All Chapters of พันธะร้ายดีไซน์รัก : Chapter 21 - Chapter 30

(เคท!!!) เสียงตะโกนของคุณปู่ดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ จนฉันต้องยกให้มันห่างออกจากหู"เสียงสดใสน่าฟังแต่เช้าเลยนะปู่" ฉันกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย ด้วยเรื่องราวที่เกิดขึ้นและคำตอบของฮาเซลทำให้ชีวิตของฉันนั้น...วุ่นวายแบบอภิมหาวุ่นวายเลยก็ว่าได้ กรี๊ด!!! คำตอบบ้าบอคอแตกอะไรกัน ทำไมกล้าพูดออกไปโดยที่ไม่คิดจะปรึกษาฉันสักนิด(ตอนนี้เป็นยังไง)"สบายดีค่ะ"(ไม่ใช่! หมายถึงระหว่างหลานกับเจ้าชาย) โห ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วง ที่แท้ก็อยากรู้เรื่องนี้นี่เอง"ปกติค่ะ" เขาอะปกติ ส่วนฉันอะเริ่มไม่ปกติแล้ว(เคทก็รู้ว่าปู่หมายถึงอะไร พูดมาเถอะ) น้ำเสียงของคุณปู่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงจากใจจริง"เคทแค่เรียกชื่อเขาค่ะ"(เฮ้อ...แล้วยังไงอีก)"มีชื่อของฮาเซลอยู่บนตัวเคท จากฝีมือของเขา"(เรียบร้อย) ก็ใช่ไงปู่ เรียบร้อยไปหลายครั้งแล้วด้วย"มีทางจบเรื่องนี้ไหมคะ" เมื่อได้พูดแล้วก็ปรึกษาซะเลย(ไม่มี) ขอบคุณสำหรับคำตอบ เฮ้อ~"กฎที่ว่าน่ะ มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่ไหมคะ" ทำไมพวกราชวงศ์ถึงต้องสร้างอะไรแบบนี้ขึ้นมาด้วยนะ(ทุกอย่างสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อทั้งสองฝ่ายแสดงความเป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน) ฉันกอดอกและคิดตามคำพูด

ณ เกาะส่วนตัวประราชวงศ์เกาะที่เต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกและบ้านพักจำนวน 5 หลัง เป็นสถานที่พักผ่อนสำหรับเชื้อพระวงศ์ในช่วงซัมเมอร์ สำหรับเด็ก ๆ จะเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาได้อยู่ห่างจากสายตาผู้พ่อแม่และผู้ดูแลส่วนตัว ได้เล่นในสิ่งที่อยากจะทำ เพราะการมาครั้งนี้จะอยู่ภายใต้การดูแลคนของเจ้าชายฮาเซลฉันที่นั่งอยู่บนรถยนต์ โดยมีคนขับคือฮาเซล แน่นอนหมอนี่เริ่มตามติดฉันอีกครั้งเมื่อเดินทางมาถึงเกาะเขาก็ลากฉันมาที่รถ หลังจากจัดการเช็กความเรียบร้อยของทุกคนและเดินทางไปที่พัก"เธอมานอนห้องฉันนะ""ไม่"ฉันปฏิเสธทันทีโดยที่ไม่เงยหน้าจากโทรศัพท์ในมือ แม้จะเดินทางมาที่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้พักผ่อน งานที่ชอปก็ต้องทำไหนจะต้องจัดการเขาอีก"พูดว่าไม่ทีไร ก็ไม่เห็นจะรอดสักครั้ง""ฉันต้องดูแลทุกคนนะ ถึงจะมีผู้ช่วยแต่ความรับผิดชอบสูงสุดก็คือฉัน""ปล่อยให้พวกนั้นดูแลตัวเองเถอะ เธอมาดูแลฉันก็พอ" ฮาเซลพูดเอาแต่ใจ ทั้งที่ฉันไม่สมควรจะต้องดูแลเขาสักนิด"นายนั่นแหละที่ฉันไม่จำเป็นต้องดูแล""..." ฮาเซลไม่โต้เถียง แต่เขาหักพวงมาลัยลงเลียบหาดเอี๊ยด!"..." ฉันเงยหน้าจากโทรศัพท์และมองไปยังรอบ ๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงท

