All Chapters of เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Chapter 41 - Chapter 50

ณ เวลาใกล้ยามอิ๋น ฟ้ายังเรื่อแสงเงิน เสียงสายลมครางเบาใต้ชายคาจวนใหญ่ เสี่ยวหม่าและอวิ๋นเอ่อร์เดินวนวุ่นอยู่ภายในห้องพักของจ้าวอินหลัว ข้าวของจำเป็นทั้งตะเกียงหอม หม้อใส่น้ำร้อน ยาลูก ยาผง ผ้าเช็ดหน้า ผ้าห่มบางและกล่องเข็มเย็บปักถูกจัดลงในห่อผ้าทีละชิ้นๆ อย่างเร่งรีบแต่ระมัดระวัง"เจ้าช่วยข้าหยิบขวดน้ำมันอบเชยนั่นที แม้ข้าจะไม่ชอบกลิ่นมันเท่าไรแต่ข้าว่านายหญิงนางอาจต้องใช้เวลาเจ็บหลังเจ็บเอว" เสี่ยวหม่าเอ่ยพลางหิ้วหม้อใบน้อยออกจากห้อง อวิ๋นเอ่อร์ที่ถือตะเกียงอยู่ถึงกับหัวเราะคิก "เจ้าคงลืมว่านายหญิงเจ็บเพราะถูกท่านอ๋องผลักนะ ไม่ใช่เพราะปีนต้นไม้ตกลงมา"“เจ้าไม่รู้อะไรซะแล้ว ถูกท่านอ๋องพลักยิ่งกว่าตกต้นไม้อีก ข้าว่าเปรียบกับตกเหวได้เลย”ประตูห้องเปิดแง้มท่านหมอไป๋อี้เซิงก้าวเข้ามาอย่างเงียบงัน ภายใต้ท่าทางสุขุม นัยน์ตาเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล เขาเดินตรงไปยังแท่นนอนที่จ้าวอินหลัวนอนพักร่างอยู่ในอาการซูบซีด มือเย็นเฉียบราวกับใยน้ำค้างที่คลี่คลุม"ข้าจะยกนางไปห้องใหม่ที่ใกล้ตำหนักของท่านอ๋อง...เพื่อตรวจอาการได้สะดวกขึ้น" เสียงของหมอหนุ่มเอ่ยเบาแต่เด็ดขาดเสี่ยวหม่ากับอวิ๋นเอ่อร์รีบพยั

ใต้แสงตะวันอ่อนของยามเช้า ภายในเรือนเงียบสงบใกล้ตำหนักของอ๋องหลี่ กลิ่นชาสมุนไพรจางๆ ลอยคลุ้งในอากาศ เสี่ยวหม่ายืนอยู่ข้างโต๊ะทรงงานด้วยสีหน้ากังวล ปรายตามองนายเหนือหัวที่นั่งกอดอกอยู่เบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด"ท่านอ๋องขอรับ…" เขาเอ่ยเสียงเบา กวาดตามองซ้ายขวาราวกับกลัวว่าลมจะนำคำพูดของเขาไปเข้าหูใคร"ข้าเป็นห่วงว่า…เรื่องที่ท่านอ๋องนำตัวนายหญิงจ้าวอินหลัวมาไว้ใกล้ๆ เช่นนี้ หากคุณหนูม่อเฉวียนรู้เข้า…"หลี่เจินหรงนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจยาว ดวงตาคมกริบทอดมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีม่านบางปลิวไหว"ม่อเฉวียน…นางมีเหตุผลพอ นางไม่ใช่สตรีที่ตีโพยตีพายกับเรื่องพรรค์นี้หรอก" เขาตอบเสียงเรียบ ไม่รีบร้อน แต่หนักแน่น "แต่ข้าน้อยได้ยินว่า…เอ่อ สตรีทั้งเรือนล้วนจับตาดูท่านอ๋องกับนายหญิงจ้าวอินหลัวอยู่นะขอรับ""ก็ให้พวกเขาดูไปสิ ข้าไม่ได้กลัวสายตาใครและไม่ได้ทำผิดเสียหน่อย" หลี่เจินหรงว่า พลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ ดวงตายังคงทอดมองไกล "ไม่ผิด…แต่ดูเหมือนจะ…เอ่อ ออกนอกลู่นอกทางนิดๆ""เสี่ยวหม่า" หลี่เจินหรงวางถ้วยชาลงเสียงดังเบาๆ แววตาวาบขึ้นชั่วแวบ "ถ้าเจ้าคิดจะพูดให้ข้ากลับใจล่ะก็ ไปต้มยาให้อินหลัวดีกว

