جميع فصول : الفصل -الفصل 20

ในเกี้ยวไม้ที่โยกเยกไปตามจังหวะเดินของขบวนทหาร อวิ๋นเอ่อร์กำลังจัดผ้าห่มให้จ้าวอินหลัวอย่างเบามือ ขณะที่นางเอกสาวตัวน้อยนั่งหน้างอพิงหมอนนุ่ม มือเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกม่านเบื้องนอกที่มีเพียงภาพเงาทะมึนของกองทัพธงดำเดินเรียงรายกันไม่รู้จบอวิ๋นเอ่อร์ละสายตาจากผ้าที่พับเรียบร้อยแล้ว ค่อย ๆ เอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงหวังดี“ทนอีกนิดเจ้าค่ะอีกไม่นานก็จะถึงเมืองหลี่แล้วที่นั่นอาจได้เอาโซ่ที่ล่ามไว้ที่ข้อเท้าของท่านออก”“นั่นไม่สำคัญเท่าอนาคตต่อจากนี้ต่างหากเล่าอวิ๋นเอ่อร์เข้าต้องเจอกับอะไรบ้าง แล้วไหนจขะอาการจากพิษกำเริบอีก ข้าจะทำอย่างไรดี หมอนั่นก็ใจร้ายใจดำต้องไปอยู่ในฐานะเชลยแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน” อวิ๋นเอ่อร์ถอนหายใจ"นายหญิงเจ้าคะ ข้าคิดว่า...บางที ถ้านายหญิงวางตัวให้ดูเย็นชาและสูงส่งเหมือนเมื่อก่อน ท่านอ๋องผู้นั้นอาจจะไม่กล้าแตะต้องหรือพูดจารังแกง่าย ๆ ก็ได้นะเจ้าคะถึงท่านจะบอกว่าความทรงจำบางส่วนหายไปแต่ท่านก็ควรกลับมาเป็นคนเดินนี่เจ้าค่ะหรืออาจจะแค่ทำยามที่อยู่ต่อหน้าเจินหรงอ๋องเพื่อเขาจะได้ไม่โมโหนายหญิงเพิ่มระดับขึ้นเจ้าค่ะไม่าเถียงเขาเขาก็ไม่โกรธ"จ้าวอินหลัวหันขวับ ดวงตากลมใสเบิก

อินหลัวที่ยังคีบผัดผักอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตสั่นริก เธอเม้มปากแน่นกว่าเดิมก่อนจะเคี้ยวคำสุดท้ายด้วยฟันกรามทั้งสองข้างขบกันแน่นไป๋อี้เซิงที่นั่งข้างกันถึงกับส่ายหน้าช้าๆ ถอนใจยาวอย่างระอาใจเต็มประดาแต่หลี่เจินหรงยังไม่จบ เขาพูดต่อทันควันด้วยน้ำเสียงเรียบเฉียบขาด"แล้วอีกอย่าง…คราวหลังหัดเดินด้วยขาของตัวเองเสียที ท่านหมอไป๋เขาเป็นหมอ ไม่ใช่ม้าให้ใครมาขี่หลัง"อินหลัวที่กำลังจะยกตะเกียบหยุดมือทันที กลืนข้าวลงคออย่างฝืดฝืนก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางต้นไม้ใบหญ้าไป๋อี้เซิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างไม่พูดอะไรจ้าวอินหลัวหันมาหาอวิ๋นเอ่อร์แล้วกระซิบเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน"ข้าแค่ขี่หลังหมอ...แค่ครั้งเดียว แต่เขากลับเอามาพูดอย่างกับข้าไปขี้ใส่หน้าบ้านเขากระนั้น"อวิ๋นเอ่อร์ทำตาโตกลั้นขำ รีบก้มหน้าก้มตากินข้าวทว่าในใจของจ้าวอินหลัว...ไฟแห่งการสะสมคำด่าพุ่งปะทุขึ้นทีละนิด ทีละนิดถ้าอยู่ที่โลกปัจจุบันนะข้าจะซื้อไก่อบ ไก่เคเอ็ฟซี ไก่ย่างห้าดาว ไก่ทอดเซสเตอร์กิล มากองตรงหน้าเขา แล้วแจกจ่ายทหารพวกนี้ แต่เหลือกระดูกให้เจินหรงอ๋องเสียให้เข็ดแต่อินหลัวยังคงนั่งสงบ สีหน้านิ่งส

เสียงกีบม้าเดินผ่านด้านหลังปลุกเขาให้หลุดจากภวังค์ ฝ่ามือใหญ่กำแน่นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาที่เคยว่างเปล่ากลับแฝงรอยแค้นเล็กๆ ที่จุดขึ้นอีกครั้งเมื่อภาพของอินหลัวที่นอนแน่นิ่ง น้ำตาไหลลงแก้มแบบเดียวกันกับหรูหมิ่นผุดขึ้นในความคิด… สายตาคู่นั้นกลับไม่ได้อ้อนวอนแบบหรูหมิ่น ไม่ได้ยิ้มให้แบบอดีตภรรยา… แต่เป็นแววตาดื้อรั้น สู้ตาย ยั่วโมโห และ…ไม่เคยยอมแพ้ความต่างนั้น…ทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าเดิม“เจ้าจะไม่ได้รับการอภัยจากข้า… จ้าวอินหลัว…” เขากัดฟันแน่น เสียงต่ำพร่า สบถลอดไรฟันขณะเดินกลับไปหาขบวน ไม่ใช่เพราะอินหลัวเหมือนใครในอดีตแต่เพราะอินหลัว…ไม่ยอมตายง่ายๆ ต่างหากเสียงฝีเท้าคนเคลื่อนไหวจอแจอยู่ห่างออกไป แต่ตรงจุดหนึ่งในร่มเงาของพุ่มไม้ ร่างเล็กบอบบางกลับนอนนิ่งอยู่บนผืนหญ้า ใบหน้าซีดเซียว สายตาที่ลืมขึ้นอย่างเชื่องช้าเต็มไปด้วยความพร่าเลือนจ้าวอินหลัวฟื้นขึ้นมาแล้ว...แต่สิ่งแรกที่นางรู้สึกได้…ไม่ใช่เสียงผู้คน แต่มันคือไออุ่นจากหยดน้ำตาของตัวเอง ที่ไหลซึมลงข้างแก้มและเปียกเส้นผมที่ชื้นทั้งเหงื่อและน้ำตามือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาเชื่องช้า แต่พอเช็ดแล้วหยดใหม่ก็ไหลรินอีก สุดท้ายจึงได้แต่นั่งนิ่ง ปล่

