All Chapters of พันธะร้ายดีไซน์รัก : Chapter 51 - Chapter 60

"ฉันรู้ว่าเธอกำลังเสียใจแต่ช่วยตั้งสติหน่อย" ฉันเสียใจจนสติแตก ฮาเซลกำลังโกรธจนถึงขีดสุด เมื่อต่างฝ่ายต่างร้อนผลที่ตามมามันต้องไม่เป็นเรื่องดีอยู่แล้ว"ฮือ!" ตอนนี้ฉันสู้หน้าใครไม่ได้ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปที่เพนท์เฮ้าส์ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขา ฉันมันบ้า...และโง่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางบาดแผลของคนอื่น เคยมองพวกเขาไม่ดีทั้ง ๆ ที่เรื่องมันเป็นเพราะครอบครัวตัวเอง ที่ผ่านมาควีนมองฉันได้สนิทใจมากแค่ไหนกัน"ไม่เลิก ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ปล่อยมือจากเคทแล้ว" ฮาเซลดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น ไร้แม้แต่แรงจะทรงตัว แรงต่อต้านยิ่งไม่ต้องถามถึง"ฮือ! ฮือ!" ฉันปล่อยให้ตัวเองระบายความรู้สึกอัดอั้นออกมา ภายใต้อ้อมแขนกว้างที่ค่อยปกป้องฉันเสมอ"อย่าเอาเรื่องนั้นมาพังโลกของเราทั้งสองอีกเลยนะ" ฮาเซลลูบหัวด้วยความอ่อนโยน"ใจฉันตอนนี้...ฮึก!" มือเล็กกำอกเสื้อไว้แน่น เสียงสั่นเครือจนแทบจะไม่มีแรงพูดมันออกมา"...""ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว...ไม่ไหว ฮึก! ไม่ไหวจริง ๆ" ฉันมันก็แค่คนขี้แพ้ เข้มแข็งทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้ที่ฉันยอมแพ้"แต่ผมอยากให้อยู่ ขอให้พวกเราได้อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นก่อน อยู่ต่อนะครับ...อยู่

(เคท)"เย็นนี้เคทไปงานวันเกิดของเจ้าชายหรือเปล่า" พ่อเอ่ยปากถามในขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านกฎระเบียบประจำราชวัง การอ่านช้ำแล้วช้ำเล่าที่เหมือนเดิมทุกวัน"เจ้าชายคนไหนคะ" แกล้งถามไปงั้นแหละ ถ้าแสดงตัวออกไปว่ารู้เดี๋ยวแม่ก็จะไม่พอใจอีกแม่มักจะพูดย้ำเสมอว่าวันหนึ่งความสนิทของฉันกับฮาเซลก็ต้องห่างกันออกไป ด้วยหน้าที่ของตัวเองและกฎข้อห้ามที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ 'ห้ามรู้สึกกับพวกราชวงศ์ ต้องอยู่ในหน้าที่ของตัวเองที่ถูกกำหนดมาเท่านั้น' คำพูดของแม่ที่ฉันจะได้ยินทุกครั้งเวลาแม่ไม่พอที่เห็นสนิทกับพวกเขา"เจ้าชายแห่งจีโอวานนี่ไง""วันนี้เหรอคะ..." ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับพ่อ แต่สายตาก็ยังเหลือบมองไปทางแม่ของตัวเอง ซึ่งท่านก็มองมาที่ฉันเช่นกัน"เจ้าชายไม่ได้บอกลูกเหรอ""...ไม่นะคะ แล้วเราก็ยังไม่ได้เจอกันเลยค่ะ" โกหก! ฮาเซลน่ะตามติดฉันยิ่งกว่าอะไรซะอีก แล้วตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นในห้อง เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อย ๆ"จริงเหรอ" จู่ ๆ แม่ก็ถามแทรกขึ้นมา ทำให้เราทั้งคู่หันไปมองที่แม่พร้อมกัน"จริงค่ะ" ช่วงนี้แม่ก็เริ่มชัดเจนขึ้นอีกคน เหมือนจะไม่อยากให้ฉันกับฮาเซลสนิทกันเหมือนแต่ก่อนเลย ทั้ง ๆ ท

ณ เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุด"น่าจะประมาณสองปีที่พ่อใช้เวลาทั้งหมดง้อแม่" ฮาเซลกำลังเล่าถึงเรื่องราวต่อจากนั้นให้ฉันได้ฟัง ในระหว่างที่เรากำลังทานอาหารเช้า"เวลาโกรธจริงก็น่ากลัวเหมือนกันนะ""ก็ ทำให้พ่อหยุดและกลัวแม่ได้เลย" ถ้าเป็นฉันจะอดทนเพื่อรักได้เท่าเธอหรือเปล่านะ"ต้องเข้มแข็งขนาดไหนถึงอยู่จุดนั้นได้""แม่เป็นผู้หญิงที่ใจดีมากนะ แม้ว่าพ่อจะรู้สึกตัวช้าไปหน่อยก็เถอะ""อะไรกันนี่ลูกชายกำลังบ่นพ่อตัวเองเหรอเนี่ย" ฉันพยายามกลั้นขำเพราะฮาเซลไม่ได้เข้าข้างพ่อเลยสักนิด แม้จะทะเลาะหรือดื้อกับควีนแต่เขาก็อยู่ข้างแม่มาตลอด"ที่พูดมาเรื่องจริงทั้งนั้น" แม้แต่ฮาเซลยังกลั้นขำ เมื่อนินทาถึงพ่อของเขา"แล้ว...ควีนไม่โกรธจริง ๆ ใช่ไหม" คำถามของฉันทำให้มือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มหยุดชะงัก เขาวางแก้วกาแฟลงบนจานรอง แล้วเท้าคางจ้องมองมาที่ฉัน"ที่ผ่านมาแม่ไม่ได้เสียใจน้อยไปกว่าใคร แล้วอีกอย่างตอนนี้น่ะเหรอ อะไร ๆ ก็เคท""หมายความว่าไง""ก็อย่างเช่นเมื่อวานที่โทรมาก็ถามหาแต่เคท เคทกลับมายัง ทำไมไม่พาเคทไปดินเนอร์บ้างและอีกมากมาย""งั้นเหรอ" ฉันอมยิ้มให้กับสิ่งที่ฮาเซลพูด"แม่คงยังไม่รู้สินะ ว่าแม่สาวนัก

