Semua Bab ก็แค่เมียเก่า: Bab 21 - Bab 30

ฮันเตอร์.."มึงว่าไงนะไอ้เตอร์มึงบอกว่ามึงมีลูก" ไอ้เอกมันถามพร้อมกับทำหน้าเหมือนเรื่องที่ผมบอกเป็นเรื่องเหลือเชื่อมันแปลกตรงไหนที่คนอย่างผมจะมีลูกผมก็มีน้ำยานะ"อืม""ลูกแฝดด้วยเหรอเตอร์" ยูมิที่นั่งข้างๆ ก็ถามผมขึ้นมาอย่างสนใจผมก็พยักหน้าแล้วตอบเธอไป"อืมใช่เป็นแฝดชายหญิงชื่อน้องข้าวปั้นกับน้องแป้งได้สามขวบแล้ว""งั้นก็แปลว่ามึงทำข้าวฟ่างท้องตั้งแต่ยังไม่จบมอปลายเหรอวะไอ้เตอร์""อืม""มันจะเป็นไปได้เหรอเตอร์แน่ใจเหรอว่าเด็กเป็นลูกของเตอร์จริงๆ ในเมื่อเตอร์ก็ป้องกันทุกครั้ง" ผมมองหน้ายูมิที่ถามผมเหมือนไม่เชื่อว่าผมจะทำให้ผู้หญิงคนไหนท้องได้ซึ่งมันก็ไม่แปลกที่เธอจะพูดแบบนั้นเพราะตั้งแต่ผมเอาผู้หญิงเป็นผมไม่เคยสดกับใครแม้กระทั่งยูมิที่ว่าสนิทกับผมที่สุด ผมยอมรับว่าผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่เคยคิดที่จะป้องกันเวลาที่มีอะไรกันก็คือข้าวฟ่างเพราะผมเป็นคนแรกของเธอผมจึงมั่นใจที่จะสดกับเธอแค่คนเดียว เธอสะอาดจนผมไม่คิดที่จะป้องกันแล้วมันจะแปลกอะไรถ้าเธอจะท้องกับผมแม้ว่าเธอจะกินยาคุมแต่เธอก็อาจจะลืมกินไปบ้างจนเธอท้องอย่างไม่ตั้งใจซึ่งผมก็คงไม่โทษว่าเป็นความผิดของเธอหรอกนะถ้าจะถามหาคนผิดมันคงเป็นผมนี

ฮันเตอร์..."เป็นอะไร" ผมถามคนใต้ร่างที่จู่ๆ ก็นิ่งไปสักพักก็มีน้ำตาไหลอาบแก้ม"เปล่า""เปล่าแล้วร้องไห้ทำไม""ฉัน..ฮึก ฮึก" เหมือนเธอไม่อยากจะพูดแต่ผมพอจะเดาได้ว่าเพราะอะไรมันมีไม่กี่เรื่องหรอกที่จะทำให้เธอร้องไห้เมื่ออยู่กับผม"เธอกำลังคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นใช่ไหม" ผมเดาเอาว่าเธออาจจะคิดถึงวันนั้น วันที่เธอเข้ามาในห้องแล้วเห็นผมกับมินนี่เพื่อนของเธอกำลังนั่งจูบกับผมอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย พอผมพูดจบเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรผม"ถ้าฉันจะบอกเธอวันนี้ว่า....ฉันขอโทษที่เคยทำเธอเสียใจเธอจะยอมรับคำขอโทษจากคนเลวๆ แบบฉันได้หรือเปล่า" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกผิดกับข้าวฟ่างทั้งที่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ผมเบื่อแล้วก็ทิ้ง แต่ผมก็อยากจะขอโทษเธอในวันนี้แม้ว่ามันอาจจะสายเกินไปเพราะว่าผมปล่อยให้เวลามันผ่านมานานเกือบสี่ปีผมปล่อยให้เธอเลี้ยงลูกคนเดียวตามลำพังโดยที่ผมไม่เคยรับรู้อะไรเลย พอเธอขอเลิกกับผมผมก็ไม่เคยตามง้อขอคืนดีกับเธอทั้งที่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ถ้าวันนั้นผมมีจิตสำนึกรู้จักผิดชอบชั่วดีผมคงจะไปตามหาเธอที่บ้านไปขอโทษเธอ วันนี้เรื่องราวระหว่างผมกับเธอคงจะไม่เป็นแบบนี

ฮันเตอร์....ไม่รู้กี่ชั่วโมงที่ผมต้องทนนั่งอยู่บนรถคนนี้ทนเห็นไอ้ฟิวมันนั่งอยู่กับข้าวฟ่างเห็นฟ่างนั่งหลับพิงไหล่ไอ้ฟิวมาตลอดทางเพราะเธอเวียนหัวที่ต้องนั่งรถขึ้นเขาลงเขาหลายสิบลูกไอ้ฟิวมันอาศัยจังหวะนี้คอยดูแลเอาใจใส่ฟ่างเหมือนกับว่าฟ่างเป็นแฟนมันทั้งที่มันก็รู้อยู่เต็มอกว่าฟ่างเป็นอะไรกับผมแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ไหนจะรำคาญยูมิที่คอยแต่ยุ่งวุ่นวายกับผมจนผมทนไม่ไหวหลายรอบแต่ก็ต้องอดทนพูดดีกับเธอเพราะอยากดูปฏิกิริยาของฟ่างว่าเธอจะทำยังไงจะหวงผมไหมแต่เธอก็นิ่งไม่อะไรเลยเอาแต่พูดกับไอ้ฟิวเหมือนไม่เห็นหัวผมว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ในที่สุดผมกับทุกคนก็เดินทางมาถึงจังหวัดเชียงรายและตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านที่บอกเลยว่าห่างไกลความเจริญสุดๆ พวกเราสามารถนั่งรถเข้าไปได้แค่ปากทางเข้าหมู่บ้านเพราะถนนมันไม่มีต้องเดินลัดป่าลัดเขาเข้าไปเท่านั้นจึงจะถึงหมู่บ้านและตอนนี้พวกนักศึกษาทั้งปีหนึ่งและปีสี่ก็ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่แบ่งแยกตามคณะของตัวเอง ตอนนี้ผมมองหาแม่ของลูกเพราะตั้งแต่ผมเดินลงจากรถมาผมยังไม่เห็นเธอเลย ผมเดินหาจนเจอก็เห็นว่าเธอกำลังยืนโก่งคออาเจียนอยู่ใต้ต้นไม้ผมอยากจะเข้าไปถามว่าเธอเป็นยังไงบ

