ฉุดลากกระชากรัก[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่] のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

ในขณะที่รถเคลื่อนตัว ในหัวของชายหนุ่ม ก็คิดไปต่าง ๆ นานา หลายครั้งที่ดวงตาคู่คมภายใต้กรอบแว่นตาสีดำเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งมาด้วยกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวของนายหญิง มีหลายส่วนบนใบหน้าที่คล้ายกัน แต่นายหญิงสวยกว่า ในขณะที่ คนน้องดูจืดชืดไปนิด แต่ก็พอไปวัดไปวาได้เธอคนนี้น่ะหรือ... ที่กล้าปฏิเสธคุณเผ่าของเขา ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ขนาดรวยล้นฟ้าอย่างพ่อเลี้ยงเผ่าเพชร เธอยังกล้าปฏิเสธ ถ้าเป็นเด็กกำพร้าอย่างเขา คงถูกมองไม่ต่างจากไส้เดือนกิ้งกือแน่นอน“อีกนานไหมคะกว่าจะถึงไร่แสงตะวัน” ถามด้วยความอยากรู้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอไปไร่แสงตะวัน ครั้งหนึ่งเธอเคยมาเชียงราย แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว และก็ไม่ได้ไปที่ไร่แสงตะวัน เพราะเผ่าเพชรรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ใบหน้าพ่อแม่และพี่สาวลอยเข้ามาในหัว จะเป็นไงนะถ้าพวกท่านเห็นเธอวันนี้“อีกพักใหญ่ ๆ ฝนตกหนักถนนลื่น ขับเร็วไม่ได้”ลันลดาพยักหน้าเข้าใจ เมื่อคนขับรถตอบมาแบบนี้“ทำไมไม่ให้รถที่ไร่มารับ”อาคมถามกลับ อันที่จริงเรื่องที่เธอนั่งรถทัวร์มาเชียงราย เขาก็ไม่รู้มาก่อน แต่บังเอิญว่าลูกน้องเขาดันตาดีเห็นเธอเข้า จึงมารายงานให้เ

“เอ้า” กระเป๋าผ้าใบโตถูกโยนมาข้างตัว ส่งผลให้ร่างบาง ที่นั่งเหม่อสะดุ้งสุดตัว อาคมจงใจโยนมันไปตรงหน้าเธอ ลันลดามองกระเป๋าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่“คุณไม่ได้เป็นคนขับรถสองแถวจริง ๆ ใช่ไหม”หญิงสาวเอ่ยถาม หลังจากคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่างช่างเหมาะเจาะไปหมด ไม่มีรถคันไหนไปส่งเธอที่ไร่แสงตะวัน มีแค่รถเขาเท่านั้นที่เสนอตัว และเขาก็พาเธอมาที่นี่ ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าเขาทำ แบบนี้ทำไม ถ้าเป็นพวกรักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่ เขาก็คงรับเงินเธอไปแล้ว แต่นี่เขาไม่ต้องการเงิน ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าเขาอาจจะถูกใคร สักคนสั่งมา แต่เธอไม่เคยมีศัตรูที่ไหน จะมีก็แต่...“ผมเป็นคนขับรถ ถ้าไม่ขับจะพาคุณมาได้เหรอ”อาคมยังกวนไม่เลิก เพราะนิสัยเป็นคนขี้เล่น จึงลืมไปว่าเขาต้องทำตัวให้โหด เถื่อน เธอคนนี้จะได้กลัวเขามาก ๆ“มีคนจ้างให้คุณมาจับตัวฉันเหรอคะ”“อย่าพูดมาก หุงข้าวเป็นไหม เพราะต่อไปนี้คุณต้องอยู่ที่นี่”“นานแค่ไหนคะ”คำถามของเธอทำให้อาคมหยุดคิด นั่นสิ... เขาจะยึดตัวเธอไว้นานแค่ไหน“จนกว่าผมจะพอใจ”“แล้วแค่ไหนคุณถึงจะพอใจล่ะคะ คุณจะข่มขืนฉันแบบในละครหรือเปล่า”“...”“ถ้าจะทำแบบนั้น ค

ผ้าขาวม้าถูกนำไปจุ่มน้ำทั้งผืนก่อนที่คนตัวโตจะวิ่งกลับมาแล้วใช้ผ้าผืนใหญ่ เช็ดไปบนใบหน้าที่ซีดจนไร้สีเลือดของหญิงสาว ตุ๊กแกแค่ไม่กี่ตัวถึงกับสลบเลยเหรอ คิดเมื่อใช้ผ้าละเลงลงไปบนใบหน้าของเธอ ถูลงไปแรง ๆ จะได้รู้สึกตัวเร็ว ๆ เพราะผ้าที่ใช้ผืนใหญ่เกินไปบวกกับแรงของชายหนุ่มน้ำบางส่วนจึงซึมลงไปตามเสื้อยืด ผ้าเนื้อบาง คนที่หมดสติขยับตัว เมื่อรู้สึกถึงแรงที่กดถูไปบนใบหน้า ผิวแก้มเนียนใสแดงขึ้นเป็นเปื้อนในพริบตา เมื่ออาคมถูเอา ๆร่างบางดีดตัวลุกขึ้น กระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของคนร่างสูง สองแขนเรียวกอดคอเขาเอาไว้ ใบหน้าสวยซุกลงที่อกกว้าง อาคมตะลึงค้างอยู่กับที่ ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเธอ สองแขน อ้าค้าง ไม่รู้จะเอาไปวางตรงไหนดี เมื่อมีคนร่างบางเนื้อตัวนุ่มนิ่มกอดเขาเอาไว้ ร่างสูงสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวที่สั่นเทาของเธอ“ช่วยด้วยค่ะ! ตุ๊กแกมันจะกัดป่าน ฮือ ๆ ๆ”ลันลดาร้องให้เขาช่วย เพราะภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ ฝูงตุ๊กแกขนาดใหญ่ ดวงตาปูดโปนที่พากันมองมาที่เธอ ขนอ่อนพากันลุกชัน เมื่อขยะแขยงกับสิ่งที่เห็น หญิงสาวซุกตัวอยู่กับอกเขา กอดคอเขาแน่นเพื่อยึดไว้เป็นที่กำบัง อาคมที

