ฮันเตอร์ : เจ้าชู้ เอาแต่ใจ ไม่เคยรักใครจริง คบใครไม่นานก็เบื่อก็ทิ้งไม่แคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนไหน "แค่เบื่อก็ทิ้งทำไมต้องรู้สึกผิด" ข้าวฟ่าง : จากที่เคยเป็นคนอ่อนแอ แต่เหตุการณ์บางอย่างทำให้เธอต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อปกป้องคนที่เธอรัก "อย่ามาอยากเป็นคนดีเอาเวลานี้เพราะฉันไม่ต้องการ"
View Moreฮันเตอร์...
ห้องน้ำชาย...
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
"อ๊าาา อ๊ะ อ๊ะ พะ พี่เตอร์ขาแรงอีกค่ะ อ๊าา อ๊ะ อ๊ะ"
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
"แบบนั้นค่ะ อ๊าาา เสียว เกล เสียวจังคะพี่เตอร์ พี่เตอร์เสียวมั้ยคะพี่เตอร์ขาาา" มิเกลเด็กปีสองที่ผมพามาจัดกิจกรรมแบบตัวต่อตัวในห้องน้ำหันมาถามผมเสียงกระเส่าในขณะที่ผมกำลังกระแทกตัวตนเข้าไปในร่องของเธอจากทางด้านหลัง ผมซอยไม่ยั้งกระแทกไม่หยุดจนในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทาง หลังจากปลดปล่อยความต้องการของตัวผมเองออกมาจนหมดลำกล้องผมก็รีบถอนตัวตนออกมาจากร่องรักของมิเกลทันทีแล้วดึงเครื่องป้องกันทิ้งลงถังขยะข้างๆ ก่อนจะจัดการเก็บอาวุธของตัวเองที่เริ่มอ่อนตัวลงเข้าไปในกางเกงยีนส์แล้วรูดซิปก่อนจะกันไปตอบคำถามของเธอที่ถามผมก่อนหน้านี้ว่าเสียวไหม
"พี่ก็เสียวครับ...แต่เสียวไม่สุดเพราะของน้องไม่ค่อยฟิตเท่าไหร่"
"พะ พี่เตอร์..."
" ขอโทษนะที่พี่ต้องพูดตรงๆ แต่น้องเอาไม่มันส์พี่คงเอาแค่ครั้งเดียวคงไม่สานสัมพันธ์ต่อ โชคดีนะครับส่วนเงินเดี๋ยวพี่โอนให้"
ผมยิ้มให้เกลก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่สนใจว่าอีกคนด้านในจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผมเพราะสำหรับผมแล้วผู้หญิงที่ผมเข้าหาหรือเข้าหาผมก็เป็นได้แค่ที่ระบายเท่านั้น แต่ถ้าเอามันส์ลีลาดีก็มีสิทธิ์ไปต่อ แต่ถ้าเอาไม่มันส์แบบเมื่อกี้ก็แค่ครั้งเดียวจบ แต่ผมก็ไม่ได้เอาใครฟรีๆ หรอกนะเอาเสร็จผมก็จ่ายค่าเสียเวลาให้ทุกครั้งแต่ถ้าบางคนนิสัยน่ารักหน่อยก็จะได้ทั้งเงินทั้งกระเป๋ารองเท้าเสื้อผ้าตามที่ต้องการเพราะผมมันสายเปย์อยู่แล้วโดยเฉพาะผู้หญิงสาวๆสวยๆลีลาบนเตียงเด็ดๆแค่นั้นเธออยากได้อะไรผมให้ได้ทุกอย่าง
ผมเดินออกมาจนถึงลานกิจกรรมที่มีน้องๆนักศึกษาปีหนึ่งอยู่รวมกันหลายร้อยคนเพราะวันนี้มีกิจกรรมรับน้องปีหนึ่งทุกสาขา
อ้อ ผมลืมแนะนำตัวเองสินะผมชื่อฮันเตอร์อายุ22ปี เรียนอยู่ปีสี่คณะบริหารและวันนี้ผมก็โดนไอ้เอกเพื่อนสนิทขอร้องให้มาช่วยคุมน้องๆทำกิจกรรมทั้งที่มันไม่ใช่หน้าที่ของผมพราะผมไม่ถนัดพูดผมถนัดทำมากกว่า ทำเรื่องอย่างว่าอ่ะนะ
"เห้ย!!! ไอ้เชี้ยเตอร์มึงหายหัวไปไหนมาวะกูให้ไอ้พวกรุ่นน้องไปตามหาก็หาไม่เจอ"
"กูไปเข้าห้องน้ำมา" ผมพูดความจริงไม่ได้โกหกมันนะ
"เข้าห้องน้ำเหี้ยไรหายหัวไปเกือบชั่วโมง หรือว่ามึงไป......"
