All Chapters of เจ็บแทนข้า เจ้าห้ามตาย: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังสะท้อนอยู่ในโถงหน้าตำหนักใหญ่ของเมืองหลี่ ราชครูจงหลินเหวิน ผู้มากด้วยวัยวุฒิและอำนาจที่ไม่มีใครในราชสำนักกล้าหือ เดินตรงเข้ามาพบหลี่เจินหรงในตำหนักว่าราชการโดยไร้พิธีรีตอง ดวงหน้าเคร่งขรึมราวพายุที่ตั้งเค้าหนัก ฝีเท้าก้าวแกร่งไม่ไยดีต่อนายทหารสองข้างทางที่ก้มหน้ายกมือทำความเคารพ เจินหรงอ๋องที่นั่งอ่านฎีกาอยู่เงยหน้าขึ้น ดวงตาคมดุสบมองคู่สนทนาอย่างรู้ทัน"ท่านราชครูมาด้วยสีหน้าเยี่ยงนี้ คงไม่ใช่เรื่องมงคลกระมัง"หลี่เจินหรงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนอบน้อม"เรื่องของจ้าวจินเทา...ต้าหวางแห่งแคว้นเหนือ ได้ถวายฎีกาสู่ฝ่าบาท ขอให้พระองค์ทรงไต่สวนเหตุการณ์ที่ท่านอ๋องหลี่ชิงตัวบุตรีเขา พร้อมทั้งประณามการประหารอ๋องเหล่ยอย่างไม่เป็นธรรม"ราชครูจงหลินเหวินหยุดยืนเบื้องหน้า แล้วเอ่ยเสียงต่ำแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำดวงตาของเจินหรงหรี่ลงเพียงนิด มือที่ถือฎีกากระดาษหนาในมือขยับแน่นขึ้น ราชครูพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แฝงแววเคร่งเครียดและตำหนิ"ฝ่าบาทเดิมที…ก็มีความลังเลใจในตัวท่านอ๋องอยู่ไม่น้อย ทว่าครั้งนี้...ข้าเกรงว่าอาจจะมิใช่เพียงแค่ตำหนิ แต่จะเป็นการลงโทษขั้นรุนแรงด้วยซ้ำ เพราะเหตุใดเล่า

ไทฮองไทเฮาพยักหน้ายิ้ม“ยังถามอีกหรือเจ้าเสี่ยวหม่ายังรู้ว่าคนพูดถึงเจ้าว่าอย่างไร” ยื่นมือเหี่ยวย่นไปตบหลังมืออินหลัวเบาๆ อย่างเมตตา"มามะ มาหาย่าเสียเถอะ ย่าเองก็ผิด ที่ไม่เคยสั่งสอนเจ้า หรงเอ่อร์ ให้รู้จักอ่อนโยนกับสตรี"เจินหรงกลอกตาไปมา"เสด็จย่า ท่านเคยสอนข้าว่า อย่าอ่อนแอเพราะข้าคือบุรุษที่องอาจมิใช่หรือ"ฮึ นั่นก็เพราะข้าไม่คิดว่าเจ้าจะไปเป็นอ๋องเจ้าสำอาง ไม่ใช่อ๋องพิฆาต อย่างทุกวันนี้"อินหลัวหลุดขำออกมาเบาๆ จนต้องยกมือปิดปากนึกภาพอ๋องเจ้าสำราญ ขณะที่เจินหรงกัดฟันแน่นจนกรามขึ้นรูปไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรไปทางสตรีตัวน้อยที่แม้จะยืนตัวเล็กอยู่ข้างๆ อ๋องเจินหรง แต่กลับดูไม่ขลาดกลัวแม้แต่น้อยมีใครบ้างที่ไม่กลัวหลี่เจินหรง ถอนหายใจแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"หญิงใดที่ทำให้เจ้าเจ็บตัว บงการสุนัขเจ้าได้ ขัดคำสั่งเจ้า แล้วกล้าหัวเราะใส่หน้าเจ้าได้…หญิงนั่นแหละที่คู่ควร"เจินหรงหันควับไปมองอินหลัว แต่อินหลัวกลับยิ้มสดใส"ข้าขัดคำสั่ง หืม ไม่จริงหรอกเจ้าค่ะ ข้าปีนหน้าต่างเพราะท่านอ๋องสั่งไว้แล้วว่า ห้ามออกประตู อินหลัวไม่กล้าขัดคำสั่งท่านอ๋องหรอกเจ้าค่ะ"ไทฮองไทเฮาถึงกับหัวเราะคิก"ถู

