Semua Bab ฉุดลากกระชากรัก[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 11 - Bab 20

เวลาเกือบตีหนึ่งร่างสูงเดินเป๋ขึ้นมาชั้นบน ตาคมเข้มมองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม ที่เพิ่มมาก็คือผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้น นึกถึงตากลมโตที่มองเขาเมื่อตอนหัวค่ำทีไรใจก็สั่นทุกทีบ้าไปแล้ว..... เกิดอะไรกับเขากันแน่ ร่างกายสะบัดร้อน สะบัดหนาวเหมือนจะเป็นไข้ หน้าร้อนวูบวาบไปหมด ไม่ได้การแล้ว ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ เขานี่แหละที่จะแย่ พรุ่งนี้เขาจะออกจากบ้านหลังนี้ตั้งแต่ไก่โห่ ไปให้ไกลจากยายตัวนิ่มนี่ให้เร็วที่สุดไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ดูสิยังไม่ทันข้ามคืนชีวิตที่แสนจะ เรียบง่ายของเขาต้องพลิกคว่ำคะมำหงาย โดยเฉพาะหัวใจที่มันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ยามเมื่อสบตากับตากลม ๆ คู่นั้น“ยายแม่มด ทำของใส่ผมใช่ไหม” พูดกับตัวเองเมื่อพิงแผ่นหลังกว้างกับบานประตู ดีนะที่มีประตูกั้นเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงได้เข้าไปหายายตัวเล็กแน่ ๆ เพราะกลิ่นหอม ๆ ของเธอยังติดอยู่ที่ตัวเขาอาคมไม่มีทางรู้เลยว่าคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่นั้น จนป่านนี้ก็ยังนอนไม่หลับ ร่างบางม้วนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ตากลมโตยังมองค้างอยู่ที่เพดาน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ล้มตัวลงนอน ความหวาดระแวงบวกกับความกลัว

ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้คนที่นั่งอยู่ในรถตื่นตะลึง ยิ่งตอนที่เขาเลี้ยวรถเข้ามาด้านใน ใจของหญิงสาวก็เต้นแรงขึ้น เขาไม่ได้ไปส่งเธอที่ไร่แสงตะวันอย่างที่เธอร้องขอ แต่กลับพามาที่โรงแรมแสงตะวันแทน ระหว่างทางลันลดาก็รู้สึกเอะใจ อยากจะถามเขาอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเห็นเขาขับรถมาตามเส้นทางที่มีบ้านคนก็ โล่งใจ เพราะไม่น่ากลัว และเขาก็ไม่ได้มีท่าทางคุกคามหรือดูเป็นคนร้าย เงียบสุขุม จนเธอยังนึกเกรงใจ เผ่าเพชรคงอยู่ที่นี่ เขาถึงได้พาเธอมา เพราะเธอบอกกับเขาว่าอยากเจอพ่อเลี้ยงเผ่าเพชร เข้มปรายตามองตุ๊กตาหน้ารถเพียงนิด นึกชอบใจ เธอเป็นคนฉลาด ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกัน เธอจะพูดแต่ชื่อของเผ่าเพชร เข้มรู้ว่าเธอต้องการเอาชื่อพ่อเลี้ยงมาเป็นเกราะกำบังเพื่อให้เขารู้สึกเกรงกลัวรู้จักไอ้เข้มน้อยไปแล้ว.... ถ้าเขาจะทำขึ้นมาจริง ๆ ต่อให้มีร้อยเผ่าเพชร เข้มก็ไม่กลัว“คุณเผ่าเพชรอยู่ที่นี่เหรอคะ”ถามเมื่อเขาพารถมาจอดหน้าอาคารที่อยู่ด้านหลังตึกขนาดใหญ่ ยังไม่ได้คำตอบจากคนที่นั่งข้าง ๆ หญิงสาวก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงเดินตรงมาที่รถ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หันมามองหน้าเข้ม ก่อนจะหันกลับไปมอง

ลันลดาช้อนตาขึ้นมองเขาก่อนจะยิ้มหวานเต็มหน้า ทั้งที่ใจเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก เธอต้องเป็นเด็กดี รักษาคำพูด และทำให้เขาตายใจ“ขออนุญาตนะคะเฮียขา ถอดแล้วให้ป่านอาบน้ำให้ด้วยเลยไหมคะ” พูดพร้อมกับส่งมือบางที่สั่นน้อย ๆ ไปแกะกระดุมเสื้อที่เหลือออกจนหมด ตาคู่สวยมองไปตามผิวเนื้อเรียบตึง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นกล้ามเนื้อท้องเป็นลอนของเขาใจเย็น ๆ ไว้ป่าน อย่าตื่นเต้น.... แกก็เคยเห็นผู้ชายเปลือยออกบ่อยไป นี่แค่เด็ก ๆ ถ้าเทียบกับหนุ่ม ๆ ที่เธอเคยส่องดู มือบางดึงเสื้อเขาออกจากไหล่ เขย่งปลายเท้าขึ้นอีกนิด เขาสูงเกินไป ไอ้เฮีย ตกลงแกเป็นง่อยเหรอ ถอดให้จนหมดแล้ว ขยับไหล่นิดเดียวเสื้อก็หลุดพ้นตัว แต่นี่เขายังยืนนิ่งไม่หือไม่อืออะไรสักอย่างอาคมตกใจกับการกระทำของหญิงสาวไม่น้อย ที่อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาเป็นนางยั่วเสียอย่างนั้น เมื่อกี้ยังร้องกรี๊ด ๆ อยู่เลย “เฮียขาขยับแขนหน่อยค่า ป่านถอดเสื้อไม่ได้”เขย่งก็แล้ว กระโดดก็แล้ว ตกลงที่อยู่ตรงหน้าเธอคนหรือต้นตาลกันแน่ ทำไมถึงได้สูงใหญ่ขนาดนี้ อาคมขยับแขน สลัดเสื้อออกจากตัว เกือบจะถอยหนีเหมือนกัน เมื่อยายตัวดีทำเหมือนตั้งใจเอาก้อนเนื้อนุ่ม มาถูไถกั