"อืม" ผมรู้ว่ามันรู้ว่าผมไปไหนมา
"ไอ้เชี้ยเตอร์มึงนี่นะวันนี้วันรับน้องมึงก็ไม่เว้นเหรอวะ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับรับน้องวะเวลากูเงี่ยนกูไม่มานั่งคิดหรอกว่าวันนี้มันจะวันอะไรถึงจะเป็นวันพระถ้ากูจะเอากูก็ไม่สน"
"กูล่ะเชื่อมึงเลยว่ะ"
"แล้วมึงจะบ่นกูทำเหี้ยไรนักหนาวะกูก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรมึงก็น่าจะชินได้แล้วมั้ยวะ"
"เออๆ กูรู้สันดานมึงดีว่ามึงมันขี้เงี่ยนแต่เบาได้เบามั่งอยู่ปีสี่แล้วนะมึงอ่ะ"
"พูดแม่งเหมือนไม่เคยนะมึงอ่ะไอ้เอก"
'"แต่กูไม่เอามั่วแบบมึงนะไอ้เตอร์"
"อย่างกูไม่ได้เรียกว่ามั่วเขาเรียกว่าทั่วถึงต่างหากมึงก็รู้ว่าเด็กกูเยอะกูก็ต้องกระจายความสุขให้กับเด็กๆของกูสิวะแต่กูก็ป้องกันทุกครั้งนะเว้ยมึงไม่ต้องห่วง"
"ใครจะห่วงคนอย่างมึง ถ้ากูจะห่วงกูห่วงผู้หญิงที่มึงไปเอาซะมากกว่าที่พอมึงเบื่อมึงก็ทิ้งเค้าซะไร้เยื่อใย ตั้งแต่กูคบเป็นเพื่อนกับมึงมาจะสี่ปีกูไม่เคยเห็นมึงหยุดอยู่ที่ใครได้เลยสักคน กูอยากจะรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงแบบไหนถึงจะเอาคนอย่างมึงอยู่"
ผมยืนฟังไอ้เอกบ่นแบบไม่ใส่ใจเพราะตัวมันเองก็ไม่ได้ดีไม่ได้ต่างไปจากผมสักเท่าไหร่มันจะดีกว่าผมหน่อยนึงก็ตรงที่มันคบทีละคนไม่เหมือนผมที่ไม่เคยขอคบกับใครเพราะผมเน้นเอามากกว่า แต่จะว่าไปผมก็ไม่ใช่ไม่เคยคบใครนะแต่มันก็นานมาแล้วล่ะนานจนลืมแต่ก็ช่างมันเถอะเพราะตอนนี้ผมกำลังใช้สายตามองไปยังนักศึกษาหญิงปีหนึ่งคนนึงที่นั่งอยู่ในแถวเธอมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆซึ่งผมรู้สึกว่าผมคุ้นหน้าคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักหรือเปล่า
"มึงมองอะไรไอ้เตอร์กูเห็นมึงจ้องตาไม่กระพริบ หรือมึงสนใจเด็กปีหนึ่งอีกแล้ว มึงนี่นะทุกปีเลยนะมึง"
"กูรู้สึกคุ้นๆ หน้าน้องผู้หญิงคนนั้นว่ะ"
"คนไหนวะนั่งอยู่เป็นร้อย"
"คนนั้นไงผมยาวๆสีน้ำตาลนั่งแถวสองตรงนั้นน่ะ" ผมชี้ให้ไอ้เอกดู
"อ่อ น้องข้าวฟ่าง"
"มึงบอกว่าน้องคนนั้นชื่ออะไรนะ"
"น้องข้าวฟ่าง??" พอผมได้ยินชื่อที่ไอ้เอกบอกมันเลยทำให้ผมจำได้ทันทีว่าเพราะอะไรผมถึงรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาน้องผู้หญิงคนนั้นเพราะเธอคือข้าวฟ่างเมียเก่าผมเองแต่ที่ผมไม่ยังคาใจอยู่ก็คือข้าวฟ่างกับผมเราอายุเท่ากันแล้วเธออยู่เรียนปีหนึ่งได้ยังไง
ปล. เรื่องนี้เป็นนิยายอีกเรื่องหนึ่งของไรท์นะคะเคยติดอันดับนิยายขายดีมาแรงจากหลายๆแพลตฟอร์ม^^