อินหลัวค่อยๆ คลี่ป้ายม้วนผ้าไหมออก ใช้มือทาบมุมหนึ่งของภาพก่อนจะค่อยๆ แปะลงบนผนังห้องในตำแหน่งเด่นที่สุด เหนือชั้นวางของเล็กๆ ซึ่งหากผู้ใดเดินเข้ามาเพียงก้าวเดียวก็จะเห็นได้ชัดเจนทันทีเสียงเปิดประตูดังเอี๊ยดเบาๆ ตามมาด้วยกลิ่นหอมของอาหารร้อนๆ และเสียงฝีเท้าเร่งรีบ"นายหญิง…อาหารเย็นของท่า…." อวิ๋นเอ่อร์ชะงัก แทบจะปล่อยถาดอาหารร่วงพื้นเสียงสั่นอย่างตกใจ ดวงตาเบิกกว้างมองภาพวาดที่แปะอยู่"นายหญิงท่านเอารูปนี้มาจากไหนเจ้าคะ" อินหลัวหันกลับมาอย่างสงบ มือเท้าสะเอวแล้วถอนหายใจยาวเมื่อการทำงานเพียงลำพังเสร็จสิ้นลง"ถามทำไม""นี่…นี่มันคือรูปที่ท่านอ๋องเหล่ยทรงวาดด้วยฝีมือของท่านอ๋องเองนะเจ้าคะ เพราะหลงใหลในตัวนายหญิงมาก ถึงกับลงมือวาดเองแล้วนำไปติดที่ผนังในจวนอ๋องเหนือ ท่านอ๋องเคยพูดว่าว่าอยากเห็นหน้าท่านทุกวันแม้ในวันที่ไม่ได้พบตัวจริงเพราะนายหญิงยังไม่แต่งเข้าจวน เรื่องนี่ร่ำลือไปทั่วแดนเหนือใครๆ ก็รู้ว่าท่านอ๋องเหล่ยมีฝีมือการวาดรูปแค่ไหน ยังใช้เวลาแรมเดือนในการวาดภาพนี้…รูปนี่…คือของรักสุดใจของท่านอ๋องเหล่ยเลยนะเจ้าคะ""เหรอ" อินหลัวเอ่ยสั้นๆ เสียงแหบต่ำคล้ายคนกำลังคิดหนัก ดวงตาสั่นไ

"หลังจากที่ชายาหรูหมิ่นเปิดเผยความจริงว่าถูกข่มเหงจากอ๋องเหล่ย อ๋องหลี่ก็เริ่มระเบิดความแค้นออกมาและไม่นานหลังจากที่ท่านอ๋องเหล่ยแต่งนายหญิง ชายาหรูหมิ่น...ก็ ก็ดื่มพิษปลิดชีพตัวเองต่อหน้าต่อตาท่านอ๋องหลี่"อินหลัวหลับตาลงไปชั่วครู่ ก่อนจะถามต่ออย่างช้าๆ"เจ็บปวดจัง ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นตามที่เจ้าเล่า ช่างเจ็บปวดจริงๆ""เราไม่รู้แน่ชัดค่ะว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริง ท่านอ๋องหลี่เชื่อว่าชายาถูกข่มเหง แต่คนในวงในเขาซุบซิบไปอีกอย่าง" อวิ๋นเอ่อร์ตอบเสียงเบา “ซุบซิบหรือ”“เจ้าค่ะ ความจริงแล้วมีคนพูดกันหลายคนว่า...ชายาหรูหมิ่นอาจจะไม่ถูกข่มเหงจริงๆ ก็ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะพระชายาหรูหมิ่นในตอนนั้นกำลังจิตใจอ่อนแอ พออ๋องเหล่มาปลอบใจจึงใจอ่อน เสียใจ...ที่สามีตายเลยยอมให้ท่านอ๋องเหล่ยปลอบโยน แต่ไม่นานท่านอ๋องหลี่เจินหรงก็กลับมา ท่านอ๋องหลี่ไม่ตายแต่กลับยังมีชีวิตอยู่นั่นยิ่งทำให้ชายาหรูหมิ่นยิ่งรู้สึกผิด บ้างก็ว่าชายาหรูหมิ่นมีใจกับอ๋องเหล่ย และผิดหวังที่ท่านอ๋องเหล่ยแต่งชายาเอกคือนายหญิงจ้าวอินหลัว จึงปลิดชีพตัวเอง"อินหลัวเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว"มันร้ายแรงเพียงนั้นเชียวหรือ จะว่าไม่เ

ไม่รอให้ท่านอ๋องตอบ เขาก็หมุนตัววิ่งแน่บออกจากห้องแทบไม่ทัน เงาของเสี่ยวหม่าลับตาไปทางมุมจวนมืดๆ ราวกับคนที่มีจุดหมายตั้งแต่แรก แท้จริงแล้ว เสี่ยวหม่าไม่แม้แต่จะเหลียวมองห้องตัวเอง เขาตรงดิ่งไปยังเรือนของนายหญิงอินหลัวด้วยหัวใจร้อนรนในขณะเดียวกัน หลี่เจินหรงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เดินไปยังข้างแท่นนอน มือหยิบม้วนผ้าเก่าๆ ที่ขยำวางไว้บนพื้นขึ้นมา เจินหรงคลี่ภาพนั้นออกช้าๆ เสียงเนื้อผ้าถูกลากเสียดสีเบาๆ ดังสะท้อนในห้องเงียบสงัดภาพวาดของจ้าวอินหลัว...รอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาในภาพงามเกินห้ามใจ ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนกำลังสบตากับเจ้าของภาพอยู่จริงๆ“เจ้านั่นแหละที่ผิด…ใครบอกให้อ๋องเหล่ยหลงใหลเจ้า” เขากระซิบเสียงเบา สายตาไม่ละไปจากภาพ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นขึ้น “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า...หรูหมิ่นก็จะไม่ตาย”เจินหรงเงียบไปอึดใจ ก่อนจะกัดฟันแน่น จ้องภาพแน่นิ่ง“หากอ๋องชั่วนั่น…ไม่หลงใหลเจ้าจนยอมรับเจ้าในฐานะชายาตั้งแต่แรก…ทุกอย่างก็คงไม่จบลงแบบนี้…”เสียงของหลี่เจินหรงแหบพร่า คล้ายฝังอยู่กับเงาอดีตที่ยังไม่เคยคลาย ปมในใจที่ยิ่งมองภาพก็ยิ่งรู้ว่าตนไม่เคยให้อภัย...ไม่ใช่แค่จ้าวอิ