บททั้งหมดของ ก็แค่เมียเก่า: บทที่ 11 - บทที่ 20

ฮันเตอร์..."ไอ้ฟิว" ผมเอ่ยชื่อแล้วมองหน้าคนเพิ่งเดินเข้ามาในห้องคนที่ผมไม่คิดว่าจะต้องมาเจอมันที่นี่ผมมองหน้าไอ้ฟิวด้วยความรู้สึกค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ก็อย่างที่รู้ๆ ว่าผมกับมันไม่ถูกกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรหน้ามันผมก็ไม่อยากจะมอง..ไอ้ลูกเมียน้อย"ไอ้เตอร์มึงมาที่นี่ได้ยังไง?? " ผมไม่รู้ว่ามันถามผมหรือถามใครแต่ผมไม่จำเป็นต้องตอบมัน อยากจะบอกว่าพอมันเห็นหน้าผมมันก็ดูจะตกใจเหมือนกันนะมันคงไม่คิดว่าผมจะมาอยู่ที่นี่ และมันอาจจะตกใจยิ่งกว่านี้ถ้ามันรู้ว่าเด็กทั้งสองคนนี้เป็นลูกของผม อย่าหาว่าผมมโนหรือคิดไปเองเลยนะแต่ผมมีความมั่นใจ...มั่นใจแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเด็กน้อยฝาแฝดทั้งสองคนเป็นลูกของผมอย่างไม่ต้องสงสัย ผมไม่รู้นะว่าเพราะอะไรถึงทำให้ผมมั่นใจได้ขนาดนั้นทั้งที่ยังไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอแต่เซ้นส์ของผมมันบอกแบบนั้นว่าน้องข้าวปั้นกับน้องข้าวแป้งเป็นลูกของผม"ขอบคุณนะที่มาเยี่ยมเด็กๆ ^^" ข้าวฟ่างพูดกับไอ้ฟิวหลังจากที่มันเข้าไปทักทายพูดคุยกับเด็กๆ และดูเหมือนเด็กๆ จะรักและสนิทใจกับมันมากโดยเฉพาะน้องแป้งที่นั่งตักไอ้ฟิวพูดคุยหยอกล้อเหมือนพ่อลูกคุยกันจนผมรู้สึกอิจฉาเพราะตั้งแต่ผมมาถึงโรงพยาบาลมาเจอ

ข้าวฟ่าง...ย้อนกลับไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนตอนนั้นฉันเพิ่งรู้จักกับฟิวเรารู้จักกันเพราะเขาเข้ามาหาฉันเรียนคณะเดียวกันเขาเข้ามาคุยมาช่วยฉันในหลายๆ เรื่องทำให้ฉันเริ่มที่จะไว้ใจเขาและที่ทำให้ฉันเซอร์ไพร์สไปกว่านั้นก็คือเขากับเตอร์เป็นพี่น้องกันแต่คนละแม่ตอนแรกเขาก็ไม่ได้บอกว่าเขารู้จักฉันมาก่อนหน้านี้เขาเพิ่งมาบอกความจริงกับฉันเมื่อไม่นานมานี้พร้อมกับพาฉันไปเจอครอบครัวของเขานั่นก็คือพ่อแท้ๆ ของเตอร์แล้วก็น้าเฟื่องที่เป็นแม่แท้ๆ ของฟิวและมีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของเตอร์ และวันนั้นมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าเพราะอะไรเสื้อผ้าที่ฉันออกแบบและทำออกมาขายในช่วงที่ฉันอยู่บ้านเลี้ยงลูกมันถึงขายดีชนิดที่ว่าทำมาเท่าไหร่ก็ไม่พอขายนั่นเป็นเพราะน้าเฟื่องนั่นเองที่ช่วยฉัน ฉันเพิ่งมารู้ว่าท่านให้คนของท่านติดตามฉันตั้งแต่ตอนที่ฉันคบอยู่กับเตอร์ท่านบอกว่าท่านเห็นว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เตอร์คบท่านให้คนสืบประวัติของฉันและให้คนคอยตามดูฉันคือตั้งแต่วันที่ฉันคบกับเตอร์จนถึงวันนี้ฉันอยู่ในสายตาของท่านตลอดและท่านก็รู้มานานแล้วด้วยว่าลูกของฉันทั้งสองคนเป็นลูกของเตอร์แต่ท่านก็ไม่ได้บอกเตอร์ให้รู้เพราะท่านเห็นว่าเ