อาคมเดินกลับเข้ามาในครัว เป็นเวลาเดียวกับที่ลันลดา ตีไข่จนฟู ชายหนุ่มนำใบโหระพาที่ได้มา ไปล้างน้ำแล้วใส่ลงไปในไข่ คนให้เข้ากัน ก่อนจะหันไปเปิดเตาแก๊ส ตั้งกระทะใส่น้ำมันรอให้น้ำมันในกระทะร้อนได้ที่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนจะชะโงกหน้าไปมองในชามไข่ เอาใบโหระพาใส่ลงไปแบบนี้ เธอไม่เคยกิน ถ้าเป็นชะอมไข่ยังเคยเห็นผ่านตามาบ้าง“กินได้น่า ถ้าทำแล้วกินไม่ได้จะทำไปทำไม” อาคมตอบ ทั้ง ๆ ที่สายตายังอยู่กับกระทะ เขารู้ว่าเธอสงสัย ตั้งแต่เห็นหัวคิ้วเธอขมวดเข้าหากันแล้ว คุณหนูก็แบบนี้... กินยาก“ยังไม่ได้ถามเลยค่ะ”“รู้ก็แล้วกัน เอาจานไปล้างไป คว่ำไว้นาน ๆ ฝุ่นมันเกาะ”“ใช้ฉันเหรอคะ”“อยู่กันสองคน ไม่ใช้คุณแล้วจะใช้ใคร”“ก็จริงของคุณ”ร่างบางหันไปหยิบจานที่คว่ำอยู่ในกระจาด เธอใช้วิธีมองหาเอา เพราะถ้าถามก็คงได้คำตอบแบบเดิม ยกจานเดินออกไปยังที่ล้าง ข้างนอก ตากลมโตมองอย่างหวาดระแวง ก่อนจะลงมือล้างจาน รีบ ๆ ทำจะได้เสร็จเร็ว ๆไม่นานกลิ่นหอมของไข่เจียวก็ลอยมาเข้าจมูก และที่ทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอก็คือนอกจากความหอมของไข่เจียวแล้ว ยังมีกลิ่นหอมของใบโหระพาเพิ่มมาด้วย เมนูนี้เธอจะยกให้เป็นเมนูโปรด จะจำเ

เสียงกีตาร์ที่ดังมาพร้อมเสียงเพลงของนักร้องเพื่อชีวิต ยุค 90 ทำให้ร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน ลุกขึ้นไปมองที่หน้าต่างเพื่อหาที่มาของเสียงเพลงที่ไพเราะจนปวดหูนี้ อันที่จริงเสียงของเขาก็จัดว่าฟังได้ แต่ที่ทำให้เธอต้องปวดหูก็เพราะนักร้องตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงกีตาร์นั่นเอง หรือว่าเพลงเพื่อชีวิตเขาร้องกันแบบนี้ เอาให้มันสุด ๆ ไปเลย ไหน ๆ ก็อยู่กลางป่าแล้ว ดึกขนาดนี้คงไม่มีหมาแมวที่ไหนออกมาฟังหรอก มีแค่เธอคนเดียวนี่แหละที่นั่งตาค้าง ฟังเขามาหลายชั่วโมงแล้ว เพราะนอนยังไงก็นอนไม่หลับ กลัวและระแวง ไปหมด ขนาดปิดประตูลงกลอนแล้วก็ยังกลัวอยู่ดีมือที่เล่นกีตาร์ก็หยุดชะงัก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นตากลมโตของคนที่กำลังมองเขา ร่างบางยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่าง ผมยาวสยายปลิวไปตามแรงลมที่พัดเข้าไปทางหน้าต่าง มือแกร่งฉวยขวดเหล้าขาวที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ แล้วกลืนลงคออึกใหญ่ ก่อนจะเพ่งมองข้างบนอีกครั้ง เพื่อดูให้แน่ใจ“คนนี่หว่า สวยซะด้วย” พูดกับตัวเองเมื่อปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายเริ่มมากขึ้น มากจนลืมไปว่าเขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง“อ้อ... ยายคุณหนูน้องนายหญิง ลืมเลย นึกว่าสาวที่ไหน”ตาคมเข้มมองไปที่คนข้า