เมื่อถึงเวลาช่วงอาหารเย็น ทุกคนก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ฉันกวาดสายตามองนับจำนวนคนที่รู้สึกเหมือนใครหายไป"เจ้าชายเฮนรี่หายไปไหน" ฉันเดินเข้าไปใกล้ฮาเซลและโน้มตัวลงกระซิบถามจากด้านหลัง"พี่กลับไปแล้ว""อะไรนะ" กลับไปตอนไหนฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"เห็นว่ามีเรื่องนิดหน่อย" ฮาเซลหันกลับมาส่งยิ้มให้ฉันและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ โดยไม่สนใจสายตาของอันนาที่มองมา"หันกลับไป" ฉันกลับไปยืนเต็มส่วนสูงของตัวเอง เขาแสดงสีหน้าขัดใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย เพราะฉันตามใจเขาไปแล้วเลยทำให้อารมณ์ดีจนออกหน้าออกตาเมื่อพวกเด็กรับประทานอาหารเสร็จ ก็ถูกผู้ดูแลพาตัวขึ้นไปยังบ้านพัก บางคนที่ต้องการพักผ่อนก็ขอแยกตัวออกไป ในตอนนี้จึงเป็นช่วงเวลาของการพักผ่อนที่แท้จริง แต่พวกเราไม่สามารถไปพักได้ ฉัน การ์เนท คิม เฮเลนและสามีของเธอ ยังต้องอยู่ที่บ้านพักของฮาเซลก่อน เพราะวานิสกำลังเตรียมของเล่นเกมสำหรับคืนนี้มาในเมื่อมีพวกเราและฮาเซลก็อยู่ที่นี่ด้วยมีเหรอที่อันนาจะไม่ตามติดมาด้วยอีกคน เธอนั่งเงียบ ๆ และส่งยิ้มให้ด้วยใบหน้าน่ารัก ส่วนคิมและเฮเลนก็เหมือนพยายามเข้าไปตีสนิทอยู่เรื่อย แม้ว่าเธอไม่อยากสนิทด้วยก็ตาม

"อ่า"เสียงครางทุ้มต่ำของฮาเซลทำให้เธอใจสั่นระรัวทุกครั้งที่ได้ยิน ผ้าลูกไม้ผืนบางที่ปิดดวงตาของเขาทำให้มองใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งคร่อมบนตัวอย่างเลือนราง มือเล็กกำท่อนเอ็นขยับขึ้นลงตามจังหวะ ส่วนหัวจดจ่อใกล้ถูไถกลับร่องกลีบจนชื้นแฉะ ร่างบางกดสะโพกลงครอบครองเข้าสู่ภายในร่างกายของเธอจนมิดมือเล็กบีบไหล่เขาไว้แน่นเพราะความเสียวเล่นงานเธอไปทั่วท้องน้อย เสียงครางแหบพร่าดังออกมาจากปากของเขา เมื่อเธอเริ่มขยับสะโพกขึ้นลง ริมฝีปากบางประกบจูบและเริ่มเป็นฝ่ายรุกเร้า"อึก! อะ!" เสียงเล็กครางร้องเมื่อเขาสอดมือเข้าใต้หว่างขาเรียว ปลายนิ้วชี้บดขยี้ยอดดอกสีสด"อะ! อะ! อะ!" มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอวบ ปากไซ้สัมผัสไปตามร่างกายเนียนนุ่ม แม้จะถูกปิดตาไว้แต่เขาก็สัมผัสทุกส่วนของเธอได้อย่างแม่นยำ ลิ้นสากเกี่ยวรัดยอดอกตูมชูชัน เธอกดหัวเขาแนบลงบนอกอย่างไม่รู้ตัว เพราะสัมผัสที่เขารุกเร้าทำให้ร่างกายร้อนเป็นไฟพึ่บ!ร่างบางถูกจับนอนหงายลงและเขาเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมเธอแทน ฮาเซลดึงผ้าปิดตาออกแล้วจ้องมองใบหน้าสวยของหญิงสาวตรงหน้า มือหนาดันขาเรียวชันขึ้นชิดแผ่นอกจนเผยให้เห็นจุดหวงแหนชัดเจน ปลายนิ้วกรีดไปตามร่องแฉะ เขาขยั

คำเตือน : บทนี้มีความรุนแรงจากการทำร้ายร่างกาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน"จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม" ฉันถามฮาเซลที่ยืนอยู่ข้างและมองไปยังภาพตรงหน้า"ไม่เป็นอะไรหรอก" ถ้าเขาพูดแบบนั้น ฉันก็คงต้องว่าตามนั้นเช่นกันเพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะฮาเซลไม่ใส่อะไรปกปิดตัวเองแม้แต่อย่างเดียว เขาเดินตามหลังฉันด้วยท่าทีสบาย ไม่สนใจสายตาของบุคคลรอบตัวที่มองมา ลำพังฉันไม่เป็นอะไรหรอก แต่เขานี่สิ"ฉันว่า ใส่อะไรปิดไว้สักหน่อยก็ดีนะ""ไม่เป็นไรหรอก ให้พวกเขามองไปเถอะ"สิ่งที่เป็นห่วงมันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิถึงแม้ว่าในนี้จะมีแต่คนในพื้นที่ แต่ฉันกังวลเรื่องภาพที่อาจจะมีหลุดออกไป ราชวงศ์ต้องไม่พอใจแน่"ฉันเบื่อที่ต้องอธิบายให้ปู่ฟังนะ""เดี๋ยวฉันจัดการเอง" พูดจบเขาก็หันไปส่งยิ้มให้ยังเด็กหญิงที่ยืนแอบมองเขาอยู่ เธอโบกมือไปมาหลังชั้นวางของ"ขอ..." เธอวิ่งเข้ามาหาฮาเซลและยื่นมือไปตรงหน้าเขา"ขอโทษด้วยนะคะแต่ว่าเจ้าชาย" แต่ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ ฮาเซลก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน"ไม่เป็นไร ชื่ออะไรครับ" เขายื่นมือไปจับมือเล็กนั่นไว้และนั่งย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับเธอ การกระทำของฮาเซลทำให้ทุกคนในซูเปอร์มาร์เก็ตต่างพากันเดินเข