วันต่อมา...ข้าวฟ่าง...วันนี้ฉันกับเตอร์เราตื่นกันแต่เช้าเพราะเตอร์จะพาฉันไปหาหมอที่โรงพยาบาลคือพักนี้ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้มันรู้สึกหดหู่เศร้าๆ แปลกๆ และมักจะเป็นช่วงค่ำๆ ด้วยนะ พอพระอาทิตย์ตกดินปุ๊บฉันจะเริ่มมีอาการทันทีมันเป็นเองโดยอัตโนมัติจนฉันกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเพราะคิดถึงลูกตอนนี้เราพาเด็กๆ มาที่บ้านของเตอร์เพราะตอนนี้เราสองคนได้จ้างใบบัวให้เป็นพี่เลี้ยงเด็กๆ ซึ่งใบบัวก็ทำได้ดีมากเธอเลี้ยงเด็กเก่งมากจนฉันแปลกใจถ้าบอกว่าเคยมีลูกมาก่อนฉันก็เชื่อนะแต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะใบบัวยังไม่เคยมีแฟนจะมีลูกได้ยังไงแถมเธอก็อยู่ที่นี่มาหลายปีฉันไม่เห็นเธอท้องเลยแล้วเธอจะไปมีลูกตอนไหนฉันคงคิดมากไปเอง"บัวไปไหนปกติเวลานี้ต้องมารอรับเด็กๆ แล้วนะ" เตอร์พูดพร้อมกับมองไปรอบๆ บ้านเพราะปกติเวลานี้ใบบัวจะมารอเด็กๆ อยู่หน้าบ้านแต่วันนี้ไม่เห็นเธอออกมาเลยหรือเธอจะไม่สบาย"หรือว่าบัวไม่สบาย""อืมอาจจะเป็นไปได้ งั้นเอาไงดี เตอร์ไม่อยากพาเด็กๆ ไปโรงพยาบาลเลยอ่ะเชื้อโรคมันเยอะ""ถ้างั้นฝากฟิวก็ได้นะแต่ไม่รู้จะตื่นหรือยัง" เพราะเด็กๆ ทั้งสองคนจะสนิทกับฟิวเหมือนกันฉันเลยคิดว่าถ้าใบบัวไม่สบายจริงๆ คนที
ฮันเตอร์..."ขอพ่อกอดแม่หน่อยไม่ได้เหรอค๊าบลูกพ่อก็คิดถึงแม่ฟ่างเหมือนกันนะ>ลูกชายจอมแสบทั้งสองคนที่หวงแม่ยิ่งกว่าอะไรทุกวันนี้ผมกับฟ่างแทบไม่มีเวลาได้จู๋จี๋กันเลยเพราะเจ้าตัวแสบทั้งสองไม่ยอมแยกไปนอนห้องตัวเองผมกับฟ่างก็เลยต้องซื้อเตียงมาไว้ในห้องนอนของเราเพื่อให้เด็กๆ ได้นอนด้วยกัน แต่รู้มั้ยว่าใครที่ต้องไปนอน ผมเองครับเพราะเจ้าตัวแสบจะงอแงไม่ยอมนอนที่นอนของตัวเองบอกอยากนอนกอดแม่ผมก็เลยต้องเนรเทศตัวเองไปนอนเตียงลูกแทน อยากจะบอกว่าตั้งแต่เด็กๆ รู้ความ พูดเป็นพูดได้ก็พูดจ้อไม่หยุดพูดจนลิงหลับส่วนเรื่องความแสบความซนไม่ต้องห่วง ทั้งดื้อทั้งแสบจนผมอยากจะจับไปปล่อยสวนสัตว์วันละหลายร้อยรอบแต่ผมก็มีวิธีกำราบของผมเพราะผมเลี้ยงมาเองกับมือทำไมผมจะไม่รู้ว่าเด็กๆ นิสัยเป็นยังไงชอบอะไรไม่ชอบอะไร และตั้งแต่เจ้าตัวแสบโตโอกาสที่ผมจะได้นอนกอดเมียหรือทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับเมียมันช่างเป็นอะไรที่ยากเย็นสุดๆ ทุกวันนี้นะถ้าไม่แอบอุ้มเมียออกมานอนห้