กลางแสงแดดอ่อนที่สาดลอดม่านเกี้ยวไม้ไผ่หอมกลิ่นไม้สดนั้น จ้าวอินหลัวนั่งประสานมือแนบตัก ใบหน้าซีดเซียวเพราะพิษที่ยังไม่หายดี แต่แววตากลับระยิบระยับราวประกายเพชรในแสงเช้า เมืองหลี่...เมืองหลี่ในที่สุดก็มาถึงเสียทีสินะอินหลัวเบียดหน้าแนบช่องผ้าม่าน มองออกไปนอกเกี้ยวด้วยดวงตาโตอย่างกระตือรือร้น ถนนเรียบทอดยาวเป็นแนวลาดขึ้นเขา มีต้นเหมยสองข้างทางกำลังเริ่มผลิดอกสีชมพูอ่อน บรรยากาศราวกับหลุดเข้าไปในซีรีส์จีนโบราณที่เคยดูตอนอยู่ในปัจจุบัน แม้ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นจริงหรือเพียงฝันที่หลงเหลือจากความทรงจำกระจัดกระจาย"คุณพระ..." อินหลัวพึมพำเบาๆ น้ำเสียงตื่นเต้นอย่างแท้จริง "อีกนิดเดียวก็จะได้เดินชมตลาดโบราณในชุดจีนโบราณยาวพลิ้ว... แล้วก็มีพระเอกหล่อๆ เดินตามคุ้มกัน...โอ้ พระเอกต้องสูง ตัวโตกว่าข้า สวมชุดขาวสะอาดสะอ้าน ถือพัดพับ เอ หรือจะถือกระบี่เท่ๆ ดีนะ"อินหลัวหันไปหาอวิ๋นเอ่อร์ที่นั่งเคียงข้างในเกี้ยว ดึงแขนสาวใช้แล้วเขย่าเบาๆ "เจ้าเคยฝันแบบข้ามั้ย อยากใส่ชุดสวยๆ เดินตลาดผลไม้ ได้กินซานซาเชื่อมแบบในซีรีส์ อยากให้มีคนซื้อให้เรามั้ย"อวิ๋นเอ่อร์มองนายหญิงด้วยสีหน้าเอ็นดูและขำในใจ "นายหญิงเ

หลี่เจินหรงหันมาช้าๆ ดวงตาเย็นชาจับจ้องม่อเฉวียนอย่างพินิจ “ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมตอนที่ข้าไม่อยู่”“เรียบร้อยดี ท่านอ๋องไม่ต้องห่วง บิดาข้าฝากมาบอกท่านอ๋องว่าฝ่าบาทส่งจดหมายมาติงเรื่องที่ทำเกินกว่าเหตุกับแคว้นเหนือ ทรงไม่พอพระทัยเรื่องที่สังหารอ๋องเหล่ยโดยพลการและยังจับตัวธิดาของจ้าวต้าหวาง จ้าวอินหลัวคนนั้นในฐานะเชลย”“ดีข้ารู้อยู่แล้ว แล้วท่านราชครูจงบิดาเจ้าคิดเห็นเช่นไร”“ท่านพ่อพูดเพียงว่า ท่านอ๋องแค่นิ่งเฉยไปเสียแล้วส่งบรรณาการที่ยึดมาได้จากอ๋องเหล่ยและแค้วนเหนือยังวังหลวงแคว้นใต้เสีย ฝ่าบาทจึงไม่อาจกล่าวโทษท่านอ๋องได้ในเมื่อมีแต่ได้กับได้ ได้แคว้นเหนือมาเป็นเมืองขึ้นแล้วยังไม่ต้องลงแรง เป็นท่านอ๋องที่ทำเรื่องนี้ให้ แล้วยังยกผลประโยชน์ทั้งหมดให้กับแคว้นใต้”“ดีแล้ว เรื่องส่งบรรณาการให้ท่านราชครูจัดการ ทรัพย์สินที่ยึดมาได้มีไม่น้อย ขอเพียงทำให้ฝ่าบาทพอพระทัย” ม่อเฉวี่ยนย่อกายลงช้าๆ เจินหรงอ๋องถอนหายใจก่อนจะเอ่ยขึ้นตรงๆ โดยไม่อ้อมค้อม"ข้าพาเชลยกลับมาด้วยหนึ่งคน เป็นหญิง อย่างที่เจ้ารู้นางคือจ้าวอินหลัวชายาของอ๋องเหล่ยและหวังว่าเจ้าจะไม่คิดมากเหมือนหญิงที่น่ารำคาญ หึงหวงจนน่าเบื