ฮันเตอร์...."จำไว้ว่าถ้าใครกล้ามาทำร้ายหรือหาเรื่องข้าวฟ่างฉันไม่เอาไว้แน่เพราะข้าวฟ่างคือเมียของฉัน" ผมบอกกับทุกคนในห้องนี้ไม่ใช่แค่ยูมิคนเดียว และผมหวังว่ามันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกต่อให้วันนี้ข้าวฟ่างไม่ได้โดนทำร้ายแต่มันก็ไม่แน่เพราะผู้หญิงที่อยู่กันในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ยูมิที่ผมเคยคั่วด้วย หลังจากนั้นผมก็จูงมือข้าวฟ่างออกมาข้างนอก ผมคิดว่าผมจะให้ข้าวฟ่างไปนอนกับผมในเต้นท์เพราะผมกลัวว่าข้าวฟ่างอาจจะโดนกลั่นแกล้งจากผู้หญิงเก่าๆ ของผมเพราะตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าข้าวฟ่างเธอเป็นอะไรกับผม ผมจะปกป้องเธอเองแม้มันอาจจะสายเกินไปสักหน่อยแต่ก็คงจะดีกว่าไม่เคยทำอะไรเลย"คืนนี้ไปนอนกับฉันที่เต้นท์เข้าใจไหม""ไม่เอาไม่นอนมันน่าเกลียด""น่าเกลียดตรงไหนในเมื่อตอนนี้ทุกคนก็รู้หมดแล้วว่าเราเป็นอะไรกัน""แล้วนายไปพูดแบบนั้นทำไมนายไม่กลัวผู้หญิงของนายจะโกรธเหรอ""ฉันไม่เคยกลัวใครแล้วก็ไม่แคร์ใครด้วย""นั่นสินะนายก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ไม่ใช่เพิ่งมาเป็นคนอย่างนายจะแคร์ทำไมจริงไหม" ผมรู้ว่าเธอประชดผมเพราะผมเคยไม่แคร์ไม่ใส่ใจเธอทั้งที่เราคบกันเพราะแบบนี้ผมถึงต้องประกาศให้ทุกคนรู้ว่า

ข้าวฟ่าง...."เตอร์นายกลับไปก่อนเถอะนะ" ฉันขอร้องให้เตอร์กลับเพราะฉันเห็นว่าตอนนี้เรื่องราวจะไปกันใหญ่มองไปรอบๆ ตอนนี้มีนักศึกษาจำนวนมากมายืนมุงดูกันเต็มไปหมดโดยที่สองคนนั้นไม่ได้สนใจอะไรเลยว่าจะมีใครเอาไปพูดกันยังไงเกี่ยวกับเรื่องในครอบครัวของพวกเขา"นี่เธอไล่ฉันเหรอวะฟ่าง!! " เขาตะคอกใส่ฉันด้วยน้ำเสียงโมโหทั้งที่ฉันไม่ได้คิดจะไล่เขาอย่างที่เขาพูดเลยฉันแค่ไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องมาทะเลาะกัน"เปล่าไม่ใช่แบบนั้นฉันแค่ไม่อยากให้นายสองคนต้องมาทะเลาะกัน เตอร์นายกลับไปก่อนเถอะนะฉันขอร้องล่ะ""หึ ที่เธอไม่ยอมให้อภัยฉันก็คงเป็นเพราะมันด้วยสินะ" เขาเข้าใจผิดอีกแล้วเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับฟิวเลยสักนิดเพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับฟิว"คนเลวแบบมึงไม่มีผู้หญิงที่ไหนเค้าจะให้อภัยมึงง่ายๆ หรอกไอ้เตอร์" พอฉันห้ามเตอร์ฟิวก็พูดจาหาเรื่องเตอร์อีก จนฉันไม่รู้จะห้ามใครดีแล้ว"ฟิว!!!! ""ไอ้ฟิวมึงอย่าเสือกเรื่องของผัวเมีย""ผัวเมีย?? มึงกล้าพูด มึงทิ้งให้ฟ่างเจ็บปวดเพราะมึงมาตั้งกี่ปีมึงเพิ่งจะมาสำนึกได้ก็ตอนที่รู้ว่าฟ่างมีลูกกับมึง กูถามหน่อยถ้าวันนี้ฟ่างไม่มีลูกมึงจะกลับมาหาฟ่างไหม หึ กูว่าคงไม่เพราะคน