ฮันเตอร์..."ทำไมเตอร์มองไม่เห็นอะไรเลยฟ่าง" พอผมพูดแบบนั้นออกไปทุกคนก็ทำหน้าเศร้าจนผมรู้สึกผิดที่ผมโกหกว่าตัวเองมองไม่เห็นแต่อันที่จริงแล้วผมมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าที่ผมเรียกว่าเมีย"........" ใบหน้าของฟ่างซีดลงทันทีจนผมอดสงสารไม่ได้ ในตอนแรกที่ผมค่อยๆ ลืมตาผมเห็นแววตาของเธอสดใสและมีความหวังแต่พอผมบอกว่ามองไม่เห็นแววตาของเธอก็เปลี่ยนไปในทันทีมันบ่งบอกได้ว่าเธอเศร้าและเสียใจมากแค่ไหนที่ผมบอกว่ามองไม่เห็น"คุณเตอร์...มองไม่เห็นอะไรเลยเหรอครับ" คุณหมอทำท่าทางแปลกใจก่อนจะถามผมซึ่งผมก็บอกไปตามความจริงว่า"ใช่ครับคุณหมอทำไมผมถึงมองไม่เห็นอะไรเลย....นอกจากความสวยของเมีย^~^" ผมพยายามยิ้มเพื่อให้ฟ่างรู้สึกดีแต่เปล่าเลยครับ"0-0" แม่"??? " ป๊า"ว่าไงนะ!!! " ไอ้ฟิว".........." ฟ่าง"ทำไมทุกคนทำหน้าแบบนั้นกันล่ะครับ ผมก็แค่พูดว่าผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเมียของผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผมเห็นแค่เธอคนเดียว คนสวยของผม^^" พอผมพูดจบประโยคมือเล็กๆ ของฟ่างก็เงื้อสูงขึ้นทันทีพร้อมอารมณ์โกรธผมรู้เลยว่าเธอกำลังจะทำอะไรเธอไม่ได้จะตบยุงแต่เธอจะตบผม มือผมไวกว่าเลยรีบคว้ามือของเธอไว้ได้ทัน
ฮันเตอร์....ตอนนี้ตาของผมยังถูกปิดไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เนื่องจากเพิ่งผ่าตัดตามาแต่ก็ดีใจที่พอผมตื่นขึ้นมาแล้วมีฟ่างอยู่ข้างๆ เธออยู่กับผมไม่ไปไหนมันทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาก"ฟ่าง" ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่เพราะเธอเงียบมาก หรือเธอจะหลับ"หื้มมม" เสียงเหมือนงัวเงีย"ทำอะไรอยู่ หลับอยู่หรือเปล่า""อื้ม""ขอโทษนะที่ปลุกถ้าง่วงก็หลับต่อเถอะ" ผมรู้สึกผิดที่เรียกหาเธอทั้งที่เธอกำลังหลับอยู่"ไม่ง่วงแล้วล่ะ ว่าแต่เตอร์เป็นอะไรปวดตาเหรอ""เปล่าหรอกแค่อยากกอดฟ่างอยากอยู่ใกล้ๆ ""ก็เพิ่งกอดไปเมื่อกี๊เองนะจะกอดอีกแล้วเหรอ""กอดทั้งชีวิตก็กอดได้""รู้สึกจะปากหวานขึ้นนะตั้งแต่ผ่าตัดมาเนี๊ยะ""ก็อยากพูดจาเพราะๆ กับเมียบ้างไม่ได้เหรอ"หมับ!! เสียงกอด"อ่ะกอดแล้วพอใจยังคะ" ฟ่างเดินมากอดผมผมก็เลยเอื้อมมือไปโอบเอวฟ่างเอาไว้ในท่าที่ตัวเองยังนอนอยู่ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของผมก็ซบลงที่หน้าท้องของฟ่างพอดีครืดดดด ครืดดดด"หืมมม?? เสียงอะไร" ผมพูดออกมาเพราะจู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงหน้าท้องของฟ่างที่มีเสียงครืดๆ และไม่รู้ว่าผมหูแว่วหรือคิดไปเองหรือเปล่าว่าท้องของเธอมันเหมือนมีอะไรเคลื่นไหวอยู่ข้างใน"ฟ่าง ฟ่า