ข้าวฟ่าง...เตอร์พาฉันกับลูกมาถึงห้างโดยที่เขาเป็นคนอุ้มลูกทั้งคนเองดูเด็กๆ จะชอบให้เขาอุ้มส่วนฉันก็ทำหน้าที่เดินตามอย่างเดียวสามคนพ่อลูกเดินดูนั่นดูนี่ลูกชี้ไปร้านไหนเขาก็จะเข้าร้านนั้นจนตอนนี้เรายังไม่ได้เข้าไปกินไอติมกันเลย"ลุงเตอร์ขาน้องแป้งอยากได้ตุ๊กตาตัวนี้" น้องแป้งชี้ไปที่ตุ๊กตาบาร์บี้ที่พอฉันเห็นราคาแล้วตกใจเพราะมันราคาเกือบหมื่นฉันรีบเข้าไปปรามทันทีเพราะฉันรู้ว่าเขาต้องซื้อให้ลูกแน่ๆ"น้องแป้งขาตุ๊กตาที่บ้านก็มีหลายตัวแล้วนะคะ""แต่น้องแป้งอยากได้ตัวนี้นี่คะมันน่ารักดีค่ะ""น้องพี่เอาตัวนี้แล้วก็ตัวนี้อ้อแล้วก็ตัวนั้นด้วย" ในขณะที่ฉันกำลังห้ามลูกไม่ให้ซื้อเตอร์ก็เรียกน้องพนักงานมาแล้วก็ชี้ตุ๊กตาที่ลูกเลือกแถมยังเอาทุกตัวที่วางอยู่จนฉันต้องเข้าไปพูดกับเขา"เตอร์นายจะมาตามใจลูกแบบนี้ไม่ได้นะ""ลูกฉันฉันจะตามใจหรือไม่ตามใจมันก็เรื่องของฉันไหมเธอไม่ซื้อให้ลูกก็เงียบไปเลย""แต่ราคามันแพงเกินไปถ้าเกิดวันข้างหน้าลูกอยากได้อีกแล้วฉันไม่มีเงินซื้อให้ล่ะจะทำยังไง""เธอไม่มีแต่ฉันมี" เขาพูดหน้าตายพูดแบบไม่สนใจคำพูดของฉัน"แต่นายก็ไม่ได้จะอยู่กับลูกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบที่ฉันอยู่นะ

ฮันเตอร์..."บอกมาสิ บอกมาว่าใครกันแน่ที่ใจร้าย บอกมาสิ ฮือออ บอกมาบอกฉันมา!!!! " ข้าวฟ่างเหมือนสติหลุดเธอพูดไปร้องไห้ไปน้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุดยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหลมันเหมือนเธอระบายความอัดอั้นตันใจทุกอย่างออกมา เรื่องราวทุกอย่างที่เธอต้องทนเจอมาตลอดมันทำให้ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก ผมมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกผิดเป็นครั้งแรก ครั้งแรกที่ผมรู้ว่าตัวเองทำผิดเพราะทำร้ายผู้หญิงคนนึงที่ผมรู้ดีมาตลอดว่าเธอรักผมมากแค่ไหนแต่ผมก็หลอกเธอหลอกให้เธอรักแล้วสุดท้ายผมก็ทำให้เธอเสียใจ ผมไม่เคยเห็นค่าในความรักที่เธอมีให้ผมเลยผมที่ทำร้ายจิตใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกความเห็นแก่ตัวความสนุกชั่วคราวของผมทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหนผมเพิ่งรับรู้ในวันนี้"ฉัน....ขอ..." ผมกำลังจะพูดคำว่าขอโทษ ขอโทษแม่ของลูก คำขอโทษที่มันไม่เคยหลุดออกมาจากปากคนอย่างผม"นายอย่าพูดคำนั้นออกมาเด็ดขาดเตอร์ ฮึก ฮึก ฉันขอร้องเพราะฉันไม่อยากใจอ่อนให้กับนายไม่อยากให้อภัยนาย ฉันไม่ได้เก่งกล้าอะไรไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่นายคิดเพราะฉะนั้นนายอย่าพูดมันออกมา""แต่...""ฉันจะออกไปหาลูก วันนี้ถ้านายจะให้ลูกนอนที่นี่ฉันก็ไม่ว่า แล้วพรุ่งนี้นายไปส่งแ

ฮันเตอร์....."ขอโทษนะคะคุณเป็นคุณพ่อหรือเป็นญาติของเด็กๆคะทางเราจะได้จดบันทึกไว้ในระบบเพื่อความปลอดภัยของเด็กๆ ค่ะเผื่อครั้งหน้าคุณมาส่งหรือมารับเด็กๆ อีก" คุณครูที่อยู่ด้านหน้าประตูถามผมหลังจากที่เด็กๆ วิ่งเข้าไปในโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ผมยืนคิดอยู่ว่าจะบอกยังไงดีเพราะตอนนี้เด็กๆ ก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นพ่อแต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริงกับคุณครูของลูกว่าผมเป็นใคร"เป็น..พ่อครับ""งั้นขอบัตรประชาชนแล้วก็ขอหมายเลขโทรศัพท์ด้วยนะคะ""ได้ครับ" ผมหยิบบัตรประชาชนในกระเป๋าตังค์ให้กับคุณครูแล้วบอกเบอร์โทรไป"ขอบคุณนะคะคุณพ่อ เด็กๆ หน้าเหมือนคุณพ่อมากๆ เลย^^" คุณครูยื่นบัตรประชาชนคืนผมพร้อมกับพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"ครับ เอ่อคือผมมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณครูสักหน่อย""เรื่องอะไรคะ""คือ...ผมยังไม่ได้บอกเด็กๆ ว่าผมเป็นพ่อ""คะ?? " คุณครูทำหน้างงไม่เข้าใจ"คือผมกับเด็กๆ เราเพิ่งได้เจอกันเด็กๆ ก็เลยยังไม่รู้ว่าผมเป็นพ่อแต่ผมเป็นพ่อของเด็กจริงๆ นะครับไว้วันหลังผมจะเอาหลักฐานจากทางโรงพยาบาลมาให้ดู""ครูเชื่อค่ะว่าคุณเป็นพ่อของน้องแฝด แหมมหน้าคล้ายกันขนาดนี้ต่อให้ไม่บอกครูก็เดาได้ค่ะแค่งงนิดหน่อยเ