บททั้งหมดของ ก็แค่เมียเก่า: บทที่ 41 - บทที่ 50

ข้าวฟ่าง....ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่ตอนไหนนอนเล่นมือถืออยู่ดีๆ ก็หลับไปเฉยเลยฉันตื่นขึ้นมาแล้วมองออกไปตรงนอกหน้าต่างก็เห็นว่ามันมืดมากแล้ว แล้วตอนนี้ฉันก็นอนอยู่คนเดียวในห้องฉันลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเปิดประตูออกมาก็เจอกับเตอร์ที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทำงานและตอนนี้เขาก็ไม่เห็นฉัน"ถ้ามึงไม่คิดชั่วกับคนที่กูรักกูคงไม่ทำอะไรมึงแบบนี้ แต่เพราะมึงทำตัวมึงเองมึงกล้าจ้างคนให้ไปฉุดเมียกูมาข่มขืนยังไม่พอยังให้พวกมันถ่ายคลิปอีก มึงคิว่ากูจะยอมยกโทษให้มึงเป็นครัั้งที่สองงั้นเหรอห๊ะ ตอนนี้กูบอกด้วยความหวังดีว่าให้มึงหนีไปอยู่ต่างประเทศซะเพราะมึงคงอยู่ที่นี่ไม่ด้ส่วนเรื่องหุ้นสนามแข่งรถที่มึงหุ้นด้วยกูจะเอาคืนส่วนเรื่องเงินกูจะโอนให้แล้วต่อไปนี้อย่ามาให้กูเห็นหน้ามึงอีก""ก็ลองดูถ้าคิดว่าจะทำอะไรกูได้เพราะถ้าเรื่องนี้ถึงหูตำรวจมึงตายแน่ยูมิ ถ้ามึงยังไม่เชื่อมึงจะได้รู้ว่านรกจริงๆ มันเป็นยังไง"ฉันที่ยืนฟังอยู่ด้านหลังถึงกับขนลุกเพราะคำพูดแต่ละคำของเขามันดูโหดร้ายมากแต่ก็นั่นแล่ะคราวนี้ฉันไม่สงสารยัยนั่นเลยสักนิด และสิ่งที่ยัยนั่นรับมันก็สมแล้วกับความเลวที่คิดจะทำร้ายฉัน ฉันคิดว่าตัวเองโ

ข้าวฟ่าง......"โอ๊ะ เจ็บ" ฉันอุทานออกมาด้วยเสียงที่ไม่ได้เบานักเพราะความเจ็บตรงกลางกายคือฉันกำลังจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่พอแค่เท้าแตะพื้นลงน้ำหนักไปแค่ปลายเท้าความเจ็บก็แล่นเข้ามาปั๊บ"เป็นอะไรฟ่างเจ็บตรงไหน" ฉันรีบหันขวับไปมองคนถามที่กำลังสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาขยี้ตาถามฉันเสียงงัวเงีย"ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ""อ้าวไม่ให้ถามแล้วผัวจะรู้ได้ไงเมียว่าเจ็บอะไรตรงไหนอ่ะครับ" เขาทำเสียงงัวเงียแล้วขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดฉันไว้จากทางด้านหลังเอาใบหน้ามาถูๆ ไถๆ แผ่นหลังเปลือยเปล่าของฉันเหมือนตัวเองเป็นลูกแมว ลืมบอกไปว่าฉันในตอนนี้ไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยสักชิ้นเขาเองก็น่าจะเหมือนกันเพราะเสื้อผ้าทั้งของเขาและของฉันมันยังกองอยู่ตรงข้างเตียงอยู่เลย"ปล่อยเลยไม่ต้องมากอด" ฉันพยายามดึงมือดึงแขนเขาออกจากเอวของฉันแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเท่านั้นยังไม่พอยังแอบเอานิ้วมาเขี่ยนมฉันเล่นอีกฉันก็เลยส่งสายตาแบบโกรธๆ ไปให้เขาอย่างอดไม่ได้แต่เขาก็ทำไม่สนใจไม่รู้ไม่ชี้ ตอนนี้ฉันพาลไปหมดโกรธทั้งเขาโกรธทั้งตัวเอง เพราะเขาถึงทำให้ฉันเจ็บจนลุกไม่ไหวแบบนี้ เมื่อคืนที่เรามีอะไรกันอยากจะบอกว่าเขาหื่นหนักมากเหมือนคนตายอดตายอยากไม่รู้

