจองผลาญเปิดประตูห้องมา…ก็พบหลี่เจินหรงนั่งไขว่ห้างอยู่บนแท่นนอน มือถือหนังสือตำราเล่มหนึ่งพลิกไปมา แต่ดวงตานั้นไม่ได้จ้องตัวอักษรสักนิดเขาจ้องมาทางอินหล้วต่างหาก"เจ้ากลับมาช้านัก ข้าเกือบคิดว่าเจ้าแอบหนีออกจากจวนอีกแล้ว" เขาวางหนังสือลง ขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ยังเก๊กหน้าราบเรียบไม่สร่าง"ข้าก็อยากจะหนีอยู่หรอก แต่ว่าวันนี้ข้าเจอเรื่องดีๆ ข้าเลยเปลี่ยนใจ ไม่หนีดีกว่า กำลังตั้งใจจะซ่องสุมกำลังคนเพื่อก่อการกบฏ " อินหลัวพูดอย่างร่าเริง แล้วถอดรองเท้าขึ้นแท่นนอนตัวเอง เอาผ้าห่มคลุมแล้วนอนตะแคงหันหลังให้เขาหลี่เจินหรงหรี่ตา "เรื่องดีอะไร"อินหลัวยิ้มไม่หันกลับ "ก็มีคนให้กำไลหยกข้า แล้วบอกว่าหากมีคนถามว่ามีพวกไหม ให้ตอบไปว่าเขานี่แหละคือพวกข้า"หลี่เจินหรงนิ่งงันไปชั่วครู่ "หึ มีพวกแล้วก็อย่าทำให้พวกเจ้าลำบากล่ะ อแล้วอย่าคิดว่าจะเอาพวกมาขู่ข้าจะสับพวกเจ้าให้เละยังได้ ภายในเมืองหลี่นี้ข้าไม่เคยกลัวใครไปบอกพวกของเจ้าด้วยว่าคบเจ้ามากไ