ไป๋อี้เซิงที่เดินตามกลุ่มมาเงียบๆ มองเห็นบางอย่างผิดปกติทันทีที่สายตาเขาปะทะกับมือของจ้าวอินหลัว เขาขมวดคิ้วก่อนจะคว้าข้อมือนางอย่างสุภาพแต่แน่วแน่"นี่เจ้า…เลือด"ไป๋อี้เซิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล เมื่อเห็นหยดเลือดซึมอยู่ตรงปลายนิ้วของอินหลัว คงโดนเสี้ยนไม้ไผ่บาดตอนตัดแน่ๆ อินหลัวเบิกตากว้างมองตาม ก่อนจะพยายามชักมือหนีอย่างเขินๆ"ข้าไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่..."แต่ไป๋อี้เซิงไม่ฟัง มือข้างหนึ่งล้วงเข้าในอกเสื้อแล้วหยิบขวดยาผงขนาดเล็กออกมา โรยเบาๆ ลงบนรอยแผลนั้น กลิ่นสมุนไพรลอยจางๆ แตะปลายจมูก ส่วนมืออีกข้างก็จับนิ้วนางเบาๆ ประหนึ่งกลัวนางจะเจ็บไปมากกว่าเดิมหลี่เจินหรงยืนมองอยู่ไม่ไกล เบือนหน้าหนีทันควันราวกับเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นสุดชีวิต ก่อนจะตะคอกเสียงแข็ง"แผลแค่นั้น ไม่ตายหรอก"คำพูดนั้นทำให้อินหลัวชะงัก ดวงตาที่เคยหวานราวแสงจันทร์พลันมืดมน เม้มปากแน่น กัดฟันสะกดอารมณ์ไม่ให้โต้กลับเพราะรู้ดีว่าพูดไปก็ไม่เปลี่ยนอะไรเสี่ยวหม่าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบพูดเสียงใสซื่อขึ้นอย่างรู้จังหวะทันที"ท่านอ๋องไม่เจ็บหรือขอรับ ปราณของนายหญิงกับท่านอ๋องเชื่อมกันมิใช่หรือ ไม่แน่นะขอรับ แผลแบบนี้อาจอักเ

"หืม"กงหานเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่วางถ้วยซุปลงในอุ้งมือ"นางเป็นหญิงสาวที่บอบบาง อ่อนแอ เห็นแล้วก็อดสงสารมิได้ หม่อมฉันเกรงว่า…นางจะทนความโหดหินของอ๋องหลี่มิไหว"สายตาของกงหานฮ่องเต้ทอดผ่านปลายจอก ตกกระทบลงบนแสงเทียนริบหรี่ ก่อนจะทอดเสียงราบเรียบแต่เปี่ยมเมตตา"แน่นอน…ข้าจะช่วยนางนางเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้านี่""ฝ่าบาท…" ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นทันทีด้วยดวงตาเป็นประกายด้วยความซาบซึ้งใจแต่ฮ่องเต้กลับยิ้มบางๆ แล้ววางถ้วยซุปลง"ทว่า…หลี่เจินหรง ไม่ใช่คนที่ใครจะกดดันได้ง่ายๆ ตลอดเวลาที่เขาประจำชายแดน ดูแลกองทัพนับแสน…ปกป้องชายแดนได้อย่างไรที่ติ เขาไม่เคยคิดกบฏ ไม่เคยแม้แต่ขอรางวัลใดๆ ข้าจึงเกรงใจเขาไม่น้อย และอีกอย่างอ๋องซ่งเหล่ยชิงชางก็ทำผิดหลายเรื่องแต่ข้าก็ไม่ให้เห็นด้วยกับการประหารซ่งเหล่ยชิงชาง แม้จะถือว่าเขาเป็นภัยก็ควรแค่ปรามไว้ แต่อ๋องหลี่ข้าก็มองว่า เขาทำเพื่อแคว้นไต้ของเราบางส่วน"ฮองเฮานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะประสานมือแนบอก"หม่อมฉันเข้าใจเพคะ…แต่อินหลัวไมไ่ด้ผิดอะไรแต่จำจำต้องแต่งกับอ๋องเหล่ยเพราะอ๋องเหล่ยส่งขบวนขันหมากกดดันจนต้าหวาง ต้องยอมยกอินหลัวให้กับอ๋องแคว้นเหนือ ครั้งนี้หากหลี่เจิน

เสียงพูดคุยเบาๆ ในห้องของหลี่เจินหรงกับจ้าวอินหลัวยังคงลอดออกมาเป็นระลอกๆ ด้านนอกผนังห้องณจุดลับสายตา มีเงาสามเงากำลังแนบหูแนบแก้มเบียดกันอยู่จนตัวแทบเป็นปลาทูในเข่ง"เฮ้ย อย่าดันสิ ข้าเกือบชนผนังแล้ว" เสี่ยวหม่ากระซิบโวยวาย"ก็เจ้าขยับก่อน ข้าก็ต้องขยับตาม" อวิ๋นเอ่อร์เบ้ปากดันเสี่ยวหม่ากลับเบาๆเยว่หรงที่แนบหูอยู่กลางระหว่างทั้งสองคน กัดฟันแน่น"เงียบๆ หน่อย ข้ากำลังฟังอยู่"ทันใดนั้นเสียงโครมก็ดังลั่นตามมา… ผนังไม้ไผ่สั่นไหวจนฝุ่นปลิวฟุ้งเพราะทั้งสามดันกันแรงเกินไปจนล้มโครมเป็นแผง"องค์หญิง อย่าดันรับน่านนนนนนนไง ข้าน้อยว่าแล้ว องค์หญิงแน่ๆ"เสี่ยวหม่าเผลอร้องลั่นอย่างตกใจสุดขีด"บอกว่าอย่าดัน อย่าดัน" อวิ๋นเอ่อร์พึมพำหน้าตื่น"ก็ข้าไม่ได้ยินนี่ ข้าก็ต้องขยับสิ" เยว่หรงผุดลุกขึ้นนั่งแล้วตะโกนเสียงดังทั้งที่ยังนั่งอยู่กับพื้นเสียงภายในห้องเงียบกริบ…แล้วจู่ๆ บานประตูก็เปิดผาง หลี่เจินหรงยืนกอดอกหรี่ตามองพวกเขาสามคนที่กองกันเป็นชั้นๆ ตรงริมผนัง จ้าวอินหลัวที่เพิ่งห่อตัวในผ้าห่มก็ลุกขึ้นโผล่มาเห็นภาพตรงหน้าแล้วถึงกับอ้าปากค้าง"เจ้าพวกนี้..." หลี่เจินหรงลากเสียงต่ำแววตาเย็นเฉียบ"มะ...