เมื่อคุยกันรู้เรื่องและทำความเข้าใจกันแล้ว ดวงเดือนก็จัดแจงให้หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวใหม่ โดยเธอลงมาเบิกชุดพนักงานทำความสะอาดที่แผนกขึ้นไปให้ แต่ระหว่างทางก็ถูกกาญจนาเรียกไปซักฟอกชุดใหญ่ ถึงเหตุการณ์ที่คนเอาไปพูดกัน เรื่องผู้บริหารหนุ่มกับพนักงานใหม่ดวงเดือนเองก็ยังแปลกใจไม่หาย เพราะข่าวไปเร็วกว่าที่เธอคิด แทนที่เธอจะได้เป็นคนแรกที่ได้เล่าเรื่องนี้ แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะกาญจนาก็ยังให้เงินเธอ และสั่งให้พาพนักงานใหม่ลงไปรายงานตัวที่ฝ่ายบุคคล ต่อให้เป็นคนของอาคมก็เถอะ แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ ถ้าคิดจะอยู่ที่นี่ลันลดาก็ต้องอยู่ใต้คำสั่งกาญจนา เพราะเธอมีสิทธิ์ที่จะให้ใครอยู่หรือออกก็ได้ตามอำนาจของฝ่ายบุคคล ลันลดาไม่อยากทำให้ดวงเดือนเดือดร้อน หลังจากกินข้าวเช้าในห้องอาหารของพนักงาน เธอจึงตามดวงเดือนไปพบกับฝ่ายบุคคล เพราะต้องเบิกชุดและอุปกรณ์ที่จะใช้ทำความสะอาดของตัวเองด้วยระหว่างทางเธอเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งยืนจับกลุ่มคุยกัน แต่ถ้าสังเกตดี ๆ เหมือนล้อมอะไรไว้มากกว่า หญิงสาวหยุดดู พยายามมองให้ชัด ๆ แต่ถูกดวงเดือนดึงแขนให้เดินตามไปเร็ว ๆ ดวงเดือนและคนที่ทำงานในนี้จะเห็นภาพแบบนี้จนชินตา แต่ลันลดาเพิ่งมาอ

ภาพตรงที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ลันลดาเข้าใจทุกอย่าง นี่น่ะหรือ... ห้องพักที่ฝ่ายบุคคลเตรียมให้เธอ มีสภาพไม่ต่างจากห้องเก็บของ ทั้งรกและสกปรก แบบนี้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย นอกจากถูกแกล้ง น้องหมาบางตัวยังมีที่นอนที่ดีกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างเถอะ เมื่อคิดที่จะอยู่ก็ต้องอยู่ให้ได้ สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือความสะอาด แล้วหลังจากนั้นเธอจะไปคุยกับผู้ชายคนนั้น จะขอกระเป๋าเสื้อผ้า กระเป๋าสตางค์ และข้าวของทุกอย่างของเธอคืนมา เพราะตอนนี้เธอ ไม่คิดหนีไปไหนแล้ว จะอยู่ที่นี่ จะทำให้คนพวกนั้นรู้ว่าเวลาที่ถูก แรงโน้มถ่วงของโลกดึงให้ตกต่ำมันเจ็บแค่ไหน“ฉันอยากได้ไม้กวาด กับอุปกรณ์ทำความสะอาด จะไปเอาจากตรงไหน”หันไปถามคนที่พาเธอมาส่ง แต่กลับได้ริมฝีปากที่บิดเบ้เป็นคำตอบ “ก็หาเอาเองสิยะ”“เธอชื่ออะไร!” ถามเสียงห้วนจัด“มีตาก็อ่านเองสิ ว่าแต่อ่านออกไหมจ๊ะ”ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่ป้ายชื่อของตัวเอง ลันลดาอ่านรวดเดียวแล้วจำได้ขึ้นใจ ‘กานดา สุดละม่อม’ แผนกทำความสะอาด เธอจะเป็นอีกคนที่ได้เดินตามผู้หญิงสามคนนั้นออกไปลันลดาคิดในใจ ก่อนจะเริ่มมองหาอุปกรณ์ทำความสะอาด เมื่อไม่มีของเก่าให้เธอใช้ก็แกะขอ