ย้อนกลับไปตอนเคทกำลังคุยโทรศัพท์"คิมฉันอยู่ร้านXXX คอลเลคชั่นใหม่ออกมาแล้ว"(มาจริง ๆ ด้วยสินะ มาเยอะไหม) เสียงทุ้มต่ำของฮาเซลดังผ่านโทรศัพท์ที่แนบหู"ใช่มีเยอะเลยคิม" ปากเรียกชื่อคิม แต่คนในสายไม่ใช่คิมนี่ทำเอาฉันจะหลุดปากเหมือนกันเนี่ย(นับให้หน่อยสิว่าต้องใช้กี่คน)"ได้สิ อืม~ แบบใหม่เยอะมากเลยนะเนี่ย" ฉันหันมองไปรอบร้าน สายตาก็นับจำนวนคนที่ยืนล้อมฉันอยู่(...) ปลายสายก็รออย่างตั้งใจ"ถ้าแกจะเอาหมดเลยก็ได้นะ ทั้งหมดสิบสี่แบบ" พูดจบฉันก็หันหลังให้พวกคนที่ยืนอยู่และทำเป็นเลือกชุดชั้นในต่อเดินตามกันแบบไม่เกรงใจเลยนะคนพวกนี้ ยัยเกรซี่ส่งมาแต่ละคนภายนอกก็น่ากลัวอยู่หรอก แต่ไม่เนียนเอาซะเลย(กำลังให้คนไปรอรับนะ จะมาทางไหน)"ชอปXXXไง ที่อยู่ใกล้ประตูG...ใช่ ออกคอลเลคชั่นใหม่ก่อนที่อื่นอีกนะ"(หึ! เก่งมาก เดี๋ยวจะให้รางวัลเมียคนเก่งนะครับ) คำพูดของเขาทำเอาฉันเกือบหลุดยิ้ม มันใช่เวลาไหมเนี่ย"โอเค ๆ ฉันเอาหมดเลยแล้วกันนะ"(ถ้าพ้นประตูแล้วหลับตาและปิดหูเลยนะครับ) เมื่อเขาพูดจบก็วางสายทันที แล้วเรียกพนักงานของร้านให้เข้ามาหา เพื่อสั่งให้จัดเตรียมของตามที่ต้องการ เมื่อได้ของตามที่ต้องการแล้

ณ สุสานประจำเมืองดอกบลูบอนเน็ทพลิ้วไหวตามแรงลม ดอกไม้แห่งความเศร้า การบอกลา ความเสียใจปนเหงา ความหมายของมันยังลึกซึ้งมากกว่านั้น 'แม้จะเจ็บปวด แต่จะขอจดจำเอาไว้ไม่ลืมเลือน' แม้ความหมายของมันจะเศร้าโศก แต่ความงามของดอกไม้กับชโลมใจของผู้มาเยือนได้อย่างน่าตกตะลึงกระถางดอกฮิกันบานะหรือพลับพลึงสีแดง ถูกวางลงข้างป้ายหินขนาดใหญ่ ชื่อบนป้ายสลักเคียงคู่กันสองชื่อ ฉันใช้มือลูบปัดเศษดินที่ปลิวมาเปื้อนออกและจ้องมองชื่อตรงหน้า ก่อนจะส่งยิ้มให้กับป้ายหลุมฝังศพของพ่อและแม่"ที่นี่อากาศดีไม่เปลี่ยนเลยนะคะว่ามั้ย" ปกติจะมาที่นี่คนเดียวลำพัง แต่ต่อจากนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะฉันจะมีฮาเซลมาด้วยทุกครั้ง"..." ฮาเซลยืนรอเงียบ ๆ"อาทิตย์หน้าเคทจะแต่งงานแล้วนะคะ" พูดออกไปแม้ว่าจะไม่มีเสียงตอบกลับมาก็ตาม แต่ฉันก็อยากให้ทั้งคู่ได้รับรู้"..." รอบตัวเงียบสงบมีเพียงเสียงของฉันเท่านั้นที่พูดอยู่คนเดียว"ขอบคุณสิ่งที่พ่อบอกวันนั้นนะคะ...ตอนนี้เคททำตามแล้วนะ" ฉันใช้มือลูบไปตรงชื่อของพ่อและเปลี่ยนมาเป็นชื่อของแม่"อวยพรให้เคทกับฮาเซลด้วยนะคะแม่" แม้จะไม่มีคำตอบกลับมา แต่ฉันก็เชื่อว่าทั้งคู่ต้องอวยพรเราทั้งสอง