ฮันเตอร์"เตอร์ใจเย็นๆ นะ" ฟ่างพูดพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจผมซึ่งผมพยักหน้าให้ฟ่างแล้วหันสายตามองไปยังผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับผมในตอนนี้ผู้หญิงคนที่ผมเพิ่งได้ยินจากปากไอ้ฟิวว่าเธอคือแม่ของผมซึ่งมันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อและไม่อยากจะคิดว่ามันคือเรื่องจริงผู้หญิงที่ผมเคยเกลียดมาตลอดตั้งแต่เด็กเธอคือแม่ของผมจริงๆ งั้นเหรอมันจะเป็นไปได้ยังไงผมไม่เชื่อ ของแบบนี้มันต้องมีหลักฐานมีสิ่งยืนยันและคนที่จะยืนยันได้ก็คือป๊าของผมที่ผมหวังว่าท่านจะพูดความจริง"เตอร์ น้าเฟื่องคือแม่แท้ๆ ของลูกนะลูก""ผมจะเชื่อได้ยังไงว่าที่ป๊าพูดมันคือความจริง""นี่คือหลักฐานการเกิดของเตอร์กับรูปถ่ายตอนที่เตอร์เกิดที่ป๊าเก็บเอาไว้ในตู้เซฟบริษัท" ป๊ายื่นซองเอกสารบางอย่างมาให้กับผมพอผมเปิดออกดูมันเป็นหลักฐานเป็นใบเกิดของผมโดยมีน้าเฟื่องเป็นมารดาส่วนบิดาก็คือป๊าของผม ในซองเอกสารไม่ได้มีแค่ใบเกิดแต่มันมีรูปถ่ายของเด็กทารกในวัยแรกเกิดโดยมีน้าเฟื่องกำลังอุ้มอยู่และป๊าก็ยืนอยู่ด้านหลัง ซึ่งภาพนี้มันก็ยังไม่ชัดเท่าไหร่ว่าเด็กในรูปใบนี้คือผมหรือเปล่าผมก็เลยดูรูปถ่ายใบอื่นๆ ซึ่งพอผมดูไปเรื่อยๆ ผมก็มั่นใจในทันทีว่านี

ฮันเตอร์ผมที่ตอนนี้ยังคงนั่งกอดแม่ไม่ได้ลุกไปไหนเราสองคนแม่ลูกยังคงนั่งกอดกันพูดปลอบใจกันขอโทษกันและกันอยู่แบบนี้นานนับชั่วโมงแต่ผมก็รู้สึกว่าผมยังกอดแม่ไม่พอ ผมอยากกอดท่านนานกว่านี้กอดเพื่อชดเชยวันเวลาที่ผ่านมาที่ผมกับท่านไม่ได้กอดกันเลยอ้อมกอดที่อบอุ่นขอบแม่ที่ผมไม่ได้สัมผัสมานาน ตั้งแต่แม่รุจิกาเสียไปผมก็ไม่เคยได้รับอ้อมกอดแบบนี้จากใครจนมาถึงวันนี้ตอนนี้ที่ผมได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นของแม่อีกครั้งซึ่งเป็นแม่ที่แท้จริงของผมเองแม่ที่ผมเคยเกลียดเคยโกรธท่านทั้งที่ท่านไม่เคยทำร้ายผมเลยสักครั้งแต่ผมกลับมีคติกับท่านตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าจากวันนั้น"ผมรักแม่นะครับแล้วก็ขอโทษที่เคยพูดจาไม่ดีกับแม่ไปหลายต่อหลายครั้ง" ผมกราบขอโทษแม่อีกครั้งอย่างคนรู้สึกผิดโดยมีไอ้ฟิวที่มันยังนั่งอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหนเพราะแม่จับมือมันไว้เหมือนกลัวว่ามันจะหายไปหรือน้อยใจที่แม่เอาแต่กอดผม สายตาของมันก็ยังคงมองผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สายตาของความไม่พอใจไม่ชอบใจไม่ถูกชะตาซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันเกลียดผมเรื่องไหนกันแน่ระหว่างเรื่องแม่กับเรื่องฟ่าง แต่ถ้าให้ผมเดาผมคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องฟ่างเพราะมันรักฟ่างจริงๆ ส่วนเรื่องแม่

ข้าวฟ่าง...."เตอร์!!! ดีใจจังเจอเตอร์ที่นี่ไม่ได้เจอกันนานคิดถึงจังเลย" ฉันที่กำลังเดินจูงมือเด็กๆ อยู่รีบหันขวับไปมองทางด้านหลังทันทีเพราะน้ำเสียงที่เรียกชื่อเขานั้นมันคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินมาก่อน"มินนี่?? " ฉันเอ่ยชื่อผู้หญิงที่เข้ามาทักเตอร์นั่นก็คือยัยมินนี่อดีตเพื่อนสารเลวของฉันเองที่ตอนนี้กำลังกอดเตอร์อยู่อย่างไม่แคร์สายตาใครและดูเหมือนนางจะไม่ยังไม่เห็นฉัน"มินนี่ปล่อย!!! " เตอร์ตะคอกใส่และพยายามสลัดตัวยัยมินนี่ออกแต่ดูเหมือนยัยนี่จะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เกาะเหมือนปลิงเลยน่าเกลียดที่สุด"มินนี่ไม่ปล่อย เตอร์รู้ไหมว่ามินนี่คิดถึงเตอร์มากแค่ไหนเราไม่เจอกันนานตั้งหลายปี" มินนี่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะจนน่าตบแต่ฉันทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนี้เด็กๆ มีอยู่ข้างๆ เด็กๆ ก็มองดูพ่อของพวกแกที่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มากอดด้วยความไม่พอใจ ฉันรู้ว่าพวกแกคงหวงพ่อไม่ชอบให้ใครมากอดยิ่งเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีพ่อก็คงจะหวงพ่อมากกลัวจะมีคนอื่นมาแย่งไปตามประสาเด็ก"ฉันบอกให้เธอปล่อยไงมินนี่" เตอร์พยายามข่มอารมณ์ไม่โวยวายเพราะรู้ว่าลูกมองอยู่เขาพูดเสียงต่ำใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเขาบอกให้ยัยนั่นปล่อยแต่ม