ข้าวฟ่าง...."เตอร์....ฟ่างมีข่าวดีจะบอกกับเตอร์ด้วยนะ" ฉันลุกขึ้นยืนขึ้นแล้วจับมือของเขามาวางไว้ที่หน้าท้องของฉันแล้วจับมือเขาลูบเบาๆ ตรงบริเวณหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย"ฟ่างท้องได้สามเดือนแล้วนะเตอร์เตอร์ดีใจมั้ยเรากำลังจะมีลูกด้วยกันอีกแล้วนะ" ฉันบอกข่าวดีให้เขารู้เผื่อว่าถ้าเขาได้ยินเขาจะรีบฟื้นขึ้นมา ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองท้องเมื่อไม่กี่วันนี่เองหลังจากที่ฉันกับฟิวพาเตอร์มาส่งโรงพยาบาลเนื่องจากว่าวันนั้นเตอร์บ่นปวดหัวมาตลอดทั้งวันแม้เขาจะบอกว่าเขาไหวไม่เป็นไรแต่ฉันไม่เชื่อฉันก็เลยแอบโทรไปหาฟิวขอให้ฟิวมาหาที่คอนโดเพื่อที่จะพาเตอร์ส่งโรงพยาบาล โชคดีที่วันนั้นเด็กๆ ไปนอนที่บ้านป๊าเพราะไมงั้นเด็กๆ อาจจะตกใจจนร้องไห้ที่เห็นพ่อไม่สบาย ซึ่งตอนนั้นฟิวกับทุกคนยังไม่รู้ว่าเขาป่วยเพราะเขากลัวว่าทุกคนจะเป็นห่วงเขา พอฟิวมาถึงเขาก็ถามว่าเตอร์เป็นอะไรกันแน่ฉันจึงต้องยอมบอกความจริงกับฟิว รู้ไหมว่าพอฟิวรู้ฟิวด่าเตอร์ไปชุดใหญ่ ส่วนเตอร์ก็เถียงอะไรไม่ออกเพราะตัวเองก็ลุกไม่ไหว หลังจากนั้นฟิวก็ขับรถพาฉันกับเตอร์มาที่โรงพยาบาลคุณหมอเจ้าของไข้ของเตอร์รีบพาเขาเข้าห้องตรวจทันทีฉันกับฟิวนั่งรออยู่หน้าห้อ
ข้าวฟ่าง.....ตอนนี้เตอร์กำลังขับรถมาส่งฉันที่มหาลัยหลังจากที่เราพาเด็กๆ ไปฝากไว้กับแม่เฟื่องที่บ้านเพราะที่โรงเรียนของเด็กๆ ปิดเทอม ฉันก้มมองดูแหวนที่นิ้วตลอดทางดูไปก็ยิ้มไปมันบรรยายความรู้สึกไม่ถูกเหมือนมันฝันไป เตอร์ขอฉันแต่งงานจริงๆ แหวนที่นิ้วคือหลักฐานยืนยันได้ว่ามันคือเรื่องจริงมันคือความจริง"ชอบใช่มั้ย" เตอร์หันมาถามฉัน"ชอบสิชอบมากเลยขอบคุณนะ^^" ฉันตอบเขาพร้อมกับส่งยิ้มไปให้อย่างอารมณ์ดี"ดีใจนะที่ฟ่างชอบถ้าไม่ชอบเตอร์จะได้พาไปดูวงใหม่" หืมมมพ่อสายเปย์ ฉันคิดคนเดียวในใจ แต่เอาจริงๆ นะต่อให้แหวนที่เขาขอฉันแต่งงานมันจะไม่มีค่าไม่มีราคาอะไรเลยฉันก็พร้อมที่จะแต่งงานกับเขาอยู่ดีเพราะฉันรักเขา"ไม่ต้องหรอกเพราะแหวนวงนี้คือแหวนที่เตอร์เลือกให้แล้วก็เป็นแหวนขอแต่งงานต่อให้มันเป็นแค่แหวนวงละร้อยเก้าสิบเก้าฟ่างก็ชอบมันอยู่ดี""ใครจะไปซื้อแหวนร้อยเก้าเก้ามาขอเมียแต่งงานบ้าป่าวฟ่าง ระดับเตอร์ต้องไม่ต่ำกว่าล้าน""จ้าาาพ่อสายเปย์ พ่อคนรวย""ก็เปย์ให้แค่ลูกกับเมียเท่านั้นแล่ะค๊าบบบบบ""ก็ลองให้ผู้หญิงอื่นดูสิ""ใครจะกล้า ตอนนี้เตอร์มีแค่ฟ่างคนเดียว""แค่ตอนนี้เหรอ""ตลอดไปสิ นับจากวันนี้เป
Comments